________________
1.
Γεια σου αγαπημένη Άμπα και συντροφιά!
Πριν από 2 εβδομάδες βρήκα ένα ετοιμοθάνατο, από τρομερή υποσίτιση κουταβάκι 2μηνών, το οποίο και φιλοξενώ (στην αρχή μέχρι να λάβει θεραπεία και να δούμε αν θα ζήσει και τώρα μέχρι να βρει σπίτι) στο σπίτι μου- με τους 3 κακούς μου γάτους. Η ερώτηση μου είναι η εξής: Μήπως θες ένα κουταβάκι? Κάποιος αναγνώστης ίσως? θα γίνει "μικρομεσαίου" (!) μεγέθους
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας :) -Χριστίνα
Σημ: έχω προσπαθήσει να του βρω σπίτι με κάθε μέσω, μάταια...
Μέχρι να έρθει η σειρά της ερώτησης, το κουταβάκι θα πήγε φαντάρος, αλλά με την ευκαιρία, παιδιά, ποιο είναι το καλύτερο σάιτ για να βάλει κανείς κουταβάκια προς υιοθέτηση;
________________
2.
Καλησπέρα, είμαι 23 χρονών και νιώθω ότι μεγαλώνω και ότι όλη μου η ζωή θα περάσει από μπροστά μου χωρίς να το καταλάβω και χωρίς να καταφέρω κάτι ουσιαστικό. Τι είναι αυτό το κάτι ειλικρινά δεν ξέρω. Είμαι στο τελευταίο έτος των σπουδών μου (ιατρική) και είναι σαν να συνειδητοποίησα μόλις ότι δεν είμαι πλέον παιδί και όλο αυτό με βαραίνει πολύ. Ίσως είναι απλά ανωριμότητα δεν ξέρω, αλλά τελευταία ξυπνάω σχεδόν κάθε βράδυ στη μέση της νύχτας με το άγχος ότι τίποτα ουσιαστικό δεν θα έχει αλλάξει στην ζωή μου εκτός από την ηλικία μου. Δεν ξέρω καν αν περιμένω απάντηση σε όλα αυτά (θα μπορούσα να πω τα ασυνάρτητα) απλά ίσως ακόμα και να τα εκφράσω κάπως γραπτά με βοηθήσει να μου φύγει λίγο το βάρος. Δ.
Η ζωή μας θα περάσει χωρίς να το καταλάβουμε και δεν θα έχουμε καταφέρει κάτι ουσιαστικό. Αυτή η συνειδητοποίηση είναι όντως μέσα στη διαδικασία της ενηλικίωσης, και είναι πολύ σημαντικό στάδιο μέχρι να καταφέρει κανείς να το δεχτεί και να ισορροπήσει η εσωτερική πυξίδα σε ένα νέο σημείο. Η παιδική ηλικία έχει μέσα της τη μαγεία της άπειρης πιθανότητας του μέλλοντος, και όσο μεγαλώνουμε βλέπουμε ότι οι πιθανότητες μόνο άπειρες δεν είναι. Οι αποφάσεις που έχουμε ήδη πάρει έχουν ορίσει έναν δρόμο που μοιάζει προδιαγεγραμμένος και χωρίς εκπλήξεις.
Μόνο που δεν είναι καθόλου έτσι. Η ζωή έχει πολλές εκπλήξεις, και οι περισσότερες μάλλον δεν θα είναι ευχάριστες, αλλά θα γίνουν πολλές ανατροπές που δεν μπορείς να φανταστείς – αν σε ενδιαφέρει να τις αναζητήσεις και λίγο από μόνη σου. Η ιατρική από μόνη της έχει ειδικότητες που μπορούν να σε οδηγήσουν σε πολύ διαφορετικές ζωές. Υπάρχουν τα δημόσια νοσοκομεία, υπάρχει το εξωτερικό, υπάρχουν και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Τι θέλεις να κάνεις, τι είσαι πρόθυμη να αντιμετωπίσεις;
Το 'ουσιαστικό' που φαντασιώνεσαι είναι επιτυχία και αναγνώριση, αλλά ως τώρα τα φανταζόσουν χωρίς να είσαι σε θέση να καταλάβεις την δουλειά που απαιτείται. Όσο μεγαλώνεις, καταλαβαίνεις ότι όσοι έχουν καταφέρει κάτι 'ουσιαστικό' έχουν ιδρώσει και παλέψει πολύ, και κάποιοι έχουν παλέψει χωρίς να καταφέρουν αυτό που ήθελαν. Το τι είναι ουσιαστικό για σένα είναι κάτι που θα βρεις μόνη σου, και δεν θα μοιάζει με αυτό που φανταζόσουν όταν ήσουν παιδί. Μπορεί να είναι κάτι μικρό, αλλά θα παραμένει ουσιαστικό για σένα, και αυτό έχει σημασία.
________________
3.
Άκου να δεις και την δικιά μου ιστορία... Πριν 6 χρόνια τα έφτιαξα με έναν τύπο πολύ μυστηριώδη αρχικά, πολύ αρρενωπό, πολύ μποέμ και καλλιτέχνη. Αρχικά εγώ εντυπωσιασμένη, κολλάω μαζί του, δεν το δείχνω, αρχικά ξεκινήσαμε ψιλοχαλαρά τη σχέση μας, καταλήξαμε όμως να είμαστε μαζί επίσημα και σοβαρά. Όλα αυτά τα χρόνια αυτός είναι τρυφερός και καλός απέναντί μου, και εξακολουθεί να με γοητεύει με το μυστήριο που τον περιβάλει, και με την ευφυΐα του. Ο τόπος καταγωγής του είναι η Αθήνα, δεν έχουμε πάει ποτέ εκεί και δεν ξέρω τίποτα για τους γονείς του. Στις γιορτές είτε θα δούλευε είτε θα ήμασταν οι 2 μας εδώ που μένουμε ή σε κάποιο ταξίδι. Έχω ρωτήσει για οικογένεια και μου έχει πει "τι σημασία έχει βρε;" Κατα τ'άλλα η σχέση κυλά πολύ ομαλά. Επίσης 2-3 φορές τον επισκέφτηκαν κάτι "παιδικοί φίλοι", και ενώ ήταν καλά παιδιά μου φάνηκαν πολύ αλλόκοτοι και ολιγομίλητοι. Ώρες ώρες φοβάμαι μήπως κρύβει κάποιο τρομερό μυστικό. Πώς να πορευθώ; Να σημειώσω ότι έχω σκεφτεί τη ζωή μου μαζί του και θέλω τα παιδιά του. Ακούω τη συμβουλή σου.- pinakass
Έχω πολλές απορίες. Δηλαδή δεν μιλάει ποτέ με τους γονείς του στο τηλέφωνο; Αδέρφια, ξαδέρφια, θείοι, τίποτα; Δεν του στέλνουν πακέτα, δεν μιλάνε για την φορολογική δήλωση, δεν έχουν τίποτα που πρέπει να λύσει από κοινού με την οικογένεια; Δεν έχουν σπίτι στο χωριό, κανέναν γάμο κάποιου συγγενή; Δεν λέει ιστορίες από τα παιδικά χρόνια; Αν η απάντηση σε όλα είναι 'όχι', ναι, κάτι κρύβει. Ή είναι κατάσκοπος (με πολύ κακή επίδοση, χρεοκοπημένη μυστική υπηρεσία υποψιάζομαι), ή ντρέπεται για το παρελθόν του. Ή συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό, που δεν φανταζόμαστε καν.
Εγώ θα σημείωνα να μην δεσμευτείς με παιδιά με κάποιον που δεν ξέρεις. Το μυστήριο είναι καλό για τα αστυνομικά μυθιστορήματα, όχι για σύντροφο ζωής.
________________
4.
Λενα!
Λοιπον σου εχω το ultimate first world problem. Τι να γινει αυτο εχω κ καπου πρεπει να το πω και εγω. Μεγαλωσα με δυο γονεις που παντα με στηριζαν σε ολες μου τις επιλογες, αντιμετωπιζαμε ολες τις διαφωνιες μας με διαλογο, και που ηξερα πως οτι και να χρειαστω θα ειναι εκει. Με τον συντροφο μου ειμαστε μαζι 4 χρονια εκ των οποιων τα 2 συζουμε. Εξακαλλουθω να ειμαι ερωτευμενη μαζι του και δεν μπορω να πιστεψω την τυχη που ειχα να τον γνωρισω. Ο supevisor μου ειναι απο τις πλεον καταξιωμενες προσωπικοτητες στον τομεα του, πανεξηπνος ανθρωπος που θαυμαζω ευχομαι να του εμοιαζα ή εστω να του μοιασω καποια μερα.
Ποιο ειναι το προβλημα μου? Ολοι οι παραπανω εχουν επενδυσει πανω μου, κ επενδυουν, κ φοβαμαι οτι θα τους απογοητευσω. Οτι καποια μερα θα ξυπνησουν και θα διαπιστωσουν οτι δεν ειμαι τοσο εξυπνη/καλη κλπ οσο πιστευαν οτι ειμαι. Νιωθω σαν μηχανη που την εχουν φουλαρει με καυσημα κ εγω αντι να «πεταω», σερνομαι! Επισης θελω να σημειωσω οτι ειμαι λιγο τεμπελοσκυλο. Οτι deadline και να εχω, θα τα καταφερω ικανοποιητικα, αλλα ρε γμτ γιατι να ειμαι τοσο της τελευταιας στιγμης? -αστα να παν
Όσο έχουν επενδύσει οι άλλοι πάνω σου, άλλο τόσο έχεις επενδύσει κι εσύ πάνω τους. Φοβάσαι ότι θα ξυπνήσεις μια μέρα και θα διαπιστώσεις ότι δεν είναι τόσο καλοί/έξυπνοι/καταξιωμένοι όσο νόμιζες;
Όσο περισσότερα μαθαίνεις, τόσο ανακαλύπτεις αυτά που δεν ξέρεις. Από τη λέξη supervisor δράττομαι της ευκαιρίας για να κάνω μια εκτίμηση: αυτό που περιγράφεις είναι ένα αναγνωρισμένο σύνδρομο, το 'impostor syndrome' που είναι συχνό στο ακαδημαϊκό περιβάλλον. Διάβασε σχετικά εδώ, εδώ κι εδώ.
________________
5.
Καλησπέρα!!Αποφάσισα να στείλω αυτό το email μιας και μου αρέσει ο τρόπος που απαντάς! Διαβάζω την στήλη σου (ΑΓΑΠΗΤΗ Α, μπα;) εδώ και περίπου ένα μήνα και αποφάσισα να σου πω κ εγώ τι είναι αυτό που μ απασχολεί! Πριν χρόνια λοιπόν γνώρισα ένα παιδί στο νησί από το οποίο κατάγομαι. Εκείνος δεν είναι από εκεί και τέλοσπάντων έμαθα για εκείνον τα βασικά πράγματα από μια κοινή φίλη (όνομα, ηλικία κλπ).Δεν έχουμε μιλήσει ποτέ μέχρι κ τώρα οι δυο μας. Η φίλη αυτή πρέπει να του έχει πει για εμένα κάποια πράγματα δεν μπορώ να γνωρίζω όμως ακριβώς τι καθώς με την συγκεκριμένη έχουμε κόψει κάθε επαφή για προσωπικούς λόγους, ενώ ταυτόχρονα εγώ δεν μένω μόνιμα στο νησί καθώς σπουδάζω Αθήνα. Όλα αυτά τα χρόνια (3) όποτε πάω στο νησί τον βλέπω. Νιώθω για εκείνον πολλά πράγματα, έχω κολλήσει μαζί του πότε όμως δεν έχω κάνει κίνηση γιατί ούτε του χαρακτήρα μου είναι και από την άλλη εκείνος μπορεί να έχει κάποια σχέση και να δημιουργήσω πρόβλημα αφού η κοινωνία εκεί είναι πολύ κλειστή. Εκείνος από την άλλη κάνει κάποιες κινήσεις που φαίνεται πως δεν είναι και αδιάφορος αλλά τίποτα παραπάνω. Το θέμα είναι πως εγώ ακόμα τον σκέφτομαι και στην ιδέα πως εκείνος μπορεί να φύγει από το νησί και δεν θα τον ξαναδώ τρελαίνομαι. Είχα ζήσει και στο παρελθόν παρόμοιες καταστάσεις ωστόσο πίστευα ότι ήταν λόγω της εφηβείας και όλων αυτών που συνεπάγεται η ηλικία αυτή. Δεν θα σε ρωτήσω αν πρόκειται να είμαι μ αυτό το άτομο, κάτι τέτοιο είναι προφανές και γελοίο. Αυτό που θα ήθελα είναι να μου πεις αν δεδομένων αυτών των συνθηκών που σου ανέφερα τα συναισθήματά μου αυτά οφείλονται στην απειρία μου στις σχέσεις ή θεωρείς ότι είναι αποτέλεσμα άλλων αιτιών και η επίσκεψη σε κάποιο ψυχολόγο θα βοηθούσε.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
Δεν μας λες την δική σου ηλικία, και νομίζω ότι έχει σημασία. Η απειρία σίγουρα εξηγεί κάποιες πτυχές τις ιστορίας, όπως ας πούμε ότι νιώθεις πολλά πράγματα για έναν άγνωστο και έχεις κολλήσει με μια εικόνα εδώ και τρία χρόνια. Νιώθεις έλξη, κάτι πολύ ωραίο και ευχάριστο, αλλά δε νομίζω ότι το αναγνωρίζεις, και το στολίζεις με συναίσθημα που έχεις δημιουργήσει με τη σκέψη και μόνο, χωρίς να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Αυτή η αποστασιοποιημένη και εγκεφαλική προσέγγιση ρομαντικής σκέψης είναι χρήσιμη σε νεαρή ηλικία γιατί λειτουργεί ως προπόνηση, πριν έρθουν τα συναισθήματα που δημιουργούνται με την επαφή με κάποιον άλλον, και ως ένα σημείο μας συντροφεύει σε όλη μας τη ζωή. Χωρίς τη φαντασίωση για το 'τι είναι ο άλλος' δεν προκύπτει έρωτας. Όμως η θεωρία κάποτε αρχίζει να επικαλύπτεται από την πράξη και σιγά σιγά αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τι είναι προσδοκία και τι πραγματικά μπορούν να μας προσφέρουν οι άλλοι για να καλύψουμε τα δικά μας κενά (πολύ λιγότερα από αυτά που φανταζόμασταν).
Αυτά που γράφω βέβαια, είναι γενικά, και δεν ξέρω τι ισχύει για σένα. Από αυτά που γράφεις και κυρίως από τον τρόπο που τα γράφεις φαίνεται ότι έχεις αντίληψη και αναλυτική ικανότητα. Αυτό είναι ό,τι πρέπει για να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα, και αν αποφασίσεις να πας σε ψυχολόγο – αν θέλεις να πας για οποιονδήποτε λόγο, κακό δεν θα σου κάνει – είναι θαυμάσια εργαλεία για να κάνεις πολύ καλή δουλειά με τον εαυτό σου και να λύσεις όλες σου τις απορίες.
________________
6.
Αγαπητή Αμπα, είμαι 24 και έχω σχέση με ένα αγόρι περίπου στην ίδια ηλικία εδώ και 2 χρόνια περίπου. Τελευταία έχουμε κάποια προβλήματα. Εδώ και καιρό είναι "στο πτυχίο". Ενώ μέχρι πριν από 6 μήνες έκανε κάποια βήματα προς την κατεύθυνση του πτυχίου του, χωρίς ιδιαίτερη όρεξη, εδώ και 6 μήνες έχει φτάσει τις προσπάθειες του σχεδόν στο μηδέν. Οι γονείς του -μέτριας οικονομικής κατάστασης- τον στηρίζουν οικονομικά, διαμαρτύρονται για την κατάσταση πού και πού, εκείνος διαβάζει 2 ώρες την εβδομάδα και τις υπόλοιπες ασχολείται με το χόμπι του, ένα χρονοβόρο άθλημα που από τη φύση του δε θα του αποφέρει ποτέ χρήματα. Εγώ κατά το διάστημα αυτό, τον στήριζα και έκανα μαζί του συζητήσεις για να τον ενθαρρύνω να πάρει το πτυχίο του και να προχωρήσει, πιστεύοντας ότι σύντομα θα ενεργοποιηθεί. Οι συζητήσεις ξεκίνησαν σε ήπιους τόνους και έγιναν έντονες κάποιες φορές. Την ίδια περίοδο έψαχνα για δουλειά -βρήκα μία σχετικά καλή, ακόμη έδωσα εξετάσεις και πέρασα με κόπο σε ένα καλό μεταπτυχιακό. (καλό = δίνει σημαντικά εφόδια και αναγνωρίζεται από τους επαγγελματίες του κλάδου) Όταν έμαθα τα νέα και θέλησα να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί του, μου είπε ότι οι άλλοι δε θα έγραψαν καθόλου καλά και έτσι κατάφερα να περάσω! Αργότερα "δικαιολόγησε" τα λεγόμενά του λέγοντας ότι δεν τα πάει καλά ο ίδιος με τη σχολή του και γι' αυτό δε μπορεί να "χαρεί πολύ για μένα". Κάναμε έναν καυγά γι' αυτό το θέμα, στον οποίο υποστήριξε ότι νομίζω ότι η σχολή μου είναι καλύτερη από τις άλλες και ότι θέλει πολύ διάβασμα και του την έχει σπάσει που όλο του λέω να διαβάσει και "βγαίνει" ότι η σχολή του δεν είναι καλή. Του απάντησα ότι αντικειμενικά η σχολή μου θέλει πολύ διάβασμα λόγω του όγκου της ύλης, ότι αυτό δε σημαίνει ότι είναι "καλύτερη" από άλλες, και ότι η σχολή του είναι πολύ καλή και μπορεί να του ανοίξει ένα σωρό δρόμους και το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν ασχολείται μαζί της. Δεν πείστηκε εντελώς από τα λεγόμενά μου. Από τότε έχω ψυχρανθεί και σκέφτομαι συνέχεια ότι δε χαίρεται με τη χαρά μου (σε τυχόν λύπη μου όμως είναι εκεί) και ότι στην προσπάθεια μου στο μεταπτυχιακό θα είμαι μόνη μου. Επίσης έχασα τη διάθεση και την ενέργεια που είχα να κουβεντιάζω μαζί του για το πώς νιώθει, για το διάβασμα και για το μέλλον του. Νιώθω διαφορετικά, δεν έχω όρεξη να τον αγκαλιάσω ή τον φιλήσω αλλά ούτε και να τσακωθώ πλέον. Δε θέλω να "παραιτηθώ" από τη σχέση εύκολα αλλά δεν ξέρω και πώς μπορεί να συνεχιστεί. Τι γνώμη έχεις για τα παραπάνω; Σώζεται; Η΄ υπάρχουν υπερβολικά πολλές κόκκινες σημαίες;- Σμαράγδα
Το πρόβλημα το έχει ο φίλος σου και όχι εσύ.
Καταλαβαίνω ότι το κάνεις δικό σου γιατί τελικά αναρωτιέσαι 'αξίζει να μείνω μαζί του ή όχι', αλλά δεν είναι κάτι που θα λύσεις γι' αυτόν, δεν μπορείς καν να τον βοηθήσεις ιδιαίτερα. Μακάρι να γινόταν, αλλά δε γίνεται.
Αυτό που κάνεις τώρα, ενώ έχεις καλές προθέσεις, η παρότρυνση, η αγανάκτηση, οι συζητήσεις είναι για ό,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις. Ο φίλος σου βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, αντιμετωπίζει ένα βουνό, ένα πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα, και η σύγκριση μαζί σου είναι αναπόφευκτη. Του υπενθυμίζεις με ποιο τρόπο έχει αποτύχει, και αυτό που υπονοείται, 'αν δεν τα καταφέρεις, θα σε παρατήσω', είναι αρκετά ξεκάθαρο. Όσο περισσότερα εξαρτώνται από την απόφαση του να παλέψει με αυτό που φοβάται, τόσο δυσκολότερο θα είναι γι' αυτόν να προσπαθήσει.
Δεν θέλω να τον δικαιολογήσω επειδή δεν βλέπω τα προβλήματα. Αυτά που δεν καταφέρνει όμως είναι εντελώς προφανή, δεν χρειάζεται να τα συζητάμε. Η κακία που βγάζει όταν ζορίζεται, η αδράνεια του, η κωλυσιεργία του με το χρονοβόρο χόμπι – όλα αυτά ισχύουν, δικαίως θυμώνεις και αγανακτείς. Θέλω μόνο να εξηγήσω ότι όσοι χάνουν τη σειρά τους για τα πτυχία τους μπαίνουν στην Κόλαση. Δεν μπορώ να βρω άλλη, καταλληλότερη λέξη από την Κόλαση. Όσο ευνοϊκό είναι το ελληνικό σύστημα που δεν έχει προαπαιτούμενα και δίνει συνεχόμενες εξεταστικές και πολλές ευκαιρίες, τόσο βγαίνει ξινό και από τη μύτη από όσους χάσουν τη σειρά τους και καθυστερήσουν.
Βρισκόσαστε σε εντελώς διαφορετικές φάσεις της ζωής σας, και όσο δεν σε καταλαβαίνει αυτός και αδυνατεί να σε στηρίξει, τόσο φαίνεται να μην καταλαβαίνεις κι εσύ. Δεν είναι τόσο απλό, να διαβάσει επιτέλους και να πάρει πτυχίο. Δεν ξέρει από πού να αρχίσει, και δεν έχει φίλους που είναι στην ίδια κατάσταση, και σιγά σιγά θα χάνει και επαφές και θα γίνεται ακόμη πιο δύσκολο. Η αίσθηση της αποτυχίας δε, προκαλεί πλήρη παράλυση. Είναι δύσκολο γιατί δεν καταλαβαίνεις πότε τα καταφέρνεις. Αν περάσεις ένα μάθημα, έχεις άλλα τόσα και άλλα τόσα και άλλα τόσα μπροστά σου, και εν τω μεταξύ, οι υπόλοιποι γύρω σου προχωρούν.
Ο φίλος σου βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι, κατά κάποιο τρόπο. Αν θέλεις να είσαι μαζί του, και αν θέλεις να βοηθήσεις, οι γενικές συζητήσεις για το θέμα δεν οδηγούν πουθενά. Χρειάζεται πολύ χειροπιαστή βοήθεια για πολύ απλά πράγματα. Για το πρόγραμμα της εξεταστικής. Για τα παλιά θέματα, για τις ασκήσεις, για το ποια χαρτιά πρέπει να έχει μπροστά του και ποιες 50 σελίδες πρέπει να διαβάσει την επόμενη ώρα. Ένα μικρό βήμα τη φορά, μικρά μικρά βήματα που θα κάνει χωρίς να σκέφτεται το ΤΕΡΑΣΤΙΟ πρόβλημα που πλακώνει. Επειδή δεν είσαστε στην ίδια σχολή, δεν ξέρεις ποια είναι τα κόλπα του κάθε μαθήματος, οπότε είναι πολύ σημαντικό να έχει σχέσεις με φοιτητές από τα μαθήματα που χρωστάει. Θα είσαι μόνη σου, και δεν ξέρω αν πιστεύεις ότι αυτός ο άνθρωπος αξίζει την προσπάθεια σου ή όχι. Αυτό έχει την περισσότερη σημασία, τελικά.
________________
7.
Αγαπητή Α μπα, το ήξερες ότι και μέσω ίντερνετ μπορούν να δημιουργηθούν συναισθήματα και δεσμοί? Εγώ το ανακάλυψα πρόσφατα, αν και μετά είδα ότι από κοντά είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Απογοητεύτηκα τελικά, εννοείται, και δεν πρόκειται να ξανααφήσω τον εαυτό μου να μπλέξει αν δεν υπάρχει τουλάχιστον το face to face. Νομίζεις ότι έχω δίκιο και οι σχέσεις αυτές είναι υποκατάστατα, ή απλώς πληγώθηκα?
Οι σχέσεις αυτές δεν είναι υποκατάστατα, είναι κάποιου είδους σχέσεις, και δεν είναι καινούριο είδος. Η κοπέλα της ερώτησης 5, για παράδειγμα, έχει κάνει ένα σωρό προβολές πάνω σε έναν άνθρωπο, έχει αποφασίσει τι είναι αυτός και τι μπορεί να κάνει γι' αυτήν, χωρίς να τον ξέρει. Από μακριά. Το ίδιο μπορεί να συμβεί από το ίντερνετ, το ίδιο μπορεί να συμβεί ακόμα και πρόσωπο με πρόσωπο – αν θέλεις να αυταπατάσαι, με αυθυποβολή όλα γίνονται. Δεν έχεις ακούσει την ατάκα 'δεν είχα καταλάβει ποιος είναι;' Ακόμη και άνθρωποι που γνωρίζονται χρόνια ξαφνικά – ή σταδιακά – 'πέφτουν από τα σύννεφα' και απογοητεύονται: όταν η πραγματικότητα τους ρίχνει μια μπουνιά που δεν μπορούν να αγνοήσουν.
Τα συναισθήματα εμείς τα δημιουργούμε. Είμαστε οι μικροί Θεοί του σύμπαντός μας. Νομίζουμε συνέχεια ότι μας τα προκαλούν οι άλλοι και τους αποδίδουμε ένα σωρό ικανότητες και ιδιότητες, αλλά οι άλλοι δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα αν δεν το επιτρέψουμε. Μπορούμε να ερωτευτούμε έναν άνθρωπο, αλλά μπορούμε κάλλιστα να ερωτευτούμε και μια ιδέα, και μάντεψε τι είναι πιο εύκολο.
Οι δεσμοί από το ίντερνετ, τα συναισθήματα που δημιουργούνται διαμέσου των υπολογιστών, περνούν μέσα από ένα επικίνδυνο και παραμορφωτικό φίλτρο επειδή αυτό το μέσο δίνει περισσότερες ευκολίες στον καθένα μας για να δημιουργήσει μια πιο ιδανική εκδοχή του εαυτού του. Μολαταύτα, το φίλτρο πάλι άνθρωποι το χρησιμοποιούν, και οι αδυναμίες τους είναι αυτές που είναι, είτε επικοινωνούν με πληκτρολόγιο, είτε με γράμμα, είτε άμεσα. Αυτό που κάνουμε με μεγάλη ευκολία είναι να αγνοούμε τα σημάδια επειδή βιαζόμαστε να νιώσουμε κάτι, επειδή θέλουμε να ερωτευτούμε, επειδή θέλουμε να νιώσουμε ωραία. Μόνοι μας φτιάχνουμε την παγίδα, μόνοι μας πέφτουμε και μέσα της.
σχόλια