ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 24άρων ετών. Ο πατερας μου εχει πολύ μικρή σύνταξη. Πάντα δούλευα και συνεισέφερα. Ποτέ μου στα εφηβικά μου χρόνια δε ζούσα όπως τα άλλα παιδιά λόγω οικονομικών. Ούτε φροντιστήριο δεν μπορούσα να πάω αλλά πέρασα από τους πρώτους στο Πανεπιστήμιο. Νομική αλλά Κομοτήνη και ο πατέρας μου με ανάγκασε να δηλώσω μια άλλη σχολή με πολύ χαμηλή βάση σε σχέση με τα μορια μου αλλά που ήταν στην Αθήνα που δε μου άρεσε σαν αντικείμενο και που δεν έχει επαγγελματική αποκατάσταση. Μια ζωή ακόμη και ως φοιτήτρια δούλευα 16 ωρες και πηγαινα στη σχολή. Δεν έχω παράπονο όλα μου τα λεφτά του τα έδινα και ψώνιζε δε μου κράτησε ουτε ένα ευρώ στην άκρη. Είχα βρει πριν ένα χρόνο με σύμβαση μια δουλειά με καλά χρήματα και πάλι συνεισέφερα αλλα κράτησα λίγα στην άκρη ή για μεταπτυχιακό ή για ώρα ανάγκης μιας και δεν έχω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αλλά έληξε η σύμβαση και τώρα είμαι άνεργη και παρόλα αυτά από τα λίγα που έχω στην άκρη δανείζω του πατέρα μου μικροποσά 300 ευρώ αλλά δε μου τα επιστρέφει και τώρα δεν έχω σχεδόν τίποτα και μου ξαναζητάει φοβάμα ότι μέχρι να βρώ δουλεια αν αρρωστήσω η οτιδήποτε δε θα έχω βοήθεια ούτως η άλλως ο πατέρας μου δε βγαίνει οικονομικά δεν του περισσεύουν να μου δώσει ούτε 4-5 ευρώ. Κι επειδή του είπα οτι τα έχω για μια ώρα αναγκης με βρίζει λέει ότι είμαι γαμόπαιδο και ότι να φύγω από το σπίτι και δε θα ψωνίζει για μενα να τρώω. Ξέρω ότι στενευεται οικονομικά αλλά με πλήγωσαν αυτά τα λόγια. Γιαί ψάχνω κάθε μέρα για δουλειά και δε βρίσκω κι έκείνος έχει λεφτά στην άκρη αλλά λέει ότι τα κρατάει και να του δίνω εγώ. Απλα δεν ξέρω τι να κάνω νιώθω χάλια και με πιάνουν τα κλάματα. Μακάρι να μπορούσα να μη τους είμαι βάρος αλλά τι να κάνω;Δεν μπορώ άλλο.