Όταν ακούς απροειδοποίητα τη φωνή αγαπημένου σου προσώπου που έχει πεθάνει

Μικρό και αρκετά περιεκτικό άρθρο που προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα, καθώς οι περισσότεροι έχουμε ζήσει τέτοιες χαρμολύπες στιγμές στην καθημερινότητα μας.Όπως καταλαβαίνετε έχω χάσει και εγώ αγαπημένα πρόσωπα (θείο, πατέρα παππού, γιαγιά...). Εκεί που ήθελα να σταθώ περισσότερο όμως, είναι στο γεγονός ότι τέτοια κείμενα μας ενώνουν, τέτοια άρθρα μας προτρέπουν να μοιραστούμε "πράγματα" με άλλους ανθρώπους. Ειδικά αυτή τη περίοδο που διανύουμε χρειαζόμαστε και άλλα τέτοια άρθρα. Είναι προτιμότερο να μοιράζεσαι μια εμπειρία σου, παρά να αντιπαρέρχεσαι -κυρίως με άσχημο τρόπο, άσχημους χαρακτηρισμούς κ.λπ- με κάποιον συνάνθρωπό σου.Νιώθω την ανάγκη λοιπόν να ευχαριστήσω όλους τους φίλους που ανέφεραν κάποια δική τους εμπειρία με αγαπημένο τους πρόσωπο. Τέλος, για ακόμα μία φορά διαπιστώνω πως όσο μεγαλώνω ,γίνομαι ολοένα και πιο ευαίσθητος.... f@#$!

Καποιος μου ειχε πει πριν χρονια: "Αν ποτε χωρισουμε θελω μονο να μου δωσεις μια κασετα με τη φωνη σου. Δε θελω φωτογραφίες, μονο μια κασετα με τη φωνη σου"Το αρθρο σου για τη μητερα σου, και το τωρινο και το παλαιοτερο με το μαγαζακι ειλικρινα με εκαναν κομματια. Να εισαι παντα καλά.

Διαβάζοντας το άρθρο και κυρίως τα σχόλια, διαπίστωσα ότι δεν καθαρίζω κρεμμύδια.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο.. Συγκινήθηκα τόσο με το άρθρο σου, Άρη, και μετά από λίγο, εντελώς τυχαία βρήκαμε ένα βίντεο του μπαμπά μου, απ' το τελευταίο του (και πολύ περιπετειώδες για όλη την οικογένεια) Πάσχα!Πόσο περίεργο ν' ακούς και να βλέπεις αγαπημένα σου πρόσωπα που'χουν φύγει. Όντως η πρώτη μου σκέψη, ήταν να τον πάρω τηλέφωνο να του πω πως βρήκα το βίντεο...

Πόσο, έστω, τυχεροί είσαστε όσοι έχετε να ακούτε κάτι από πρόσωπα κοντινά και λατρεμένα, που έφυγαν.

Έβαζες ψεύτικες φωνές,γελούσες κι έκανες πως κλαις κι εγώ παιδίΑ ρε μαμάΠίσω μου τρέχεις μια ζωή με ένα πιάτο και μια ευχήΤότε με κράταγες σφιχτά τώρα κοιτάς από μακριάΜέσα απ'τα δόντια να μιλάς, σ'ακούω σαν τώρα"μη με σκας,δε θα σε ανεχτεί κανείς, θα πας χαμένος,θα το δεις"Α ρε μαμά,α ρε μαμάΎστερα λόγια στο χαρτί"συγνώμη,σ'αγαπώ πολύ,είμαι εδώ"Α ρε μαμάΖωγράφιζες και μια καρδιά,με νίκαγες με ζαβολιά κι έβαζες πάντα στο πικάπ το δίσκο με το Ave Maria Ave MariaΧανόσουνα στη μουσική,εσύ γινόσουν το παιδί κι εγώ ένας άγγελος στη γη να σε προσέχω μια ζωήΤις πόρτες άνοιγες στο φως να μπει ο ήλιος κι ο Θεός να μας φυλάειΑ ρε μαμάΤα βράδια ήσουν μια αγκαλιά κι ανάμεσα απ'τα φιλιά έκανες τη φωνή λαγού,το λύκο και την αλεπούΚαι όταν γύριζα αργά"θα σου τα πάρω τα κλειδιά, θα βρεις τις πόρτες πιά κλειστές, θα με πεθάνεις,αυτό θες;"Α ρε μαμά,α ρε μαμάΎστερα λόγια στο χαρτί "συγνώμη,σ'αγαπώ πολύ,είμαι εδώ"Α ρε μαμάΖωγράφιζες και μια καρδιά,με νίκαγες με ζαβολιά κι έβαζες πάντα στο πικάπ το δίσκο με το Ave Maria Ave MariaΧανόσουνα στη μουσική,εσύ γινόσουν το παιδί κι εγώ ένας άγγελος στη γη να σε προσέχω μια ζωήΜαμάΠού παςΠού παςΜαμά,μαμάΠού πας...ΜΟΥΣΙΚΗ Charles AznavourΔΙΑΣΚΕΥΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΣΤΙΧΟΙ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥhttps://youtu.be/WRKseTy1gGc

Ειμαι γιαγια εχασα την μανα μου πριν 2 χρονια ξαφνικα ,καθε μερα την σκεφτομαι οσο περνα ο καιρος μου λειπει και πιο πολυ,ποναω να βλεπω φωτο και παλιες βιντεοκασετες οι ανθρωποι που αγαπαμε πεθαινουν τελικα μονο αμα τους ξεχασουμε εμεις οι ζωντανοι.

Βρηκα τυχαια ανοιγοντας την παλια μου βιντεοκαμερα ενα βιντεακι απο καποια μου γενεθλια οπου οι δυο μου γιαγιαδες καθισμενες στο σαλονι συζητουσαν για το πως φτιαχνει η καθεμια τους διαφορα φαγητα. Ομως παιδια δεν ενιωσα υπεροχα, ενιωσα φοβερη θλιψη που δεν ειναι πια εδω. Καθε χρονο οταν γιορταζαμε με τον αδερφο μου, φοραγαν τα καλα τους και ερχονταν παρεα για απογευματινο καφε, τωρα πια δεν ερχεται κανεις.

Αρχικα ενιωσα ενα κομπο στο λαιμο.Δεν μπορω να δεχτω τον θανατο,δεν το εχω καταφερει.Μετα διαβασα και το αρθρο του 2012 που αφορουσε το μαγαζακι στη Θεσσαλονικη και θαυμασα τη δυναμη αυτης της γυναικας που προφανως ενω υπεφερε μεσα της,προσπαθησε να δωσει ενα τονο αισιοδοξιας στο τελος.Και νομιζω πως ειναι αυτοι οι αισιοδοξοι και δυνατοι ανθρωποι που μας λειπουν περισσοτερο οταν φυγουν.Το γεγονος οτι νιωσατε ομορφα στο ακουσμα της φωνης της δειχνει οτι εχετε παρει κατι απο τον γλυκο της χαρακτηρα.

αξιζει να το διαβασεις το διαβασεις με αυτο το τραγουδι να παιζει https://www.youtube.com/watch?v=hxyLU5jHJf0&index=31&list=PLKit4IIViKMfx_0ChfrIQ5RlQpaj-7XtH

Υπέροχα ανθρώπινο :)

Είχα εγκαταστήσει εφαρμογή στο smartphone και κατέγραφα αυτόματα τις κλήσεις για επαγγελματικούς λόγους (στοιχεία πελατών, αφμ, διευθύνσεις) ... μαζί και τις κλήσεις του πατέρα μου ο οποίος "έφυγε" από κοντά μας πριν 2 μήνες ....Μετά το άρθρο σου βρήκα το θάρρος να τις ακούσω ....Πόσο μου έχει λείψει αυτή η καθημερινή τηλεφωνική επαφή...Έλα μπαμπά, τι κάνεις ?? καλά εσύ........................ :'(

Λίγο καιρό μετά το θάνατο της μαμάς μου, διαβάζοντας (για πολλοστή φορά) τα μηνύματα που έστελνε σε μένα και την αδελφή μου από το κινητό της, ανακάλυψα έναν πραγματικό θησαυρό: είχε ηχογραφήσει και αποθηκεύσει κατά λάθος ένα τηλεφώνημα της σε εμένα. Ήταν παραμονές της γιορτής μου, και μιλούσαμε για το τι γλυκά θα μου έπαιρνε από τα ζαχαροπλαστείο για να κεράσω στη δουλειά μου. Το έχω ακούσει αμέτρητες φορές. Δυο ολόκληρα, υπέροχα λεπτά μιας άσχετης συζήτησης για μακαρόν, πάστες και εκλέρ. Και στο τέλος, το καλύτερο: "Να προσέχεις κοριτσάκι μου, σ'αγαπώ πολύ".Κι εγώ σ'αγαπώ μαμά μου.

Συγκινήθηκα πολύ (και έκλαψα) με το κείμενο σου.. Αλλά και χάρηκα γιατί ένιωσα ότι είμαστε πολλοί που νιώθουμε το ίδιο και ο πόνος σαν να μοιράζεται έστω για λίγο. Ειδικά η κουβέντα με την αγκαλιά και την φωνή στο τέλος, το σκέφτομαι κάθε μέρα. Επίσης πάω να βγάλω το κινητό να την πάρω να της πω νέα όταν κάτι συμβεί και σε κλάσματα δευτερολέπτου μου έρχεται η πραγματικότητα κατακούτελα.. Πάντως εγώ δεν έχω ακόμη το θάρρος να δω ούτε φωτογραφίες, λυγίζω, πόσο μάλλον να δω dvd κλπ.

Να τη θυμασαι φιλε..κουραγιο..

Δεν είσαι ο μόνος Άρη :)

Ακομα θυμαμαι ενα κειμενο που ειχες γραψει Αρη πριν 1,5 νομιζω χρονο για το μαγαζι που διατηρουσε η μητερα σου και το θανατο της...Ειναι πραγματικα πολυ συγκινητικο αυτο που σου συνεβη με την κασετα και τη φωνη της (οποιος το εχει ζησει, καταλαβαινει) και θα ηθελα να μοιραστω και γω μια αντιστοιχη δικη μου, αναπαντεχη εμπειρια. Πριν περιπου 7-8 μηνες και με αφορμη το τουιτερ, ενα βραδυ απελπιστικης βαρεμαρας καθομουν και εψαχνα κατι "χαζοεκπομπες" στο youtube, απ αυτες που δεν εβλεπα ποτε στην καθημερινοτητα μου γιατι τις θεωρουσα χαμηλης αισθητικης κλπ (αλλα που η ατιμη η ανεργια μ εκανε πλεον κ τις βλεπω που και που!) Και ξαφνικα βλεπω στο κοινο τη μαμα μου! Μπροστα μπροστα. Για 2-3 δευτερολεπτα νομιζα οτι εχω παραισθησεις δεν ξερω πως να το περιγραψω. Ηταν αυτη...γυρω στο 97-98 και φυσικα ειχε παει κρυφα απο μενα γιατι ηξερε οτι αν μου το ελεγε θα ειχαμε καβγαδες για κανα μηνα...!Καθομουν κ εβλεπα την εκπομπη στο mute, απλα και μονο για να τη βλεπω και ετρεχαν δακρυα στα ματια μου. Απο τη μια, τοσα χρονια μετα της "θυμωσα" που εκανε κατι που ηξερε οτι δεν θα ηθελα ποτε να το κανει και απο την αλλη το οτι με "παρακουσε", ηταν η αφορμη που την εβλεπα για πρωτη φορα, 7 χρονια μετα τον θανατο της, στα 54 της χρονια.Ηταν και η μοναδικη φορα που ειδα τη μητερα μου, καθως ποτε απο εκεινο το βραδυ δεν βρηκα το κουραγιο να το ξαναδω. Ξερω ομως οτι οποιαδηποτε στιγμη θελησω να τη δω, θα ειναι εκει...Αν και πραγματικα δεν ξερω ποτε θα βρω τη δυναμη να το ξαναδω.(μου λειπεις)