Το να μιλήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης για οικογενειοκρατία είναι σαφώς οξύμωρο. Η οικογένειά του μετράει ήδη τέσσερις πολιτικούς - οι οποίοι βέβαια εκλέχθηκαν και δεν μπήκαν στη ζούλα σε κομβικές θέσεις με το που ανέλαβε την εξουσία το κόμμα τους. Επίσης, δεν κατηγόρησε πχ την Ζωή Κωνσταντοπούλου που είναι παιδί πρώην Προέδρου του κόμματος ώστε να μείνουμε στο ότι κι αυτός είναι παιδί πρώην προέδρου κλπ.
Μερικές φορές παίζει ρόλο το ποιος κάνει την καταγγελία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως όχι. Το οξύμωρο το προσπερνάς, τις προσλήψεις ημετέρων όχι.
Η λίστα που έφτιαξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ένα μεγάλο φάουλ: Την Τασία Χριστοδουλοπούλου - λες και την έβαλαν Υπουργό εξαιτίας του συζύγου της. (Σε ένα παράλληλο σύμπαν θα μπορούσαν να έχουν στη λίστα τον Δρίτσα, καταγγέλοντας ότι έκαναν Υπουργό τον άντρα της Τασίας Χριστοδουλοπούλου - και θα προτιμούσα να ζω σε εκείνο το παράλληλο σύμπαν, όπου μπορεί να μην υπήρχε καν Μητσοτάκης.)
Όμως κατά τα άλλα, παρατηρώ μια προσπάθεια απαξίωσης κάθε κριτικής για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης. Αντί κι οι ίδιοι οι υποστηρικτές της να πούνε «Μισό λεπτό βρε ΣΥΡΙΖΑ, αυτά είπαμε ότι θα έκανες; Ακόμα και για τα μάτια του κόσμου, σταμάτα τους διορισμούς συγγενικών προσώπων των μεγαλοστελεχών σου», αντί δηλαδή να τη βοηθήσουν να γίνει καλύτερη, θέλουν να δικαιολογήσουν τα πάντα.
Συνήθως με την πιο άκυρη δικαιολογία.
«Μα καλά, οι άλλοι τα έκαναν αυτά 40 χρόνια, και σας πείραξαν οι 3 μήνες του ΣΥΡΙΖΑ;»
Εχμ, ξέρετε, επειδή φάγαμε οικογενειοκρατία στη μάπα για πολλές δεκαετίες, βγάλαμε εσάς για να ΜΗΝ κάνετε τα ίδια. Η σύγκριση με τους προηγούμενους και η δικαιολογία «μα και οι άλλοι τα έκαναν αυτά (κωλοτούμπες, διορισμούς συγγενών, ΠΝΠ, οτιδήποτε)» δεν κολακεύει τους τωρινούς.
Όλοι ζητάμε το καινούργιο, το διαφορετικό, δεν θέλουμε να ξαναβλέπουμε λάθη του παρελθόντος. Όταν ακόμα και σε κάτι όχι τόσο σημαντικό -αν και συμβολικά χτυπητό- όπως είναι οι εν λόγω διορισμοί, αντί να μιλήσουμε για την ουσία λέμε «γιατί οι άλλοι καλύτεροι ήταν;» χάνουμε την ουσία, για την οποία τελικά κανείς δε μιλά.
Όχι, οι άλλοι δεν ήταν καλύτεροι - αλλά δεν είναι και κάποιο φοβερό μέτρο σύγκρισης. Το θέμα είναι να γίνουν αυτοί καλύτεροι. Και με τα στραβά μάτια, την αγωνιώδη δικαιολόγηση των πάντων και την άκριτη επίθεση σε όποιον έχει ψηλότερες απαιτήσεις καμία κυβέρνηση δεν έγινε ποτέ καλύτερη.
σχόλια