ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι ενήλικη αλλά μικρή (19), μενω με τους γονεις μου... αλλα η μητερα μου μού ασκει συναισθηματικη βια εδω και χρονια. Πολυ συχνα κοντευε να με χτυπησει αλλα δεν το ειχε κανει... οταν ημουν μικρη είχε παει να με στραγγαλίσει επειδη επαιζα και ειχε κανει αντιστοιχα στα αδερφια μου, βεβαια. Αλλα σημερα με χτυπησε. Και της φωναζα, θα παρω το 100... και ελεγε "Θα σε βαλουν σε ενα ιδρυμα να ξεμπερδεψω, τωρα που χεις κανει τη ζωη μου μαυρη!!!" (αυτο με τη μαυρη ζωη το εχει ξαναπει προσφατα: εδω το ειπε επειδη την ενοχλησε το ξυπνητηρι μου το πρωί).Δεν αντέχω άλλο να κλαιω και ετσι ο πονος που μου χει προκληθει εχει μετατραπει σε απάθεια, την οποια εκεινη βλεπει σαν μισος.Μαλωνουμε καθε μερα για θεματα που ξεκιναει εκεινη: εξαιτιας σου δεν εχω φτιαξει τα δοντια μου, εξαιτιας σου δεν εχουμε καθαρίστρια για το σπίτι... μου λεει εδω και χρονια πως ειμαι βάρος. Δεν με αφηνουν να δουλέψω, και βασικά δεν προλαβαινω κιολας λόγω σχολής και υποχρεώσεων... δεν εχω τροπο να εξαρτητοποιηθώ οικονομικά απο εκείνη.Νομιζει πως εγω την κακοποιώ και λεει "εσυ με κακοποιείς, οχι εγω εσενα! Εσύ φταις για όλα!"Δεν εχω κανεναν τροπο να ξεφυγω απο εκεινη και κανεις δεν με πιστευει επειδη στους ξενους ή ακομα στους συγγενεις φερεται σαν μια καλοκάγαθη κυρια που τους φροντιζει και τους αγαπάει όλους. Ακόμα και η φωνη της αλλαζει μπροστα στους αλλους - μιλάει πιο ψηλά, πιο γλυκα, πιο αθώα. Με χτύπησε και με έφτυσε. Λέει οτι αμα παω στην αστυνομία ή σε καποιον τρίτο για να τα πω αυτά, θα παει εκεινη να κανει την ιδια δηλωση πως εγω την χτυπάω και της ασκω με ψυχολογική και σωματική βια. Ο πατέρας μου λεει να την αγνοώ, αλλά εχει περάσει τόσο καιρός και δεν αντέχω άλλο. Δεν εχω αυτοπεποιθηση, φοβαμαι, πανικοβαλομαι...Τι να κανω;