Στην εξομολόγηση σου εγώ βλέπω τη μάστιγα της εποχής. Πολλοί ονειρεύονται και αποζητούν τον μεγάλο έρωτα που θα τους "γεμίσει" (τί είναι γαλοπούλες;;;) και που θα τους συγκλονίσει και έχουν χάσει το νόημα (κατ'εμέ πάντα), δεν μπορούν να ευτυχήσουν και καταλήγουν μόνοι/ες. Ο έρωτας έρχεται και παρέρχεται, χωρίς αυτό όμως να μειώνει την αξία του. Από την άλλη η συντροφικότητα,η κατανόηση, το ενδιαφέρον και η αγάπη είναι πολύ πιο σημαντικά μακροπρόθεσμα, και πολύ πιο σπάνιο να τα βρεις. Μην αφήνεις την ανασφάλεια σου να καταστρέψει κάτι όμορφο. Η ιδανικότερη σχέση δεν είναι απαραίτητα αυτή στην οποία είναι έντονα τα συναισθήματα. Ίσως έχεις ήδη την ιδανική για εσένα σχέση αλλά δυσκολεύεσαι να το καταλάβεις και να την εκτιμήσεις. Απόλαυσε αυτό που ζεις, πέρνα όμορφα με τον σύντροφό σου και μην ζορίζεις το μυαλό σου με τέτοιες σκέψεις.
25.5.2015 | 14:14
Να παντρευτεί κανείς χωρίς έρωτα ?? .....Ε?
Ναι, ναι, είμαι μια ακόμη μεγάλη ηλικιακά, ανώριμη παρόλα αυτά, γυναίκα. 38 ετών. Σε σχέση εδώ και 2 χρόνια με έναν 35 αρη. Τον γνώρισα έπειτα από μεγάλη ερωτική απογοήτευση και μου άρεσε εξ' αρχής. Προχώρησα, σκεφτόμενη "γιατί όχι".Ο έρωτας δεν ήρθε, όπως τον είχα ζήσει παλιότερα εκείνη τη μοναδική φορά, παρότι πέρασαν 2 χρόνια. Ήρθε οικειότητα, εκτίμηση για όλα τα καλά που έχει - που είναι πολλά ομολογουμένως, γλύκα και αγάπη.Και όλα τα καθημερινά θέματα τριβής, φυσικά.Για να συντομεύουμε λοιπόν την ιστορία, να τον αφήσει κανείς, δεδομένου ότι τα αισθήματα δεν είναι έντονα, ή να πορευτεί μαζί του? Υποσημείωση: έχω τραβήξει ζορισμένη και δύσκολη ζωή, με πολλά προβλήματα γονιών, με καθημερινές κρίσεις πανικού που κράτησαν τα τελευταία 4-5 χρόνια, γενικά αδύναμος και αναποφάσιστος άνθρωπος (η αλήθεια να λέγεται).Αυτός είναι πιο ανεξάρτητος και με αυτοπεποίθηση.Όποιος θέλει ας μοιραστεί την εμπειρία/γνώμη του.
1
