________________
1.
Αγαπητή Λένα,
Πως αντιμετωπίζουμε τους φλύαρους ανθρώπους? Εκείνους που για να σου διηγηθούν ενα γεγονός τριών λεπτών, το ολοκληρώνουν σε μία ώρα, με υπερβολικές - άχρηστες λεπτομέρειες.
Οι ίδιοι που σου στελνουν μηνύματα-σεντόνι. Που ακόμα και τα ποιο ενδιαφέροντα θέματα σου φαίνονται βαρετά.
Με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. –Bored
Εξαρτάται από το ποιος το κάνει, άλλες φορές μπορείς να κάνεις πλήρες sign out, και άλλες φορές πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός, αλλά σε γενικές γραμμές, οι φλύαροι δεν θέλουν απάντηση, θέλουν να τα πουν, οπότε ας τους να τα λένε. Από το τηλέφωνο όμως μπορείς να κάνεις διάφορες δουλειές παράλληλα, από το να τακτοποιείς τις φωτογραφίες σου στο κομπιούτερ ή να βάφεις τα νύχια σου (βάλτο σε ανοιχτή ακρόαση), από κοντά είναι το πρόβλημα. Εκεί πρέπει να κουνάς το κεφάλι στις παύσεις, και να λες 'μάλιστα' και 'κατάλαβα' σε τακτικά διαστήματα. Όταν ακούσεις το 'εσύ τι λες' ή κάτι τέτοιο, λες 'καλά τα λες νομίζω'. Όταν υπάρχει οπτική επικοινωνία προτείνω τη μέθοδο 'βραζιλιάνικη σαπουνόπερα', σύμφωνα με την οποία πατάς το mute και βλέπεις τα χείλη να ανοιγοκλείνουν, ενώ εσύ από μέσα σου σκέφτεσαι διάφορα, λίστες για ψώνια, κάποιο τηλέφωνο που πρέπει να κάνεις, οτιδήποτε.
Η παγίδα είναι άλλη, και είναι πιο επικίνδυνη: είσαι σίγουρος/η ότι δεν υποκύπτεις στο αμάρτημα της φλυαρίας, έστω και περιστασιακά;
________________
2.
Πως επιλέγεις τα βιβλία που διαβάζεις; Διαβάζεις κριτικές, πας σε παρουσιάσεις ή απλά σε τραβάει το εξώφυλο και η/ο συγγραφέας; Προσωπικά μου αρέσει η λογοτεχνία αλλά δεν έχω διαβάσει όσο θα ήθελα - δεν ξέρω που να βρίσκω κριτικές, δεν έχω (πολλούς) αγαπημένους συγγραφείς αλλά πολλές φορές οι περιλήψεις μου έχουν βγει παραπλανητικές. Τι προτείνεις;- εν δυνάμει βιβλιοφάγος
Διαβάζω κριτικές, και όταν μου αρέσει ένας συγγραφέας ψάχνω να βρω από ποιους συγγραφείς έχει επηρεαστεί. Παρακολουθώ τα βραβεία. Όχι όλα, τα γνωστά, Νόμπελ, Booker, τέτοια, αλλά ολόκληρες τις λίστες των υποψηφίων, πριν βγει ο νικητής. Διαβάζω και συνεντεύξεις συγγραφέων που δεν ξέρω, και αν μου αρέσουν αυτά που λένε, παίρνω το βιβλίο τους. Δεν χρειάζεται να διαβάζεις πολλές κριτικές δεξιά και αριστερά, αρκεί να διαλέξεις δύο τρία έντυπα που εμπιστεύεσαι και να παρακολουθείς μόνο αυτά. Ίσως και μόνο ένα να είναι αρκετό, αν δεν διαβάζεις ένα βιβλίο την εβδομάδα. Πρέπει να αποκτήσεις και ένα αγαπημένο βιβλιοπωλείο, για να ξέρεις σιγά σιγά τι υπάρχει στα ράφια, και να ξέρεις ποια είναι τα καινούρια και ποια είναι η λογική τοποθέτησης. Ξεκίνα από τους αγαπημένους σου συγγραφείς, βρες τι έχουν πει για τις επιρροές τους, και αν είναι πολύ παλιοί και έχουν πεθάνει πριν από 300 χρόνια βρες σε ποια κατηγορία τους έχουν κατατάξει για να βρεις παραπλήσιους. Το εξώφυλλο δεν είναι η καλύτερη λύση, αλλά δεν είναι και η χειρότερη, για να καταλάβεις σε πολύ γενικές γραμμές περί τίνος πρόκειται. Οι περιλήψεις είναι η χειρότερη μέθοδος, είναι γραμμένες για να πιάσουν όλη τη γκάμα των αναγνωστών, και είναι πολύ παραπλανητικές.
Όμως, για να πω την αλήθεια, η καλύτερη μέθοδος για μένα, μέσα σε βιβλιοπωλείο, είναι η εξής: παίρνω το βιβλίο στα χέρια, διαβάζω το βιογραφικό/περιγραφή του συγγραφέα, και αν είναι καλή (αν γράφει κάτι σε στυλ 'σπούδασε στο πεζοδρόμιο της ζωής' ή 'ζει στο Κονέκτικατ, κάνει βόλτες στην παραλία και ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο' απορρίπτεται) και μετά διαβάζω την πρώτη σελίδα. Αν θέλω οπωσδήποτε να διαβάσω τη δεύτερη, αν δεν κρατιέμαι να γυρίσω φύλλο, τότε το αγοράζω οπωσδήποτε, ακόμη και αν όλα τα προηγούμενα λένε 'μη!'.
________________
3.
καποιος, που μου άρεσε πάντα, μου ζητησε το τηλεφωνο για να βγουμε, εδειξε ενδιαφερον, μιλησε με ενθουσιασμο σε κοινο μας φιλο αλλα τελικα δεν με πηρε τηλεφωνο ποτε. Ενώ καταλαβαινω πολύ καλα ότι οποιοσδηποτε μπορει ναλλαξει γνωμη και είναι σεβαστο, νιωθω καποια πικρια και δεν μπορω να σταματήσω να τον σκέφτομαι. Είναι μαζοχισμός? ανωριμότητα? βλακεία? Ευχαριστώ για το χρόνο-φαννυ κωλφιλντ
Πληγωμένος εγωισμός είναι, χυλόπιτα είναι, ματαιωμένες προσδοκίες είναι, και τίποτα από τα τρία δεν ξεπερνιέται εύκολα. Ξεπερνιέται όμως. Ξεπερνιέται πιο γρήγορα αν προσπαθήσεις να καταλάβεις ότι τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι δεν είναι στο 100% του 'θέλω' και στο 100% του 'δεν θέλω'. Δεν είναι ότι πριν καιγόταν και τώρα δεν του καίγεται καρφάκι. Δεν είναι ότι πριν κατάλαβε ποια είσαι και αποφάσισε ότι ταιριάζατε, και μετά το σκέφτηκε και αποφάσισε ότι δεν ταιριάζετε. Δεν ξέρει ποια είσαι, μάλλον δεν θα μάθει ποτέ – πρόσεξε όμως, το ίδιο ισχύει τελικά και από τη μεριά σου. Κατανοητό να στενοχωριέσαι, αλλά μην επενδύεις σε μια φαντασίωση.
________________
4.
Καλησπέρα, θέλω να σου διηγηθώ την ιστορία μου και αν μπορείς να μου πεις την γνώμη σου. Στα 25 μου έκανα σχέση με κάποιον 5 χρόνια μεγαλύτερο μου με τον οποίο ήμασταν φίλοι για 2 χρόνια περίπου πριν γίνουμε ζευγάρι. Όσο ήμασταν φίλοι λέγαμε τα προσωπικά μας ο ένας στον άλλον δίνοντας έμφαση όμως στα δικά μου θέματα συνήθως διότι εκείνος είχε μακροχρόνια και ήρεμη σχέση οπότε απ ότι μου έλεγε δεν είχε και πολλά να συζητήσουμε σχετικά μ αυτό. Όταν λοιπόν βρεθήκαμε και οι δύο ελεύθεροι για μεγάλο διάστημα με προσέγγισε ερωτικά και έτσι κάναμε σχέση. Αρχικά εγώ ήμουν πολύ ενθουσιασμένη γιατί ήμουν με έναν άνθρωπο που θαύμαζα και θεωρούσα πως ταίριαζα. Επιπλέον ένιωθα απίστευτη οικειότητα και άνεση μαζί του. Μετά τον πρώτο μήνα της σχέσης μας ξεκίνησαν οι καβγάδες του οποίους εκείνος ξεκινούσε για ασήμαντη αφορμή. Όταν τον ρώτησα γιατί είναι τοσό επιθετικός απέναντί μου, μου είπε πως το πρόβλημά του ήταν πως είχα αρκετές σχέσεις πριν απο αυτόν και πως εφόσον το ήξερε δεν μπορούσε να το παραβλέψει. Μου έλεγε πως δίνω δικαιώματα, πως με τόσες σχέσεις που είχα θεωρούμαι "εύκολη" και πως είμαι ανάξια εμπιστοσύνης. Εγώ στενοχωριόμουν γιατί ήθελα να είμαι μαζί του και προσπαθούσα κάθε μέρα να του αποδείξω πως μπορεί να με εμπιστεύεται. Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε για 5 μήνες. 5 μήνες με προσβολές και καβγαδες ώσπου δεν άντεξα και τον χώρισα. Δεν θα κάνω την κλισέ ερώτηση γιατί μια κοπέλα θεωρείται εύκολη αν είχε πολλές σχέσεις, αυτό όμως που θα ρωτήσω είναι τι πρέπει να απαντάμε και πως μπορούμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας σε τέτοιες περιπτώσεις ώστε να μην πέσουμε θύματα άθλιας χειραγώγησης και μισογυνισμού.- απορημένη
Μα το έκανες ήδη, και τα κατάφερες μια χαρά. Δεν σε χειραγώγησε. Δεν άρχισες να πιστεύεις ότι είσαι ανάξια εμπιστοσύνης, και δεν άρχισες να αναρωτιέσαι μήπως είσαι 'εύκολη' και μειωμένης αξίας, προσπάθησες να του εξηγήσεις, και όταν κατάλαβες ότι δεν παίρνει από λόγια και λογική, τον χώρισες. Έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες. Δεν ήσουν θύμα, και όπως φαίνεται, ούτε θα είσαι στο μέλλον. Βασικά, μπράβο σου.
________________
5.
Αγαπητή Α, μπα, Καλησπέρα!
Είμαστε μαζί με το φίλο μου εδώ και 4 χρόνια (από τα 19 μου εγώ, από τα 24 του αυτός...). Παρόλο που δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά από μέρους μου, μετά από κάποιους μήνες γνωριμίας καταλήξαμε ζευγάρι με πολύ έρωτα και πάθος. Πλέον τον αγαπώ πάρα πολύ, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εκείνον, και ξέρω πως κι εκείνος με αγαπάει πάρα πολύ και, πραγματικά, έχει κάνει τόσα πράγματα για μένα που το αποδεικνύουν και με το παραπάνω. Με συμβουλεύει, με νοιάζεται, είναι γλυκός και τρυφερός, κάνουμε πλάκα, περνάμε γενικά όμορφα, έχουμε πλέον κοινές παρέες και εκτός από ζευγάρι, είμαστε και δυο πολύ καλοί φίλοι και τον θαυμάζω σε πολλά. Ξέρω ότι βλέπει κοινό μέλλον στη ζωή μας, κάτι που το έχω σκεφτεί κι εγώ. Από την άλλη, δεν νιώθω πια τόσο ερωτευμένη όπως πιο παλιά-ή τουλάχιστον, όχι συνέχεια-, με κουράζει το να περνάμε πολύ χρόνο μαζί (θέλω και το χώρο μου, το χρόνο μου, τις δικές μου παρέες), συχνά υπάρχει ένταση μεταξύ μας, και το χειρότερο, η σεξουαλική μου διάθεση -σε αντίθεση με τη δική του- είναι αισθητά μειωμένη, σπάνια θα κάνω το 1ο βήμα, συχνά όταν μου το ζητάει θα βρω κάποια δικαιολογία να το αποφύγω, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν ότι δεν το απολαμβάνω όταν γίνεται, ίσα ίσα. Μου λείπει όμως αυτό το άισθημα που έχεις στην αρχή μιας σχέσης, που τρέμεις μόλις ο άλλος σε ακουμπάει, σε φιλάει, σε παίρνει τηλ, σου στέλνει μήνυμα κοκ... Κι όσο προχωράνε τα χρόνια, αρχίζω και τρομάζω όταν συνειδητοποιώ ότι είμαι από τα 19 μου με τον ίδιο άνθρωπο (δεν ήταν ο 1ος μου, αλλά δεν είχα και τις άπειρες εμπειρίες πριν). Σαν άνθρωπος, θα ήθελα να κάνω οικογένεια, αλλά όσο βλέπω, πως, περνώντας τα χρόνια, φτάνω όλο και πιο κοντά σε αυτό, αγχώνομαι και καταθλίβομαι. Επιπλέον, νιώθω ότ εγώ έχω όρεξη για πράγματα, ενώ εκείνος όχι, πχ αααν πάμε κάπου για χορό, δε θα χορέψει ή αν προτείνω κάτι, πολύ συχνά θα μου πει οτι είναι κουρασμένος και πέφτει νωρίς για ύπνο. Το καταλαβάινω ότι κουράζεται από τη δουλειά, αλλά από την άλλη, κι εγώ είμαι 23 χρονών και νιώθω ότι δεν έχω ζήσει πολλά πράγματα...Και θα μου πεις: φίλες δεν έχεις; Μωρέ κ φίλες έχω, και πολύ κοινωνική είμαι, αλλά οι 2 πιο κολλητές μου έχουν φύγει στο εξωτερικό για σπουδές τον τελευταίο χρόνο, ενώ οι περισσότροι φίλοι μου είναι αγόρια. Οπότε πλέον σπάνια βγαίνω με φίλες μου να περάσουμε καλά να τα πούμε μεταξύ μας, κάτι που με στενοχωρεί πολύ...Έχω φτάσει σε σημείο να κλαίω μόνη μου σχεδόν κάθε μέρα, αισθάνομαι πολύ μπερδεμένη, ώρες ώρες πιστεύω ότι είμαι μανιοκαταθλιπτική (έχουμε κι οικογενειακό ιστορικό...) Θυμάμαι τον εαυτό μου παλιότερα που είχα πολύ περισσότερη όρεξη, διάθεση για ζωή, κι αναρωτιέμαι, πού πήγε αυτή η Φαίη;! Δεν του έχω μιλήσει για τίποτα από αυτά, φοβάμαι ότι θα το πάρει ότι θέλω να χωρίσουμε (εγώ δεν έχω ιδέα τι θέλω...) και θα πληγωθεί, και το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να τον πληγώσω. Αυτά...
ΥΓ: αν χρειάζομαι ψυχίατρο, μη διστάσεις να μου το πεις! :Ρ-Φαίη
Αχ Φαίη, από αλλού το ξεκίνησες και κατέληξες εντελώς αλλού.
Έγραψες ένα κατεβατό αλλά η φράση 'κλαίω μόνη μου κάθε μέρα' είναι η μοναδική που έχει σημασία. Δεν γίνεται να κλαις μόνη σου κάθε μέρα, δεν γίνεται να ζεις έτσι. Λες ότι έχει μειωθεί η όρεξη σου για ζωή και ότι δεν ήσουν έτσι - επικεντρώσου εκεί, μόνο εκεί, τα υπόλοιπα μπορεί να είναι αποτελέσματα αυτού, και όχι αιτίες ή προβλήματα. Μην αναρωτιέσαι για την ψυχική σου υγεία, γιατί να υποβάλεις τον εαυτό σου σε τέτοιο μαρτύριο; Πήγαινε σε έναν ψυχίατρο να το συζητήσεις το θέμα, εννοείται! Όχι επειδή 'τον χρειάζεσαι', όλοι τον χρειαζόμαστε, επειδή κάνεις αυτές τις σκέψεις, επειδή κλαις μόνη σου, επειδή νιώθεις ότι δεν ξέρεις τι θέλεις.
________________
6.
Αγαπητη α μπα, σε διαβαζω εδω και πολυ καιρο και η στηλη σου παντα συνοδευει το πρωινο μου καφεδακι. Ηρθε λοιπον η ωρα να υποβαλω την απορια μου.. Πως γινεται να διαχειριστεις τις ανασφαλειες σου; Απο μικρη ολοι με θεωρουσαν ομορφη πολυ, και μεχρι σημερα (ειμαι 22), εχω φλερτ, θαυμαστες, και τραβαω την προσοχη.. Ομως μεσα μου παρολο που σπουδαζω,διαβαζω πολλα βιβλια,ταξιδευω συχνα, ψαχνω μουσικες, εχω παντα αμφιβολια για τον εσωτερικο μου κοσμο και την νοημοσυνη μου, τοσο πολυ που σ αυτο το θεμα περιμενω την επιβεβαιωση των αλλων... Η συμπεριφορα μου ειναι τοσο κουραστικη για μενα να πρεπει να προσποιουμαι για να κερδισω την αποδοχη και αν καποιος με απορριψει/προσβαλει/υποτιμησει (παντα με επιθετα που αφορουν τον χαρακτηρα μου π.χ. χαζη, βαρετη, αφελης) γινομαι κομματια και τα παιρνω τις μετρητοις. και ειναι κουραστικο και για τους ανθρωπους που ειναι διπλα μου.. πιστευω ειτε οτι φευγουν επειδη προφανως μια κοπελα με χαμηλη αυτοπεποιθηση και ανασφαλειες ειναι απωθητικη, ειτε μενουν και πατανε πανω σ'αυτο για να με χειριστουν..(ειτε φιλοι, ειτε συντροφοι) Γιατι μεχρι σημερα ουτε μια μακροχρονια ουσιαστικη φιλια η σοβαρη σχεση εχω καταφερει να κανω. Ποια ειναι η γνωμη σου και πως μπορω να το διορθωσω; Πιστευεις οτι χρειαζομαι ψυχολογο, η περισσοτερη αυτογνωσια και προσπαθεια να καλυτερευσω τον εαυτο μου;- Προβληματισμενη
Οι άνθρωποι φεύγουν για έναν λόγο που αναφέρεις σχεδόν αδιάφορα: επειδή προσποιείσαι. Φαντάζεσαι ότι είσαι κάτι (χαζή, βαρετή, αφελής) και προσποιείσαι ότι είσαι κάποια άλλη. Φυσικά δεν τα καταφέρνεις, γιατί δεν είσαι αυτό που φαντάζεσαι, και δεν πείθεις ότι είσαι αυτό που προσποιείσαι, άσε που αυτό που προσποιείσαι μπορεί να είναι και απωθητικό από μόνο του.
Όλοι μας χρειαζόμαστε περισσότερη αυτογνωσία και προσπάθεια να καλυτερεύσουμε τον εαυτό μας. Το πρόβλημα δεν είναι ότι πρέπει να αποκτήσουμε αυτογνωσία, ή ότι έχουμε μεγάλα περιθώρια βελτίωσης, αλλά ότι μερικές φορές δεν ξέρουμε ούτε πώς να την αποκτήσουμε, ούτε καν από πού να ξεκινήσουμε, και σ' αυτό μερικές φορές βοηθάει ο ψυχολόγος. Αν έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση, (έτσι λες, ας το δεχτούμε), υπάρχουν λόγοι που σε έχουν κάνει έτσι, και οι λόγοι είναι αρχικά πιο σημαντικοί από την πορεία προς την αντιμετώπιση του μηχανισμού συμπεριφοράς. Δεν είναι κάτι που γίνεται με κατάλογο οδηγιών, δεν είναι η ίδια διαδικασία για όλους, ο καθένας πρέπει να προσπαθήσει με τα εφόδια και τις δυνατότητες που έχει. Ένας ψυχολόγος θα σε βοηθήσει να καταλάβεις τον εαυτό σου και να σε καθοδηγήσει να βρεις τις απαντήσεις που είναι μέσα σου, αλλά δεν ξέρεις πώς να τις βρεις.
________________
7.
Αγαπητή Α, μπα,
αυτή είναι μία ερώτηση τύπου first world problem. Ας πούμε ότι μπορείς για έναν χρόνο να έχεις έναν καλό μισθό χωρίς να δουλεύεις (είπα, first world problem). Τύπου ταμείο ανεργίας, δηλαδή δεν επιτρέπεται και να δουλέψεις, τουλάχιστον επίσημα. Ας πούμε ότι είσαι γύρω στα 30 και δεν ξέρεις τι σου γίνεται σε κανέναν τομέα της ζωής σου, δηλαδή μπορείς να μηδενίσεις το κοντέρ γιατί θες να τα αλλάξεις όλα, δουλειά, τόπο, δεν έχεις σχέση και υποχρεώσεις, αλλά δεν έχεις και κανένα πλάνο. Ακούγεται ιδανικό, αλλά εγώ κοντεύω να κλατάρω από το άγχος. Θα αξιοποιήσω σωστά αυτή την ευκαιρία που προφανώς δεν θα ξαναζήσω (να πληρώνομαι και να κάθομαι), για να βρω ένα δρόμο να συνεχίσω; Χώρια τις τύψεις που νιώθω, να κάνω τη ζωή μου χωρίς να δουλεύω και να αγχώνομαι ότι μπορεί και να βαρεθώ σε μια Ελλάδα που ... ξέρεις τι γίνεται. Χώρια τη μανία μου να κάνω πάντα πράγματα και να είμαι παραγωγική. Με τρομάζει η τύχη του να έχω αυτή την επιλογή και η ελευθερία, γιατί μια ζωή παλεύω σκληρά για τα βασικά. Σου φαίνεται νορμάλ όλο αυτό που περιγράφω; Αν μπορείς να μπεις λίγο στη θέση μου, τι θα σκεφτόσουν;
Σε φιλώ- dinos
Ποιος σε εμποδίζει 'να κάνεις πράγματα', έτσι κι αλλιώς; Δεν είσαι παραγωγικός μόνο όταν δουλεύεις με αμοιβή. Επίσης δεν κινδυνεύεις από βαρεμάρα μόνο όταν κάθεσαι. Άπειροι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν από τις δουλειές, και ταυτόχρονα βαριούνται τη ζωή τους αφόρητα. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς φοβάσαι. Νομίζω ότι περισσότερο έχεις τύψεις που σου έτυχε κάτι καλό, σα να είσαι η μόνη που γλίτωσες από κάποιον τρομαχτικό σεισμό. Να μην έχεις καθόλου τύψεις που στάθηκες τυχερή, αν ήταν η τύχη που σε έφερε εκεί που σε έφερε. Θα το αξιοποιήσεις κάνοντας το πραγματικότητα. Αυτό φτάνει .Δεν χρειάζεται να πάρεις Νόμπελ για να εξιλεωθείς που σου έτυχε λαχείο. Και βασικά, και στα δικά μας.
σχόλια