O Oré είναι ένας περιπλανητής των πόλεων, που στις αποσκευές του κρατά κρυμμένα χρώματα, ψηφίδες και ξεχασμένους Θεούς. Tα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια δεν έχει σταματήσει να σημαδεύει με τα σπρέι του διάφορες μεγαλουπόλεις του κόσμου. Τα σημάδια του Oré στην Αθήνα είναι διάσπαρτα, συνήθως στην μορφή μοναχικών δράκων, των Quetzalcóatl, που μαρκάρουν γωνίες και περάσματα. Ισορροπώντας μεταξύ της τέχνης των δρόμων και εκείνης που οργανώνεται σε εμπορικές εκθέσεις, ο Oré έχει να επιδείξει δεκάδες graffiti, συνεργασίες με δραστήρια crews, συμμετοχές σε σημαντικές εκθέσεις καθώς και το άλμπουμ ‘Θα ταγκάτω στους τάφους σας’ (‘I’ll tag on Your Grave’), που συνοψίζει την δημιουργική του πορεία. Στην συνέντευξη που μας παραχώρησε μέσω mail μιλά για την ελευθερία της τέχνης των δρόμων και τον αντίκτυπο που έχουν οι χειρονομίες στον δημόσιο χώρο και διατείνεται ότι θα έκανε graffiti στον Παρθενώνα. Άσελγος, βέβηλος ή απλά κασκαντέρ της ελευθερίας, ο Oré λατρεύει την Αθήνα γιατί καίγεται όμορφα στο χάος των χρωμάτων.
— Πότε επισκέφτηκες για πρώτη φορά την Ελλάδα; Έχεις κάποια έντονη ανάμνηση από τις πρώτες σου επισκέψεις;
Από τύχη και από τη μοίρα, η ζωή της οικογένειάς μου είναι συνδεδεμένη με την Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι επισκέπτομαι την Ελλάδα απ’όταν ήμουν παιδί. Πρώτη φορά ήρθα το 1981. Η πιο έντονη ανάμνηση είναι το 1987 όταν είδα την νίκη της Εθνικής Ελλάδος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπάσκετ με τον Γκάλη, τον Φασούλα, τον Γιαννάκη και τους άλλους. Έχω δει πόσο πολύ έχει αλλάξει η πόλη μέσα στα τελευταία 30 χρόνια. Συνήθιζα να έρχομαι μια με δύο φορές το χρόνο για μερικές εβδομάδες προκειμένου να επισκεφτώ τους συγγενείς μου. Τα τελευταία τρία χρόνια, όμως, έρχομαι ακόμα πιο συχνά για να δουλέψω καλλιτεχνικά πρότζεκτ. Ως street artist νιώθω απέραντη ελευθερία στην Αθήνα. Μου αρέσει πολύ να ζωγραφίζω την πόλη και να γνωρίζω ανθρώπους που της έχουν βάλλει φωτιά.
Θα έλεγα ότι αυτή την στιγμή η Αθήνα είναι ίσως το καλύτερο μέρος σε ολόκληρη την Ευρώπη για graffiti και street art. Υπάρχει ένας περίεργος αέρα ελευθερίας αλλά και απόγνωσης που πνέει στην Αθήνα.
— Έχεις κάνει graffiti σε περισσότερες από πέντε χώρες. Ποια χώρα είναι η πιο ανοιχτή σε θέματα street art και ποια η πιο συντηρητική;
Προτιμώ να μιλήσω κυρίως για όσα συμβαίνουν σήμερα, το 2015, γιατί ό,τι αφορά το graffiti και το street art αλλάζει πολύ γρήγορα, με τον ίδιο τρόπο που αλλάζουν οι και πόλεις ή και τα αντανακλαστικά της κοινωνίας απέναντι στην τέχνη των δρόμων. Θα έλεγα ότι αυτή την στιγμή η Αθήνα είναι ίσως το καλύτερο μέρος σε ολόκληρη την Ευρώπη για graffiti και street art. Υπάρχει ένας περίεργος αέρα ελευθερίας αλλά και απόγνωσης που πνέει στην Αθήνα και την Ελλάδα. Το νιώθεις έντονα και στην σκηνή της street art. Σχετικά με το ποιες χώρες είναι οι πιο συντηρητικές, δεν ξέρω τι να πω. Η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία και το Μεξικό είναι όπως πολλές άλλες χώρες σε όλο τον κόσμο: Είναι όλο και πιο δύσκολο να κάνεις graffiti παράνομα (σε τρένα, στους δρόμους και σε κτίρια) ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες να σου αναθέσουν να φτιάξεις τοιχογραφίες, να κάνεις εκθέσεις, δημοπρασίες, φεστιβάλ, εργαστήρια και πόσα άλλα events. Κάποιοι καλλιτέχνες ανήκουν και στους δύο αυτούς κόσμους. Σχετικά με την χρήση των δημοσίων χώρων η κοινωνία δείχνει να αποδέχεται ευκολότερα το street art έναντι του graffiti. Μπορείς να το αντιληφθείς πολύ εύκολα αυτό.
— Ποια είναι η γνώμη σου για την street art κοινότητα της Ελλάδας; Σε ποια σημεία διαφέρει από αντίστοιχες κοινότητες του εξωτερικού;
Την τελευταία δεκαετία η Ελλάδα έχει ζήσει μια από τις χειρότερες περιόδους στην ιστορία της. Τον αντίκτυπο αυτής της κατάστασης τον έχει βιώσει ολόκληρη η ελληνική κοινωνία. Η street art/ graffiti σκηνή, με την σειρά τους, είναι αλληλένδετες με την κρίση και ίσως η κρίση είναι που τις έχει κάνει να μην αποκτήσουν ακόμη όλες αυτές τις ‘trendy’ μαλακίες που συναντάς σε άλλες πόλεις. Εννοώ ότι υπάρχουν πολύ λίγοι συλλέκτες, γκαλερί, δημοπρασίες και ανεπτυγμένα επαγγελματικά δίκτυα που κάνουν το street art ένα είδος επιχείρησης. Αυτό συμβαίνει φυσικά, επειδή τίποτα δεν λειτουργεί στην Ελλάδα. Ωστόσο, λίγο λίγο μπορείς να δεις εναλλακτικές street art βόλτες στην Αθήνα, όπως σε άλλες μεγάλες Ευρωπαϊκές χώρες. Ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν θα συναντήσεις ούτε περιπτώσεις ατόμων που σβήνουν graffiti ούτε βανδαλισμούς.
— Θα έκανες ένα tag στον Παρθενώνα αν είχες την ευκαιρία;
Ο βράχος της Ακρόπολης είναι η πιο σημαντική κληρονομιά του δυτικού πολιτισμού από τα αρχαία χρόνια, αυτές είναι οι ρίζες της Ευρωπαϊκής κουλτούρας. Με αυτή τη λογική, θα μου άρεσε να δω την Ακρόπολη ζωγραφισμένη όπως είδα και το Πολυτεχνείο. Να μην ξεχνάμε ότι στην αρχαιότητα το μνημείο ήταν ζωγραφισμένο. Όσο για την παρέμβαση στο κτίριο της Στουρνάρη, θεωρώ ότι ήταν μια καταπληκτική δουλειά.
— Θεωρείς την τέχνη σου πολιτική πράξη;
Το να ζωγραφίζεις στον δημόσιο χώρο είναι πολιτική πράξη ακόμα και αν δεν σε ενδιαφέρουν τα πολιτικά ζητήματα. Το graffiti ως πολιτική πράξη έχει νόημα γιατί κάνει τους ανθρώπους να αναρωτιόνται ποιος έχει δικαίωμα να ελέγχει τον δημόσιο χώρο. Το κράτος, οι μεγάλες επιχειρήσεις ή οι άνθρωποι; Την ίδια στιγμή τα έργα που κάνω στον δρόμο δείχνουν τον τρόπο που βλέπω την κοινωνία.
— Τι είναι το Quetzalcóatl και γιατί σημαδεύεις τις πόλεις με αυτό;
Μέσα από τα ταξίδια μου στο Μεξικό ανακάλυψα το ιπτάμενο φίδι που αποκαλούν Quetzalcóatl, το οποίο έγινε τελικά ένα από τα βασικά στοιχεία του εικονιστικού μου σύμπαντος. Το Quetzalcóatl είναι αρχαίος Θεός των Μάγια και των Αζτέκων. Με το να το ζωγραφίζω στις πόλεις που επισκέπτομαι συνδέω τα ταξίδια μου και την ζωγραφική. Η ζωή μου μπορεί να συνοψιστεί στην φράση «ταξιδεύω και ζωγραφίζω». Μπορείς επίσης να βρεις πολιτικά και αισθητικά θέματα να προκύπτουν από τα κομμάτια του Quetzalcóatl στους δρόμους. Νιώθω μια ελευθερία όταν το αποτυπώνω στους δρόμους, είναι σαν να μην αφήνω τις πόλεις στον καπιταλισμό. Μου αρέσει η ιδέα ότι υπάρχουν εκεί έξω πράγματα και άνθρωποι που διατηρούν την ποίηση στον δημόσιο χώρο.
— Διηγήσου μου την πιο τρομακτική στιγμή που έζησες κάνοντας street art.
Ήταν μια νύχτα που επιχειρήσαμε να ζωγραφίσουμε ένα τρένο. Καταλήξαμε λίγα λεπτά αφότου ξεκινήσαμε να τρέξουμε στα χωράφια τραυματισμένοι από ένα αγκαθωτό συρματόπλεγμα.
— Είναι άραγε το street art μια δραστηριότητα αποκλειστικά για νέους ανθρώπους; Μπορείς να μείνεις νέος για πάντα κάνοντας τέχνη στους δρόμους;
Ζωγραφίζω τοίχους εδώ και 25 χρόνια. Δεν είμαι πλέον νέος αλλά συνδέομαι πολύ στενά με νέους ανθρώπους επειδή το graffiti και το street art είναι τέχνες που τους αρέσουν πολύ. Μερικοί άνθρωποι σταματούν το graffiti όταν αποκτήσουν παιδιά ή ξεκινήσουν μια δουλειά. Αλλά όταν το πάθος για τους δρόμους τρέχει στο αίμα σου, απλά δεν μπορείς να σταματήσεις. Είμαι ένας από αυτούς τους τύπους και το graffiti είναι η ιστορία της ζωής μου.
Όταν είσαι πραγματικά παθιασμένος καλλιτέχνης, μένεις νέος γιατί το μυαλό σου πάντα εστιάζει σε κάτι. Προσπαθείς να ζήσεις το όνειρό σου, ακόμα και αν αυτό είναι δύσκολο κάποιες φορές. Είναι σαν τα παιδιά που χτίζουν κόσμους με το μυαλό τους, έτσι συμβαίνει και με τους ζωγράφους, τους μουσικούς ή τους συγγραφείς.
— Μπορείς να ζήσεις από την τέχνη σου; Είναι άραγε το graffiti κάτι που μπορεί να σταθεί σε μια gallery;
Προσπαθώ να ζήσω από την τέχνη μου και είναι σίγουρα ένας μακρύς και επίπονος δρόμος. Το πρόβλημα με το graffiti και τον χώρο της gallery ξεκινά ήδη από την δεκαετία του 1970’ στην Νέα Υόρκη. Έχουν ειπωθεί πολλά σχετικά με αυτό. Η άποψή μου είναι ότι το graffiti μπορεί να σταθεί σε μια gallery, ανάλογα πάντα με τον τρόπο με τον οποίο η gallery υποστηρίζει αυτή την κίνηση και το πώς επιλέγει να προωθήσει τον καλλιτέχνη. Κάποιοι καλλιτέχνες δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν, κάποιοι άλλοι κάνουν τα πάντα για να εκθέσουν έργα τους σε gallery. Πρόκειται για την προσωπική επιλογή του καλλιτέχνη σχετικά με το ποιου είδους σχέση θέλει να έχει με τους οργανωμένους χώρους τέχνης. Προσωπικά, θα ήθελα να ισορροπώ μεταξύ της τέχνης των δρόμων και της τέχνης που μπαίνει στις εκθέσεις. Το να ζωγραφίζω στους δρόμους και να διατηρώ την επαφή μου με το τσιμέντο είναι πράξη ζωτικής σημασίας. Δεν το κάνω μόνο για την δόξα. Μου αρέσουν οι πόλεις γιατί όλες οι απόψεις τις νεωτερικότητας συνυπάρχουν σε αυτές. Μου αρέσει όμως να δείχνω την δουλειά μου και σε εκθέσεις. Και τα δύο είναι πλευρές της ζωής μου ως καλλιτέχνη.
Θα ήθελα πολύ να ευχαριστήσω τους WD, Scar 1, Fotizontas, Lathos, Vasanizomai, Asod, NR4T crew
Official website: www.artore.org
Facebook: Oré Art
σχόλια