UPDATE: O Αρκάς επέστρεψε στο Facebook και απαντά
Αγαπητέ Αρκά, καταλαβαίνω γιατί ταράχτηκες.
Μια φήμη λέει ότι ο διαχειριστής του Facebook σου παραποιούσε σκίτσα σου και γι' αυτό έκλεισε η σελίδα, όμως το γεγονός ότι δεν έχεις πει κάτι (και δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν θα το έλεγες και θα άφηνες να γίνει πολιτική εκμετάλλευση γύρω απ' το θέμα) μας κάνει -μέχρι νεοτέρας- να πιστέψουμε ότι ενοχλήθηκες για τον λόγο που γράφει η σελίδα σου. Από επιθέσεις εναντίον σου.
Σε μια περίοδο που οι σκιτσογράφοι σχολιάζουν την επικαιρότητα με τον πιο χύμα τρόπο (τα καροτσάκια του Σόιμπλε, το Άουσβιτς, οι βρισιές εναντίον του Τσίπρα κλπ) εσύ χρησιμοποιείς με τρόπο κομψό και πλάγιο τα λογοπαίγνια που σε έκαναν αγαπητό. Σχολιάζεις τη ζωή γύρω μας με ευαισθησία μεν, αλλά και -αν μου επιτρέπεις- ατολμία. Κάπως στρογγυλεμένα, χωρίς αυτό να είναι κακό (δεν χρειάζεται όλοι να ουρλιάζουν!).
Οπότε είναι λογική η απορία: Πώς είναι δυνατόν κάτι τόσο στρογγυλεμένο και ευγενικό και απλώς χιουμοριστικό να ξεσήκωσε τόσες αντιδράσεις που να σε αναγκάσουν να το διαγράψεις και να εγκαταλείψεις το Facebook;
Η απάντηση θα ήταν απλή, εάν είχες πείρα από Facebook: Πολλοί πολίτες είναι εξαγριωμένοι με την κατάσταση, ο καθένας με άλλη πτυχή της κατάστασης και για τους δικούς του λόγους, και το Facebook έχει γίνει το νέο γήπεδο. Πώς στην κερκίδα κάποιος νιώθει παντοδύναμος, χωρίς να κρύβεται, να βρίσει έναν παίκτη, αντίπαλο ή δικό του, ξέροντας ότι δεν θα έχει συνέπειες, αλλά και χωρίς να το εννοεί κιόλας ιδιαίτερα; Έτσι και στο Facebook - αρκεί ένας να κάνει την αρχή κι ο όχλος θα ακολουθήσει ευχαρίστως, επωνύμως, με τη φωτογραφία του στο προφίλ του (μερικές φορές στην φωτο του είναι αγκαλιά και με το παιδάκι του!).
Αυτό συμβαίνει, και συμβαίνει σε όλους. Από μένα τον πανάγνωστο όταν ανεβάζω ένα άρθρο στο Facebook της Lifo (αν είναι υπέρ της όποιας κυβέρνησης με βρίζουν οι κυβερνητικοί, αν είναι κατά με βρίζουν οι υπόλοιποι) μέχρι τα κανονικά δημόσια πρόσωπα που τολμούν να έχουν άποψη.
Αν δεν συνειδητοποιήσεις ότι οι επιθέσεις εναντίον σου δεν αφορούν τόσο εσένα (έως και καθόλου -βρέθηκες στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή) αλλά αυτούς που τις έκαναν, θα συνεχίσεις να τις παίρνεις προσωπικά.
Δυστυχώς πάντα θα υπάρχουν αυτοί που χωρίς να σκεφτούν ότι αυτό που κάνουν είναι ο ορισμός του bullying θα βρίζουν, θα συνωμοσιολογούν, θα κατηγορούν κλπ.
Σε είπαν «γερμανοτσολιά» και «προδότη» αγαπητέ Αρκά. Μπορεί να σοκαρίστηκες γιατί νόμισες ότι το εννοούσαν. Ε, λοιπόν, ξεπέρασέ το - και συνήθισέ το. Δεν το εννοούσαν, όπως και οι φίλαθλοι στην κερκίδα μπορεί να βρίσουν σκαιότατα κάποιον και ένα λεπτό μετά να πανηγυρίζουν για το γκολ του. Ξεδίνουν - νιώθουν καλύτερα με τους εαυτούς τους.
Αν δεν συνειδητοποιήσεις ότι οι επιθέσεις εναντίον σου δεν αφορούν τόσο εσένα (έως και καθόλου -βρέθηκες στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή) αλλά αυτούς που τις έκαναν, θα συνεχίσεις να τις παίρνεις προσωπικά. Δεν είχαν τίποτα προσωπικό μαζί σου όμως - ούτε καν με τα εξωφρενικά αθώα πολιτικά σκίτσα σου.
Αν είναι όντως άλλοι οι λόγοι, θα το καταλάβαινα. Αλλά τώρα όχι. Ξεπέρνα το, πραγματικά. Δεν έγινε και τίποτα. Έτσι είναι η κατάσταση στο ίντερνετ στην εποχή μας. Πώς μπορείς να βοηθήσεις να αλλάξει; Ζήτα απ' τους διαχειριστές της σελίδας σου να σβήνουν προσβλητικά και μηνύσιμα σχόλια - κι αν οι εν λόγω φανατισμένοι ξεπερνούν τα όρια, μπάναρέ τους. Αυτό δίνει το σήμα ότι το μίσος δεν είναι αποδεκτό και αναγκάζει τους ανθρώπους να σκέφτονται δυο φορές πριν ξεράσουν δηλητήριο. Στο τέλος μάλιστα ίσως αντί για δηλητήριο μπορεί να αναγκαστούν να βγάλουν επιχειρήματα.
Σε ένα βαθμό όμως πρέπει να κάνεις και τα στραβά μάτια. Φανατισμένοι, συνωμοσιολόγοι και μικρόνοες πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Το να τους αγνοήσεις είναι η χειρότερη τιμωρία. Και η καλύτερη; Να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που όλοι οι υπόλοιποι θέλουμε: Να φτιάχνεις κι άλλα σκίτσα και να τα βάζεις στη σελίδα σου στο Facebook - χωρίς ποτέ μα ποτέ να αυτολογοκριθείς.
σχόλια