________________
1.
Αγαπητη Α, μπα, εχω εναν προβληματισμο συναισθηματικης φυσεως. Οταν ημουν πιο νεα, ας πουμε στα early 20s, ειχα σχεδον παντα απηχηση στους αντρες που μου αρεσαν. Δηλαδη, 9 στις 10 αν μου αρεσε καποιος θα του αρεσα και γω και, τελικα, θα προεκυπτε καποιου ειδους σχεσης. Η εκαστοτε "σχεση" μπορει να κρατουσε απο λιγες βδομαδες/μηνες (συνηθως), εως 2 χρονια (που ειναι το μεγιστο που εχω καταφερει ποτε να μεινω με καποιον). Με μια μονο εξαιρεση, ο χωρισμος προεκυπτε διοτι εχανα το ερωτικο και γενικοτερο ενδιαφερον για το αλλο προσωπο, οποτε δεν εβρισκα το νοημα να ειμαι πια μαζι του. Οσο μεγαλωνω, τωρα σχεδον 30, παρατηρω να συμβαινει ολο και πιο εντονα το εξης: οταν κατα καιρους μου αρεσει καποιος, το ενδιαφερον απο την πλευρα του αλλου παντα χανεται. Μπορει να υπαρχει στην αρχη καποιο αμφοτεροπλευρο φλερτ (το οποιο και θα μου κεντρισει ακομα πιο πολυ το ενδιαφερον), αλλα σχεδον κατα κανονα τα τελευταια χρονια καταληγω να μενω σκαλωμενη με εναν τυπο ο οποιος ειναι αδιαφορος για μενα. Συμβαινει συχνα και το αντιθετο, δηλαδη να αρεσω σε καποιον, αλλα εμενα να μην με ελκυει ή λιγο. Το τελικο αποτελεσμα ειναι να βρισκομαι συχνα σε μια φαση οπου προσπαθω με πολυ κοπο να ξεπερασω καποιον στον οποιο δειχνω το ενδιαφερον μου, αλλα χωρις ανταποκριση. Θελω να καταλαβω γιατι συμβαινει αυτο, γιατι ειναι αρκετα επωδυνο καθε φορα που γινεται. Επισης, ειμαι μονη μου πολλα χρονια και δεν ειμαι παντα τοσο καλα με αυτο. Νομιζω πως μπορει να σχεση με τα γουστα μου, μηπως με τραβανε αντρες που για καποιο λογο δεν ειναι για μενα; Μηπως ειναι ο τροπος που πλησιαζω τον αλλον; Μηπως καλομαθα μικρη να εχω οποιον θελω και τωρα τα πραγματα ειναι πιο ρεαλιστικα; Μηπως ειναι τυχη; Βασικα η ερωτηση μου σε σενα ειναι: πως και που θα εψαχνες για την απαντηση;- ασυμβατοτητα
Θα ξεκινούσα προσπαθώντας να διαπιστώσω αν η θεωρία μου ισχύει.
Νομίζω ότι πολύ συχνά όταν δεν ξέρουμε πώς να βρούμε την απάντηση σε ένα ερώτημα, αυτό γίνεται επειδή η αρχική τοποθέτηση δεν ισχύει. Περιγράφεις μια κατάσταση που λίγο πολύ θεωρείς δεδομένη, αφού για τη ζωή σου μιλάς. Δεν είναι σίγουρο ότι έχεις καταλάβει ακριβώς τι έχεις κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Για παράδειγμα: μπορεί το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι σε ενοχλεί περισσότερο όταν είσαι μόνη σου, και όλα τα υπόλοιπα να έχουν μείνει ίδια. Στη θέση σου θα ρωτούσα φίλους και φίλες που με ξέρουν πολλά χρόνια. Θα τους έλεγα με ποιο τρόπο αναλύω την κατάσταση και αν συμφωνούν με τον τρόπο που την αναλύω.
Πέρα από αυτό, οι άνθρωποι μεγαλώνοντας είναι όλο και πιο διστακτικοί να εκτεθούν σε νέες περιπέτειες. Οι εικοσάρηδες νιώθουν πιο αθάνατοι, πιο ανίκητοι από τους τριαντάρηδες (μεταξύ άλλων, επειδή είναι). Αν είχες ευκολία στην ανταπόκριση τα προηγούμενα χρόνια, μπορεί να μπέρδεψες την γενική ευκολία που υπάρχει σε εκείνη ευκολία με την δική σου, ξεχωριστή ικανότητα. Αν είχες αντικειμενικά, μεγαλύτερη ευκολία, αν δηλαδή έχεις κάνει ρεαλιστική αποτίμηση της περασμένης δεκαετίας, τότε ίσως αυτή η ευκολία σε εμπόδισε να καταλάβεις ποιος σου ταιριάζει, και γι' αυτό τώρα διαλέγεις ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται.
________________
2.
Α Μπα μου!
Εδώ και δύο χρόνια έχουν συμβεί σοβαρά πράγματα στην ζωή μου. Έχασα τον αδελφό μου και αρρώστησε ο πατέρας μου. Μετά από αυτά όπως είναι λογικό όλες οι ισορροπίες χάθηκαν. Παράλληλα τα προβλήματα στο επαγγελματικό κομμάτι ήταν και συνεχίζουν να είναι δύσκολα. Υπάρχουν διαστήματα εδώ και 6 χρόνια που έχω δουλειά με προβλήματα πληρωμών και άλλα που δεν έχω δουλειά.
Το μόνο θετικό σε όλο αυτό είναι ότι υπάρχει μια σχέση καλή και με μέλλον.
Πρόσφατα με τον φίλο μου συζητήσαμε να ψάξουμε την τύχη μας στο εξωτερικό, γιατί η κατάσταση εδώ επαγγελματικά μας κάνει να ασφυκτιούμε, να απογοητευόμαστε και να μην ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Τα επαγγέλματα μας δίνουν την δυνατότητα να βρούμε κάτι αξιόλογο στο εξωτερικό.
Συζήτησα με τους γονείς μου λοιπόν την σκέψη αυτή και τους βρήκα τελείως αντίθετους, βέβαια θα μου πεις τι περίμενες... ξέρω. Ήλπιζα τουλάχιστον να ήταν πιο διαλλακτικοί. ότι θα καταλάβαιναν αυτό που τους εξήγησα, ότι πνιγόμαστε, ότι θέλουμε να πατήσουμε στα δικά μας πόδια και να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Αντ΄ αυτού η μητέρα μου έκλαιγε, ο πατέρας μου είπε ότι μόνο εμένα έχουν να τους δίνω κουράγιο και αν πάω μακριά θα ρημάξουν, ένοιωσα τόσες ενοχές, σαν να μην τους σκέφτομαι, σαν να τους έριξα το τελειωτικό χτύπημα, σαν να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου.
Το να φύγω ομολογώ ότι πέρα από το επαγγελματικό είναι και μια λύση να φύγω από αυτό το πένθιμο και βαρύ κλίμα. Με θλίβει να βλέπω την μητέρα μου τόσο μελαγχολική, με πιέζει με κάθε ευκαιρία να ακούω ότι τώρα το μόνο που περιμένουν είναι να δώσω εγώ τις χαρές (με ένα γάμο και ένα παιδί).
Δεν είναι ότι δεν τα θέλω και εγώ αυτά, αλλά πάνω από όλα θέλω να πατάω στα πόδια μου και εγώ και ο σύντροφός μου, να είμαστε καλά, να μην σκαφτόμαστε απαισιόδοξα για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, θέλω να έχουμε επιλογές.
Καταλαβαίνω τους γονείς μου, λυπάμαι για την θέση που όλοι έχουμε βρεθεί, όλους μας έχει επηρεάσει, αλλά πρέπει να συμβιβαστώ? Πρέπει να μείνω να υπομένω μια μιζέρια αντί να προσπαθήσω και να παλέψω για κάτι καλύτερο, για να μην στενοχωρήσω τους γονείς μου? Από την άλλη οι τύψεις αυτές δεν αντέχονται, πως ρημάζεις δύο ανθρώπους που αγαπάς και τους βλέπεις να πονάνε? #λυπημένη#
Οι γονείς σου φοβούνται ότι θα τους εγκαταλείψεις. Πρέπει να τους κάνεις να καταλάβουν ότι η εγκατάλειψη δεν έχει να κάνει μόνο με το πού ζεις. Υπάρχουν οικογένειες που έχουν διαλυθεί, κι ας μένουν στην ίδια πολυκατοικία.
Πες τους ότι δεν πρόκειται να γίνει αυτό. Πες τους ότι το κάνεις και για σένα, και γι' αυτούς. Ότι θα είσαι καλύτερη κόρη αν νιώθεις σίγουρη οικονομικά και έτσι θα μπορείς να τους βοηθήσεις καλύτερα στο μέλλον. Ότι χρειάζεσαι σταθερότητα για να σκεφτείς στα σοβαρά γάμο και παιδί, και ο τρόπος που θέλεις να προσπαθήσεις την σταθερότητα είναι να φύγεις στο εξωτερικό. Πες τους ότι τους σκέφτεσαι, και η απόφαση σου τους περιλαμβάνει.
Αν μπορείτε, διαλέξτε ένα μέρος της γης κοντινό στην Ελλάδα, ή έστω με κοντινό, βολικό αεροδρόμιο. Εξήγησε τους πόσο συχνά θα έρχεσαι στην Ελλάδα, και ότι μπορούν και αυτοί να έρχονται (αν μπορούν... ελπίζω να μπορούν). Ότι τώρα με τις νέες τεχνολογίες η επικοινωνία σας μπορεί να είναι καθημερινή. Έτσι είναι η ζωή, κάθε γενιά αντιμετωπίζει καινούριες προκλήσεις.
Δεν θα είναι εύκολο, αλλά πιστεύω ότι αν κι εσύ έχεις την πρόθεση να το κάνεις, θα καταφέρεις έστω να τους μαλακώσεις. Δεν γίνεται να ζήσεις τη ζωή που θέλουν οι γονείς σου. Αν κάνεις αυτό που θέλουν, μπορεί να μην έχεις τύψεις, αλλά θα τους κατηγορείς, σιωπηλά ή φανερά. Ως ένα σημείο, η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση είναι ζήτημα απόφασης. Αν οι γονείς σου είναι αποφασισμένοι να μην είναι ευχαριστημένοι, θα είναι, ό,τι κι αν κάνεις.
________________
3.
Αγαπητή αμπούλα, γειά σου.
Εκτιμώ την ορθή σου σκέψη, κι επειδή μας έχεις πεί ότι τυγχάνεις και σιριαλ-μάνιακ, θα ήθελα να σε ρωτήσω για τη σειρά
"How i meet your mother"
Κορυφαία σειρά "παρέας" , που όμως τα χάλασε κάπου στη μέση των κύκλων, και βέβαια και στο φινάλε.Μάλιστα διάβασα ότι μετά από την κατακραυγή και απογοήτευση των φαν της, οι σεναριογράφοι αναγκάστηκαν να δώσουν εξηγήσεις, τύπου γιατί δεν ωρίμασαν οι ήρωες (μέσω των επιλογών τους) κλπ.
με όλα αυτά συμφωνώ.
Αλλά το βασικότερο είναι αλλού κατ' εμέ : στο Αμέρικα και στα τιβι σοου βέβαια, οι παρέες αντικαθιστούν την οικογένεια .(η οποία οικογένεια έχει φροντίσει να απογαλακτιστεί νωρίς το παιδί της από αυτήν και τούμπαλιν).Λοιπόν, ο Μαρσαλ και η Λίλη είναι μαμά+μπαμπάς, και ο τεντ το παιδί, Συγχρόνως ανά 2 είναι ο ένας καλύτερος φίλος-αδελφος του άλλου.
Η ερωμένη-φίλη-σύντροφος είναι η Ρόμπιν , και του Τεντ και του Μπαρνει, (κι αυτός άσωτος υιός).
όλες οι σχέσεις εξελίσσονται και λειτουργούν κάπως έτσι, σε σημείο που καταντά και προβληματικό (μια κοπέλα του Τεντ του το ειχε επισημάνει) γιατι αυτη η παρέα -οικογένεια τους είναι μεν πολύτιμη αλλά είναι και ένα μεγάλο μαντρί που τους κρατά δεμένους με λουριά και δεν τους αφήνει να προχωρήσουν. Εαν λοιπόν, δεχτούμε ότι η ελληνική οικογένεια έχει μεγάλη παθογένεια , γιατι να μην κριτικάρουμε και την "παρέα" που εμφανίζει παρόμοια χαρακτηριστικά , χωρίς τους δεσμούς αίματος ωστόσο.
Κι αυτό αφορά εκατοντάδες σειρές, απο friends, sex and the city,Beverly Hills , Bing Bang Theory κλπ.κλπ
Λοιπόν γι αυτό δεν ωρίμασαν οι ήρωες μετά από 9 κύκλους..Δεν ρωτάω κάτι συγκεκριμένο, πχ τύπου εαν υπαρχουν όντως τέτοιες παρέες στο Αμέρικα, ίσως εκφράζω ένα παράπονο, που η περίοδος αυτή της ζωής μου ,που ανήκα σε τέτοια παρέα, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί... μέχρι την ηλικία των 30 ας πούμε, από τότε δεν το έχω ξαναβρεί... /Seherezade
Οι σεναριογράφοι των Friends το έχουν πει ξεκάθαρα: είναι για την εποχή του ανθρώπου όταν ξεκινάει την επαγγελματική του ζωή και πριν κάνει την δική του οικογένεια. Τότε οι φίλοι είναι η οικογένεια του. Αυτή η περίοδος τελειώνει, για όλους, όπως τελείωσε και στη σειρά: κάποτε η καθημερινότητα γίνεται διαφορετική, βάζει άλλους ανθρώπους μέσα που έχουν περισσότερη προτεραιότητα (συζύγους, μωρά, γονείς που έχουν περισσότερες ανάγκες) και ο χρόνος λιγοστεύει.
Οι ήρωες των σειρών είναι απλά ήρωες της τηλεόρασης. Στην πραγματικότητα ο Ραζ θα είχε ένα σωρό θέματα με τη βίζα του, ο Σέλντον θα είχε αρχίζει να ζορίζεται επειδή θα τελείωνε η χρηματοδότηση του διδακτορικού, ο Λέοναρντ θα είχε μετακομίσει προ πολλού με την Πένι, και η Έιμι θα είχε ξεκινήσει ακαδημαϊκή καριέρα στο Πρίνστον.
________________
4.
Αγαπητή α μπα, είμαι 28 και στην καλύτερή μου φάση αλλά τον τελευταίο καιρό μου συμβαίνει συνεχώς το εξής: Κάθε φορά που δηλώνω τη θέση μου απέναντι σε μια κατάσταση, π.χ., "δεν έχω κερατώσει ποτέ", "δεν έχω μπει ποτέ ανάμεσα σε ζευγάρια", "δεν ανέχομαι τη ζήλια", "δεν μπλέκω με το αφεντικό μου" κλπ. στο τέλος, χωρίς να γίνεται εσκεμμένα, όλα μου τα στεγανά μπάζουν το ένα μετά το άλλο. Και μπάζουν επίπονα. Επιπλέον, όλες οι αντίστοιχες περιπτώσεις αποδείχθηκαν "εξαιρετικές". Είναι κακό κάρμα, είναι η ηλικία ή απλώς έτσι είναι ζωή κι αυτή είναι η ομορφιά της; Μήπως πρέπει να περάσει κανείς από όλα τα στάδια για να καταλήξει στο "Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις;"
ΥΓ. Πρέπει να σου πω ότι αυτές τις δηλώσεις δεν τις κάνω επικρίνοντας τους άλλους, προσωπικά όρια είναι. Επίσης, το "Οι αγορές και οι παντρειές είναι τυχερές" που έλεγε η γιαγιά μου και ανέκαθεν μου προκαλούσε ιδεολογικό σφίξιμο στο στομάχι, πώς κρίνεται υπό αυτό το πρίσμα;
Μπορείς να αλλάξεις ελαφρά το πρότυπο δήλωσης ώστε να δείχνει και αυτό που γίνεται, και αυτό που μέλλεται να γίνει. Δηλαδή: «Μέχρι τώρα δεν έχω κερατώσει». «Μέχρι σήμερα δεν έχω μπει ανάμεσα σε ζευγάρι». «Από τη στιγμή που ξύπνησα μέχρι αυτό το δευτερόλεπτο δεν έχω πιει ούτε ένα τζιν τόνικ».
Αλήθεια, γιατί κάνεις δηλώσεις; Δεν είσαι εκπρόσωπος τύπου. Δεν έχει σημασία αν κάνεις λάθος στα όρια που νομίζεις ότι είχες. Έχει όμως πάρα πολλή σημασία πώς αντιδράς όταν αποδεικνύεται ότι τελικά, δεν ήσουν τόσο φανατική σε αυτά που πίστευες, ειδικά όταν μπλέκονται στις δραστηριότητες σου άλλοι άνθρωποι. Κυρίως όταν μπλέκονται και άλλοι άνθρωποι. Έτσι είναι η ζωή και αυτή είναι η ομορφιά της, αλλά αν προδίδεις, λες ψέματα, εξαπατάς, είσαι ένας άνθρωπος που προδίδει, λέει ψέματα και εξαπατά. Αυτός θέλεις να είσαι;
________________
5.
έχω φτάσει 28 χρονών και ακόμα οι τριγύρω μου αναφέρονται στα φαγητά που δεν μου αρέσουν σα να είμαι 5.. και όχι, δεν μπορεί να φταίω εγώ, το κάνουν και στον αδερφό μου που είναι 34 !! "Δεν τρως φασολάδα; Ξέρεις τι χάνεις;!" Και προσωπικά έχω δοκιμάσει τα πάντα, να το πω ευγενικά, αλλά έχω φτάσει και στο άλλο άκρο, επειδή αγανακτώ ώρες-ώρες! Είναι κυρίως άτομα της οικογένειας που το κάνουν αυτό. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ρε συ Λένα;; Κάποια τα έχω δοκιμάσει και κάποια άλλα δε γουστάρω να τα δοκιμάσω. Και ναι, τρώω και όσπρια, αλλά για ορισμένα γιατί πρέπει να υποστώ όλο αυτό; Τι άλλο να κάνω; -κόκκινη_βροχή
Μην προσπαθείς να εξηγήσεις το πώς και το γιατί των γούστων σου. «Το έχω δοκιμάσει, δεν μου αρέσει, ευχαριστώ», και αλλαγή κουβέντας. Μην αφήνεις κανέναν να σχολιάζει τι τρως και τι δεν τρως, αλλά κι εσύ πρέπει να προσέχεις εξίσου να μην σχολιάζεις αυτά που τρώνε οι άλλοι.
________________
6.
Αγαπημένη μου Α μπα, Είναι η πρώτη φορά που σου στέλνω ερώτηση, αν και σε διαβάζω καθημερινά τουλάχιστον 2-3 χρόνια. Όχι απαραίτητα για να μου δώσεις μια λύση, αλλά κυρίως γιατί με ενδιαφέρει να ακούσω την άποψή σου. Λοιπόν, ο αδερφός μου (22 ετών) εδώ και δύο μήνες ξεκίνησε ψυχοθεραπεία. Ο ψυχολόγος του είπε ότι έχει χρόνια κατάθλιψη και επειδή έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά μέτωπα όπως λέει (περιστατικά από την παιδική του ηλικία που δεν γνώριζε κανείς μας, αγοραφοβία) κάνει συνεδρίες τρεις φορές την εβδομάδα. Ξεκίνησε γιατί μόνος του το ήθελε και τον στηρίξαμε όλοι σε αυτή του την απόφαση. Δείχνει να είναι καλύτερα, αλλά σίγουρα έχει πολύ δρόμο μπροστά του για να ορθοποδήσει. Αυτό που με απασχολεί εμένα είναι πως πρέπει να του συμπεριφέρομαι εγώ. Ξέρω πως σίγουρα δεν μπορώ να τον βοηθήσω όπως μπορεί ένας ειδικός και η αλήθεια είναι ότι δεν μου ανοίγεται ιδιαίτερα γιατί είναι αρκετά κλειστός άνθρωπος, αλλά θα ήθελα έστω με κάποιο τρόπο να τον διευκολύνω στην καθημερινότητα του, να τον προσεγγίσω όχι απαραίτητα για να μου πει όσα λέει στον ψυχολόγο του αλλά για να ξέρει ότι είμαι εκεί αν με χρειαστεί. Όλο αυτό το διάστημα προσπαθώ να βάλω και εγώ τις σκέψεις μου σε μια σειρά γιατί μένουμε μαζί και το ζω καθημερινά όλο αυτό. Κυρίως δεν θέλω να τον κάνω να νιώσει ότι τον λυπάμαι, ότι είναι άρρωστος ή ότι μου είναι βάρος, γιατί πραγματικά τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Πως πιστεύεις ότι θα έπρεπε να χειριστώ την κατάσταση? Ίσως να πήγαινα κ εγώ σε κάποιο ειδικό για να ρωτήσω τι να κάνω?- Alice
Δεν πρόκειται να σου πει τι λέει στον ψυχολόγο του. Αν μπορούσε να τα πει αυτά που λέει κατά τη διάρκεια της θεραπείας, δεν θα πήγαινε σε ψυχολόγο. Αυτό ξέχνα το – δεν ξέρω πόσο το εννοείς ότι 'δεν θέλεις απαραίτητα να σου πει όσα λέει εκεί', αλλά ξέχνα το, μαζί με το 'απαραίτητα'.
Τώρα, το πώς να χειριστείς την 'κατάσταση'... Ποια κατάσταση; Δεν υπάρχει κάποια κατάσταση που πρέπει να χειριστείς. Τι άλλαξε τώρα και πρέπει να ξέρει ο αδερφός σου ότι είσαι εκεί γι' αυτόν; Δεν το ήξερε πριν; Αν δεν το ήξερε, δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς πρόβλημα στην μεταξύ σας επικοινωνία, άσχετα με το αν πηγαίνει σε ψυχολόγο ή όχι; Ο ίδιος άνθρωπος είναι. Δεν χρειάζεται να του εξηγήσεις ότι δεν τον λυπάσαι, ότι δεν τον θεωρείς άρρωστο, ή ότι δεν σου είναι βάρος. Αρκεί να μην πιστεύεις τίποτα από όλα αυτά. Στο βάθος της ψυχής σου, όμως.
Δεν είναι κακή ιδέα να πας σε κάποιον ειδικό κι εσύ, επειδή σπάνια αυτό είναι μια κακή ιδέα. Αν μπορείς να διαλέξεις κάποιον καλό, στη χειρότερη περίπτωση, δεν θα γίνει τίποτα. Στην καλύτερη, όμως...
________________
7.
Αγαπητή Α μπα,
γιατι οι γονείς μας πιστεύουν πως είμαστε/θα είμαστε ευτυχισμένοι μόνο με τον τρόπο που το σκέφτονται εκείνοι?
Όλοι αυτό πιστεύουμε για τους άλλους. Οι γονείς όμως έχουν ένα εκατομμύριο φορές περισσότερη άνεση να το επαναλαμβάνουν και να επιμένουν, και ένα δισεκατομμύριο τρόπους για να μας κάνουν να έχουμε τύψεις, αν δεν υπακούσουμε.
σχόλια