Δεν με ψήνει εννοείται το «Ναι», δυστυχώς όμως ούτε το «Όχι» με ενθουσιάζει, όσο κι αν θα ήθελα να το φωνάξω με όλο μου το είναι. Νομίζω ότι το βεβιασμένο δημοψήφισμα της Κυριακής που γίνεται (αν δεν το ακυρώσει σήμερα ως παράτυπο το ΣτΕ) με τις τράπεζες επ' αόριστον κλειστές, τους πολίτες να στριμώχνονται στα ΑΤΜ, το ημερήσιο όριο ανάληψης στα 60 Ευρώ όσο ακόμα υπάρχει ρευστό, την πόλωση στο κόκκινο και την οικονομία στον γύψο, θέτει ένα δίλημμα θολό και πρακτικά ανυπόστατο. Αφορά πρόταση που δεν ισχύει πια, ενώ και ο πρωθυπουργός σε πρόσφατη επιστολή του δήλωνε ότι αποδέχεται όλες σχεδόν τις απαιτήσεις των πιστωτών. Ακόμα θολότερη φαντάζει η επόμενη μέρα, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Κι αν γνωρίζω με το «Ναι» τι κόλαση με περιμένει, δυστυχώς κανείς δεν με έχει προετοιμάσει για το τι θα συμβεί αν «Όχι» και ειδικά, μετά-το-Όχι.
Δεν παριστάνω τον ήρωα αλλά στ' αλήθεια θα δεχόμουν να βρεθώ άνεργος, άφραγκος, να τη βγάζω σπαρτιάτικα, να το παλέψω όσο πάει ατομικά και συλλογικά αν αυτό απαιτεί ένας «νυν υπέρ πάντων» αγώνας. Για το γαμώ το και μόνο. Να ξέρω, όμως, ότι υπάρχει μια βιώσιμη προοπτική, ένας σχεδιασμός, ένα κίνητρο, ότι κάπου με πάει όλο αυτό, ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι πουκάμισο αδειανό. Φοβάμαι ότι ένα τέτοιο δημοψήφισμα θα είχε ουσιαστικό νόημα αν γινόταν επί Γιωργάκη ή έστω τον Φλεβάρη. Φοβάμαι επίσης ότι τη σωστότερη θέση την είχε το στην καρακοσμάρα του, κατά τα άλλα, ΚΚΕ: Το ερώτημα έπρεπε να ήταν «Ευρώ ή δραχμή» αφού κι εμείς να μην το εννοούμε έτσι, έτσι ακριβώς εκλαμβάνεται από όλους εκεί έξω. Έπειτα τι σκληρή διαπραγμάτευση να κάνεις, πώς να αντισταθείς στα εκβιαστικά τελεσίγραφα των «θηρίων» που όμως κρατούν και το ψωμί και το μαχαίρι, όντας ταπί και δίχως κανένα δίκτυ ασφαλείας; Ακόμα κι εκείνοι άλλωστε, παρότι πολύ ισχυρότεροι, φρόντισαν να θωρακίσουν την πάρτη τους από ένα μεταδοτικό «ντόμινο». Αρκεί άραγε μια διαρκής, αταβιστική επίκληση ενός διχασμένου έτσι κι αλλιώς λαού;
Δεν παριστάνω τον ήρωα αλλά στ' αλήθεια θα δεχόμουν να βρεθώ άνεργος, άφραγκος, να τη βγάζω σπαρτιάτικα, να το παλέψω όσο πάει ατομικά και συλλογικά αν αυτό απαιτεί ένας «νυν υπέρ πάντων» αγώνας. Για το γαμώ το και μόνο. Να ξέρω, όμως, ότι υπάρχει μια βιώσιμη προοπτική, ένας σχεδιασμός, ένα κίνητρο, ότι κάπου με πάει όλο αυτό, ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι πουκάμισο αδειανό.
Διεξάγεται παράλληλα ένα όργιο προπαγάνδας κι από τις δύο πλευρές. Το «Όχι» διαθέτει την επίσημη κρατική στήριξη, ως μη βέβαια όφειλε. Το «Ναι», πάλι, πριμοδοτείται απροκάλυπτα από σύσσωμο σχεδόν το συστημικό (πολιτικό, επιχειρηματικό, πνευματικό, μιντιακό κ.λπ.) κατεστημένο, ανάμεσά τους όλη εκείνη η θλιβερή κουστωδία που μας οδήγησε επιμελώς στην ατραπό των μνημονίων. Ειδικά τα μεγάλα κανάλια – ναι, αυτά που μας κουνάνε επιτιμητικά το δάκτυλο για το πώς ζούμε ενόσω λειτουργούν εξαρχής παράνομα και χρωστάνε στο δημόσιο, σε όλους μας δηλαδή, κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ – έχουν ξεπεράσει κάθε όριο κινδυνολογίας και τρομοκράτησης, σε αντιδιαστολή ευτυχώς με την καρτερία και το χιούμορ που επιδεικνύει αυτές τις αναμφίβολα κρίσιμες ώρες ο περισσότερος κόσμος εκεί έξω, παρότι αγωνιά. Όσο κι αν επιδιώκεται το αντίθετο, σε γενικές γραμμές η ψυχραιμία δεν έχει χαθεί, όχι ακόμα τουλάχιστον.
Δεν ταυτίζω φυσικά όλους τους «Ναι» με τους παραπάνω. Υπάρχουν ανάμεσά τους πολλοί καθημερινοί άνθρωποι που απλά ανησυχούν, είναι καλοπροαίρετοι, μπερδεμένοι, ξεκρέμαστοι ή δεν πείθονται με την ανύπαρκτη εναλλακτική. Εξυπακούεται, επίσης, ότι δεν είναι όλοι οι «Όχι» διάπυροι επαναστάτες κι άδολοι ιδεολόγοι. Οι γραφικοί, οι απίθανοι, οι αντιδραστικοί, οι επιπόλαιοι, οι υποκριτές, οι τυχοδιώκτες, δεν είναι δυστυχώς μονοπώλιο καμιας πλευράς, αν κρίνουμε από τους ένθεν κακείθεν «στρατευμένους» επωνύμους και το τι μπούρδες εκτοξεύονται κατά ριπάς εκατέρωθεν (επίσης αρκετός κόσμος δεν θα ψηφίσει απαραίτητα ό,τι υπαγορεύει η κομματική του προτίμηση). Παρά ωστόσο το κλίμα πανικού που δημιουργεί το λουκέτο στις τράπεζες, το capital control και κάποιες πρώτες ελλείψεις στην αγορά, παραμένει εξαιρετικά αμφίβολο αν το «Ναι» θα πλειοψηφήσει αποφασιστικά του «Όχι» γιατί η οργή περισσεύει ακόμα.
Παρακολουθώ μέρες τώρα τα (σοβαρά, εννοείται) επιχειρήματα και των δύο πλευρών όσο πιο ψύχραιμα μπορώ, προσπαθώντας να μην παρασυρθώ από τους συναισθηματισμούς, τους εύκολους αφορισμούς, τις δαιμονολογίες και τις αντεγκλήσεις που έχουνε μετατρέψει σε «πεδίο μάχης» από το καφενείο της γειτονιάς μέχρι τα κοινωνικά δίκτυα. Και ναι, καταφέρνω κιόλας να συνδιαλέγομαι με αρκετούς ανθρώπους κι ας έχουμε διαμετρικά αντίθετες απόψεις. Με εντυπωσιάζει το πόσο λίγοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν κάτι τέτοιο, πόσοι περισσότεροι θα σε έτρωγαν ευχαρίστως ζωντανό επειδή διαφωνείς. Άμα πάλι τη δεις μετριοπαθής ή σκεπτικιστής, απλά πετυχαίνεις να σε κράζουν κι από τις δύο πάντες. Όποια όμως γνώμη κι αν έχω διαμορφώσει, αρνούμαι σθεναρά να υιοθετήσω πυροβολημένα, ανιστόρητα τσιτάτα περί «δωσίλογων Γερμανοτσολιάδων» αφενός, «ψεκασμένων σταλινικών» αφετέρου. Έλεος, χαλαρώστε. Στο 2015 είμαστε, όχι στο 1945.
Όσοι δοκιμαστήκαμε σκληρά τα προηγούμενα χρόνια, ξέρουμε καλά στο πετσί μας τι σημαίνει το «Ναι»: νέα κοινωνική λεηλασία με νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις μέσω της αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών, αύξηση της έκτακτης εισφοράς, αυξημένος ΦΠΑ ακόμα και σε βασικά είδη, μέτρα 1,8 δισ. Ευρώ στο ασφαλιστικό, πετσόκομμα του επιδόματος πετρελαίου θέρμανσης, διαιώνιση του ΕΝΦΙΑ, αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης, πλήρης εργοδοτική ασυδοσία, αύξηση της φορολογίας στις μικροεπιχειρήσεις, χτύπημα του τουρισμού, παγίωση όλων των μνημονιακών μέτρων, απαγόρευση κάθε ενέργειας που θα προσκρούει στη ζοφερή δημοσιονομική πολιτική που υπαγορεύουν οι θεσμοί κ.λπ κ.λπ. Μια πολιτική που προς το παρόν, τουλάχιστον, δεν αντισταθμίζεται καν από κάποια πρόβλεψη για αναδιάρθρωση-διαγραφή του χρέους, ούτε από εγγυήσεις για τη ρευστότητα των τραπεζών. Κι ας ομολογεί το ίδιο το ΔΝΤ ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, ότι χρειάζεται ένα μίνιμουμ 30% κούρεμα κι επιμήκυνση των «ωριμάνσεων» (στην αναδιάρθρωση έπρεπε άλλωστε να επιμένει εξαρχής και ανυποχώρητα η κυβέρνηση). Ούτε καν το περίφημο αναπτυξιακό πακέτο των 36 δισ. Ευρώ είναι εγγυημένο εφόσον η εκταμίευσή του θα εξαρτάται από το πόσο υπάκουοι θα είμαστε στα διαρκώς νέα «προαπαιτούμενα». Το δήλωσε άλλωστε κι ο Γερούν, να είμαστε λέει προετοιμασμένοι για επίπονη λιτότητα ακόμα κι αν επικρατήσει το «Ναι», λες και δεν είχαμε ήδη αρκετή. Σε μια τέτοια εξέλιξη, η κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη να παραιτηθεί. Και μετά, τι; Ξανά μανά Σαμαράς, με Φώφη και Σταύρο ίσως, ή κανας υπηρεσιακός χαρτογιακάς τύπου Παπαδήμου; Το αντέχετε ή μήπως ξεχάσατε σε τι χώρα ζούσαμε πέντε χρόνια τώρα;
Αλλά και «Όχι» να θες να ρίξεις, τι γίνεται αν τυχόν δεν συγκινηθούν αλλά σου πουν «όπως αγαπάς, γεια σου»; Από τον Σόιμπλε μέχρι την Goldman Sachs λένε τώρα ότι το Grexit ακόμα κι έτσι αποκλείεται αλλά τους πιστεύεις; Γιατί δεν μας εξηγεί κανείς ποιο ακριβώς είναι το «σχέδιο Β'» στο οποίο αναφέρθηκε πάλι προχτές ο Παναγιώτης Λαφαζάνης; Γιατί ο Γιάνης δεν μας προειδοποίησε έγκαιρα ζητώντας, γιατί όχι, και την αλληλεγγύη μας για τις απειλές που δεχόταν για capital control α λα Κύπρος καιρό τώρα εάν δεν υπέγραφε; Εκτός και δεν χρειάζεται να σκοτίζεται το πόπολο, εφόσον γι' αυτά φροντίζει ερήμην του κάποια πάνσοφη κινηματική πρωτοπορία. Πόσοι ωστόσο πείστηκαν από τις πρωθυπουργικές «εγγυήσεις» για μισθούς-συντάξεις μετά από όλα αυτά; Εγώ π.χ. ΟΚ, να κάνω τον επαναστάτη με αιτία κι ό,τι γίνει, πες ότι με παίρνει.
Για να απαιτήσω όμως το ίδιο από τον οικογενειάρχη, τον συνταξιούχο, τον άρρωστο, τον άνεργο, τον μεροκαματιάρη, τον χρεωκοπημένο, χρειάζεται κάτι παραπάνω από την καλή τους θέληση. Επίσης δεν αντιλαμβάνομαι (δεν θέλω;) γιατί αρνούμαστε περαιτέρω περικοπές στις στρατιωτικές δαπάνες, ένα πάγιο αριστερό αίτημα άλλωστε και ποιος είναι ο «εσωτερικός εχθρός» που αναφέρθηκε χτες ο σύντροφος Πάνος – ο «κακός εαυτός» μας κι άλλες τέτοιες new age σοφιστείες να υποθέσω; Η λύσσα και μόνο του εγχώριου και ευρωπαϊκού κατεστημένου να τελειώνουν με τον «ενοχλητικό, αναξιόπιστο» Σύριζα – γιατί ουσιαστικά αυτό πλέον απαιτούν, να γίνει «του Σεράγεβου», εδώ ούτε τους «ειλικρινώς δικούς τους» προηγούμενους κυβερνώντες δεν υπολόγιζαν -, θα κάνει σίγουρα κάποιο κόσμο να συγκατανεύσει στο «Όχι» έτσι, για την αλητεία. Αν όμως ο Αλέξης θέλει να βγούμε «στο δρόμο/στο δρόμο/να σπάσουμε τον τρόμο», όπως περίπου μας κάλεσε εφόσον θεωρεί μόνο μας εχθρό τον φόβο, η επαναστατική πλειοδοσία δεν αρκεί. Χρειάζεται σχέδιο, σύνεση, οργάνωση, πολύ περισσότερη ειλικρίνεια, πολύ περισσότερη σοβαρότητα. Επειδή αυτά απουσιάζουν, λέω ότι ο αγώνας συνεχίζεται πιο απαιτητικός από ποτέ αλλά εγώ την Κυριακή στην κάλπη δεν θα πάω.
σχόλια