λοιπόν εξ συμφωνώ με αυτό που ειπώθηκε ήδη, μην μειώνεις τον εαυτό σου τόσο πολύ!ένα-ένα:το πτυχίο δεν είναι αμελητέο (ξέρω πολλούς που έχουν κλείσει δεκαετία σε σχολή, που παράτησαν σχολές κτλ). το πήρες! Μπράβο σου!θα βρεις δουλειά, είμαι σίγουρη και η οικονομική επιβάρυνση είναι φυσιολογική μέχρι να βρεις δουλειά. Ψάχνεις για κάτι στο αντικείμενό σου; αν όχι, θα σου πρότεινα να κάνεις κάτι που δεν χρειάζεται ειδίκευση, γιατί σίγουρα θα σε διδάξει κάτι (πχ. να μάθεις να αντιμετωπίζεις "δύσκολους ανθρώπους") και θα είσαι οκ οικονομικά, θα έχεις κάποια χρήματα να κινηθείς. Μπορείς να μην κάνεις τρελά έξοδα, αν κινείσαι σε φυσιολογικά πλαίσια, δεν θα υπάρχει πρόβλημα και δεν θα είσαι "βάρος". Τώρα για τα όνειρα πρέπει να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να ηρεμήσει, να πας μια βόλτα σε ένα δασάκι, κάπου με σχετική ηρεμία και να φανταστείς το μέλλον σου, σαν να βλέπεις τον κατάλογο του ΙΚΕΑ κ να λες "θέλω κ αυτό, κ από αυτό, κ αυτό". Κ εγώ δεν είμαι όσο χαρούμενη ήμουν στα 20, ούτε στα 24 γιατί έχω πολλά περισσότερα πράγματα στο μυαλό μου. έτσι γίνεται όταν μεγαλώνεις :-) στην κοινωνία συμβάλλεις με το να μην είσαι μαλάκας, με το να μην προσβάλλεις κ να μην προκαλείς καταστροφές. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο κ ένα τέλειο καλοκαίρι. big hug.
7.7.2015 | 04:18
Πως κατήντησα έτσι;
Είμαι 27 χρονών και το μόνο που έχω καταφέρει στην ζωή μου είναι να έχω ένα πτυχίο κορνίζα στον τοίχο και τίποτα παραπάνω. Ζω με τους γονείς μου , είμαι άνεργος , τους επιβαρύνω οικονομικά , δεν προσφέρω τίποτα στην κοινωνία και έχω παρατήσει τον εαυτό μου στην τύχη του. Έχω γίνει η σκιά του εαυτού μου , δεν ασχολούμαι πλέον με τίποτα που να με γεμίζει , είμαι ένα κουρελιασμένο φάντασμα. Αν πήγαινα στο παρελθόν, όταν ήμουν 20 , γεμάτος όνειρα και αυταπάτες και έβλεπα τον εαυτό μου σε τέτοια κατάσταση θα ντρεπόμουν για την ύπαρξη μου. Έχω πάρει την κατρακύλα και δυστυχώς δεν υπάρχει τελιωμός.ΥΠΕΡΟΧΑ!
1
