Έχω τη χαρά και την τιμή από το Σεπτέμβριο του 2014 μέχρι και σήμερα να συντονίζω εθελοντικά την ομάδα περιοδικού του Θεραπευτικού Προγράμματος ΚΕΘΕΑ ΟΞΥΓΟΝΟ στην Πάτρα. Με εφτά νέα παιδιά που προσπαθούν να απεξαρτηθούν από τα ναρκωτικά, οραματιστήκαμε και δουλέψαμε για να εκδώσουμε το περιοδικό "Οξυγόνο"... Και έγινε πραγματικότητα ο στόχος μας. Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του περιοδικού.
Μια από τις όμορφες και συγκινητικές στιγμές κατά τη διάρκεια δημιουργίας του περιοδικού ήταν η συνέντευξη με την Ελένη Ράντου. Η ηθοποιός, όταν συνάντησε τα μέλη της συντακτικής ομάδας, άρχισε να κάνει με σεβασμό και ενδιαφέρον ερωτήσεις σχετικά με τη διαδικασία της απεξάρτησης. Τα μέλη ανταποκρίθηκαν. Και μια βαθιά ανθρωπινή και αληθινή -στα ξαφνικά- συζήτηση πραγματοποιήθηκε. Σας την παραθέτω εδώ στη στήλη μου στο LIFO.gr όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό.
Εδώ μπορείτε να διαβάστε όλοκληρο το περιοδικό Οξυγόνο.
ΕΛΕΝΗ ΡΑΝΤΟΥ
«Ένα μεγάλο RESPECT για όποιον κάνει αυτόν τον αγώνα της απεξάρτησης»
Συνέντευξη στους: Κωνσταντίνο Β., Γρηγόρη Τ., Ανδρέα Χ., Γιώργο Ν., Γιάννη Σ.
Είναι Τρίτη μεσημέρι στην Αθήνα και η ζέστη ανυπόφορη... Στην περιοχή του Χολαργού και στο όμορφο καφέ Μελιτίνι περιμένουμε με χαρά και αγωνία την κα Ράντου. Την Ελένη, μάλλον, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα.... Έναν άνθρωπο που, με την απλότητα και το χιούμορ της, μας έκανε σε δύο μόλις ώρες, να αισθανόμαστε σαν φίλοι από χρόνια που απλώς συναντήθηκαν και συνομιλούν. Η Ελένη, λοιπόν, αρχίζει με ενδιαφέρον να μας ρωτάει για το πρόγραμμα και τις ζωές μας -απορίες με ουσία και νόημα, που θα είχε οποιαδήποτε μητέρα... Μας παίρνει εκείνη συνέντευξη και οι ρόλοι αλλάζουν. Απορροφημένοι από όλο αυτό κάποια στιγμή θυμηθήκαμε ότι εμείς πρέπει να της κάνουμε ερωτήσεις... Απολαύστε όλη αυτή τη συζήτηση ακριβώς όπως τη ζήσαμε.
Η Ελένη Ράντου μάς ρωτάει για το πρόγραμμα και τη θεραπευτική διαδικασία
— Ελένη Ράντου: Πως πήρατε την απόφαση να πείτε «δεν πάει άλλο» και ν' απευθυνθείτε στο πρόγραμμα;
Γρηγόρης: Εγώ το «δεν πάει άλλο» δεν το έλεγα ποτέ, απλά είχα φτάσει στο απροχώρητο και μέρα παρά μέρα κινδύνευα να πεθάνω.
— Είχες επίγνωση τότε πόσο σοβαρά ήσουν;
Γρηγόρης: Το ήξερα, απλά κάποια στιγμή ένιωθα πως δεν είχα τη δύναμη να το αντιστρέψω και το έκανα ακόμα χειρότερο.
— Είναι δύσκολό να αλλάξεις;
Ανδρέας: Σίγουρα. Πρέπει να βάλεις απέναντι τον εαυτό σου και να τον ισοπεδώσεις. Δεν μπορείς να χτίσεις κάτι καινούριο πάνω σε κάτι μισογκρεμισμένο. Πρέπει να αρχίσεις από τα θεμέλια, για να έχεις γερές βάσεις.
— Το πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ ΟΞΥΓΟΝΟ που είστε, σας χορηγεί υποκατάστατα όπως η μεθαδόνη;
Ανδρέας: Όχι, είναι στεγνό πρόγραμμα- ούτε καν αλκοόλ δεν επιτρέπεται όταν είσαι στη κύρια φάση της θεραπείας, δηλαδή στη Θεραπευτική Κοινότητα.
Δεν υπάρχουν στιγμές νοσταλγίας. Ήταν όλα ψεύτικα, αλλά αυτό το καταλαβαίνεις αφού αποκοπείς από τις εξαρτήσεις.
— Πως είναι αυτή η αίσθηση, δεν σας λείπει; Εγώ το τσιγάρο δεν μπορώ να κόψω.
Γρηγόρης: Η ουσία του προγράμματος είναι να σε βοηθήσει να βάλεις άλλα πράγματα στη θέση αυτού. Να μάθεις να ευχαριστιέσαι τη ζωή σου χωρίς να είσαι επηρεασμένος από ουσίες νόμιμες ή παράνομες.
— Εγώ είμαι τύπος εξαρτημένου ατόμου, δηλαδή αν είχα μπλέξει θα ήμουν πολύ σοβαρά, δεν θα μπορούσα εύκολα να απεμπλακώ. Μπορώ να καταλάβω πως είναι η εξάρτηση...
Ανδρέας: Όταν βάζεις ωραία και ευχάριστα πράγματα στη ζωή σου, φεύγεις από τη μαυρίλα που ήσουν. Όσο και αν τα ζυγίσεις δεν συγκρίνονται.
— Πολλοί ξαναγυρνάνε στα ναρκωτικά όμως, δεν την παλεύουν..
Ανδρέας: Αυτό είναι ανάλογα με τον άνθρωπο και τη θέληση που έχει ο ίδιος να ζήσει φυσιολογικά, γιατί όσο είσαι εξαρτημένος δεν ζεις, απλά υπάρχεις.
— Αυτό όμως δεν το βλέπεις όσο είσαι μέσα;
Γρηγόρης: Αν δεν κάνεις ένα βήμα μπροστά, δεν μπορείς να δεις πίσω.
Ανδρέας: Βάζεις πολλές δικαιολογίες εκείνη τη στιγμή στο μυαλό σου για να μην σταματήσεις, αλλά αν το πάρεις απόφαση γίνεται.
— Αυτό που λένε πώς, όταν κόβεις, σε κυνηγάνε άτομα από τις παρέες που είχες στη χρήση ισχύει;
Ανδρέας: Όχι, δεν ισχύει. Μόνο που σε βλέπουν ότι έχεις πάρει άλλο δρόμο, φτάνει. Δεν έχεις να πεις κάτι με άτομα που είναι στην χρήση, το μόνο που σας συνέδεε ήταν η χρήση και τίποτα άλλο.
—Οπότε αυτό είναι και δικαιολογία των άλλων, το ότι δεν τους αφήνουν οι παρέες;
Γρηγόρης: Ο μόνος που δεν σε αφήνει είναι ο εαυτός σου και τίποτα άλλο. Πλέον, αν θα μιλήσω με χρήστες, το μόνο που έχω να τους πω είναι να έρθουν στο πρόγραμμα.
Γιώργος: Όταν βγαίνουμε στην επανένταξη, μιλάμε με χρήστες που έρχονται στο πρόγραμμα και προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε λέγοντάς τους πως η απεξάρτηση είναι εφικτή, τους εξηγούμε τη δική μας προσπάθεια.
— Όπως πάει το πράγμα θα σας πάρω εγώ συνέντευξη, έχω ανάγκη να μάθω πράγματα... Θέλω μια συμβουλή. Έξω από τα θέατρα έρχονται πολλοί εξαρτημένοι και ζητάνε χρήματα. Τι πρέπει να κάνεις σε αυτή την περίπτωση;
Ανδρέας: Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να του δώσεις μια πληροφορία για τα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ. Αν πεινάει, αγόρασέ του κάτι να φάει. Όχι όμως χρήματα.
— Πόσο καιρό σας πήρε στο πρόγραμμα;
Γρηγόρης: Είναι ανάλογα με τον κάθε άνθρωπο και τα θέματα που έχει. Κάποιος μπορεί να κάτσει 20 μήνες και κάποιος άλλος με λιγότερα θέματα να κάτσει 10.
— Ξέρω πολλούς που κόβουν από ναρκωτικά, αλλά κάνουν χρήση αλκοόλ, αυτό είναι θεμιτό;
Γρηγόρης: Σε εμάς όχι, εμείς ήπιαμε αλκοόλ στη φάση της Επανένταξης κερδίζοντάς το σαν προνόμιο. Στη φάση της Θεραπευτικής Κοινότητας απαγορεύεται.
— Οι γονείς πόσο έτοιμοι είναι να μπουν σε αυτή την ιστορία; Φαντάζομαι ότι είναι πολύ οδυνηρό για αυτούς. Είναι έτοιμοι να μπουν στην ουσία του θέματος και να πάρουν την ευθύνη;
Γρηγόρης: Όσο έτοιμοι είναι να σώσουν το παιδί τους, έτσι είδα εγώ από τους δικούς μου. Φαντάζομαι είναι δύσκολο, για αυτό και οι γονείς τελειώνουν το πρόγραμμα ένα χρόνο μετά από τα παιδιά τους.
— Είναι καταλυτική η ευθύνη τους;
Γρηγόρης: Είναι πολύ δύσκολό για αυτούς να αλλάξουν τον τρόπο που συμπεριφέρονται στα παιδιά τους, για πολλά χρόνια, από τη μια μέρα στην άλλη.
Ανδρέας: Ένα απλό παράδειγμα είναι ότι μπαίνοντας στο πρόγραμμα, ό,τι έχει να κάνει με εμάς το κάνουμε μόνοι μας. Χωρίς τη βοήθεια της μητέρας μας, όπως γινόταν τόσα χρόνια.
— Σας έρχονται στιγμές νοσταλγίας από τα παλιά; Υπήρχαν ωραίες στιγμές;
Ανδρέας: Όχι. Δεν υπάρχουν στιγμές νοσταλγίας. Ήταν όλα ψεύτικα, αλλά αυτό το καταλαβαίνεις αφού αποκοπείς από τις εξαρτήσεις.
— Αντιμετωπίζετε θέματα προκατάληψης σε ζητήματα εργασίας;
Ανδρέας: Σε κάποιες δουλειές ναι, είναι πρόβλημα για αυτούς, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που σε δέχονται και σου δίνουν το χώρο για να σε γνωρίσουν καλύτερα.
— Η εξάρτηση σε κάνει να κλείνεσαι στον εαυτό σου; Νιώθεις ότι όλοι οι άλλοι είναι εχθροί;
Ανδρέας: Εγώ προσωπικά είχα κλειστεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Από εκεί που είχα φίλους και καλές παρέες, κατέληξα εντελώς μόνος μου. Ήταν κάτι που δεν άντεχα και ήταν ο σημαντικότερος λόγος να ζητήσω βοήθεια.
— Πώς σας βοηθάει το πρόγραμμα στις δυσκολίες σας;
Γρηγόρης: Το πρόγραμμα σου δίνει την κατεύθυνση για το πώς θα σηκωθείς όταν θα πέσεις, το αν θα σηκωθείς είναι δική σου δουλειά. Οπότε είναι θέμα απόφασης. Το πρόγραμμα είναι εκεί, συνέχεια δίπλα σου.
— Από τους φίλους τους παλιούς που έχουν σχέση με την χρήση έχει ζηλέψει κανένας, ώστε να ακολουθήσει το παράδειγμά σας;
Ανδρέας: Σε εμένα προσωπικά δεν έχει συμβεί. Άλλωστε δεν μας ένωνε κάτι άλλο παρά μόνο η χρήση.
— Πρέπει να έχετε κάνει πολύ καλή δουλειά με τους εαυτούς σας για να μιλάτε έτσι γιατί, ασχέτως εξαρτήσεων, αν μιλήσεις με κάποιον άνθρωπο δεν θα έχει αυτή την γνώση που έχετε εσείς για τον εαυτό σας.
Ανδρέας: Είναι αυτό που σας είπα και πριν, ότι κάνουμε σημαντική δουλειά με τον εαυτό μας, τον βάζουμε απέναντι και αυτό είναι πολύ δύσκολο πράγμα: να δεις τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα σου, να τα δεχτείς και να προσπαθήσεις να τα αλλάξεις.
Ευχαριστώ για όσα μου λέτε!
σχόλια