ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μ'αυτον ειχαμε δεθει πολυ, δηλαδη και τωρα που δεν ειμαστε μαζι, εχουμε κρατησει επαφες και βλεπω πως ακομα οταν μας συμβαινει κατι σοβαρο απευθυνομαστε ο ενας τον αλλον πρωτα. ειναι μια ολοκληρωμενη σχεση χωρις να υπαρχει ολοκληρωση κυριολεκτικη, αφου εχει σταματησει αυτο απο τοτε που χωρισαμε και κανενας δεν το εχει επιδιωξει. για να μην τα πολυλογω, τωρα που βγηκαμε απο σχεση το προβλημα που εχουμε και οι 2 ειναι πως θα συνεχισουμε σ' αυτο τον τομεα. ναι μιλαμε γι' αυτο το θεμα, οπως και για αλλα ακομα. εγω προσωπικα, γιατι για μενα θα μιλησω αυτη τη στιγμη (αν και περιπου τα ιδια ισχυουν και γι'αυτον), φοβαμαι για τη συνεχεια. δηλαδη ο πρωην μου ειχε ολα οσα ηθελα απο εναν ανθρωπο γι'αυτο κι εχουμε διατηρησει τοσο καλες σχεσεις, αλλα μιας και δεν ειμαστε ερωτευμενοι πια, φοβαμαι αν θα μπορεσω να γνωρισω καποιον που θα με καταλαβαινει οπως αυτος, που θα με ακουει, που θα ειναι φεμινιστης οπως αυτος, που θα ειναι χαλαρος με τη ζωη οπως αυτος , δεν θα περιμενει να ειμαι στην πενα, θα τον ενδιαφερει ο χαρακτηρας μου, δε θα εχει θεμα που διαβαζω πολυ οποτε καθομαι και λεω τι καινουργιο εμαθα ή που θα λεω τα αστεια μου με τα οποια μονο εμεις οι 2 γελαμε..και γελαει ακομα, το αγαπημενο μου ανεκδοτο του το λεω 2-3 φορες την εβδομαδα και το ακουει και δεν εχει ποτε προβλημα γιατι καταβαθος το λατρευει και ο ιδιος, που θα καιω το φαι και παρ'ολα αυτα θα το τρωει... πως θα βρω καποιον να με νοιαζεται τοσο και να τον νοιαζομαι κι εγω τοσο μα τοσο πολυ. ακομα και στο κρεβατι ειχαμε απιθανη χημεια, ειχαμε τρελες αντοχες, καναμε καμια ωρα και βαλε χωρις διαλειμμα ή δε χρειαζοταν να ανοιξω καν το στομα μου γιατι ηξερε ηδη τι σκεφτομουν οπως κι εγω..πως θα γνωρισω καποιον σαν αυτον, τοσο καλο και γλυκο..και εμφανισιακα επισης ο τυπος μου κι εγω ο δικος του. ολοι μας ελεγαν οτι ταιριαζουμε σαν ατομα και ειναι η αληθεια, ταιριαζουμε πολυ. τοσο δεν εχω ταιριαξει ποτε με κανεναν. οταν ανεβαζεις τοσο ψηλα τον πηχη απ' την αρχη( γιατι σιγα τις εμπειριες που ειχαμε και οι 2) μετα τι γινεται;;; ακομα και στη σχεση μας ταιριαξαμε, με το που βρεθηκαμε ερωτευτηκαμε (δεν ξερω αν τα πιστευετε αυτα, αλλα σας το ορκιζομαι πως ετσι εγινε) και ηταν εν συναινεση η αποφαση του χωρισμου.. σε ολα ημασταν στην ιδια φαση, μαζι θυμαμαι ειχαμε πει και το σ'αγαπω και οχι δεν το ειπε πρωτα ο ενας και μετα ο αλλος, αλλα ταυτοχρονα χωρις να εχει προηγηθει κατι που να ηταν σχετικο μ'αυτο (γενικα πολλες φορες λεγαμε κατι ταυτοχρονα, το οποιο ηταν ασχετο κιολας). ηταν μεγαλος ερωτας, πολυ μεγαλος... και φοβαμαι οτι τιποτα δε θα ξεπερασει αυτο. δεν εχω κατι ασχημο να θυμαμαι για να το απομυθοποιησω, γιατι ολα ηταν τελεια.. 2 χρονια ζουσαμε τον απολυτο ερωτα.. ειχαμε σιγουρα και τις διαφωνιες μας, αλλα παντα ζηταγαμε συγγνωμη και παντα καναμε μια συζητηση μετα και μετα καταληγαμε στο κρεβατι οποτε παλι δεν ειναι κατι αρνητικο.. απλως φοβαμαι για το μετα.. ειναι τοσο υπεροχο πλασμα που σιγουρα θα βρει καποια στιγμη αλλη κοπελα και του το ευχομαι, αλλα φοβαμαι για μενα..φοβαμαι μη μεινω μονη μου..