__________________
1.
Αγαπητή Α, μπα,
Πριν κάποια χρόνια πέρασα σε μια σχολή που νόμιζα πως μ' άρεσε το αντικείμενο της, όμως μετά από 2 χρόνια συνειδητοποίησα ότι δεν με ενδιαφέρει. Το συζήτησα με τους γονείς μου κ δέχτηκα να κάνω μια προσπάθεια μήπως καταφέρω κάτι. Πιέστηκα αρκετά και άφησα τον καιρό να περνάει, τελευταία προσπάθεια ήταν πέρυσι όπου συνειδητοποίησα ότι θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό στην ζωή μου.
Έχω μιλήσει ήδη στην μαμά μου και με προτρέπει να κυνηγήσω αυτό που θέλω, αλλά το πρόβλημα μου είναι ο πατέρας μου. Φοβάμαι να του το πω.. Φοβάμαι μήπως τον απογοητεύσω. Πάντα ήθελα να είναι
υπερήφανοι οι δικοί μου για εμένα και το γεγονός ότι αφήνω την σχολή απογοητεύει κυρίως εμένα πόσο μάλλον αυτούς. Οι γονείς μου έχουν χωρίσει και ο πατέρας μου μένει εκτός Αθηνών, γι' αυτόν τον
λόγο δεν έχουμε μια δεμένη σχέση, δεν του μιλάω για τα προσωπικά μου όμως με επηρεάζει πολύ η άποψη του.
Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να του το πω; Κ πώς μπορώ να βρω την δύναμη να το κάνω όταν νιώθω αδύναμη μπροστά του και δεν μπορώ να του μιλήσω για οτιδήποτε αρνητικό;
Σ' ευχαριστώ πολύ! Σοφία
Για μένα το πιο σημαντικό στοιχείο όλων όσων έγραψες δεν είναι η αλλαγή κατεύθυνσης, αλλά το γεγονός ότι ενώ εκτιμάς ότι η σχέση σου με τον πατέρα σου δεν είναι στενή, σε επηρεάζει πολύ η άποψή του.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως νομίζεις ότι αν δεν τον απογοητεύσεις ποτέ, ίσως γίνει η σχέση σας πιο στενή; Αν ναι, αν υπάρχει έστω ένα ψήγμα τέτοιας σκέψης μέσα σου, πρέπει να επιστρατεύσεις τη λογική σου. Οι πατρικές/γονεϊκές σχέσεις δεν θα έπρεπε να λειτουργούν υπό προϋποθέσεις τέτοιου είδους. Η πατρική αγάπη δεν θα έπρεπε να αυξομειώνεται ανάλογα με τα νέα που ακούει από το παιδί του, ούτε να μειώνεται με την απόσταση. Αλλιώς χτίζονται οι στενές σχέσεις, με εμπιστοσύνη, κατανόηση, αγάπη – μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οι συζητήσεις γίνονται πιο εύκολα.
Βεβαίως, αυτό που αισθάνεσαι ισχύει για όλους μας ως ένα σημείο. Κανείς δεν θέλει να στενοχωρεί τους γονείς του, και για όλους μας είναι σημαντικό να νιώθουμε ότι οι γονείς μας είναι περήφανοι για τις επιλογές μας. Σου έγραψα τα παραπάνω μόνο επειδή φαίνεται ότι με τη μητέρα σου έχεις άλλη σχέση και δε φοβάσαι να συζητάς δύσκολα θέματα που αφορούν και την ίδια, και επίσης φαίνεται ότι η μητέρα σου είναι απολύτως υποστηρικτική και θετική. Νομίζω ότι η μαμά σου αξίζει περισσότερα συγχαρητήρια γιατί η στάση της δεν είναι αυτονόητη, νομίζω επίσης ότι θα έπρεπε να σε επηρεάζει αν μη τι άλλο εξίσου η άποψη της, αφού είναι αυτή που σε παρακολουθεί στενά και σε ξέρει καλύτερα. Είναι άδικο να θεωρείς αυτονόητη και δεδομένη την αποδοχή και να την ψάχνεις εκεί που σου φαίνεται πιο απρόσιτη – δεν λέω ότι το κάνεις, το γράφω σαν συμβουλή, και σαν προειδοποίηση.
Και κάτι ακόμα, εξίσου σημαντικό: η αλλαγή κατεύθυνσης δεν είναι κάτι ντροπιαστικό, η κάτι για το οποίο πρέπει να δικαιολογηθείς. Στο ελληνικό σύστημα οι 17χρονοι πρέπει να πάρουν μια απόφαση για όλη τους τη ζωή. Είναι πολύ πιθανό να κάνουν λάθος. Είναι πολύ πιθανό να κάνει λάθος και κάποιος μεγαλύτερος. Αν προσπαθήσει να διορθώσει το λάθος και να κάνει αυτό που τελικά ονειρευόταν, εφόσον βασίζεται σε θέληση για πολλή δουλειά, τότε αξίζει ενθάρρυνση και συγχαρητήρια, και όχι λοξές ματιές. Μια ζωή έχουμε, αλίμονο αν πιστεύουμε ότι είμαστε καταδικασμένοι για πάντα από όλα τα λάθη μας.
__________________
2.
Αγαπητή μου α,μπα,το πιο πιθανό είναι να πεις τι κάθομαι και διαβάζω μόλις δεις το μήνυμά μου και με το δίκιο σου αλλά με έχει πιάσει κρίση ηλικίας και είμαι 20.Φοβάμαι ότι όταν θα τελειώσουν οι σπουδές όλοι θα ΄΄σοβαρέψουν΄΄. Αγχώνομαι να ζήσω αυτό που λένε φοιτητική ζωή και αν δεν το κάνω θα χάσω διότι μετά δεν θα ΄΄μπορώ΄΄. Δεν θέλω να απομακρυνθώ με τους φίλους μου και να σταματήσουμε να κάνουμε πράγματα μαζί. Καταλαβαίνω ότι όσο μεγαλώνεις μεγαλώνουν και οι υποχρεώσεις αλλά τόσο δύσκολο είναι να διατηρήσεις τον ενθουσιασμό ,την διασκέδαση και να θέλεις να περνάς όμορφα ώρες με τους φίλους σου? Εσύ τι λες? Επίσης, όσο μεγαλώνεις και η πιθανή ερωτική σου σχέση σοβαρεύει σημαίνει ότι τους φίλους σου και τους ανθρώπους που είναι γύρω σου και αγαπάς τους ξεχνάς και τους παραμελείς? Στεναχωριέμαι όσο το σκέφτομαι γιατί δεν θα ήθελα να είναι έτσι η (ενήλικη) ζωή μου..
Η ενήλικη ζωή σου θα είναι όπως επιλέξεις εσύ να είναι. Μην πιστέψεις ποτέ ότι η ενήλικη ζωή σημαίνει βαρεμάρα, παντόφλες και γκρίνια (εκτός αν σου αρέσει η βαρεμάρα, οι παντόφλες και η γκρίνια, και τελικά φαίνεται ότι σε πολλούς αρέσουν). Μην πέσεις στην παγίδα και ακολουθήσεις το μοναδικό μονοπάτι που φαίνεται να υπάρχει. Οι υποχρεώσεις θα αυξηθούν, και οι σχέσεις θα αλλάξουν, αλλά πίστεψε με, δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνει η ζωή σου λιγότερο ενδιαφέρουσα, και αυτό που πρέπει να σε απασχολεί είναι να έχεις ενδιαφέρον στη ζωή σου, και όχι μόνο ανεμελιά. Το ενδιαφέρον θα συντηρήσει τον ενθουσιασμό και την διασκέδαση, που θα αποκτήσουν άλλη ποιότητα. Αν τα καταφέρεις, υπάρχει περίπτωση να σκέφτεσαι την δεκαετία των 20 με κάποια νοσταλγία αλλά και ελαφρά αποστροφή, του τύπου 'δεν ήξερα τι μου γινόταν'. Τα χρόνια και η εμπειρία δημιουργούν μια ποιότητα σκέψης που δεν θα ήθελες με τίποτα να ανταλλάξεις με τη νεότητα. Κάνε την προσπάθεια σου να γίνεις γεμάτος, ισορροπημένος άνθρωπος, και θα ανταμειφθείς πλουσιοπάροχα.
__________________
3.
Α μπα,
δεν έχω ακριβώς πρόβλημα, πιο πολύ μια γνώμη θέλω.
Έχω επιλέξει (και τελειώνω) μια σχολή με τρομερά δύσκολη επαγγελματική αποκατάσταση. Επέλεξα μόνο αυτή τη σχολή μετά τις Πανελλαδικές γιατί αφενός μου άρεσε και αφετέρου δεν με τραβούσε τίποτε άλλο. Είμαι πολύ καλή ως φοιτήτρια, αγαπώ τη διαδικασία των σπουδών και του διαβάσματος, ενώ έχω αγαπήσει πολύ και την επιστήμη που σπουδάζω αυτά τα χρόνια. Και έχω πολύ υψηλούς βαθμούς. Οι προοπτικές που δίνει αυτός ο επαγγελματικός προσανατολισμός (και στην Ελλάδα, ακόμη και στο εξωτερικό) είναι πολύ περιορισμένες (και με μεταπτυχιακό). Οι ελάχιστες, λοιπόν, προοπτικές που έχει δεν με τραβάνε τόσο, όσο με τραβάει η ακαδημαϊκή καριέρα. Βλέπω πως μου αρέσει η διαδικασία των σπουδών, μου αρέσει να γράφω εργασίες και να διαβάζω πάνω σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο. Μου αρέσει και η ιδέα να διδάσκω σε ενήλικες στο Πανεπιστήμιο, βρίσκω τη δουλειά αυτή πολύ δημιουργική και ενδιαφέρουσα. Αρκεί όμως αυτό; Πολλές φορές αναρωτιέμαι εάν επιλέγω αυτό τον δρόμο επειδή δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να δουλεύει πάνω σε άλλο αντικείμενο ή να κάνει κάποια άλλη δουλειά που απαιτεί και κάποιες κοινωνικές δεξιότητες τις οποίες δεν έχω. Φαντάζομαι τη δουλειά του ακαδημαϊκού πιο απομονωμένη πέρα φυσικά από το κομμάτι της επικοινωνίας όσο αφορά τη διδασκαλία που νομίζω πως θα το κατακτήσω. Μπορεί όμως κανείς να ξεκινά στα 22 (όσο αποφασισμένος κι αν είναι) λέγοντας πως θέλει ακαδημαϊκή καριέρα; Χρειάζεται όντως άραγε γνωριμίες; Και όντως όσοι βρίσκονται σε αυτές τις δουλειές είναι τοποθετημένοι; Δεν είναι μονόδρομος αυτή η επιλογή, όσο και αβέβαιη (πόσο σίγουρος είναι κάποιος, ακόμη και εάν φτάσουμε στο σημείο ότι υποστηρίζει μια διατριβή, πως θα έχει δουλειά μετά;) ;(η τελευταία ερώτηση δεν είναι ρητορική). – απελπισία
Στην ακαδημαϊκή καριέρα δεν φτάνει κανείς κατά τύχη, όσοι την έχουν ακολουθήσει το έχουν πάρει απόφαση πολύ νωρίς, για διάφορους λόγους. Ένας από αυτούς μπορεί να είναι οι περιορισμένες επιλογές που δίνει ένας τομέας σπουδών, και αν αυτό συνδυάζεται με έναν χαρακτήρα που του αρέσει να ανακαλύπτει και να μαθαίνει πράγματα μόνος του, δεν είναι καθόλου κακός λόγος. Ένας όμως ακόμα λόγος που ξεκινάει μια ακαδημαϊκή καριέρα πολύ πριν ξεκινήσει είναι ότι πρόκειται για ένα διαφορετικό μονοπάτι που έχει τις δικές του προϋποθέσεις. Αν έχεις σκεφτεί και δεχτεί ότι μια τέτοια ζωή θα σε πάει οπουδήποτε στον κόσμο και είσαι εντάξει με αυτό, τα 22 δεν είναι νωρίς για να το αποφασίσεις.
Γνωριμίες χρειάζεσαι για να κάνεις το οτιδήποτε, αυτή η περίπτωση δεν είναι διαφορετική. Όλα από τις ανθρώπινες σχέσεις ξεκινούν και εκεί καταλήγουν. Τις γνωριμίες θα τις κάνεις στην πορεία, όπως συμβαίνει σε κάθε καριέρα. Για την ρητορική ερώτηση: δεν είναι ρητορική απάντηση, αλλά εγγυήσεις δεν υπάρχουν στη ζωή. Για τίποτα δεν μπορείς να είσαι σίγουρη, για αυτό που πρέπει να προσπαθήσεις να είσαι σίγουρη είναι ότι ό,τι και να γίνει, θα το αντιμετωπίσεις.
__________________
4.
Αγαπητή Α μπα βοήθεια. Το ερώτημά μου είναι το εξής : τι ακριβώς είναι η ψυχοθεραπεία και τι η ψυχανάλυση; Είναι το ίδιο ή διαφορετικά πράγματα; Ένας ψυχολόγος κάνει διαφορετική δουλειά από έναν ψυχαναλυτή π.χ.; Το πρόβλημά μου είναι – ή ξεκίνησε- με κρίση πανικού, που ευτυχώς κατάλαβα τι ήταν και το αντιμετώπισα με μια τεχνική που διάβασα σε μια σελίδα, σκεπτόμενη κάθε φορά που με πιάνει, ότι οκ, τι θα πάθω; θα πεθάνω; Ας πέσω κάτω, ας χάσω τις αισθήσεις μου, ας πεθάνω στην τελική, και κάπως έτσι το ελέγχω. Και αναπτύσσω λίγο παραπάνω το πρώτο ερώτημα... αν για παράδειγμα ξέρω ότι μεγάλωσα σε ένα προβληματικό περιβάλλον και προφανώς μένοντας ακόμα στο ίδιο σπίτι ταράζομαι και με επηρεάζει με κάποιον τρόπο. Αν ξέρω ότι μεγάλωσα ακούγοντας φωνές και καυγάδες σε καθημερινή και 18ωρη βάση (τις υπόλοιπες οι γονείς μου θα κοιμόντουσαν) και προφανώς ταράχτηκε το νευρικό μου σύστημα, τι δουλειά θα κάνω με έναν ψυχολόγο; Θα μου πείτε πρώτον άλλαξε περιβάλλον. Το έχω δρομολογήσει, τον Σεπτέμβρη μετακομίζω. Θα βοηθήσει σίγουρα, αλλά θα εκμηδενιστούν δια παντός όλες μου οι φοβίες, η νευρικότητα κλπ.; Αφού τώρα πια ζουν μέσα μου, δεν θα με ακολουθήσουν όπου και αν πάω; Θα μου πείτε δεύτερον πήγαινε σε ψυχολόγο. Ναι να πάω και ναι πήγα. Αλλά δεν είχα τι να πω. Πραγματικά. Τι να πω; Ο πατέρας μου έδερνε την μητέρα μου και την έβλεπα πεσμένη στο πάτωμα να την πνίγει κλπ κλπ; Ωραία έγιναν, δεν έχει νόημα να συζητάμε περσινά ξινά σταφύλια. Αν και της τα είπα γιατί έκρινα ότι έπρεπε να της τα πω, όχι γιατί ένιωθα να τα πω. Δεν βοήθησε κάπου. Το μόνο που με βοήθησε είναι η ιδέα ότι επισκέπτομαι ψυχολόγο και βοηθάω τον εαυτό μου. Ως προς την ψυχανάλυση ξέρω το κλασικό μοτίβο, σε μια πράσινη κουζίνα σε χτυπούσε η μητέρα σου, ήσουν πολύ μικρός για να το θυμάσαι και το απώθησες ως τραυματική εμπειρία, μεγάλωσες με μια ανεξήγητη φοβία για το χρώμα πράσινο, με ψυχανάλυση θυμήθηκες το συμβάν, σου έφυγε η φοβία, λάθος ερμηνεία του εγκεφάλου για το χρώμα πράσινο (Sibyl, 1976, Sally Field, highly recommended). Πρέπει αναγκαστικά να έχει γίνει κάτι που να μην θυμάσαι; Προφανώς όχι. Περπατάω από το καθιστικό στην κουζίνα και νομίζω ότι ζαλίζομαι, ότι χάνω τις αισθήσεις μου κλπ κλπ. Ξέρω γιατί! Το μισώ αυτό το σπίτι! Αλλά το παθαίνω και σε άλλα μέρη, όπως η σχολή, μια καφετέρια κλπ. Πώς θα το διώξω αυτό το λάθος συναίσθημα; Τι ακριβώς δουλειά πρέπει να κάνω με τον ψυχολόγο; Τα λέω κάπως μπερδεμένα, δεν μπορώ να το ξαναδιαβάσω τώρα, δεν μου αρέσει να ζητάω και να επεμβαίνω στην δουλειά των άλλων, αλλά είναι πολύ σημαντικό για εμένα γι΄ αυτό θα σε παρακαλέσω να μου απαντήσεις όσο πιο σύντομα σε βολεύει. Ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ μπερδεύτηκα στο τέλος, και δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η ερώτηση, γι' αυτό θα απαντήσω σε διάφορες.
Η διαφορά μεταξύ ψυχολόγου και ψυχαναλυτή δεν είναι διακριτή όπως ένα σύνορο που διαχωρίζει σαφώς μεταξύ του ενός και του άλλου, κι αυτό γιατί και οι δύο μοιράζονται τους ίδιους όρους και επειδή υπάρχουν πάρα πολλές σχολές ψυχοθεραπείας και ψυχανάλυσης. Ένας ψυχίατρος το εξηγεί ως εξής: οι ψυχοθεραπευτές τείνουν να επικεντρώνονται στην 'φροντίδα' των θεραπευμένων, προτείνοντας τρόπους και μηχανισμούς αντιμετώπισης, ενώ οι ψυχαναλυτές επικεντρώνονται περισσότερο στο πώς και στο γιατί των προβλημάτων.
Ίσως να σε βοηθούσε να διαβάσεις λίγο για τις σχολές που υπάρχουν, για να δεις αν ενστικτωδώς κάποια σε τραβάει περισσότερο, ώστε να αναζητήσεις τον κατάλληλο θεραπευτή. Όποια και αν διαλέξεις όμως, αυτό που είναι το πιο σημαντικό είναι να ταιριάζετε σαν άνθρωποι ώστε να δημιουργηθεί μια σταθερή σχέση εμπιστοσύνης, αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό από τα θεωρητικά. Αν γίνει αυτό, δεν χρειάζεται να σε απασχολεί τίποτα άλλο, η πορεία είναι η δουλειά του θεραπευτή, και γι' αυτό θα τον πληρώνεις.
Κατά τα άλλα, συγχαρητήρια για την δυναμική και ενεργητική στάση που έχεις απέναντι στα πράγματα. Περίγράφεις δύσκολες στιγμές, αλλά καταφέρνεις να το κάνεις χωρίς να εκβιάζεις συναίσθημα και χωρίς να λυπάσαι τον εαυτό σου. Πολύ καλώς θα μετακομίσεις, πολύ καλώς σκοπεύεις να βοηθήσεις τον εαυτό σου, και είμαι σίγουρη ότι με τον κατάλληλο θεραπευτή θα κάνεις σπουδαία άλματα.
__________________
5.
Αγαπητή Α, μπα, καλησπέρα!
Θα με μισήσει πολύς κόσμος μέσα από αυτό το μήνυμα, και θα έχει και δίκιο.
Είμαι σε σχέση, και την αγαπώ πολύ, έχουμε και τον ίδιο κύκλο φίλων.
Όμως πάντα σκεφτόμουν τον εαυτό μου στα φοιτητικά χρόνια να έχω μία ελεύθερη ζωή στο συγκεκριμένο τομέα. Και όσο χαρούμενο και να με κάνει εκείνη, πολλές φορές σκέφτομαι πως ίσως θα ήταν καλύτερο αν δεν ήμουν δεμένος σε μία σχέση σε τέτοια ηλικία, γιατί αυτά τα χρόνια δε γυρίζουν πίσω.
Αυτό είναι εγωιστικό όμως. Την αγαπώ, δε θέλω να την πληγώσω.
Το έχω ήδη κάνει όμως αφού μία νύχτα παίχτηκε φάση με άλλο πρόσωπο. Δε το ξέρει.
Αν χωρίσω θα χάσω όλους μου τους φίλους, την κοπέλα μου, την εμπιστοσύνη όλων, αλλά θα κερδίσω τον εαυτό μου, και το αντίθετο, αν μείνω στην σχέση.
Είναι εγωιστικό να το σκέφτομαι, αλλά το σκέφτομαι.
Ποια είναι η άποψη σου;
Αν χωρίσεις θα χάσεις την κοπέλα, αλλά δεν καταλαβαίνω με τίποτα γιατί θα χάσεις την εμπιστοσύνη όλων και όλους σου τους φίλους. Αν χωρίσεις στα ίσια, με αποφασιστικότητα και ειλικρίνεια, γιατί να χάσεις φίλους και εμπιστοσύνη; Ο κόσμος χωρίζει όλη την ώρα γύρω σου, δεν το έχεις παρατηρήσει; Όλοι αυτοί χάνουν την εμπιστοσύνη των άλλων και όλους τους κοινούς φίλους; Το τι θα γίνει αφού χωρίσεις εξαρτάται από το πώς θα χειριστείς τον χωρισμό και το διάστημα μετά από αυτό. Δεν θα είναι εύκολο, και θα χρειαστεί προσπάθεια, αλλά η ελευθερία έχει το τίμημά της. Τι να κάνουμε.
Εγώ νομίζω ότι αυτό που δεν θέλεις να χάσεις είναι η βολή σου, και αυτό που θέλεις να κερδίσεις είναι η ψευδαίσθηση των άπειρων πιθανοτήτων. Και τα δύο λογικά είναι, αλλά είναι σημαντικό να ξέρεις που είσαι και τι πας να κάνεις. Για σένα και για την κοπέλα είναι καλύτερο να μην σου μείνει απωθημένο σχετικά με τα φοιτητικά σου χρόνια. Αν έχεις την ατυχία να χωρίσεις αυτή που σου ταιριάζει εξαιτίας μιας φαντασίωσης, να ξέρεις ότι δεν είσαι ο μόνος. Αν σε παρηγορεί αυτό.
__________________
6.
Αν έγραφες ένα άρθρο τύπου "τα Χ βιβλία που πρέπει να διαβάσεις πριν πεθάνεις", ποια θα απαριθμούσες και γιατί;
Γενικά, έχεις κάνει έναν υπολογισμό αναφορικά με τον αριθμό των βιβλίων που έχεις διαβάσει μέχρι τώρα; Και ποια έχεις στη wishlist σου;- ID
Έγραψα μια τέτοια λίστα το 2013 και είναι εδώ.
Αν την έγραφα σήμερα θα ήταν σίγουρα διαφορετική, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν συμφωνώ τώρα μαζί της. Ακούγεται αντιφατικό αλλά πραγματικά, δεν είναι.
Έχω γράψει και μια άλλη λίστα, αυτήν εδώ.
Δεν έχω ιδέα πόσα έχω διαβάσει, κατά μέσο όρο ίσως να διαβάζω τρία βιβλία το μήνα, ή λίγο παραπάνω, ανάλογα με το μήνα, και αυτός ο ρυθμός είναι σταθερός από το 2005 μέχρι σήμερα. Παλιότερα ήταν πολύ λιγότερα. Στη wishlist μου βρίσκονται ορισμένα δείγματα βιβλίων, μέσα στο kindle, αλλά δεν ξέρω ακόμα αν είναι καλά για να τα προτείνω.
__________________
7.
αγαπητη α μπα,
σου γραφω για να σου πω ενα προβλημα που με κυνηγαει εδω και καιρο! ειμαι γκει και δεν ειχα ποτε σχεση και ψαχνω απεγνωσμενα να βρω ενα καλο παιδι! αισθανομαι οτι εχω προσπαθησει τα παντα εχω μιλησει σε γκει chats εχω γνωρισει ατομα αλλα τιποτα! εχω βρεθει σε απογνωση γιατι οι περισσοτεροι ψαχνουν το εφημερο σεξ και οχι μια σχεση! τι συμβαινει? φταιω εγω? κανω εγω καπου λαθος η απλα δεν με 'θελει'?- Μαριος
Αυτό που κάνεις λάθος είναι ότι ψάχνεις. Αυτό που το κάνει ακόμη χειρότερο, είναι ότι ψάχνεις απεγνωσμένα. Είναι άλλο πράγμα να ξέρεις τι θέλεις, και άλλο να το ψάχνεις απεγνωσμένα. Δεν χρειάζεται, αλλά και δεν πρέπει να ψάχνεις. Δεν θέλεις να αγοράσεις διαμέρισμα, θέλεις να δημιουργήσεις μια ανθρώπινη σχέση, και γι' αυτό χρειάζεσαι τη συμμετοχή του κατάλληλου συντρόφου. Μια λέξη κλειδί είναι η 'συμμετοχή' και η ακόμη πιο σημαντική είναι το 'κατάλληλος'.
Το ποιος είναι κατάλληλος για να κάνεις σχέση και ποιος από τους κατάλληλους είναι και πρόθυμος, δεν είναι κάτι που θα προκύψει εύκολα και γρήγορα. Οι σχέσεις χτίζονται με τον χρόνο, με προσπάθεια και αμοιβαίες υποχωρήσεις, αφού λήξει το στάδιο του ενθουσιασμού. Όταν βιάζεσαι, κάνεις τον άλλον να νιώθει υποψήφιος για δουλειά, και όχι το ατίθασο γκομενάκι που ονειρεύεται να είναι. Οι σχέσεις θέλουν όμως το ίδιο πάθος και την ίδια φαντασία με μια περιστασιακή συνεύρεση, για να μην πω ακόμη περισσότερο.
Αν πρέπει να προσπαθήσεις οπωσδήποτε κάτι, είναι να γνωρίζεις κόσμο χωρίς να τον κατατάσσεις αυτόματα σε κατηγορίες 'κάνει για σπίτι' και 'δεν κάνει για σπίτι', αλλά σε 'κάνει για μένα' και 'δεν κάνει για μένα', χωρίς να σκέφτεσαι αν είναι πρόθυμος να παραγγείλετε πίτσα και να δείτε ταινία μέσα στην εβδομάδα. Δεν θέλεις τον ρόλο, την ουσία θέλεις. Άσε τον εαυτό σου να ζει και να γνωρίζει ανθρώπους χωρίς να του ζητάει συγκεκριμένα ανταλλάγματα. Είναι πολύ πιο διασκεδαστικό, και θα σε οδηγήσει γρηγορότερα εκεί που θέλεις.
σχόλια