________________
1.
Αγαπητή Λένα, καλησπέρα,
Αφού διαβάζω τόσους μήνες και με τόσο ενδιαφέρον την στήλη σου, αποφάσισα να σου στείλω κι εγώ τον προβληματισμό μου! Ευτυχώς δεν είναι θέμα ''ζωής και θανάτου'' ούτε αισθηματικό, ούτε οικονομικό. Δόξα τω Θεώ είμαι καλά. Πολύ καλά! Έχω μια όμορφη καθημερινότητα, δουλεύω, έχω 1 υπέροχο και καλό παιδάκι, όλα καλά! Και το θέμα μου είναι: Πως να κάνω τον αντρούλη μου να αδυνατίσει; είναι ένας όμορφος άντρας που όμως έχει παραπανίσια κιλά, τα οποία πήρε στην διάρκεια της εγκυμοσύνης μου (σημείωση: εγώ πήρα μόνο 10 τα οποία και έχασα στο πρώτο 3μηνο αφού γέννησα). Αντικειμενικά (όσο αντικειμενικά μπορώ δηλαδή) είμαι μια όμορφη κοπέλα 36 στα 37, 64 κιλά, 1,72, εκείνος στα 38, 105 κιλά...Δηλαδή έτσι θα είναι από δω και πέρα; Θα είμαι παντρεμένη με έναν ''χοντρούλη''? Γιατί μωρέέέέέ..; Τον αγαπώ, έχω προσπαθήσει με το καλό και το 'άγριο' αλλά τίποτα. Οι πιο συχνή δικαιολογία είναι ότι ''ας έχω κι εγώ ένα ελάττωμα, τι δηλαδή θα προτιμούσα να με κεράτωνε;''!!! Μεταξύ αστείου και σοβαρού το λέει, το ξέρω ότι θα ήθελε να αδυνατίσει (στον γάμο μας ήταν ένας κούκλος). Τι να κάνω? Α, δεν σου ανέφερα ότι μαγειρεύω πολύ υγιεινά και λόγω του παιδιού αλλά και για εμάς, ψάρια, όσπρια κλπ, δηλ ο,τι παχυντικό τρώει το τρώει εκτός σπιτιού! Θέλω τον αδύνατο Άλεξ μου πίσω! Καμιά ιδέα? Μην πεις να πάει σε διαιτολόγο, ε? Ξεκινάει, χάνει 6 - παίρνει 8! Ευχαριστώ πολύ! -Δευτέρα κάτι έχω....
O διαιτολόγος δεν είναι μάγος. Μπορεί να καθοδηγήσει κάποιον που ίσως δεν ξέρει από πού να ξεκινήσει, ή να του δώσει μερικές συμβουλές για να χάσει βάρος χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την υγεία του, αλλά δεν μπορεί να πείσει κάποιον να κάνει κάτι που δεν θέλει.
Όπως ακριβώς κι εσύ δεν μπορείς να πείσεις κάποιον να κάνει κάτι που δεν θέλει, μόνο επειδή το θέλεις εσύ, και ας είναι αυτός ο κάποιος ο άντρας σου, και ας πιστεύεις ότι έχεις κάποια εξουσία πάνω στο σώμα του, άρα σου επιτρέπεται να κάνεις παρατηρήσεις και να πιέζεις. Με την πίεση, με το καλό και το άγριο, μάλλον μόνο τον στριμώχνεις και τον κάνεις να αντιδρά ακόμη χειρότερα.
Δεν νομίζεις ότι είναι σημαντικό να καταλάβεις, και εσύ (και αυτός, αν τον ενδιαφέρει), για ποιο λόγο τρώει παχυντικά πράγματα εκτός σπιτιού; Μου φαίνεται πιο σημαντικό από το να χάσει κιλά, γενικώς, και νομίζω ότι δεν θα τα καταφέρει αν δεν καταλάβει τι του προσφέρει το φαγητό εκτός σπιτιού. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά χρειάζεται να έχεις υπομονή, κατανόηση, να μην είσαι επικριτική, να κοιτάζεις πρώτα τον εαυτό σου και τη δική σου πειθαρχία, αλλά χωρίς να φέρνεις τον εαυτό σου ως παράδειγμα. Μου φαίνεται ότι προβάλλεις ιδιαίτερα τα δικά σου κατορθώματα σχετικά με τα κιλά σου, (τα λίγα κιλά της εγκυμοσύνης, πόσο γρήγορα τα έχασες, πόσο υγιεινά μαγειρεύεις) και αυτό δεν δίνει κίνητρο, δημιουργεί χάσμα, και κάνεις τον άλλον να νιώθει ακόμη χειρότερα. Δεν είσαστε ανταγωνιστές, σύντροφοι είσαστε.
Πιο πολύ από όλα χρειάζεται μια κουβέντα – που θα συνεχίζεται – με αγάπη και υποστήριξη, για να καταλάβει και αυτός και εσύ τι συμβαίνει. Έχεις παράπονα από αυτόν, είναι όμως βέβαιο ότι θα έχει κι αυτός παράπονα από σένα. Οι συνήθειες στο φαγητό δεν δημιουργούνται από τη μία μέρα στην άλλη, και χρειάζονται αντίστοιχο χρονικό διάστημα για να αλλάξουν.
________________
2.
Αγαπητη Α μπα,
η ερωτηση μου ειναι η εξης: Μεχρι ποιο σημειο ειναι αναγκαιος ο συμβιβασμος για το καλο μιας σχεσης;
Ειμαι με ενα αγορι εδω και 2 χρονια και το μονο που δε μου αρεσει μαζι του ειναι το σεξ. Ο ιδιος μου εχει πει πως δε θεωρει το σεξ σημαντικο κομματι και προτιμα να εκδηλωνει τα συναισθηματα του με αλλους τροπους. Εμενα ομως μ'αρεσει το σεξ. Αλλα οχι ετσι οπως νιωθω οτι γινεται (βεβιασμενα και υποχρεωτικα), μιας και ξερω πλεον τις αποψεις του. Δεν ξερω αν συμβιβαζεται εκεινος, που κανει κατι που δεν πολυθελει, ή εγω που κανω κατι που θελω αλλα οχι ετσι οπως το θελω.- 23
Τα όρια είναι προσωπικά για τον καθένα. Δεν υπάρχει κατάλογος με ενδεδειγμένους συμβιβασμούς, εγκεκριμένους από την επιτροπή συμβιβασμών. Συμβιβάζεσαι τόσο ώστε να μην χάνεις την αυτάρκεια σου, τον αυτοσεβασμό σου, τον αυτοπροσδιορισμό σου, τόσο ώστε να μην ταράζεται η εσωτερική σου πυξίδα. Το τι κάνει ο άλλος και για τι συμβιβάζεται για σένα, δεν είναι δική σου δουλειά. Ούτε να το επηρεάσεις μπορείς, ούτε να το καταλάβεις, τελικά. Δεν εξαρτάται από τον συμβιβασμό του άλλου πόσο θα συμβιβαστείς εσύ, κι αυτό επειδή όπως έγραψα στην αρχή, τα όρια είναι πολύ προσωπικά για τον καθένα. Δεν είναι καν σταθερά σε όλη του τη ζωή.
Έχεις δώσει ήδη την απάντηση σου, νομίζω. Για να σε βοηθήσω λίγο ακόμα, ήρθε η ώρα για το πιο σημαντικό: μίλησες στον σύντροφό σου ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα που έχεις μέσα στη σχέση σας, και η απάντηση του είναι 'δε με νοιάζει, γιατί εγώ δεν έχω το ίδιο πρόβλημα'. Αυτό δεν είναι απάντηση συντρόφου. Δεν είναι το σεξ το μοναδικό πρόβλημα που έχεις μ΄αυτόν. Αν δεν τον ενδιαφέρει το πρόβλημα σου, τότε να βρει μια άλλη, που δεν την ενδιαφέρει επίσης. Σε αυτό το επίπεδο οπωσδήποτε να μην συμβιβαστείς, ποτέ.
________________
3.
Αγαπητή α,μπα μου!
Με έχει κυριεύσει η ζήλια για μια κοπέλα. Την σιχαίνομαι μόνο και μόνο επειδή είναι όμορφη. Γενικά, στη ζωή μου τραβούσα την προσοχή, αλλά αυτή η κοπέλα μαγνητίζει τα βλέμματα επειδή πολύ απλά είναι κούκλα. Δεν θέλω να βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο, δεν θέλω να την βλέπω, δεν θέλω να μου μιλάνε γι' αυτήν. Γίνομαι πυρ και μανία. Αισθάνομαι απαίσια που την ζηλεύω, προσπαθώ να το εκλογικεύσω, το συζήτησα και με μία φίλη μου, προσπαθώ να το αποβάλλω, αλλά αυτό όλο και φουντώνει. Νιώθω μικρή και όλο και πιο ασήμαντη. Στο μεταξύ μέσα μου έχω βρει χίλια δυο να λέω γι' αυτήν ότι δήθεν είναι χαζή, αδίστακτη κτλ κτλ αλλά ρε α,μπα μια χαρά κοπέλα είναι, εγώ είμαι η μέγαιρα.. Α,μπα μου, μπορείς να προτείνεις κανένα τρόπο να βρω και πάλι την καλοσύνη μέσα μου και να πνίξω την σιχαμερή ζήλια;- envy
Πιστεύεις ότι όλες είμαστε υποψήφιες σε έναν τεράστιο, παγκόσμιο διαγωνισμό ομορφιάς με όλες τις άλλες γυναίκες ανταγωνίστριες. Πιστεύεις ότι η ομορφιά μιας άλλης γυναίκας εκμηδενίζει τη δικιά σου. Πιστεύεις ότι είναι εντελώς απαραίτητο να είσαι η πιο ωραία γυναίκα σε κάθε παρέα, κάθε φορά. Πιστεύεις ότι η ομορφιά είναι ένα σπάνιο αγαθό που μοιράζεται με το σταγονόμετρο και πρέπει να παλέψεις γι' αυτό. Πιστεύεις ότι η αξία μιας γυναίκας εξαρτάται από τον πόθο που ξυπνάει στα μάτια ενός άντρα και όταν είσαι δίπλα σε μια ομορφότερη, χάνεις την αξία σου ως άνθρωπος. Έχεις μάθει ότι η κυρίως δύναμη μιας γυναίκας είναι η ομορφιά της και η ικανότητα της να τραβήξει άντρες.
Όλα αυτά σε κάνουν να μισείς μια όμορφη γυναίκα, και παράλληλα χρησιμοποιείς αυτό το αρνητικό συναίσθημα εναντίον σου: ζηλεύεις, και νιώθεις απαίσια με τον εαυτό σου που ζηλεύει (αποκαλείς τον εαυτό σου 'μέγαιρα'). Η ζήλεια είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα, μας προστατεύει από τον πόνο. Προτιμάς να ζηλεύεις από το να σκεφτείς όλα τα παραπάνω. Έχεις ενσωματώσει το μίσος ενάντια στο φύλο σου μαζί με το μίσος ενάντια στον εαυτό σου καταπίνοντας όλα τα μηνύματα που έχεις δεχτεί, και ο λόγος που τα κατάπιες τόσο εύκολα είναι μάλλον ότι είσαι όμορφη. Άκουσες, κατάλαβες, είδες τόσες φορές στα μάτια των άλλων το 'είσαι όμορφη' και αυτό πλέον σε προσδιορίζει περισσότερο από το 'είσαι έξυπνη, καλή στα μαθηματικά, στο πλέξιμο, στο ψάρεμα, στις συζητήσεις' και φοβάσαι πάρα πολύ μήπως το χάσεις, ή μήπως αυτό το νόμισμα χάσει την αξία του (δίπλα σε μια ομορφότερη γυναίκα).
Είσαι, είμαι, είμαστε αποτελέσματα μιας κουλτούρας που μας λέει ότι είτε είμαστε 'όμορφες', είτε αόρατες. Μιας κουλτούρας που έχει κάνει την βία ενάντια των γυναικών σέξι, μιας κουλτούρας που ενισχύει, συντηρεί και επικροτεί τον ανταγωνισμό και τη ζήλια μεταξύ των γυναικών ως κάτι 'φυσιολογικό'. Ο τρόπος που σου προτείνω για να απελευθερωθείς από αυτά που νιώθεις είναι να καταλάβεις ότι σου έχουν επιβληθεί από ένα κυρίαρχο σύστημα από το οποίο είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεφύγεις, και να καταλάβεις ότι ο τελευταίος που σου φταίει για τη ζήλια που σε πνίγει σε τέτοιο σημείο είναι μια όμορφη (όπως τη βλέπεις εσύ) κοπέλα.
Υ.Γ. Μη μου πει τώρα κάποιος ότι είμαι 'υπερβολική' με το επιχείρημα ότι είναι νορμάλ να ζηλεύεις κάποιον πιο όμορφο. Είναι. Δεν απαντάω σε ένα πλήθος, δεν απαντάω γενικά, ούτε σε κάθε αναγνώστη ξεχωριστά. Απαντάω στη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ κοπέλα που έχει γράψει τις ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ λέξεις: σιχαίνομαι, γίνομαι πυρ και μανία, απεχθάνομαι, μέγαιρα, σιχαμερή, και βγάζοντας (το δικό μου) συμπέρασμα συνολικά, από τον τρόπο που γράφει, και από αυτά που γράφει.
________________
4.
Αγαπητή α,μπα, δίνω πανελλήνιες 2η φορά αφού έκατσα 1 χρόνο στη σχολή που είχα περάσει. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι οτι όλοι αυτοί οι μήνες που πέρασαν δεν θα ξανάρθουν και εγώ έχασα αυτά που ζουν οι φίλοι μου που σπουδάζουν. Θα είμαι 20 και θα μπω 1ο έτος. Νομίζω οτι δεν θα μπορέσω να κάνω φίλους γιατί θα είναι 2 χρόνια μικρότεροι και οτι έχω χάσει τη φοιτητική ζωή. Θα ήθελα την ειλικρινή σου άποψη. Δεν ξέρω, το θέμα της ηλικίας με πιέζει πολύ..- μαρία
Η ειλικρινής μου άποψη είναι ότι η διαφορά είναι ελάχιστη, ότι κανείς δεν θα ενδιαφερθεί, ότι κανείς δεν θα το καταλάβει, ότι δεν έχει καμία σημασία απολύτως, ότι επικεντρώνεσαι σε πολύ λάθος σημείο, ότι δεν έχασες απολύτως τίποτα, ότι η ζωή δεν είναι διαγωνισμός, ότι ο καθένας ζει τη δική του ζωή και θα πρέπει να είναι ευτυχής με αυτή, και ότι οτιδήποτε μπορεί να γίνει πρόβλημα αν επιμένεις εσύ ότι είναι πρόβλημα.
________________
5.
Γειά σου Λένα, μένω εδώ και πέντε χρόνια στο Σαντιάγο της Χιλής (θυμήθηκα αυτό που έλεγες γιατί γράφουν "σε πόλη του εξωτερικού χεχε!). Η ερώτησή μου είναι η εξής: Μόλις γνώρισα μια κοπέλα η οποία είναι από την ΠΓΔΜ και όποτε ερωτάται από πού είναι απαντά Macedonia. Εμένα με πειράζει αλλά πραγματικά όλοι όσοι γνωρίζουν που πέφτει η χώρα την αποκαλούν Μακεδονία. Οποία η θέση μου; Δεν είμαι κανένα εθνικιστικό γουρούνι, απλά είναι σωστό να νιώθω έτσι ή είμαι λάθος; Προσπάθησα να βρω πηγές για τα επιχειρήματά μου στο ίντερνετ αλλά πέφτω σε ακραιότητες. Εσύ το έχεις αντιμετωπίσει στις ΗΠΑ; Ευχαριστώ!- Ειρήνη
Αυτό το παιχνίδι το έχει χάσει η Ελλάδα προ πολλού και είναι η μόνη χώρα που δεν το έχει καταλάβει. Πώς λένε ότι ο κερατωμένος το μαθαίνει τελευταίος; Ε, εμείς ακόμα να το μάθουμε, και κανείς δεν θα μας το πει, γιατί έχουν περάσει και χρόνια, και όλοι οι υπόλοιποι περιμένουν να το καταλάβουμε επιτέλους από μόνοι μας. Η σκοπιανή κυβέρνηση έχει πείσει το λαό της ότι είναι Μακεδόνες, αλλά έχει πείσει και τον υπόλοιπο κόσμο. Ήταν πιο οργανωμένη, ήξερε τι ήθελε, και ήξερε πώς να το αποκτήσει. Οι Έλληνες παραμένουν διχασμένοι ανάμεσα σε αυτούς που θίγονται σε καθαρά συναισθηματικό επίπεδο, σαν οργισμένα παιδιά, και σε αυτούς που αδιαφορούν. Μπορείς να νιώθεις όπως θέλεις, ούτε σωστό είναι, ούτε λάθος, αλλά η ελληνική διπλωματία και το Υπουργείο Εξωτερικών στην Ελλάδα, πώς να το κάνουμε, δεν τα κατάφεραν. Δεν έχει καν σημασία ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Ως συνήθως πήγαμε με το επιχείρημα 'ΜΑ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ', και δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι αυτό δεν είναι διαπραγματευτικό χαρτί.
Δεν το έχω αντιμετωπίσει ακόμα, και αν το αντιμετώπιζα θα επικεντρωνόμουν στο ότι η ελληνική θέση είναι διαφορετική για λόγους ταυτότητας και αυτοπροσδιορισμού, και όχι για ιστορικούς λόγους, γιατί την ιστορία την φέρνει ο καθένας στα μέτρα του πανεύκολα (άλλο ένα θέμα που δεν θέλουμε με τίποτα να καταλάβουμε).
________________
6.
Αγαπητή Α μπα, σου γράφω για δεύτερη φορά γιατί πιστεύω ότι οι γνώσεις σου και η συγκροτημένη σκέψη σου μπορούν να με βοηθήσουν!
Τους τελευταίους μήνες πήγαινα σε ψυχολόγο (ψυχίατρο για την ακρίβεια). Ξεκινώντας απο το απλοϊκό θέμα : γιατί δεν με φλερτάρουν ενώ φαινομενικά δεν μου λείπει κάτι; Καταλήξαμε στο ότι μέσα μου έχω απορρίψει τη μαμά μου, θεωρώντας την αδύναμο χαρακτήρα (που δεν θα ήθελα να μοιάσω) και έχω ταυτιστεί πολύ με το ισχυρό πρότυπο του μπαμπά. Αυτό κατά συνέπεια έχει οδηγήσει στο να απορρίψω τη θηλυκή μου πλευρά και επηρεάζει άμεσα τις σχέσεις μου με το αντίθετο φύλο. Το ερώτημα είναι, πώς μπορώ να αλλάξω αυτή την κατάσταση; Θα ήθελα να ακούσω κάτι πιο συγκεκριμένο από το : θέλει εσωτερική δουλειά. Προφανώς θέλει, αλλά νιώθω ότι αν και έχω αναγνωρίσει το πρόβλημα, δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
Κάνεις μια θεραπεία με έναν ψυχίατρο. Δεν μπορώ να σχολιάσω, δεν ξέρω αρκετά, και δεν είναι σωστό, ούτε θα μπορούσα, ακόμη και αν ήμουν ψυχίατρος. Τις απορίες σου για τη θεραπεία σου μόνο με τον ψυχίατρο σου θα τις συζητάς. Αν δεν σου δίνει απαντήσεις, αν δεν σε ικανοποιούν οι απαντήσεις, αν δεν νιώθεις ότι κάνεις πρόοδο, και αυτά πρέπει να τα συζητήσεις με τον θεραπευτή σου. Αν δεν νιώθεις ότι έχεις σχέση τέτοια ώστε να νιώθεις άνετα να θέσεις αυτά τα θέματα, ίσως δεν είσαστε σωστοί ο ένας για τον άλλον. Έχεις κάνει τώρα μια καλή αρχή, και μπαίνεις στο δύσκολο κομμάτι. Μην χάνεις το στόχο σου ρωτώντας άλλους. Ακόμα και η αμφισβήτηση πρέπει να απευθύνεται στον ψυχίατρο σου, όλα μέσα στο παιχνίδι είναι.
________________
7.
Το πρόβλημά μου είναι πως νιώθω τελείως μόνη μου ενώ έχω κάποια άτομα γύρω μου και τρώγομαι με τα ρούχα μου. Νιώθω πως το δικό μου μυαλό δεν κολλάει με κανέναν γύρω μου. Μου άρεσαν από πάντα τα ανοιχτόμυαλα και ακομπλεξάριστα άτομα γι'αυτό και στην εφηβεία μου μπήκα στον εναλλακτικό χώρο. Στην αρχή ήταν ωραία όμως μετά κατάλαβα πως κι εκεί υπάρχουν πολλά κόμπλεξ. Όλοι το παίζουν "προχώ", αλλά στην ουσία κουβαλάνε όλα τα στερεότυπα της κοινωνίας σε διαφορετική μορφή. Δηλαδή αποδέχονται το διαφορετικό μεν αλλά μόνο αυτό που αρέσει σε αυτούς. Γκρινιάζουν πως η κοινωνία δεν αποδέχεται τα τατουάζ πχ και μετά οι ίδιοι θα κράξουν κάποιον επειδή θεωρούν πως το παράκανε με τα τατουάζ. Μου τη σπάει που όλοι θέλουν να βάλουν ένα μέτρο στην ελευθερία (πχ αποδέχονται τους gay, αλλά όχι να υιοθετούν και παιδιά, δεν έχουν πρόβλημα με τους μετανάστες αλλά τους βρωμάνε, θέλουν ισότητα αλλά αναπαράγουν ηλίθια στερεότυπα για τις γυναίκες). Μου τη σπάνε όλα αυτά τα κόμπλεξ που έχουν με τις σχέσεις τους, που βλέπουν τους συντρόφους τους σαν ιδιοκτησία και πολλά ακόμη. Αλλά πιο πολύ απ'όλα με εκνευρίζει όταν με εξισώνουν με έναν φασίστα επειδή πάω κόντρα στο φασισμό. Δηλαδή τους καταπιέζω όταν δεν αφήνω να καταπιέσουν τους άλλους. Με εκνευρίζει όταν ανήκουν σε μια καταπιεσμένη ομάδα και ταυτόχρονα καταπιέζουν μια άλλη ομάδα. Ο κάθε ένας κουβαλάει ένα από τα παραπάνω κόμπλεξ. Εμένα αυτό το ένα με εκνευρίζει απίστευτα. Βγαίνω με φίλους? Τσακώνομαι. Πάω στη δουλειά? Τσακώνομαι. Οικογενειακό τραπέζι? Τσακώνομαι. Μου κοπανάνε συνέχεια πως δεν μπορώ να δεχτώ τη διαφορετική άποψη ενώ εκείνοι το κάνουν αυτό. Όχι δεν είναι διαφορετική άποψη το ότι θέλουν να στερήσουν δικαιώματα από άλλους ανθρώπους. Δεν είναι ούτε μουσική, ούτε ντύσιμο. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ όλο αυτό και γίνομαι συνέχεια χάλια. Δεν μπορώ να περάσω πουθενά ήσυχα και ωραία γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να αδιαφορήσω για αυτά που λένε. Νιώθω πως οι μόνοι άνθρωποι που ζητούν όντως ισότητα για όλους και υπερασπίζονται κάθε καταπιεσμένο του κόσμου είναι οι Ζαπατίστας στο Μεξικό...αλλά δυστυχώς δεν ζω με αυτούς...
Οι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι δεν βρίσκονται μαζεμένοι σε έναν 'χώρο'. Είναι διαφορετικές οι συγκεντρώσεις σε κάθε 'χώρο', αλλά δεν θα τους εντοπίσεις εύκολα, όπως βλέπεις και μόνη σου. Κάθε 'χώρος' έχει τις δικές του αγκυλώσεις, και οι 'προοδευτικοί' μερικές φορές είναι οι πιο δύσκαμπτοι απ' όλους.
Μου αρέσουν αυτά που λες, και βλέπω ότι έχεις ενέργεια. Έχεις σκεφτεί να το κάνεις αντικείμενο μελέτης; Να κάνεις διδακτορικό ας πούμε, ή να γράψεις κάτι, ή να πολιτικοποιηθείς, ή να δημιουργήσεις μια δικιά σου ομάδα; Γιατί όχι; Έτσι θα ανακαλύψεις πού είναι αυτοί που σκέφτονται σαν κι εσένα, και αν μη τι άλλο, στην χειρότερη περίπτωση, θα βρεις καινούριους φίλους. Νομίζω ότι πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί σου εδώ στα σχόλια, και θα δεις ότι δεν είσαι η μοναδική που σκέφτεσαι έτσι. Αν το κάνεις, στείλε μας ένα λινκ, ένα τηλέφωνο, κάτι, για να ενημερώσω τον κόσμο.
Ζήτω η επανάσταση!
σχόλια