ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αφού είναι ανώνυμα ας το πω. Πιστεύω ότι είμαι ένα αξιόλογο άτομο που περιβάλλεται από λίγα και αξιόλογα άτομα. Θεωρώ ότι έχω πολλά θετικά στοιχεία αλλά κάθε φορά που μου αρέσει κάποιος πραγματικά γίνομαι η μεγαλύτερη χαζογκόμενα που υπάρχει. Τρέχω σαν σκυλάκι. Με λίγη προσοχή του ατόμου πετάω τη σκούφια μου. Ένα κομπλιμέντο του είναι το μεγαλύτερο διεγερτικό μου. Ντρέπομαι για τη συμπεριφορά μου. Τις φίλες μου τις πρήζω και πλέον με βάζουν σε αυτόματο όταν συζητάω για τις συμπεριφορές του αντικείμενου του πόθου μου. Ακόμη, έχω παρατηρήσει ότι διαλέγω άτομα που είναι διασκεδαστικά αλλά θεωρώ ότι δεν θα γυρίσουν ποτέ να με κοιτάξουν ή να με θελήσουν πραγματικά, αρχικά δεν φαίνεται αυτό αλλά σε βάθος χρόνου εκεί καταλήγω. ...Και καταλήγω αντί να κάνω εποικοδομητικά πράγματα να είμαι μια ανασφαλής χαζογκόμενα που αναρωτιέται τι λάθος κάνω; Εννοώ δεν ξεκινάω ούτε με σκοπό να γίνω σκυλάκι, αλλά νιώθω ότι πάντα προσπαθώ να εξομαλύνω καταστάσεις που δεν δημιουργώ(όμως αποδέχομαι και μόνο ευχαριστώ δεν λέω) και όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα στο τέλος να χάνω και το κέφι και τη ξεγνοιασιά μου.Και μετά σκέφτομαι πως δεν είμαι έτσι. Δεν μου αρέσει να σκύβω. Δεν μου πάει. Πιστεύω ότι αξίζω πολλά ακόμη και αν όλοι οι γκόμενοι του κόσμου με έφτυναν. Ούτε είναι το πρόβλημα μου η απόρριψη, δεν το παίρνω εγωιστικά, το έχω δουλέψει αυτό.Σαν εξωτερικός παρατηρητής έχω διαπιστώσει ότι επιλέγω άτομα που πραγματικά με κάνουν να αμφισβητώ σε μεγάλο βαθμό την αυτοεικόνα μου. Κάνω γελοίες ερωτήσεις σε άτομα που με ξέρουν(και μετράει η γνώμη τους) για το αν έχω το τάδε ή το δεινά χαρακτηριστικό. Αναρωτιέμαι δηλαδή αν όντως είμαι αυτό το τέρας που περιγράφουν, γιατί αν είμαι να προσπαθήσω ν' αλλάξω για μένα γιατί σίγουρα θέλω να βελτιώνομαι. Από την άλλη ξέρω ότι το μεγαλύτερο μου ελάττωμα είναι η ανασφάλεια μου και ότι πιο εύκολα θ' αμφισβητήσω αυτά που λέω εγώ παρά αυτά που λέει ο άλλος, νιώθω άσχημα δηλαδή αν αμφισβητήσω τον άλλον και όχι εμένα. Θα μου πείτε δικές μου οι επιλογές κι ίσως χρειάζομαι ειδικό μιας και ακούγομαι και είμαι μπερδεμένη. Πράγμα που συμβαίνει μόνο όταν μου αρέσει πραγματικά κάποιος και ο λόγος του έχει αξία. Για να μην παρεξηγηθώ, τα άτομα που μ' αρέσουν μου προσφέρουν μεγάλη ευχαρίστηση αρχικά και ίσως τελικά εγώ τα αναγκάζω να με διώχνουν με τις κλωτσιές. Από την άλλη δεν δοκίμασαν τον ειλικρινή διάλογο... και γιατί εντέλει νιώθω άσχημα αν πάω να σκεφτώ πιο πολύ να μη στεναχωρηθεί ο άλλος άλλα όχι εγώ. Έχω κουραστεί με μένα και αυτή τη συμπεριφορά... Νιώθω ότι θα καταλήξω να αποφεύγω για πάντα κάθε τι ερωτικό για να μην καταλήξω να πληγώνομαι και με οικτίρω γι' αυτό οπότε όταν νιώθω κάτι δεν πάω πάσο... αλλά γιατί δεν αποχωρώ ρε πούστη μου (with no offence ) όταν δεν υπάρχει αμοιβαιότητα; Δεν είναι ότι παλεύω ν' αλλάξω τον άλλον ή ότι ελπίζω να καταλάβει ότι εγώ είμαι η μοναδική, εξάλλου ξέρω ότι και την πολλή οικειότητα με τρομάζει. Όχι γιατί φοβάμαι ότι δεν θα με αντέξουν άλλα όσο ότι δεν θα τους αντέχω εγώ αν παραείμαστε κοντά. ΥΓ. Ζητώ συγνώμη για το παραλήρημα. Σ' όσους άντεξαν να το διαβάσουν και έχουν διάθεση, δεκτές οι καλοπροαίρετες συμβουλές.