Εμένα προσωπικά δεν θα με ενοχλούσε αυτό που πέρασες και αυτό που περνάς ,αυτό που θα με ενοχλούσε θα ήταν να παραμείνεις αδρανης και σίγουρα αν ήσουν λίγο πιο ενεργητική θα σε βοηθουσα. Βέβαια υπάρχουν και άλλοι άνδρες που θα την έκαναν με ελαφρά ,μόνο και μόνο επειδή θα φοβόντουσαν πως να το αντιμετωπισουν ή απλά θα ήταν μαλακές. Και εγώ πέρασα κάτι παρόμοιο δεν ξέρω αν ήταν κατάθλιψη αλλά είχα πολλά συμπτώματα από την αρρώστια. Σου εύχομαι πραγματικά να βρεις αυτήν την σχέση που θα σε ξανά ανεβάσει στα ουράνια, το ίδιο ψάχνω και εγώ! Υπομονή κάποτε θα (ξανα)έρθει!
22.8.2015 | 21:26
Παιδιά είχα κάποιες ατυχίες στη ζωή μου,
λίγο δικό μου φταίξιμο λίγο η ρημάδα η τύχη, αρρώστησα βαριά με κατάθλιψη, κρίσεις κλπ. Τώρα είμαι σε φάση που το ξεπερνάω, αλλά μου έχει μείνει μια τεμπελιά για όλα, μια αδιαφορία για δουλειές του σπιτιού σε σημείο που να ξεχειλίζουν τα άπλυτα, τα πιάτα στο νεροχύτη, τα πεταμένα ρούχα μέχρι να πάρω την απόφαση να τα σουλουπώσω...κοιμάμαι απίστευτα πολλές ώρες την ημέρα και ξυπνάω το βράδυ, ούτε λόγος ν ανοίξω βιβλίο για τη σχολή, βλέπω τη ζωή να με προσπερνάει. Και μέσα σ όλα αυτά, μια διάθεση να ζήσω πράγματα, να κάνω δραστηριότητες, να ξυπνήσω με και χωρίς εισαγωγικά...και μια αίσθηση ότι θέλω αλλά δεν μπορώ κι αυτό να με τρώει, να με τυραννάει. Αυτό που με απασχολεί είναι ότι θέλω όσο τίποτα άλλο να κάνω σχέση, θέλω τις αγκαλιές, τα φιλιά, τις βόλτες χέρι χέρι αλλά φοβάμαι ότι και να βρω τον άνθρωπό μου, εγώ δε θα μπορώ να ανταποκριθώ...πχ θα με παίρνει τηλέφωνο κι εγώ θα κοιμάμαι, θα έχω το σπίτι ακατάστατο και δε θα μπορούμε να συναντιόμαστε, θα μου λέει για τη σχολή ή τη δουλειά του κι εγώ δε θα έχω να πω τίποτα. Σύντομα θα με βαρεθεί και θα δει ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου...Αφήστε που αν του πω τί πέρασα, θα την κάνει με ελαφρά...Άραγε μπορεί κάποιος να με αγαπήσει έτσι όπως είμαι; Προβληματική; (κακά τα ψέματα) Και φυσικά από την πλευρά μου θα κάνω κάποιες προσπάθειες αλλά μέχρι εκεί που μπορώ. Γαμώτο, μου λείπει τόσο μια αγκαλιά...
1
