ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

3,5 χρόνια σχέσης.Τα 2 σε απόσταση αλλά με πολλή έρωτα, εμπιστοσύνη και αγάπη.27 αυτός 26 εγώ.Στρατιωτικός αυτός, ιδιωτική υπάλληλος εγώ. Ελπίζαμε σε μία μετάθεση αλλά δεν...( Αθήνα -> Χανιά)Εδω έχω τους γονεις μου, τους φίλους μου, δικό μου σπίτι...Όπως και εκείνος στην δική του πόλη τα αντίστοιχα.. Αλλά δεν έχει ο ενας τον άλλο, κάτι που το θέλουμε και οι δυο πάρα πολυ..Η δουλειά μου (αν και παίρνω σχετικά καλά χρήματα) δε με ικανοποιεί μιας και δεν "δικαιούμαι" άδεια. Οπότε αναγκαστικά ελπίζω σε αργίες ή ενα σαββατοκύριακα ή σε δική του άδεια.. Σκέφτομαι να φύγω.. Δεν το κρύβω φοβάμαι... Απ τη μια λέω, ας περιμένω να μου το ζητήσει αυτός..Απ την άλλη ξέρω οτι απο πλευρά του ειναι αυτονόητο το οτι θελει να παω μιας και δεν μπορει να έρθει αυτός.Θα ήθελα να το εκφράσει με κάποιο τρόπο..Φοβάμαι δεν το κρύβω... Φοβάμαι να βρεθώ σε μια τόσο μεγάλη πόλη, άγνωστη για μένα, με άγνωστο μέλλον στα επαγγελματικά μου.Βρίσκει ο κόσμος δουλειά στην Αθήνα? Η ανεργία ειναι στο φουλ.. Έπειτα, οι γονείς μου θα πέσουν σε κατάθλιψη. Δεν τους το 'χω πει ακομα.. Η αδερφή μου, με την οποία ήδη εχουμε κάνει μια κουβέντα, ήδη ειναι στεναχωρεμένη και μου ζητάει να μην φύγω.. Δεν ξέρω τι να κάνω... Αγαπιόμαστε τόσο πολυ, αλλά πόσο καιρό ακόμα θα αντέχουμε στην απόσταση? Η αποσταση ειναι μονόδρομος.. Ή χωρίζουμε, ή μηδενίζεται η απόσταση. Κάποιος πρέπει να κάνει τη θυσία. Και αφού αυτός δεν μπορεί λόγω επαγγέλματος, είμαι διατεθειμένη να την κανω εγώ..Ο κολλητός μου με λέει κότα, γυναικούλα και δειλή που δεν το χω κάνει ήδη.. Μια φίλη μου λέει οτι ίσως ο φίλος μου δε με θέλει και τόσο, ειδάλλως θα εκανε οτι μπορούσε για να μαστε μαζι..Ειμαι τόσο μπερδεμένη.. Να αποχαιρετήσω τους γονείς μου ή να χωρίσω με τον ανθρωπο μου...?Νιώθω μόνη εδώ, φοβάμαι εκεί..