Η Μιχαήλ Βόδα είναι μια γειτονιά υποβαθμισμένη, με αυξημένη εγκληματικότητα, όπου μένουν πολλοί μετανάστες, πρόσφυγες και φτωχοί Αθηναίοι που μεγαλώνουν παιδιά με την λαχτάρα να ζήσουν μια ζωή καλύτερη από των γονιών τους. Εκεί τρεις φίλοι αποφάσισαν να δημιουργήσουν το «Be the Miracle», έναν χώρο μάθησης και ψυχαγωγίας για αυτά τα παιδιά. Ο Κωνσταντίνος, ο πατέρας Πέτρος και η Αργυρώ -και οι ίδιοι παιδιά μεταναστών- ήθελαν εδώ και καιρό να κάνουν κάτι για να τα βοηθήσουν να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Πριν από τρία χρόνια η εκκλησία τους παραχώρησε το κτίριο έτσι δεν έχασαν την ευκαιρία, δημιούργησαν με εξολοκλήρου δικά τους έξοδα έναν χώρο ζεστό και οργανωμένο, ιδανικό για τις παιδικές ανάγκες. Από τότε στηρίζουν πάνω από εκατό παιδιά καθημερινά, ακόμη και το καλοκαίρι. Είναι σαν το δεύτερό τους σπίτι, έρχονται μετά το σχολείο να διαβάσουν τα μαθήματα τους, συμμετέχουν σε διάφορες δραστηριότητες, και μέσα από αυτό μαθαίνουν να συμβιώνουν αρμονικά μεταξύ τους, ανεξαρτήτως καταγωγής ή θρησκείας.
Έρχονται και πολλοί εθελοντές που κάνουν στα παιδιά μαθήματα μποξ, μαγειρικής, εικαστικών, υπολογιστών. Είναι πολύ σημαντικοί για το κέντρο και τα παιδιά εκτιμούν όσα κάνουν. Καλή είναι η οικονομική ενίσχυση, αλλά το έμψυχο δυναμικό είναι το πιο σημαντικό. Χωρίς την υποστήριξη των υπόλοιπων εθελοντών δεν θα γινόταν τίποτα
«Εδώ είναι η ζωή μου», λέει ο Κωνσταντίνος που μας υποδέχεται στο υπόγειο του κτιρίου όπου τα παιδιά κάνουν τις πρόβες τους για το καινούριο τους θεατρικό του με θέμα το μπούλινγκ. Ο Κωνσταντίνος μόλις τελειώνει την πρωινή του δουλειά τρέχει αμέσως στο κέντρο όπου κάνει μαθήματα ορθογραφίας, ελληνικών, έχει αναλάβει την ομάδα θεάτρου και συντονίζει τις δράσεις του κέντρου. Η Αργυρώ είναι η πρώτη που φτάνει στο κέντρο και η τελευταία που φεύγει. Καθαρίζει, μαγειρεύει για κάποια από τα παιδιά που έχουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης και έχει αναλάβει την διδασκαλία στα πρωτάκια. Ο πατέρας Πέτρος κάνει μάθημα στα πιο μεγάλα παιδιά που έχουν περισσότερες απαιτήσεις. «Έρχονται και πολλοί εθελοντές που κάνουν στα παιδιά μαθήματα μποξ, μαγειρικής, εικαστικών, υπολογιστών. Είναι πολύ σημαντικοί για το κέντρο και τα παιδιά εκτιμούν όσα κάνουν. Καλή είναι η οικονομική ενίσχυση, αλλά το έμψυχο δυναμικό είναι το πιο σημαντικό. Χωρίς την υποστήριξη των υπόλοιπων εθελοντών δεν θα γινόταν τίποτα», μάς πληροφορεί ο Κωνσταντίνος. «Έχουμε λογαριασμό στον οποίο δεχόμαστε δωρεές, αλλά κατά βάση τα έξοδα τα έχουμε αναλάβει εμείς οι τρεις. Δυσκολευόμαστε αρκετά, αλλά δεν το βάζουμε κάτω».
Όσο μιλάμε με τον Κωνσταντίνο χαζεύω λίγο τα παιδιά στην σκηνή, έχουν πάρει σοβαρά τον ρόλο τους και είναι σχεδόν σαν να βλέπεις πρόβα από επαγγελματική παράσταση. Οι διάλογοι είναι πολύ ρεαλιστικοί και πολλές φορές σκληροί. Ο Κωνσταντίνος με ενημερώνει ότι μεγάλο μέρος του κειμένου το έχουν γράψει τα ίδια τα παιδιά και είναι δικές τους πραγματικές ιστορίες με θέμα το μπούλινγκ. «Αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν στην πλατεία Βάθη και η καθημερινότητά τους περιβάλλεται από βία και δεν σταματάει εκεί. Στο σχολείο αντιμετωπίζουν πολλά τέτοια περιστατικά λόγω καταγωγής ή λόγω εμφάνισης και καμιά φορά από αντίδραση γίνονται και οι ίδιοι θύτες. Στην αρχή οι πρόβες ήταν δύσκολες. Είχαμε κλάματα και τους άγγιζε πολύ το θέμα. Η παράσταση τους βοήθησε να αποβάλουν τα προβλήματά τους και να διοχετεύουν τις δυσκολίες που περνάνε σε κάτι δημιουργικό. Συνεργάζονται και ενισχύουν την αυτοπεποίθηση τους. Αποκαλούσαν ο ένας τον άλλο «ο χοντρός», «ο Αλβανός» και αυτό τους βοήθησε να ξεπεράσουν τα κόμπλεξ τους, να μην ντρέπονται για αυτό που είναι και να μην φοβούνται περιστατικά μπούλινγκ», εξηγεί ο Κωνσταντίνος.
Είχα αρκετά προβλήματα με τους συμμαθητές μου την χρόνια που μας πέρασε, αλλά έχω μάθει να μην ασχολούμαι με αυτούς, τους λέω ευχαριστώ και φεύγω έτσι δεν με ενοχλούν ξανά», λέει η Κριστιάνα
Η πρόβα τελειώνει και τα παιδιά έρχονται φουριόζικα προς το μέρος μας. Οι ηλικίες τους κυμαίνονται από 10 μέχρι 14 και είναι γεμάτα ενέργεια, με τον αέρα ότι αυτό που κάνουν είναι σημαντικό και ποιοτικό. Είναι παιδιά με καταγωγή από την Αλβανία, την Βουλγαρία, την Νιγηρία, την Αίγυπτο, την Συρία. Τα περισσότερα παιδιά έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή έχουν έρθει σε μικρή ηλικία, μεγαλώνουν εδώ και τα περισσότερα θα πάρουν ελληνική υπηκοότητα αλλά δεν θέλουν να ξεχάσουν τις ρίζες τους. Τους ρωτάω κάποια πράγματα αλλά δύσκολα συγκεντρώνονται, τα κορίτσια προσπαθούν να συντονίσουν τη συζήτηση, τα αγόρια πιο μαγκάκια φέρνουν τον πανικό με τις φωνές τους. Τελικά ηρεμούν λίγο, μου μιλάνε περήφανα για τις επιδόσεις τους στο σχολείο, τα πάνε πολύ καλά, έχουν μάθει στο κέντρο να διαβάζουν -όχι γιατί πρέπει, αλλά επειδή το αγαπάνε. Η παράσταση τους έχει βοηθήσει να απομυθοποιήσουν πλήρως το μπούλινγκ και την βία, παρά το γεγονός ότι το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν δεν τα βοηθάει. Τα παιδιά ζουν σε γειτονιές όπου η βία δεν είναι ένα ασυνήθιστο φαινόμενο, ωστόσο στο «Be The Miracle» μαθαίνουν ότι δεν οδηγεί πουθενά και ότι φέρνει μόνο παραπάνω βία. Μου μιλάνε για περιστατικά που βιώνουν καθημερινά – για τα οποία οποιοσδήποτε ενήλικος θα ένιωθε απειλή και φόβο - με απόλυτη φυσικότητα. «Είχα αρκετά προβλήματα με τους συμμαθητές μου την χρόνια που μας πέρασε, αλλά έχω μάθει να μην ασχολούμαι με αυτούς, τους λέω ευχαριστώ και φεύγω έτσι δεν με ενοχλούν ξανά», λέει η Κριστιάνα. «Τις προάλλες στην πλατεία Βάθη τρεις τύποι έσκασαν μία πέτρα στο κεφάλι ενός άλλου και η πέτρα έσπασε στα τρία», πετάγεται ο Χρήστος. Μιλάμε για την Αθήνα, τους αρέσουν οι παραλίες και τα λίγα έστω πάρκα και αντιπαθούν τους πολιτικούς, τα αυτοκίνητα και το καυσαέριο. «Θα ήταν ωραία να έδινε το κράτος σε όλους πολίτες από ένα ποδήλατο για να πηγαίνουν στις δουλειές τους», λέει η Σαμάνθα. Μιλάνε και για πολιτική πολύ συνειδητοποιημένα και με άποψη. Μου λένε τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν και μπορείς να διακρίνεις τους πιο ονειροπόλους και τους πιο ρεαλιστές. Και αφού σιγουρεύονται για το όνομα του περιοδικού όπου θα δημοσιευθεί το άρθρο για να δούνε τις φωτογραφίες, σιγά-σιγά διαλύονται.
Μένει μόνο ο Γιώργος που είναι από τους πιο «παλιούς» στο κέντρο, το πιο αλάνι. Θα πάει δεύτερα γυμνασίου και όταν δεν είναι στο κέντρο κρατάει το μαγαζί της μητέρας του στην Πλατεία Βάθη, για να την ξεκουράζει. «Μια περιοχή γεμάτη πρεζόνια», λέει. Και χωρίς να τον ρωτήσω τίποτα μου μιλάει για το κέντρο. «Εδώ οι άνθρωποι κάνουν απίστευτη προσπάθεια. Είναι σαν δεύτεροι γονείς μας και ο χώρος σαν δεύτερο σπίτι. Ήμουν εδώ όταν το έστηναν και βοήθησα στις εργασίες. Αυτοί οι τρεις είναι η βάση, κάνουν τα πάντα για να οργανώσουν την ζωή μας και να μας βοηθήσουν να τα πάμε καλά στο σχολείο και αργότερα να καταφέρουμε να βρούμε δουλειές και να μην είμαστε άνεργοι», λέει και αλλάζει θέμα όταν βλέπει τον δάσκαλό του, τον Κωνσταντίνο να έρχεται.
«Βe the Μiracle», Μιχαήλ Βόδα 28 και Σμύρνης γωνία. 6978699921
σχόλια