ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάπου εδώ,στα φρεσκοπατημένα τριάντα, απολαμβάνονατς την νυχτερινή ησυχία του γερμανικού μου διαμερίσματος κάνω ένα μικρό απολογισμό.Μαζεύοντας βιογραφικό και ελπίδες βρέθηκα πριν από ένα εξάμηνο στο αεροδρόμιο, με δυό βαλίτσες αγκαλιά αναζητώντας αυτήν την νέα τύχη. Αν θεωρείται τύχη το ότι βρήκα δουλειά και βγάζω λεφτά-κάτι που στην Ελλάδα μέχρι πρότινος δεν μπορούσα- τότε ναι,την βρήκα.Και κάπου εκεί γύρω στα ξημερώματα, καθώς ξαπλώνω και συλλογίζομαι, έρχεται αυτός ο γνώριμος πια κόμπος στο στομάχι. Ναι θα πάω για ψώνια και δε θα κοιτάζω πια τις τιμές. Ναι θα τρώω έξω όσο συχνά θελήσω χωρίς να αγχώνομαι το τι θα μου στερήσει αυτή η έξοδος από το υπόλοιπο μηνιαίο λογαριασμό. Αλλά,είμαι μόνη μου. Ετσι απλά. Γιατί για τους γύρω μου είμαι πάντα η "ξένη" και για τους δικούς μου πάντα "έξω". Εξω από τη χώρα μου,από τις συνήθειες μου,τους φίλους μου ,την οικογένεια μου ,τις γνώριμες μυρωδιές και γεύσεις. Παρηγοριέμαι με μια αδιαόρατη αίσθηση περιπέτειας και θάρρους, ότι τα μάζεψα και έφυγα γιατί ήθελα να αναζητήσω το καλύτερο, αλλά η διαπίστωση πάντα μένει ίδια. Κάνείς ποτέ δεν ξεριζώθηκε από τη ζωή και τον τόπο του επειδή το επέλεξε.Γιατί όταν αναγκάζεσαι να το κάνεις, το δικαίωμα της επιλογής παύει και να υφίσταται. Καλή υπομονή λοιπόν σε μας και καλή δύναμη σε σας που μένετε "πίσω". Ισως να αναζητήσουμε κάποτε μια νέα τύχη σε κοινό τόπο ξανά. Ποσο αλλαγμένοι θα μαστε όμως; Πόσο φθαρμένοι ή πόσο ώριμοι; Εις το επανιδειν