ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

διαβασα αυτο καπου και σας το μεταφερω επειδη με καλυπτει, θα μπορουσε να το ειχα γραψει εγω αλλα με προλαβαν οποταν σας το παραθετω με την συγνωμη μου για την συνεχη επαναφορα του θεματος αλλα διαφορετικα δεν γινοταν.. ειχα αναγκη να δωσω μια απαντηση εστω και ετσι σε ολους οσους "αφορησαν" το σεξ με συναισθημα με τα σχολια τους σε αλλες εξομολογησεις ......"Ποτέ δεν κατάλαβα πώς μπορεί να υπάρχει ευχαρίστηση στο σεξ χωρίς συναίσθημα.Στο σεξ με κάποιον που είναι απλά εργαλείο για μια πρόσκαιρη διασκέδαση, με κάποιον που μπορεί καν να μη σε ελκύει εγκεφαλικά. Εντάξει, ίσως υπό προϋποθέσεις είναι καλό, απελευθερωτικό, λυτρωτικό, μέσα στον απόλυτο εγωισμό του. Όμως σίγουρα το σεξ με συναίσθημα είναι πολύ καλύτερό του. Έτη φωτός. Τόσο πολύ, που κατά τη γνώμη μου δεν θε έπρεπε να τίθεται καν θέμα σύγκρισης, να υπάρχουν άνθρωποι που συνειδητά επιλέγουν το ένα αντί του άλλου. Εμένα μου φαίνεται κάπως υπερβολικό όλο αυτό, μια μόδα της εποχής στην οποία ενδίδουμε χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε. Κάπως σαν να πρέπει αυτός που διανύει τη δεκαετία των είκοσι να το κάνει, να αποδείξει κάτι ή απλά να μην διαφέρει από τους υπολοίπους. Το σεξ αυτού του είδους είναι παντού. Ανάμεσα σε φίλους, σε αγνώστους, σε πρώην που για μερικές στιγμές γίνονται ξανά νυν, έτσι για να περνάει η ώρα, να κοιμίζονται τα συναισθήματα, να επιλέγεται το δήθεν εύκολο μπροστά στο φόβο αυτού που νομίζουμε-που μας έμαθαν πως είναι δυσκολότερο, του έρωτα. Δεν κατηγορώ, απλά αναρωτιέμαι. Πώς μπορείς, αν έχεις γνωρίσει τι σημαίνει να κάνεις έρωτα όντας ερωτευμένος, να αναλώνεσαι σε κορμιά που δεν σου ξυπνούν τίποτα, που δεν σου εκπληρώνουν τίποτα, καμία επιθυμία και καμιά κρυφή πληγή, παρά μόνο σχεδόν μηχανικά σε ικανοποιούν τελείως επιφανειακά; Πώς μπορείς να έχεις ζήσει τη στιγμή της κορύφωσης όλων των αισθήσεων, των σωματικών και των ψυχικών και να αντέχεις να επιστρέψεις στο επίπεδο, το μονοδιάστατο, το άδειο και το αμήχανο; Είναι μάλλον που η καρδιά όταν πληγώνεται, προτιμά το μέτριο από το καθόλου, σε μια προσπάθεια εκδίκησης ή αντιπερισπασμού. Ή ίσως, όταν η ευτυχία τελειώνει, σαν άμυνα εκπαιδευόμαστε να την ξεχνάμε, να την υποτιμάμε, να συμβιβαζόμαστε με αυτό που έχουμε, αυτό που μπορούμε να βρούμε σε πληθώρα γύρω μας, αντί να επιλέγουμε τη σιωπή, την αναμονή μέχρι εκεινή να έρθει ξανά. Συνηθίσαμε να βαλτώνουμε σε αυτή την αναμονή, να την αποζητάμε, να αισθανόμαστε πιο οικεία με το πρόσκαιρο, το ανέξοδο, το χωρίς αμφιβολίες και χωρίς εξάρσεις. Δεν μας ευχαριστεί τόσο όσο ο αληθινός έρωτας ανάμεσα σε δύο σώματα που αγαπιούνται. Δεν μπορεί να μας ευχαριστεί τόσο. Μα δίνει αυτή την αίσθηση του ελέγχου απέναντι σε κάτι που κανονικά μας κάνει να ξεφεύγουμε, την αίσθηση της σιγουριάς και της αυτοκυριαρχίας, έναντι της παράδοσης και της λήθης για λίγο του εαυτού. Γι´ αυτό προτιμάται τόσο, είναι σαν τη συνήθεια που όσο ανυπόφορη και να έχει γίνει, είναι για πολλούς ως ευκολότερη πιο επιθυμητή από την αλλαγή. Ξεχνούν το θεϊκό, αυτό που τους ύψωσε και πιθανότατα τους τσάκισε και κρύβονται μέσα στο γήινο, το ανούσιο και το τόσο αναμενόμενο.Κι ας διατείνονται πως είναι οι πιο τολμηροί, οι πιο ασυμβίβαστοι, οι πιο θαρραλέοι που αναζητούν συνεχώς το καινούριο και το απρόβλεπτο. Δειλοί είναι όσοι για μήνες, χρόνια μένουν κολλημένοι σε αυτό το μοντέλο ερωτικών "σχέσεων". Δειλοί ή αφόρητα πληγωμένοι. Ή και τα δύο. ":)