Καλά έκανες που ήσουν δίπλα στην μητέρα σου.Μην αγχωνεσαι υπάρχουν και άλλοι στην ίδια περίπου φάση με εσένα (σε φάση απειρίας,) . Εγώ θα σου έλεγα να προσπάθησεις να είσαι το ίδιο φιλικός και χαλαρός με τις κοπέλες της σχολής,όπως και με τα αγόρια και σιγά σιγά,κάτι θα βρεις.
6.9.2015 | 03:26
θΑ ΕΚΑΝΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Θα ήθελα να πω κάποια πράγματα γιατί δεν μπορώ να τα κρατάω άλλο μέσα μου,δεν έχω σε ποιον άλλο να τα πω οπότε θα τα γράψω εδώ.Είμαι 19 ετών και πριν 3 χρόνια η ζωή μου άλλαξε ριζικά.Οι γονείς μου πήραν διαζύγιο και δυστυχώς η μητέρα μου αρρώστησε και έπρεπε να την μεταφέρουν στην Αθήνα.Τότε πήρα την μεγαλύτερη απόφαση της ζωής μου,έφυγα από το νησί που έμενα και πήγα στην Αθήνα γιατί κάποιος θα έπρεπε να είναι δίπλα της μετά το εξιτήριο.Στην αρχή δεν την αναγνώριζα λόγω αυτού που είχε αλλά έκανα ήξερα οτι θα συναντούσα κάτι τέτοιες συμπεριφορές.Ευτυχώς με το πέρασμα του χρόνου βρήκε τον καλό παλιό εαυτό της και είμαι πολύ χαρούμενος γ'αυτό.Υπάρχει ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσω όμως και δεν ξέρω τι να κάνω.Όλα τα προβλήματά μας ξεκίνησαν όταν ήμουν 12-13 και επειδή πάντα στο σπίτι γινόντουσαν τσακωμοί κλπ κλεινόμουν στο δωμάτιο μου και διάβαζα..και αυτό συνεχίστηκε μέχρι τα 16 μετά έγινε ότι έγραψα παραπάνω.Το καλό είναι ότι πέρασα στην σχολή που τόσο ήθελα συνδυάζοντας φροντίδα με διάβασμα.Όμως όταν πήγα στη σχολή σκέφτηκα το εξής..τώρα ξεκινάνε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου(έτσι λένε τουλάχιστον)..διαπίστωσα όμως ότι έχω να μιλήσω σε κοπέλα χρόνια!είμαι πολύ ντροπαλός και δεν ξέρω τι να κάνω..απλά θα ήθελα κάποια που να με στηρίζει και να κάνω και εγώ το ίδιο αλλά πως να τα καταφέρω αφού ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να φιλήσω κάποια(μιλάω για την εμπειρία).Απλά νιώθω περίεργα γιατί είμαι ο μοναδικός που δεν έχω καν φίλες στη σχολή και δεν ξέρω και πως να προσεγγίσω κάποια.Όλα τα σχόλια είναι δεκτά(μαμάκιας κλπ δεν θα είστε οι πρώτοι).Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας και ελπίζω να μην σας κούρασα!
4