Η ελληνική τηλεόραση έπασχε πάντα από διάφορα νοσηρά σύνδρομα, που ως επί το πλείστον συνδέονταν με την έλλειψη παιδείας και αισθητικής που διέπει τους φορείς της. Το μοντέλο της φλύαρης υπερπαραγωγής έδωσε τη θέση του στην άκαρπη ανακύκλωση, η οποία εσχάτως υπέστη σφοδρή ποσοτική υποβάθμιση, μένοντας ουσιωδώς ανάπηρη. Πλέον, ακόμα και η αυτιστική επανάληψη του υποτυπώδους εγχώριου lifestyle με τους ευτελείς και φθηνούς του όρους αποτελεί πολυτέλεια. Δεν υπάρχουν ούτε τα μέσα για τη συντήρηση της ναρκισσιστικής φούσκας, ούτε το συμφέρον των περικλειόμενων από αυτήν μαϊντανών, ώστε να διαιωνιστεί η αυτοκρατορία υπό τον τρόπο της αρχικής της σύστασης. Αποτέλεσμα της αποκαρδιωτικής αυτής αποσύνθεσης ενός εξαρχής σκάρτου οργανισμού είναι η μίζερη παντομίμα που (δεν) παρακολουθούμε καθημερινά, η οποία λόγω καλοκαιριού γίνεται ολοένα και πιο πενιχρή.
Μπορεί να ακούγεται θλιβερό σε κάποιους, αλλά το καλοκαίρι δεν είναι για όλους αφορμή για θαλάσσιες εξορμήσεις και παραθαλάσσιους καφέδες. Κάποιοι και αυτό το καλοκαίρι θα μείνουν σπίτι τους. Και δεν είναι απαραίτητα αναγκασμένοι να το κάνουν. Μπορεί και να το θέλουν. Δεν είναι όμως οι τέσσερις τοίχοι που κάνουν την παραμονή στο σπίτι να μοιάζει με παραίτηση από τη ζωή. Είναι η τηλεόραση και η κουλτούρα που αυτή πρεσβεύει, είτε ως απλώς φορέας, είτε ως εν δυνάμει δότης. Η κλεισούρα θα αποκτούσε σίγουρα διαφορετικές διαστάσεις πνευματικότητας και εντελώς διαφορετικά συναισθηματικά χρώματα αν δεν συνδυαζόταν αναγκαστικά με τη θέαση άθλιων τηλεοπτικών σειρών από τα 90’s και άρρυθμων εκπομπών του σήμερα χωρίς λόγο ύπαρξης. Η πολιτιστική κατάντια που διατρέχει την ελληνική τηλεόραση από καταβολής της ιστορίας της είναι άμεσος συνεργός στο έγκλημα της πνευματικής παρακμής και της συνεπαγόμενης κοινωνικής αποβλάκωσης μιας ολόκληρης γενιάς (ή και περισσότερων).
Θα ήταν υποκριτικό να υποτιμήσει κανείς τη δύναμη της τηλεόρασης ανά τα χρόνια, ανάγοντας τη χρήση και τη χρηστικότητά της στη διακριτική ευχέρεια του θεατή. Η βούληση του αποδέκτη και η αφαιρετική του ικανότητα δεν είναι ζητήματα μόνο τυπικά. Για να μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά και να καταλογιστούν ή να αναγνωριστούν σε βάρος και υπέρ του αντίστοιχα, πρέπει πρώτα να είναι θεμελιωμένα επί της ουσίας. Το επιχείρημα λοιπόν ότι η χρόνια πλύση εγκεφάλου έγινε με τη συναίνεση του παθόντα δεν στέκει αν σκεφτεί κανείς ότι ο παθών δεν είχε ποτέ τα εφόδια να εκτιμήσει την ελεύθερη βούλησή του και να αξιολογήσει τις επιλογές του. Η μετάβαση από τον χουντικό συντηρητισμό στην φιλελεύθερη glossy κακογουστιά έγινε σε επίπεδο τηλεόρασης τόσο μαζικά, που τα μοναδικά μυαλά που αντελήφθησαν τον πολιτισμικό βιασμό ήταν και τα μόνα που εκ των πραγμάτων δεν είχαν τρόπο να αντισταθούν στο ρεύμα.
Είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι παρά την παραγωγική επάρκεια της ιδιωτικής τηλεόρασης τις τελευταίες δεκαετίες, το επίπεδο της παρακαταθήκης που μια τόσο μεγάλη βιομηχανία άφησε, βρίσκεται υπό το μηδέν. Δεκάδες κακογυρισμένες σειρές με ατάλαντους πρωταγωνιστές και σενάρια τόσο πρωτότυπα όσο ο βρωμερός εμετός, αποτέλεσαν για χρόνια τον δέκτη κολοσσιαίων χρηματοδοτήσεων, κληροδοτώντας στον σημερινό πολιτισμό το απόλυτο τίποτα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η τηλεοπτική παραγωγή στην Ελλάδα ήταν ένας αυτοαναδευόμενος κυκεώνας μωροφιλοδοξίας και απληστίας, αρκούντως εύπεπτος για τα απαίδευτα στομάχια που έθρεφε. Αντί να έχει επιμορφωτικό ρόλο έδινε συστηματικά στο κοινό της την τοξική τροφή που αυτό είχε ανάγκη, χωρίς να ενδιαφερθεί να του δημιουργήσει έστω μια πρώτη όρεξη για κάτι καλύτερο από την επανάληψη του αντιαισθητικού μικροαστισμού του. Χοντροκομμένο και εκβιαστικό χιούμορ τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά, καφρίλα, συντηρητισμός και πολλαπλασιασμός της πιο κραυγαλέας κοινοτοπίας σα να ‘χει απαγορευτεί δια νόμου η πρόταση της διαφορετικότητας.
Η Ελλάδα των τελευταίων ετών βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα παρωχημένο πολιτισμικό πλαίσιο, που δεν λέει να καταλάβει πως πέθανε, ανήμπορη να ξεπεράσει το τελειωμένο χιούμορ των Δύο Ξένων, τα φλύαρα τσιτάτα του Ανδρέα Μικρούτσικου, τη σοβαροφάνεια του Νίκου Χατζηνικολάου και την κουτοπονηριά της Τατιάνας Στεφανίδου. Όσο κι αν ο κόσμος το αρνείται, η σύγχρονη ποπ κουλτούρα είναι αποκύημα ενεργειών τέτοιων ειδώλων που ρίζωσαν στη λαϊκή αμορφωσιά και γιγαντώθηκαν πάνω στην ψευδαίσθηση κανονικότητας που δημιούργησαν. Ο κόσμος ταυτίστηκε με προϊόντα σαν τα παραπάνω, τόσο σε επίπεδο προσωπικότητας όσο και σε ευρύτερο επίπεδο κοινωνικής συμπεριφοράς και το τελικό αποτέλεσμα ήταν το μεγαλείο της φαντασίωσης και η μικρότητα του πραγματικού αποτελέσματος.
Η ελληνική τηλεόραση τον Ιούλιο του 2012 είναι ένας θλιβερός συνδυασμός βαρετής κονσέρβας και σύγχρονης παρακμής, που με ξενόφερτη βοήθεια προσπαθεί να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων πέντε κοιμισμένων θεατών. Όλως παραδόξως ελάχιστα προϊόντα από το ένδοξο παρελθόν συνδράμουν δυναμικά στην προσπάθεια συντήρησής της (δυο- τρείς κλασικές σειρές) καθώς κάθε τι παλιό απορρίπτεται μετά βδελυγμίας από τον κόσμο, ο οποίος ακόμη δεν έχει καταλάβει σε πόσο μεγάλο βαθμό στιγματίστηκε από αυτό. Ακόμη ένα καλοκαίρι ανίας για όσους μένουν στο σπίτι, ακόμη μια αφορμή να θυμηθούμε όλα εκείνα για τα οποία ντρεπόμαστε.
σχόλια