Το εξωτερικό χωρίς παρέα δεν παλεύεται. Το ξέρω από πρώτο χέρι. Έχω ζήσει έξω και με παρέα και χωρίς παρέα και μπορώ πολύ καλά να καταλάβω πως νιώθεις και τι σε πιάνει και κλαις. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι το εξής¨κάνε όοοτι μπορείς προκειμένου να βρεις έστω και 2-3 άτομα εκεί που βρίσκεσαι. Μπορεί να κάνουν την ανυπόφορη ζωή σου κάπως καλύτερη. Σου εύχομαι υπομονή.
8.9.2015 | 18:28
Σημερα
Τα βλεπω ολα μαυρα. Μου λειπουν ολοι παρα πολυ και νιωθω μονη μου. Δε κοιμαμαι καλα τις τελευταιες μερες, δε νιωθω σιγουρα καθολου καλα. Ειμαι μακρια απο ολα τα ατομα που νοιαζομαι και αγαπαω και θε θελω να πω σε κανεναν ποσο μονη νιωθω γιατι δε θελω να τους στεναχωρησω. Κι ετσι κλαιω και γραφω, γραφω και κλαιω και προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι ειναι φαση, θα περασει και καποτε θα ξαναβρεθω με τα ατομα που αγαπαω. Εχω να δω τη μανα μου και τον πατερα μου ανω απο ενα χρονο, γιατι δεν εχω χρηματα να παω στην Ελλαδα. Και καπως ετσι, κυλαει η ζωη κι εγω ζω στο πετσι μου οτι ειμαι μονη, θα ειμαι μονη και μονη μαλλον θα πεθανω. Συγνωμη για την απαισιοδοξια.
2
