ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπητοί αναγνώστες, δεν έχω σκοπό να παρουσιάσω το πρόβλημά μου σαν κάτι μεγάλο και ούτε θα ζητήσω να με δικαιολογήσετε ή να μου χρυσωσετε το χάπι, αλλά είναι κάτι που με τρώει και χρειάζομαι απόψεις μπας και το ξεπεράσω.Με πνίγουν οι ενοχές, νιώθω ένα τεράστιο βάρος πάνω μου.Προσφάτως έληξε η 1,5 χρόνου σχέση μου με κάποιον 9 χρόνια μεγαλύτερό μου (εγώ 24). Δεν τον απάτησα, δεν έκανα κάτι κρυφά από εκείνον. Ίσως ζητούσε φροντίδα από εμένα, παραπάνω από όση μπορούσα να δώσω σε αυτή την φάση της ζωής μου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο,τι έδωσα θα ήταν ανεπαρκές για οποιονδήποτε. Ίσως εκείνος είναι ιδιαίτερος και απλά χρειαζόταν "παραπάνω". Ίσως συμβαίνει κάτι άλλο.Ωστόσο, νιώθω ότι κι εγώ πήρα λιγότερα ή "διαφορετικά" από αυτά που χρειαζόμουν, παρόλο που εκείνος ισχυρίζεται οτι μου φέρθηκε άψογα (κυριολεκτικά το υποστηριζει αυτό).Γενικώς ειχα στο μυαλό μου ότι εκείνος ήταν πιο "μπροστά" από εμένα (λόγω ηλικίας/εμπειριών μιας και εμένα ήταν η δεύτερή μου σχέση), είχε συνειδητοποιήσει πράγματα και είχε διάφορα αιτήματα από εμένα που εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω/δεχτώ. Φυσικά με επιβεβαίωνε για αυτό, λέγοντάς μου ότι πρέπει να ωριμασω και ότι πρέπει να τον ακούω περισσότερο. Το δεύτερο σκέλος εγω το αντιλαμβάνομαι ως ότι αυτό που έκανα/έδινα δεν του άρεσε και ήθελε να με φέρει πιο "στα μέτρα του"...Νιώθω πολύ συχνά ανεπαρκής επειδή προφανώς δεν κατάφερα να του δώσω αυτό που χρειαζόταν. Νοιαζομουν και νοιάζομαι για εκείνον, αλλά δεν τα κατάφερα να καλυψω τις ανάγκες του.Τις ενοχές, αγαπητοί αναγνώστες, πώς τις ξεπερνά κανείς; Κάθε μέρα κατηγορώ τον εαυτό μου, παρόλο που ούτε και εγώ καλυφθηκα από εκείνη την σχέση... Αποζητώ την λύτρωση.