ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι εδώ και 8 μήνες μόνος μου από επιλογή. Είμαι πλέον σε μια ηλικία που και σχέσεις σοβαρές έχω κάνει και έχω χωρίσει και διαφωνήσει και έχω ζήσει και ωραία και τα άσχημα της σχέσης και του έρωτα. Η τελευταία σχέση μου ήταν με μια αρκετά μικρότερη κοπέλα. Σ' αυτή την σχέση έκανα το λάθος που κάνουνε πιστεύω αρκετοί άντρες. Μπήκα βεβιασμένα μόνο και μόνο για να ξεπεράσω τον χωρισμό μου και την άσχημη διάθεση που μου είχε αφήσει. Δεν ήμουν ερωτευμένος με την μικρή. Ήταν ένα ρημπάουντ για το οποίο έλεγα ψέμματα στον εαυτό μου ότι μπορεί να γίνει κάτι πολύ παραπάνω. Με την μικρή η οποία ήταν πολύ καλό παιδί και χαρακτήρας υπήρχε χάσμα επικοινωνίας και στα θέλω και στις συμπεριφορές. Άρχισα πολύ σύντομα να καταλαβαίνω από τα παράπονα που συνεχώς μου εξέφραζε παρά το ότι επέμενε για την σχέση, ότι ήταν η πρώτη φορά που δεν ήμουν ερωτευμένος, που δεν αγαπούσα αυτή που είχα δίπλα μου. Ανθρώπινα και μόνο και για λόγους αξιοπρέπειας την ανάγκασα με την συμπεριφορά μου να με χωρίσει και απομακρύνθηκα με τον τρόπο μου. Οι μόνες τύψεις που έχω είναι ότι δεν ήμουν ξεκάθαρος από την αρχή μαζί της. Κατά τα άλλα αυτή η τελευταία σχέση με έκανε να αντιληφθώ ότι πλέον δεν θέλω να μαι με καμία. Ίσως γιατί δεν θα μπορέσω να μαι ποτέ μ' αυτή που θα προσπαθούσα περισσότερο για να πετύχει. Έχω πλέον κουραστεί , δεν έχω διάθεση να προσπαθήσω για σχέση, αν και υπάρχουν κοπέλες που δείχνουν έμπρακτα το ενδιαφέρον τους και προσπαθούν, και τις αποτρέπω με μια παγωμάρα που δεν είναι στο χαρακτήρα μου, αλλά θεωρώ ότι τις προστατεύω. Και αυτή η συμπεριφορά μου μεταφράζεται στον κοινωνικό περίγυρο ως αγένεια. Οι φίλοι μου νομίζουν ότι χρειάζομαι συμπαράσταση εξόδους και βόλτες με παρέες και γενικά με πιέζουν για να γίνει κάτι με ενδιαφερόμενες φίλες τους συγγενείς κτλ. Νομίζουν ότι είμαι κελεπούρι. Ϊσα ίσα. Δεν επιθυμώ πλέον να μπω σε διαδικασίες ρομάντζων σχέσεων κτλ, ούτε ακόμη και σε καταστάσεις για απλή σεξουαλική εκτόνωση , ουάν νάιτ στάντ κτλ. Νιώθω ότι δεν μου έχει μείνει τίποτα να δώσω σε μια ενδεχόμενη σύντροφο. Ούτε θέλω να πάρω. Κι όλη αυτή την πίεση την κοινωνική την αντιμετωπίζω με χαμόγελο, αν και πλέον με ενοχλεί. Το μόνο που θέλω πλέον καθώς τα χω βρει με τον εαυτό μου, θα ταν να χω την οικονομική άνεση να φύγω από την δουλειά μου και τον τόπο που δραστηριοποιούμαι, κάπου μακριά από αστικά κέντρα και να ζήσω στη φύση. Μόνος μου, από επιλογή. Να μην μπορώ να κάνω κακό σε κανένα, και κανένας να μην μου διαταράσσει την ψυχική ηρεμία που κατέκτησα δύσκολα πλην όμως είναι ιδιαίτερα εύθραυστη στο περιβάλλον το οποίο σήμερα ζω. Το ξέρω ότι φίλοι γνωστοί, πρώην συγγενείς με αγαπάνε.Ίσως βρω κάποτε την δύναμη ότι όλο αυτό με πνίγει, και θέλω κάτι άλλο που μάλλον δεν τους συμπεριλαμβάνει. Οι άνθρωποι, γενικά με έχουν κουράσει, κι ας μην φταίνε. Δεν θέλω τίποτε και από κανέναν, ούτε να δώσω θέλω. Λίγα μείναν και τα θέλω για μένα και μόνο.