__________________
1.
Αγαπητή Α, μπα,
Βρίσκεις κι εσύ απρεπή, αδιάκριτα και εντελώς περιττά τα προσωπικά σχόλια, ακόμη κι όταν είναι θετικά; Είτε αφορούν την εμφάνιση είτε εμπεριέχουν προσωπικά συμπεράσματα αυτού που τα κάνει για την συμπεριφορά ή το χαρακτήρα του άλλου, ακόμη και θετικά – ξαναλέω- ποιος ο λόγος να γίνονται, όταν δεν ζητάς την γνώμη κάποιου; Με εξοργίζουν οι άνθρωποι που τα κάνουν, προσπαθώ να μην τα κάνω ποτέ, παρά μόνον όταν μου ζητάνε τη γνώμη, αλλά ακόμη παλεύω με τον τρόπο αντιμετώπισής τους. Και όταν είναι αρνητικά, είναι ΟΚ να απαντάς ευθέως. Αλλά όταν είναι θετικά, πώς να μην φανείς αγενής, αλλά και πάλι να μην επιτρέψεις στους άλλους την προσπάθεια ετεροπροσδιορισμού σου;
Δεν είμαι ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ούτε το παράλλο, είμαι απλά εγώ και δεν θέλω κανείς να μου βάζει ταμπέλες.
Αυτό που έγραψες πρέπει να είναι αμένσιοτο, αλλιώς δεν μπορώ να το δικαιολογήσω. Ίσως να μην το καταλαβαίνεις κι εσύ, αλλά έχεις κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό σου, από το στόμα πολύ συγκεκριμένων ανθρώπων. Έτσι, γενικά όπως το γράφεις, φαίνεσαι αρνητικά προκατειλημμένος/η και έτοιμος/η για καβγά.
Μόνο τα σχόλια για τον καιρό δεν είναι προσωπικά, και γι' αυτό ήταν το αγαπημένο θέμα των Άγγλων της βικτοριανής εποχής. Όλα τα άλλα, σε κάτι προσωπικό ακουμπούν. Δηλαδή αν κάποιος σου πει «ωραία μαλλιά» εκνευρίζεσαι για ποιο λόγο; Και αν κάποιος σου πει ότι φαίνεσαι επιδέξιος/α με τα χέρια σου, και εσύ δεν πιστεύεις ότι είσαι, εκνευρίζεσαι για ποιο λόγο; Ας πούμε ότι κάνει λάθος ο άλλος, και σε έκρινε με τα δικά του μάτια (με ποια άλλα, άλλωστε). Ε, και;
Αν όντως εννοείς αυτό που γράφεις, με τον τρόπο που το γράφεις, παίρνεις υπερβολικά στα σοβαρά τον εαυτό σου και ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ. Αυτό που είσαι δεν είναι μόνο αυτό που έχεις μέσα στο μυαλό σου. Η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου είναι μόνο ένα κομμάτι του συνόλου, και δεν είναι καν το μεγαλύτερο, ούτε το πιο ακριβές. Είναι πολύ συνηθισμένο να κρίνουμε λάθος τους εαυτούς μας. Η εικόνα συμπληρώνεται, είτε σου αρέσει είτε όχι, μέσα από τα μάτια των άλλων. Είσαι αυτό που είσαι ΚΑΙ επειδή αντιδράς στα εξωτερικά ερεθίσματα. Η αλληλεπίδραση συνδημιουργεί και αναδιατάσσει την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, και η εικόνα αυτή δεν είναι σταθερή και στατική όσο ζεις. Αυτή είναι και η χαρά της ζωής άλλωστε. Ότι ζούμε ανάμεσα σε ανθρώπους και ο ένας επηρεάζει τον άλλον.
(Τώρα θα παραβιάσω την αρχή lenfou. Το θέμα αυτό είναι και ως ένα σημείο πολιτισμικό. Ως καινούρια στην Αμερική, εξακολουθεί να μου προκαλεί έκπληξη το αυθόρμητο των Αμερικανών που στα καλά καθούμενα, χωρίς να σε ξέρουν, σου λένε στο δρόμο «ωραία παπούτσια». Όταν γίνεται αυτό χαίρομαι, αλλά ταυτόχρονα αισθάνομαι και μια μικρή παραβίαση προσωπικού χώρου, που δεν μπορώ να αποτινάξω, ενώ πλέον ξέρω πολύ καλά ότι δεν θέλουν τίποτα άλλο από το να εκφράσουν ότι πραγματικά τους άρεσαν τα παπούτσια. Νομίζω ότι είμαστε πιο επιφυλακτικοί ως κοινωνία.)
__________________
2.
οι γονείς μου πάντα διδάσκοντάς μου την ενοχή, απαιτούσαν να κάνω αυτό που ήθελαν αυτοί. το επιχείρημά τους ήταν 'είναι το σωστό'. οι γονείς ενός φίλου μου έχουν κάνει ακριβώς το ίδιο.
έχω ρωτήσει και τους γονείς μου και τους γονείς του για το τί τους έλεγαν οι δικοί τους γονείς. όλοι είπαν ότι ήταν τόσο αυστηροί που πράγματα που τους είχαν κάνει τα θυμούνται ακόμα σαν να έγιναν τώρα (ουσιαστικά δεν υπήρχε σχέση, αυτό το λέω εγώ δεν το λένε αυτοί. αυτοί λένε ότι ήταν δεμένη οικογένεια. δεμένη λόγω αυστηρότητας αλλά σ'αυτό δεν πάει το μυαλό τους. ενώ θα μπορούσε να πάει. προφανώς δεν θέλουν να πάει). το άλλο που λένε είναι ότι τους δίδαξαν το σωστό και πως αυτοί με τη σειρά τους αυτό έκαναν. δεν τους είπαν γιατί είναι σωστό, αλλά ούτε και οι ίδιοι ρώτησαν.
κατέληξα λοιπόν στο ότι αυτή η γενιά (γύρω στα 70 σήμερα) είναι η γενιά των γουρουνιών. επειδή οι ίδιοι δεν αμφισβήτησαν ποτέ το σωστό. και επειδή το επέβαλαν σαν σατράπηδες στα παιδιά τους. απαιτώντας να μην βγάλουν κιχ. και ζητώντας από τα παιδιά τους να τους έχουν για θεούς ακριβώς γι'αυτό, για το σωστό δηλαδή.
το σωστό ωστόσο όλοι ξέρουμε ότι είναι μία παπαριά και μισή. όλοι ξέρουμε επίσης ότι έχει καταστρέψει τα περισσότερα παιδιά. όλοι επίσης ξέρουμε ότι το σωστό τους βασίζεται στην ενοχή, πάει χέρι χέρι. χωρίς την ενοχή που εμφύσησαν δεν θα μπορούσαν να το επιβάλουν.
αυτή η γενιά είναι η γενιά των γουρουνιών. είναι η γενιά ζώων αυτών των ζώων.- τελεία.
Το συνολικό νόημα μου αρέσει, και καταλαβαίνουμε τι λες, αλλά το σωστό δεν είναι «μια παπαριά». Δεν είναι τόσο πια σχετικό το τι σωστό και το λάθος, και είναι κάτι που μαθαίνεις από τους γονείς σου σε μικρή ηλικία. Το να σέβεσαι τη διαφορετικότητα, να προσπαθείς να μην κλέβεις από τις ελευθερίες των άλλων για προσωπικό όφελος, να αντιμάχεσαι τη ζήλια, την προκατάληψη, την μισαλλοδοξία που βρίσκονται μέσα σου, όλα αυτά είναι σωστά. Νομίζω ότι ο θυμός σου είναι για εκείνους (για κάποιους πολύ συγκεκριμένους που έχεις στο μυαλό σου) που εκμεταλλεύτηκαν την σχέση εξάρτησης που έχουν τα παιδιά με τους γονείς για να προωθήσουν τις προσωπικές τους απόψεις.
Αυτό που έγραψες όμως, με έναν καλό επιμελητή, που θα πρότεινα να κρατήσει τα πεζά γράμματα στην αρχή κάθε πρότασης (μου αρέσει στυλιστικά γιατί δημιουργεί μια εντύπωση αγκομαχητού στην ανάγνωση) θα μπορούσε να γίνει λογοτεχνία, νομίζω. Λογοτεχνία που θα μου άρεσε για το ορμητικό και το απόλυτο του πράγματος, ενώ θα διαφωνούσα επιμέρους με το περιεχόμενο (αλλά θα κατανοούσα απόλυτα την πηγή, και θα συμφωνούσα με την αφετηρία).
«αυτή η γενιά είναι η γενιά των γουρουνιών. είναι η γενιά ζώων αυτών των ζώων». Μα δεν είναι πολύ ωραίο;
(Το λέω εντελώς στα σοβαρά!)
__________________
3.
Αγαπητη,
Καταρχην σε χαιρετω! Λοιπον, για να μην πολυλογω σου παραθετω τον προβληματισμο μου: ειμαι 30 χρονων και σε λιγους μηνες θα παντρευτω. Ο αντρας μου ειναι εξαιρετικο παιδι και δεν εχω παραπονο για τιποτα. Προχθες ξεχασε το κινητο του στο σπιτι και με πηρε απο τη δουλεια να κοιταξω αν εχει σημαντικα τηλεφωνηματα κλπ. Μετα την κληση, μπηκα στις φωτο του να βρω καποιες δικες μας. Βρηκα φωτο ξανθιας μοντελας κουκλαρας με πλουσια τα ελεη! Ξανθια κι εγω επισης ευλογημενη. Τωρα αυτο ειναι φυσιολογικο εκ μερους του η να ανησυχησω; Με εκανε να νιωθω ανασφαλεια και στεναχωρεθηκα. Οτι απαντησεις θα το εκτιμησω! Ευχαριστω!- Ιωαννα
Στην αναζήτηση του αν είναι φυσιολογικό να έχει κάποιος στο κινητό του τη φωτογραφία μιας γυναίκας, βρήκα ότι δεν υπάρχει σχετική ασθένεια ή ψυχολογική διαταραχή σε κανέναν ιατρικό κατάλογο, οπότε αν και δεν είμαι του ιατρικού κλάδου, τολμώ να υποθέσω ότι ναι, είναι φυσιολογικό.
Ιωάννα, άνθρωπος που έχει κάτι να κρύψει, δεν ξεχνάει το κινητό του στο σπίτι, και αν το ξεχάσει, δεν παίρνει τη γυναίκα του για να της πει να κοιτάξει αν υπάρχουν σημαντικά τηλεφωνήματα. Σου έχει ανοίξει τη ζωή του, σου δείχνει την απόλυτη εμπιστοσύνη, μοιράζεται τα προσωπικά του μαζί σου χωρίς φόβο και χωρίς επιφύλαξη, αυτό που έκανε είναι δείγμα αφοσίωσης. Συγκεντρώσου σε αυτό που συμβαίνει – που προσπερνάς σαν αυτονόητο, και δεν είναι καθόλου μα καθόλου αυτονόητο - και όχι σε αυτό που ίσως μπορεί μήπως αν συμβαίνει. Είσαι ευλογημένη, αλλά όχι με τον τρόπο που περιγράφεις.
__________________
4.
Γνώρισα ένα αγόρι τον τελευταίο μήνα, πολύ ρομαντική ιστορία και τα τοιαύτα, εγώ εξωτερικό αυτός Ελλάδα πήρα το αεροπλάνο ήρθα να τον δω και μια και τώρα δυο μες στον ίδιο μήνα γιατί δεν έχω ξανανιώσει έτσι νομίζω. Στο προκείμενο, είναι φαντάρος τελειώνει σε λίγο καιρό, μου λέει πήρα αδεια το σκ που θα ρθεις να το περάσουμε μαζί και πριν λίγη ώρα μου είπε ότι η μάνα του του κάνει σκηνή ζηλοτυπίας που παίρνει άδεια για εμένα κι όχι για αυτήν...Ποία η θέσις μου?απάντησα ότι δεν χρειάζεται να τα ξέρω αυτά και είναι προσωπικά τους θέματα αλλά αν με ρωτάς ειλικρινά την έφαγα μια ξενέρα. Παράλογο?
ΥΓ- Πολύ μ'αρέσουν οι ινστα φώτος σου, είμαι μπιγκ φαν.- joconda
Παράλογο είναι ότι βάζουμε στη ζωή μας έναν εντελώς άγνωστο, και μόλις μετά από έναν μήνα ανακαλύπτουμε ότι έχει/κάνει/λέει κάτι που δεν μας αρέσει, και συγκλονιζόμαστε. Πέφτουμε από τα σύννεφα που δεν είναι ο ΤΕΛΕΙΟΣ. Και ξαναπέφτουμε και ξαναπέφτουμε και τελειωμό δεν έχει, εκτός αν τελικά τον αγαπήσουμε όπως είναι, μαζί με τα στραβά του, και φτάσουμε στην ευτυχία.
Δεν μας κάνει εντελώς παράλογους ο έρωτας, η πρώτη γνωριμία, και τα λοιπά; Μέχρι να γνωρίσουμε τον άλλον, μπορούμε να προβάλουμε πάνω του ό,τι θέλουμε, να του αποδώσουμε ό,τι θα θέλαμε να έχει, και μετά ο απίθανος αποκαλύπτει το ποιος είναι και μας χαλάει τη φαντασίωση και τρώμε μια ξενέρα. Αν είναι δυνατόν, να μην είναι ακριβώς αυτός που θα θέλαμε να είναι!
Και μετά από αυτή την εισαγωγή, θα συμφωνήσω μαζί σου. Το ότι έγινε αυτό, είναι κακό σημάδι, το ότι σου το είπε, είναι ακόμη χειρότερο σημάδι. Να το έχεις στο νου σου, μην το σπρώξεις κάτω από το χαλί. Η απάντηση που του έδωσες πιστεύω ότι είναι πολύ σωστή.
ΥΓ. Ευχαριστώ πολύ!
__________________
5.
Αγαπητή, "Α, μπα",
κατ' αρχάς θα ήθελα να σου εκφράσω το θαυμασμό μου για τις στοχευμένες απαντήσεις που δίνεις. Στη συνέχεια, θα ήθελα να ζητήσω τη συμβουλή σου πάνω σε ένα ζήτημα που με απασχολεί: "Γιατί οι άντρες προτιμούν να αναζητήσουν μια κοπέλα που τους άρεσε στο δρόμο, στο μετρό, στην καφετέρια, μέσα από το Internet, αντί να βρουν το θάρρος να της μιλήσουν τη στιγμή που τη βλέπουν;" "Γιατί προτιμούν να φλερτάρουν διαδικτυακά μέσα από αντίστοιχες ιστοσελίδες αντί να φλερτάρουν έξω τη στιγμή που βλέπουν "live" μια ωραία κοπέλα;"
Θα με ενδιέφερε πολύ να διαβάσω την απάντησή σου! Σ' ευχαριστώ κι εύχομαι να είσαι καλά.- Κατερίνα
Μα απαντάς μόνη σου στην ερώτηση, γράφοντας: «αντί να έχουν το θάρρος». Γιατί δεν έχουν το θάρρος, και είναι κατανοητό. Σε ποιον αρέσει η έκθεση σε αγνώστους, με κίνδυνο την χυλόπιτα; Ρωτάς γιατί τα αγόρια δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο της χυλόπιτας και προτιμούν να προστατέψουν τον εαυτό τους; Αλήθεια αυτό ρωτάς;
O λόγος είναι η απόσταση ασφάλειας που έχουν από το ίντερνετ, σε σχέση με την τρομαχτική εγγύτητα του «εδώ και τώρα». Στο πρόσωπο με πρόσωπο πρέπει να είναι γρήγοροι, και αν απορριφθούν, να καταφέρουν να δείξουν ότι δεν τους πειράζει. Από μακριά έχουν χρόνο να προετοιμάσουν απαντήσεις, να κερδίσουν χρόνο, και να παρουσιάσουν μια βελτιωμένη εικόνα του εαυτού τους.
Επίσης από το ίντερνετ μπορούν να φλερτάρουν πέντε-έξι ταυτόχρονα, και ο χρόνος είναι χρήμα.
__________________
6.
Γεια σου α, μπα
Με τον άντρα μου αντιμετωπίζουμε το εξής δίλημμα:
Ζουμε σε προάστια μεγάλης επαρχιακής πόλης στο ενοίκιο. Το σπίτι είναι 80τμ (οριακά μικρό για τις ανάγκες μας) έχει απίστευτη θέα, ανεξάρτητη θέρμανση, σοφίτα-αποθήκη, κήπο, θερμοκήπιο που φροντίζουν οι ηλικιωμένοι ιδιοκτήτες, καθόλου κοινόχρηστα και σχεδόν καθόλου ήλιο. Οι ιδιοκτήτες σχεδόν όλο το χρόνο μένουν στο χωριό οπότε στην οικοδομή είμαστε εντελώς μόνοι.
Πριν λίγες μέρες η άκληρη θεία μου αποφάσισε να μου παραχωρήσει το σπίτι της το οποίο είναι στα ίδια τ.μ., σε ήσυχη πολυκατοικία στο κέντρο, σε καλή περιοχή, με κοινόχρηστη θέρμανση, 2 πάρκινγκ και θέα τα απέναντι μπαλκόνια.
Το κόστος αποδοχής κληρονομιάς, ανακαίνισης, έξτρα αγοράς αποθήκης κλπ το υπολογίσαμε χοντρικά στα 6,5 χρόνια ενοίκιο.
Καλούμαστε λοιπόν να αποφασίσουμε αν θέλουμε να μετακομίσουμε ή όχι.
Ευχαριστιόμαστε απίστευτα τη θέα και την ησυχία του σπιτιού και ξέρουμε ότι αυτά θα τα χάσουμε. Επίσης ξέρουμε ότι δεν πετάς έτσι εύκολα ένα "δωρεάν" σπίτι στο κέντρο που σε αποδεσμεύει απ' το καθημερινό αυτοκίνητο, και το οποίο έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε όπως θέλουμε.
Εκτιμούμε τα πλεονεκτήματα και των δύο σπιτιών και αυτό μας δυσκολεύει στο να αποφασίσουμε.
Έτσι θα εκτιμούσαμε πολύ και τη δική σου άποψη μήπως και βαρύνει ένα απ τα δύο ζύγια με κάποιο επιχείρημα που μας διαφεύγει.
Σε ευχαριστούμε και οι δύο εκ των προτέρων!!
Το επιχείρημα (που μοιάζει να σας διαφεύγει) είναι ότι σε 6,5 χρόνια δεν θα πληρώνετε τίποτα. Εσείς μόνο ξέρετε πόσο βαραίνει αυτό.
__________________
7.
Γεια σου Αμπα μου,
Με αφορμή το συγκεκριμένο άρθρο http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/66641 της lifo στο όποιο συμφωνώ μεν σε πολλά σε άλλα πάλι είμαι αντίθετη. Δεν γίνεται να προσβάλουμε όλοι στο όνομα της αλήθειας κ της ειλικρίνειας. Εντούτοις ίσως και να μην κατάλαβα το άρθρο. Και θα εξηγηθώ παρακάτω. Έχω μια φίλη, όχι κολλητή αλλά έχω μια οικειότητα μαζί της ώστε να την αποκαλώ φίλη. Αυτή η κοπέλα λοιπόν όποτε με δει, μα όποτε με δει (δεν βλεπόμαστε και συχνά) θα έχει πάντα κάτι αρνητικό να σχολιάσει. Ατάκες του στυλ 'φάρδυνες λίγο' ή 'πως είναι έτσι τα μαλλιά σου' είναι συνήθεις. Να συμπληρώσω ότι γνωριζόμαστε 2 χρόνια και το τελευταίο 9μηνο τα λέει αυτά. Εγώ εκείνη την ώρα μένω στήλη άλατος. Δεν ξέρω τι να απαντήσω. Της λέω κάτι του στυλ να σαι καλά μου φτιάχνεις τη διάθεση. Και μου απαντάει την αλήθεια σου λέω δεν θα έπρεπε να σε ενοχλεί. Τι απαντάς τότε; Μόνο εγώ το βλέπω προσβλητικό; Και δεν της ζήτησα καν τη γνώμη της. Εγώ από την αρχή της γνωριμίας μας προσπαθούσα να την εμψυχώνω γιατί έχει πολλές ανασφάλειες με την εμφάνιση με τους άντρες γενικότερα, και αν κατέφευγα σε παρόμοιες απαντήσεις ξέρω πως θα έκλαιγε μέχρι αύριο. Αλλά όχι να ονομάζει τις προσβολές ειλικρίνεια. Και γενικότερα έχω παρατηρήσει ότι συγχέεται πολλές φορές το νόημα της ειλικρίνειας με της αγένειας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τι έχεις να πεις;
Πρέπει κάποια στιγμή εμείς του ίντερνετ να μαζευτούμε και να συμφωνήσουμε να μην ματώνουμε τόσο πολύ τη λέξη «άρθρο». Άρθρο είναι ένα κείμενο ειδικού περιεχομένου που δημοσιεύεται σε έντυπο, εφημερίδα, κάτι τέτοιο. Δεν είναι το μακρύ και το κοντό του καθένα στο χάος του ίντερνετ. Το ότι υπάρχει online δεν το κάνει αυτόματα 'άρθρο'.
Στο θέμα μας τώρα. Οι χοντράνθρωποι που λένε ότι απλώς υπηρετούν «την αλήθεια», αυτό που κάνουν είναι ότι εξωτερικεύουν την αλήθεια ΤΟΥΣ, που πολύ λίγους ενδιαφέρει και αφορά. Αυτά που πιστεύουν δεν είναι δεδομένα που πρέπει να δεχτούμε. Η αποψάρα τους είναι, και αν δεν τους έχουμε ρωτήσει, γίνονται φορτικοί και αγενείς. Μια δήλωση που δεν λαμβάνει υπόψη της τον άνθρωπο στον οποίο απευθύνεται, και τα συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει, είναι επίθεση. Δεν είναι τίποτα άλλο.
Αν η ειλικρίνεια, όπως την εννοούν αυτοί οι άνθρωποι, ήταν κάποια αρετή, δεν θα υπήρχαν επαγγελματίες διπλωμάτες που κάνουν καριέρα, που είναι πάρα πολύ αξιοσέβαστα πρόσωπα, κοσμογυρισμένα, με μακρόχρονες σπουδές, με ταλέντο στην προσέγγιση των άλλων, που πληρώνονται πάρα πολύ καλά, για να φροντίζουν τις ομαλές σχέσεις χωρών για πολύ ακανθώδη ζητήματα. Αλλιώς θα στέλναμε τη γνωστή σου σε όλες τις Πρεσβείες να βγαίνει και από πάνω στις συζητήσεις με το «την αλήθεια λέω δεν θα έπρεπε να ενοχλείστε», να μην πληρώνει η Ελλάδα τόσο κόσμο για αυτή τη δουλειά.
Αυτό που απαντάς είναι ότι η γνώμη της δεν είναι η αλήθεια, και αν ήθελες τη γνώμη της για τα μαλλιά σου θα την είχες ζητήσει. Χτύπα στη ρίζα τον σαθρό επιχείρημα, ξεσκέπασε την αγένεια και την επιθετικότητα. Ας ψάξει να βρει άλλο τρόπο για να δείξει ότι δε φοβάται τους άλλους.
σχόλια