Ο Νίκος Βερόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954, στην περιοχή του Νέου Κόσμου. Στην παιδική του ηλικία, όταν έπαιζε στους δρόμους, διάλεγε πάντα τους «κακούς» Ινδιάνους. Μέχρι που λίγα χρόνια μετά έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και αποφάσισε να πάει να ζήσει σε καταυλισμούς Ινδιάνων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατάφερε να ζήσει μια ζωή που στηριζόταν στο τρίπτυχο «ταξίδια - εμπειρίες - ελευθερία». Όπως τονίζει πολλές φορές: «Όλα τα αποτελέσματα έχουν μια αιτία». Όλα ξεκίνησαν όταν στα δεκαοκτώ του χρόνια κέρδισε ένα είδος υποτροφίας και συμμετείχε σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής και φιλοξενίας μαθητών μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας. Στη συνέχεια ακολούθησαν πολλά, επικίνδυνες αποστολές, προσωπικές μάχες, έγινε πρέσβης του έθνους των Λακότα (Σιου) στην Ελλάδα, μέλος πολλών ινδιάνικων μουσικών σχημάτων αλλά και του Εθνικού Συμβουλίου των Ινδιάνων. Ο μοναδικός Έλληνας Τσερόκι (Cherokee), γνωστός ως «Λευκό Φτερό», δέχτηκε να μας μιλήσει.
Με τον Νίκο συναντηθήκαμε αρκετές φορές. Στην πρώτη συνάντηση σε ένα καφέ του κέντρου παρήγγειλε φραπέ αχτύπητο και αφού είδε την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου, απάντησε: «Οι χρόνιες συνήθειες δεν κόβονται». Είχαμε ανανεώσει το ραντεβού μας για το σπίτι του στον Νέο Κόσμο, στη γειτονιά όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, μια γωνιακή διώροφη μονοκατοικία ανάμεσα σε δύο μικρά δρομάκια. Είναι μεσημέρι, αλλά προτιμά τα παράθυρα να είναι κλειστά. Στο σπίτι υπάρχουν ελάχιστα αντικείμενα που θυμίζουν έναν άνθρωπο του οποίου η ζωή κινούνταν ανάμεσα σε πολλές χώρες, όπως η Γερμανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βραζιλία ή το Θιβέτ. Καθόμαστε σε ένα ξύλινο τραπέζι, γύρω μου πίνακες που έχει φιλοτεχνήσει ο ίδιος, παλιά έπιπλα και μπροστά του ένας δίσκος για να μπορεί να απλώνει τον καπνό και να στρίβει τα τσιγάρα του χωρίς να πέφτει στο πάτωμα. Όση ώρα συνομιλούμε, καπνίζει συνεχώς.
O σαμάνος, αφού με έζησε αρκετά, επέλεξε το "Λευκό Φτερό" επειδή ταξίδευα πολύ, σαν το φτερό στον άνεμο. Με κάλεσαν στον καταυλισμό, χωρίς να μου έχουν πει το γιατί. Είχαν κρυφτεί −ήταν την ημέρα των γενεθλίων μου το 1984− και εμφανίστηκαν με ζητωκραυγές, μου έδωσαν τα χαρτιά μου, καπνίσαμε γύρω από τη φωτιά την πίπα της ειρήνης και μου έδωσαν δώρα.
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια, σπεύδω να τον ρωτήσω. «Πράγματι, βρισκόμαστε στο μέρος όπου γεννήθηκα, αλλά συνάμα και στο μέρος όπου κατέληξα. Έκανα τη διαδρομή μου σε έναν τεράστιο κύκλο. Ξέρεις ότι στη φιλοσοφία των Ινδιάνων τα πάντα γίνονται μέσα σε έναν τεράστιο κύκλο; Γι' αυτούς ο κύκλος είναι εξελικτικός, θεωρούν ότι η ζωή είναι σαν ένα σπιράλ. Κάπως έτσι, λοιπόν, φαίνεται ότι λειτούργησα κι εγώ. Εδώ πέρασα τα παιδικά μου χρόνια και οι πρώτες εικόνες που με επηρέασαν ήταν από τον κινηματογράφο, τα σχολικά πάρτι και τις Απόκριες. Πήγαινα στα θερινά, όπου με ένα τάλιρο έβλεπες δύο ταινίες, και με είχαν συναρπάσει οι Ινδιάνοι, παρόλη την προπαγάνδα της εποχής, με τους "καλούς καουμπόηδες" και τους "κακούς Ινδιάνους". Στα μάτια μου οι Ινδιάνοι ήταν οι γενναίοι, οι περήφανοι και οι άτρωτοι. Στη συνέχεια άρχισα να ντύνομαι με ινδιάνικες στολές πιο συχνά, ειδικά τις Απόκριες, να φτιάχνω τόξα, ενώ ακόμα και στα παιχνίδια της γειτονιάς ήμουν πάντα ο Ινδιάνος. Οπότε, όλα αυτά συγκεντρώθηκαν στο μυαλό μου και όταν τελείωσα το Γυμνάσιο, θα αναλάμβανα μια "αποστολή", να πάω να τους βρω και να δω τι μπορώ να κάνω γι' αυτούς. Γενικά, δεν ήμουν καλός μαθητής στο σχολείο, αλλά λάτρευα τα αγγλικά, μάθημα το οποίο ήταν καταλυτικό όταν στα δεκαοκτώ μου πήρα μια υποτροφία −σαν το σημερινό Erasmus− κι έφυγα για τη Νεμπράσκα της Αμερικής. Στη Νεμπράσκα είχα την πρώτη πραγματική επαφή με τους Ινδιάνους.
Έμενα σε ένα μικρό χωριό 2.000 κατοίκων, ενώ το σχολείο ήταν για λευκούς. Στις γύρω περιοχές, ωστόσο, υπήρχαν καταυλισμοί Ινδιάνων. Με δέχτηκαν με ενθουσιασμό παρόλο που ήμουν λευκός, ίσως επειδή τους είπα ότι είμαι Έλληνας και όχι Αμερικανός. Αυτή ήταν μόνο η αρχή για ό,τι θα ακολουθούσε. Στο μυαλό μου είχα την προοπτική να μείνω μόνιμα εκεί, αλλά μεσολάβησε ο στρατός κι επέστρεψα. Μετά το τέλος της θητείας μου αποφασίζω να φύγω για τη Γερμανία, όπου πήγα να σπουδάσω Δημοσιογραφία-Φωτογραφία και έμεινα τρία χρόνια. Στη Γερμανία έκανα και τον πρώτο μου γάμο, από τον οποίο απέκτησα μια κόρη που ζει πλέον μόνιμα εκεί. Τότε, να φανταστείς, δεν είχαμε μπει ακόμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δούλευα παράνομα − μου έδιναν δουλειές επειδή ήμουν παντρεμένος. Αργότερα παράτησα τις σπουδές κι επέστρεψα στην Ελλάδα. Παντρεύτηκα δεύτερη φορά μια Ινδιάνα της Αμερικής, η οποία με βοήθησε να κάνω τα χαρτιά μου για να μπορώ να ξαναφύγω για την Αμερική. Εν τω μεταξύ, αυτή βαφτίστηκε χριστιανή και κάναμε τον γάμο την ίδια μέρα. Έφυγε πρώτα αυτή για την Καλιφόρνια και ακολούθησα, λίγες μέρες μετά. Στον καταυλισμό είχαμε δυσκολίες, δεν μπορούσαμε να μείνουμε μαζί, την έβλεπα στα κρυφά, κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χωρίσουμε. Φυσικά, δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν ότι βαφτίστηκε χριστιανή, ήταν κάτι που έκανε μόνο για να παντρευτούμε, δεν ασπάστηκε ποτέ τον χριστιανισμό και ακολούθησε τα δικά της πιστεύω. Έπειτα, φεύγω για τη Βοστώνη, μένω έξι μήνες και πηγαίνω εκεί όπου πάντα ήθελα, στη Νέα Υόρκη, το κέντρο της Γης. Όλα εκεί ξεκινούν και τελειώνουν. Στη Νέα Υόρκη ήμουν τυχερός γιατί προσλήφθηκα στην εφημερίδα "Εθνικός Κήρυξ" με την ιδιότητα του ρεπόρτερ, αλλά εργαζόμουν και ως φωτογράφος. Έμεινα εκεί είκοσι χρόνια. Ασχολήθηκα και με τη μουσική −παίζαμε σε διάφορα μαγαζιά− και αποτέλεσε το ορμητήριο μου γι' αυτά που ήθελα να κάνω. Ταυτόχρονα, είχα αποκτήσει και την κάρτα από το "National Geographic", κάτι που μου έδωσε τη δυνατότητα να μπορώ να μπαίνω στα κτίρια των Ηνωμένων Εθνών. Από τότε και λίγο αργότερα άρχισαν να δημιουργούνται και οι φάκελοί μου, αφού στο FBI τους είχε παραξενέψει πώς ένας λευκός είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου των Ινδιάνων. Η ιδιότητα του δημοσιογράφου με βοήθησε πολύ στο να πηγαίνω σε καταυλισμούς και να γνωρίζω Ινδιάνους» καταλήγει
Πώς κατάφερες να γίνεις μέλος των Τσερόκι, υπάρχει κάποια τελετή μύησης, γιατί «Λευκό Φτερό», είναι μερικές από τις απορίες που του εκφράζω. «Αυτοί πρώτα απ' όλα εκτίμησαν το ότι τους έπεισα να έρθουν στα Ηνωμένα Έθνη. Είχα μαζί μου δεκατρείς αρχηγούς απ' όλες τις περιοχές για να συζητήσουμε τα προβλήματα και τα δικαιώματά τους. Για παράδειγμα, γιατί να έχουν λευκούς δασκάλους ή να μην μπορούν να πηγαίνουν ως μάρτυρες στα δικαστήρια; Πετύχαμε αρκετά από αυτά που ζητήσαμε. Απ' όλη αυτήν τη διαδικασία εγώ φαινόμουν πλέον στους Ινδιάνους κάτι σαν εθνικός ήρωας. Με έβαλαν τότε στο Εθνικό Συμβούλιο, μου έδωσαν όνομα ινδιάνικο, "Λευκό Φτερό", και εντάχθηκα ως υπήκοος στη φυλή των Τσερόκι. Αυτό που ήθελα, να μένω μαζί τους, το είχα πετύχει. Το όνομα το επέλεξε ο σαμάνος μου. Με είχαν ρωτήσει τι σημαίνει το "Νίκος Βερόπουλος" και τους εξήγησα ότι το "Νικόλαος" σημαίνει "νικητής του λαού" και το "Βερόπουλος", "γιος της αλήθειας", από την κατάληξη -πούλος που σημαίνει "γιος" και το "Βέρο", από το λατινικό "verum" που σημαίνει "αλήθεια". Έτσι, ο σαμάνος, αφού με έζησε αρκετά, επέλεξε το "Λευκό Φτερό" επειδή ταξίδευα πολύ, σαν το φτερό στον άνεμο. Με κάλεσαν στον καταυλισμό, χωρίς να μου έχουν πει το γιατί. Είχαν κρυφτεί −ήταν την ημέρα των γενεθλίων μου το 1984− και εμφανίστηκαν με ζητωκραυγές, μου έδωσαν τα χαρτιά μου, καπνίσαμε γύρω από τη φωτιά την πίπα της ειρήνης και μου έδωσαν δώρα. Μου χάρισαν ένα άλογο που το βάφτισα "Τζερόνιμο", ένα σκαλιστό φλάουτο που έπαιζε κρυστάλλινη μουσική και ένα τοτέμ δυόμισι μέτρα που υπάρχει τώρα στην είσοδο του καταυλισμού».
Τι σε γοήτευσε στη φυλή των Ινδιάνων; «Τα πάντα. Δεν υπήρχε κάτι που να με απογοήτευσε. Με εντυπωσίασε η απλότητα της ζωής τους. Είχαν χαρακτηριστικά όπως η περηφάνια και η γενναιότητα, το λακωνίζειν, δεν έλεγαν τίποτα περιττό. Οι Τσερόκι ήταν πιο προοδευτικοί και πιο φιλειρηνιστές. Είχαν κουλτούρα, εξέλεγαν γυναίκες αρχηγούς, ήταν μια τέλεια κοινωνία, αλλά δυστυχώς αποκλεισμένη. Μιλάμε για άτομα που ήταν "άνθρωποι" με όλη τη σημασία της λέξης. Ζητούσαν συγγνώμη από τα ελάφια που σκότωναν για να θρέψουν την οικογένειά τους γιατί θεωρούσαν ότι το πνεύμα του ελαφιού θα τους ακούσει. Βέβαια, υπάρχει και τρομερή θλίψη μέσα στους καταυλισμούς, αλλά δεν είναι μίζεροι στην καθημερινότητά τους. Σκέψου πόσα εγκλήματα γίνονται εναντίον τους: μπαίνουν στους καταυλισμούς και τους σκοτώνουν ή τους δηλητηριάζουν τις δεξαμενές νερού» αφηγείται με νοσταλγία.
Στη συνέχεια, δεν μπορώ να μην τον ρωτήσω για τις δυσκολίες που συνάντησε και πότε αισθάνθηκε να φοβάται. «Δυσκολίες είχαμε στο θέμα της διατροφής. Οι Ινδιάνοι δεν τρώνε όταν θέλουν αλλά όταν μπορούν. Όλες οι τροφές προέρχονταν από κυνήγι και ψάρεμα. Ευτυχώς, σήμερα έχουν βελτιωθεί αρκετά τα πράγματα. Φόβο δεν αισθάνθηκα ποτέ από τους Ινδιάνους, παρά μόνο μια φορά, και αυτό από λευκούς, όταν ήμασταν μέσα σε ένα αυτοκίνητο στην Οκλαχόμα και δεχτήκαμε πυροβολισμούς. Το αυτοκίνητο είχε γίνει σουρωτήρι, γλιτώσαμε από τύχη» θυμάται.
Στην εποχή μας επαναστατικό είναι να γίνει ο Έλληνας το μαύρο πρόβατο. Οι περισσότεροι αποτελούν άσπρα πρόβατα, βουτηγμένοι στην απάτη, την κομπίνα και τη λαμογιά. Λείπει η παιδεία, διότι ο Έλληνας δεν ψάχνεται και προτιμά να ασπάζεται συνεχώς το "πίστευε και μη ερεύνα".
Κάτι πολύ ακραίο που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; «Το ρίσκο ήταν κάτι φυσιολογικό, αλλά το πιο ακραίο που έχω κάνει είναι η αποστολή μου στο Θιβέτ για να συναντήσουμε τον Δαλάι Λάμα. Τότε οι Κινέζοι σκότωναν πριν καν σε ρωτήσουν. Πολλά ακραία έχω κάνει: βρέθηκα στον πόλεμο με τους Ζαπατίστας, ενώ άλλη φορά με είχαν απαγάγει στη Γουατεμάλα. Γλίτωσα από θαύμα, επειδή έπεσα σε λοχαγό που είχε γνώσεις και με άφησε διότι είχα ελληνικό διαβατήριο» λέει με ένα δυνατό και σίγουρο βλέμμα.
Ναρκωτικά, σεξ και αλκοόλ: τι ρόλο έχουν παίξει στη ζωή σου; «Από το αλκοόλ πάντα απείχα. Τη γεύση του την ξέρω, όπως και των ναρκωτικών, αλλά γνωρίζω και τι προκαλούν. Είχα βρει διέξοδο στη μουσική, δεν χρειαζόμουν άλλες παρενέργειες − πάντως τα δοκίμασα όλα. Έκανα και σχέσεις της μιας βραδιάς, αλλά μετά τα τριάντα πέντε η ζωή μου άλλαξε, όταν γνώρισα τον Osho (μεγάλης απήχησης διαλογιστής και φιλόσοφος). Παρόλο που δεν τον γνώρισα από κοντά, η προσωπικότητά του με έκανε να βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι. Είχαν γράψει οι "New York Times" ότι είναι ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος μετά τον Ιησού Χριστό».
Μια συνάντηση που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; «Με τον Δαλάι Λάμα και, φυσικά, τον σαμάνο μου». Γράφεις στο βιβλίο σου ότι η ζωή μας είναι ένα σύνολο από λάθη και πάθη. «Η ζωή είναι ωραία και πρέπει να τη ζει κανείς. Τα λάθη είναι για να μαθαίνεις, αρκεί να μην τα επαναλαμβάνεις. Είναι καλύτερο να έχεις πάθη, παρά να είσαι απαθής». Πέντε σύζυγοι και μια κόρη: τι θα ήθελες να τους πεις και δεν το έχεις κάνει; «Σε μια σχέση δεν φταίει μόνο ο ένας αλλά και οι δύο − είναι σαν το ταγκό που πάντα χρειάζεται δύο. Μου έδωσαν πολλά, αλλά θεωρώ ότι δεν παντρεύτηκα τα κατάλληλα άτομα. Φυσικά, μιλώ με τη δική μου αλήθεια, την υποκειμενική. Όταν ταξιδεύεις συνεχώς, πώς θα σε ακολουθήσει μια γυναίκα; Σήμερα, μιλάω μόνο με τη μία από τις πέντε, την Ινδιάνα. Με την κόρη μου η σχέση είναι μακρινή −έχω να τη δω οκτώ χρόνια−, αλλά θα ήθελα να ήταν διαφορετική και καλύτερη. Μεγάλωσε και ζει με την οικογένεια που έχει δημιουργήσει στη Γερμανία. Μου αρκεί ότι περνά καλά».
Σε έχουν χαρακτηρίσει «ρεμπέτη» της φυλής των Τσερόκι. Τι είναι η μουσική για σένα; «Πνευματική τροφή. Μου προσφέρει το ευ ζην, όσον αφορά την επιβίωση. Είναι μια διεθνής γλώσσα που με τρέφει και μου δίνει τα λιτά πράγματα που θέλω από τη ζωή. Χωρίς να έχω τίποτα δικό μου, έχω τα πάντα». Έχεις βρει απάντηση στο τι είναι ευτυχία; «Θα σου απαντήσω, λέγοντας τι δεν είναι ευτυχία. Για παράδειγμα, το χρήμα. Σου προσφέρει προσωρινές απολαύσεις, που σβήνουν σε μικρό χρονικό διάστημα. Ευτυχία είναι οι στιγμές». Τι θεωρείς επαναστατικό αυτή την εποχή; «Να γίνει ο Έλληνας το μαύρο πρόβατο. Οι περισσότεροι αποτελούν άσπρα πρόβατα, βουτηγμένοι στην απάτη, την κομπίνα και τη λαμογιά. Λείπει η παιδεία, διότι ο Έλληνας δεν ψάχνεται και προτιμά να ασπάζεται συνεχώς το "πίστευε και μη ερεύνα"».
Έπειτα από τόσες εμπειρίες και ταξίδια, πώς είναι να επιστρέφεις εκεί όπου μεγάλωσες και πώς επιβιώνεις σήμερα; «Επέστρεψα εδώ χωρίς τη θέλησή μου, αφού προηγουμένως απελάθηκα από τη Βραζιλία όπου έμενα. Αυτήν τη στιγμή είμαι ένα ευτυχισμένο άτομο, αλλά ταυτόχρονα αυτό που με στενοχωρεί είναι η απραξία μου. Δεν είμαι τόσο ενεργός όσο θα ήθελα. Να μπορώ να παλεύω, να διεκδικώ, όπως παλιά, και σήμερα, παρόλο που δεν ψηφίζω, να εξαρτάται η δική μου ζωή από τα αποτελέσματα των εκλογών, σε μια χώρα που δεν έχει κάποιον πολιτικό που να ξεχωρίζει. Ίσως να έσφιγγα το χέρι της Ζωής Κωνσταντοπούλου, με την προϋπόθεση ότι πιστεύει αυτά που λέει. Αλλά μέχρι εκεί. Το καλό είναι ότι τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Ζω με τα λίγα, αλλά σίγουρα δεν έχω την άνεση να ταξιδεύω όπως παλιότερα. Επιβιώνω μόνο από την μπάντα με την οποία τραγουδάω, τους Arrowhead».
Στον δρόμο που σε βλέπουν οι περαστικοί πώς αντιδρούν; «Το καπέλο μου το φοράω όλο τον χρόνο και κυκλοφορώ όπως με βλέπεις. Όμως αυτή η εμφάνισή μου πολλές φορές είναι η αιτία να με φοβούνται, μέσα στο μετρό για παράδειγμα. Στενοχωριέμαι όταν βλέπω μητέρα να τραβά το παιδάκι δίπλα της, μην κι έρθει κοντά μου. Λυπάμαι για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να κατανοήσουν τη διαφορετικότητα, ότι δεν ντυνόμαστε ή δεν συμπεριφερόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Επίσης, δεν θα αναζητήσω δουλειά στην οποία θα χρειάζεται να είμαι ευπρεπής, επειδή πρώτα απ' όλα θα έχει καταρρακωθεί η ψυχική μου ηρεμία. Δεν έχει νόημα να πετάξω από πάνω μου αυτά που με γεμίζουν, γιατί δεν θα είμαι ο εαυτός μου» λέει.
Η ώρα έχει περάσει και έξω έχει αρχίσει να νυχτώνει. Λίγο πριν φύγω τον ρωτώ τι όνειρα κάνει και πώς φαντάζεται το μέλλον. «Ανήκω στους ανθρώπους που δεν θα ήθελαν να φύγουν από τη ζωή με την αίσθηση ότι δεν έζησαν. Γι' αυτό τα όνειρά μου είναι έγχρωμα. Συνειδητά δεν μου λείπει τίποτα, επειδή δεν έχω τίποτα, γι' αυτό και τα όνειρά μου δεν είναι εφιάλτες. Το μέλλον για μένα είναι το αύριο, όχι το μεθαύριο. Μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας να μπορείς να ζεις ήρεμα, να μεταδώσεις τη σπίθα που θα σε κάνει να σκεφτείς και να κρατάς τη δάδα της ζωής σου μέσα στο σκοτάδι. Μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε» θα μου απαντήσει, ενώ μου θυμίζει να μην ξεχάσω να πάω να τον δω στις 8 Νοεμβρίου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο όπου θα παίξει με τους Arrowhead.
Info: Στις 8 Νοεμβρίου οι Arrowhead θα παίξουν στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, αναγεννημένοι από τις στάχτες τους.
Το βιβλίο του Νίκου Βερόπουλου στην «Πίσσα και στα Πούπουλα» κυκλοφορεί μόνο με παραγγελίες στον ίδιο από τις «Εκδόσεις Δρόμων».
σχόλια