__________________
1.
Στο σχολείο σε φώναζε κανείς Φουτζίτσου?
Ποιο σχολείο, καλέ, ακόμα το ακούω.
__________________
2.
Αγαπητή "Α,μπα",
Φεύγει. Εξωτερικό, για σπουδές, Αμερική συγκεκριμένα, για τουλάχιστον τρία χρόνια και ίσως και παραπάνω. Δεν προλάβαμε να δεθούμε, λόγω του ότι ήταν πολύ σύντομο, όμως ήταν πολύ έντονο και με πάθος και ίσως να εξελισσόταν σε κάτι πολύ καλό αν συνέχιζε. Σε καμία περίπτωση, συμφωνήσαμε, δε θα συνεχιστεί η σχέση. Όμως τι κάνεις; Κρατάς επαφή, έστω για να δεις αν ο άλλος είναι καλά, ή το ξεχνάς, σαν να μη συνέβη ποτέ, γιατί πονάει λόγω του ότι και η σχέση δε φθάρηκε ή δε χάλασε για κάποιο άλλο λόγο, παρά γι' αυτόν; Και, εν τέλει, όταν ξέρεις εξ αρχής ότι ο άλλος φεύγει, αξίζει να επενδύεις σε μια τέτοια σχέση, αξίζει δηλαδή να το ζεις ή το κόβεις απ' την αρχή, ώστε να μη γκρεμιστείς ψυχολογικά μετά, όπως συνέβη; Ξέρεις, είναι άλλο να χωρίζεις για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, ο οποίος σε ωθεί τελικά να απομυθοποιείς τον άλλον, και άλλο για ένα τέτοιο λόγο.. Γιατί πολλές φορές ζεις κάτι που ποτέ δεν πίστευες ότι θα μπορούσες να νιώσεις και τελικά όταν το χάνεις φοβάσαι ότι δε είναι δυνατό να το ζήσεις ξανά... Ωρίμασα μέσα απ' αυτό, όμως αν όλα τα επόμενα είναι τόσο πεζά όσο και οι προηγούμενες σχέσεις μου;- Ανώνυμη
Στην Αμερική πήγε. Δεν πέθανε.
Απότομη απάντηση, το ξέρω, αλλά αυτή αρμόζει. Δεν χρειάζεται το δράμα όταν δεν χρειάζεται δράμα, εκτός κι αν σου αρέσει να είσαι πρωταγωνίστρια. Δεν εξαρτάται από σένα το αν θα κρατήσεις επαφή ή όχι, έτσι κι αλλιώς. Μπορεί να τον ψάξεις για να μάθεις αν είναι καλά, και να μην σου απαντήσει ποτέ. Ακόμη και αν αποφασίσετε από κοινού να κρατήσετε επαφή, ή αν προκύψει αυθόρμητα, χωρίς προσυνεννόηση, δεν υπάρχει εγγύηση ότι θα συνεχιστεί.
Ο χρόνος θα δείξει αν το πάθος θα εξελισσόταν σε κάτι πολύ καλό αν συνέχιζε, μην κάνεις δηλώσεις, δεν χρειάζεται. Δεν εννοώ ότι το σύμπαν θα συνωμοτήσει ώστε να βρεθείτε κάποτε, κάπου μαζί (αν και τίποτα δεν αποκλείεται, ακριβώς επειδή μετακόμισε και δεν πέθανε). Εννοώ ότι αν αυτό που νιώθεις τώρα είναι κάτι παραπάνω από ένταση, τότε θα μετελιχθεί σε κάτι άλλο, που αρμόζει στην απόσταση, όπως ας πούμε σε φιλία. Ή σε friends with benefits. Ή, σε κάτι άλλο, που θα φτιάξετε εσείς οι δύο, μεταξύ σας.
Κοίτα να δεις όμως τι γίνεται: ο λόγος που ό,τι έγινε ήταν όλο πάθος κα ένταση, μπορεί να είναι απολύτως συνδεδεμένο με το ότι υπήρχε ημερομηνία λήξης. Μπορεί να έζησες το παραμύθι επειδή ήταν επένδυση χωρίς ρίσκο: πότε θα προλάβαινε να σε απογοητεύσει; Πράγματι, δεν θα το ζήσεις ξανά, εκτός κι αν γνωρίσεις άλλον που θα φύγει σε άλλη ήπειρο. Το πόσο θέλεις να πιστεύεις στο ένα και το μοναδικό, και να δημιουργείς προβλήματα στις επόμενες σχέσεις σου, είναι δική σου απόφαση.
__________________
3.
Α μπα μου, αμαρτια ειναι να σε διαβαζω τοσο καιρο και να μην σου χω στειλει ακομα..
Υπαρχει κατι που με προβληματιζει, φωτησε με. Ειμαι υπερ-ευαισθητη..ναι ναι, σε υπερβολικο σημειο! (αναφερομαι ερωτικα). Το θεμα ειναι οτι εχω επιγνωση, ειναι κατι που με ενοχλει και θελω να το αλλαξω αλλα εδω ερχομαι στο ερωτημα: γινεται να μπορει καποιος να αποβαλλει τους εντονους συναισθηματισμους του ή ζηταω πολλα?- αναγνωστρια Νο 7629647
Ζητώ τη βοήθεια του κοινού. Τι εννοεί η φίλη; Ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει τις χυλόπιτες, ή ότι «γαργαλιέται» υπερβολικά εύκολα;
__________________
4.
Α μπα μου επανέρχομαι με νέα ερώτηση-περιστατικό:
Εντός της πανεπιστημιούπολης ένας φοιτητής ρωτάει τρεις άγνωστές του φοιτήτριες κάτι απλό (του στιλ «Τι ώρα είναι;», «Πού είναι το τάδε κτήριο;»), μετά μία εκ των τριών του λέει «Συγγνώμη να σε ρωτήσω κάτι; Πως κυκλοφορείς με τέτοια φάτσα;» και γελάνε όλες μαζί! (ερ.1η) Πόσο σκατόψυχος πρέπει να είσαι για να σου βγει τόσο αυθόρμητα μια τέτοια συμπεριφορά σε έναν άγνωστο, που δεν σε έχει βλάψει; Δεν έχει σημασία αν οι κοπέλες ήταν όμορφες ή όχι, αν το αγόρι ήταν άσχημο ή όχι, αν τους την έπεσε ή όχι.
Ακόμα και να δεχτούμε όμως ότι πράγματι του άρεσαν και ρώτησε απλά για να τους μιλήσει και όχι επειδή χρειαζόταν την πληροφορία, ακόμα κι αν διέκριναν έναν θαυμασμό στον τρόπο του (ερ.2η) για ποιόν λόγο τέτοια επίθεση σε κάποιον που εκφράζει κάτι τόσο θετικό απέναντί σου;
(ερ.3η)Γενικά δεν είναι εκνευριστικό αυτό το attitude «Μα τι θράσος να μου την πέφτει αυτός τόσο κατώτερός μου!»; «Πώς τολμάει και με πλησιάζει αυτός ο άσχημος/βλάκας/τριτοδεύτερος luben/βλαχαδερό!» Κοπελιά χαλάρωσε! Ούτε εσύ είσαι η Ατζελίνα Τζολί/Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ/γόνος των Ουίνδσορ/γέννημα θρέμμα Παρισιού & Νέας Υόρκης. Το πιο πιθανό είναι ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων άλλαξες χρώμα στο μαλλί/διάβασες από Cosmo μέχρι Μπουκάι/μεγάλωσες στη μέση ελληνική οικογένεια (άντε! Είχατε κι έναν γνωστό στην τοπική του κόμματος για ρουσφετάκια)/έφτασες μέχρι την Αθήνα, το πολύ να πήγες και «Εκδρομή Φοιτητική Προσφορά!! 4 μέρες Μύκονο, μονο 300€». Γιατί τους είναι τόσο δύσκολο να απολαύσουν ένα κοπλιμέντο; Ή να απορρίψουν κάποιον ευγενικά και διακριτικά;
Αυτοί οι προβληματισμοί από εμένα! Σε χαιρετώ!
Υ.Γ.: Το παιδί είπε ότι εκείνη την ώρα του ήρθε να τις φτύσει, αλλά δεν το έκανε γιατί θεώρησε ότι δεν άξιζαν ούτε το σάλιο του. Πιστεύεις ότι αξίζει να δείξεις σεβασμό σε κάποιον που τόσο απροκάλυπτα έχει τσαλαπατήσει τον σεβασμό προς εσένα; Θα έχανε την αξιοπρέπειά του αν το έκανε ή την χάνει τώρα που δεν αντέδρασε και έφυγε αφήνοντάς τες «ατιμότητες»;
Υ.Γ.2: Όσο τα έγραφα όλα αυτά σκέφτηκα και αυτό: Μήπως ήταν από τα άτομα που μετράνε την αξία τους από τις ερωτικές τους επιτυχίες και ένας κατώτερος κλονίζει το βάθρο τους; Προσπαθούν να διώξουν τον σατανά που ρίχνει τις μετοχές τους;- Η κρυσταλλιέρα της γιαγιάς
* εννοείται ότι γενικεύουμε και για άντρες με παρόμοια συμπεριφορά.
Το πρώτο που θέλω να πω είναι ότι μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις. Όταν λαμβάνω μηνύματα ορθογραφημένα, με τελείες και τόνους και κεφαλαία, συγκινούμαι.
Το δεύτερο που θέλω να πω, και ίσως είναι το ζουμί της ιστορίας, είναι ότι αυτή που ξεστόμισε αυτή την προσβολή είναι ένα απαίδευτο, ακατέργαστο, χονδροειδές ξύλο απελέκητο, που είναι αμφίβολο αν θα γίνει ποτέ άνθρωπος. Και φυσικά ναι, δεν έχει σημασία ποιος ήταν ωραίος και ποιος ήταν ωραίος και ποιος άσχημος, ποιος ευγενικής καταγωγής και ποιος όχι. Καμία σημασία.
Το τρίτο που θέλω να πω είναι ότι στη συνέχεια ο αρχικός σου προβληματισμός διχάζεται σε άλλους που δεν συνδέονται στενά μεταξύ τους. Ίσως δεν συνδέονται και καθόλου μεταξύ τους. Ο ένας είναι: πώς κρίνουμε μια (έναν) που δείχνει με αγένεια ότι θεωρεί αυτόν που τον/την πλησιάζει αφ'υψηλού, επειδή για κάποιο λόγο θεωρεί ότι δεν είναι του επιπέδου του/της. Στο τέλος όμως ρωτάς, γιατί είναι δύσκολο (στις γυναίκες) να απολαύσουν ένα κομπλιμέντο, και δεν απορρίπτουν κάποιον ευγενικά και διακριτικά. Το ξεκίνησες πολύ ωραία αλλά ολίσθησες.
Δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τους σνομπ: προφανώς, η ευγένεια είναι αρετή, ακόμα και όταν βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση, ή μάλλον, ειδικά όταν βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση. Δεν απαγορεύεται να θεωρούμε κάποιον κατώτερο των προσδοκιών μας, όλοι το κάνουμε (προσοχή, δεν λέω ότι είναι σωστό να υποτιμάμε τους άλλους). Είναι όμως ζήτημα βασικής ευγένειας να μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δείχνει τον κακό του εαυτό, ή να τον αφήνουμε να αντιδράει ελεύθερα, χωρίς χαλινάρια, και κυρίως χωρίς να σκέφτεται πρώτα πώς θα επηρεαστούν τα συναισθήματα του άλλου.
Το γιατί οι γυναίκες, κάποιες γυναίκες έστω, δεν μπορούν να απολαύσουν ένα κομπλιμέντο, αυτή η άποψη σου, είναι ολίσθημα, άουτ, φάουλ, κίτρινη κάρτα.
Αρχικά δεν ξέρουμε τι θεωρεί ο καθένας κομπλιμέντο. Έχουμε ακούσει κομπλιμέντα και κομπλιμέντα, μερικά ήταν οι χειρότερες προσβολές της ζωής μας. Αλλά ας υποθέσουμε ότι ένας άντρας λέει το πιο ευαίσθητο κομπλιμέντο που έχει ειπωθεί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και πάλι: οι γυναίκες δεν είναι υποχρεωμένες να το απολαύσουν. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να ανταποκριθεί με τον τρόπο που θα προτιμούσε ο άλλος. Ειδικότερα, ένα κομπλιμέντο δεν δημιουργεί απολύτως καμία υποχρέωση στις γυναίκες. Είναι ελεύθερες να μην το απολαύσουν καθόλου. Για τους δικούς τους λόγους. Και ξέρεις, μπορεί να έχουν πάρα πολλούς λόγους, γιατί είναι άνθρωποι, και έχουν προτιμήσεις και συναισθήματα.
Όσο για την «ευγενική και διακριτική» απόρριψη, ας μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, εδώ στο 'Α μπα'. Έχεις ακούσει ποτέ κανέναν να λέει «έφαγα χυλόπιτα, αλλά ήταν ευγενική και διακριτική απόρριψη;»
__________________
5.
Κατ'αρχάς συγχώρεσε μου την όποια ένταση στο λόγο μου, αλλά αυτό το πρόβλημα που με βασανίζει κρατάει πάνω από ένα χρόνο τώρα και μου έχει τεντώσει τα νεύρα. Ζούμε στο εξωτερικό και έχουμε παιδιά (βασικό). Εκείνος θέλει να γυρίσει πίσω τρέχοντας, και η καινούρια μόδα είναι να μείνει με τους γονείς του και να ασχοληθεί με κάποια αγροτική ασχολία (δεν έχει αποφασίσει ακόμα), η οποία θα του παρέχει τα προς το ζην (υποθετικά μιλάμε, η παροχή δεν είναι και σίγουρη). Εγώ θέλω να μείνω εδώ που είμαι και να συνεχίσω να ζω τη ζωή που ζω, χωρίς άλλες αλλαγές. Παρεμπιπτόντως έχουμε περάσει από πολλές αλλαγές (ίσα με 10) και ΔΕΝ αντέχω άλλο! Τα παιδιά μας είναι καλά εδώ, ενώ στην Ελλάδα ούτε σχολείο δε θα μπορούν να παρακολουθήσουν εύκολα, λόγω της γλώσσας. Το θέμα είναι το εξής: αυτός λέει πως δεν την παλεύει μακριά από την Ελλάδα και αν μείνει θα τρελαθεί. Δεν είμαστε άλλωστε και πλούσιοι εδώ, απλά ζούμε άνετα και μας μένουν και λίγα στην άκρη κάθε μήνα. Εγώ λέω δε φεύγω για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, αλλά κατά βάθος αν μείνω μόνη μου θα δυσκολευτώ οικονομικά, γιατί καθότι μαμά, δουλεύω part-time. Επίσης, θεωρώ οτι το μέλλον των παιδιών μου στην Ελλάδα θα είναι πιο δυσοίωνο, καθώς πολύ φοβάμαι οτι ούτε να τα σπουδάσω δε θα μπορέσω. Σήμερα του πρότεινα να μείνουμε εδώ ώσπου να φύγουν τα παιδιά για σπουδές και μετά βλέπουμε, αλλά μου είπε οτι δεν αντέχει μια δεκαετία έτσι. Ιδέα μου είναι ή έχει αρχίσει να "μυρίζει" διαζύγιο??- θυμωμένη
Πες στον άντρα σου ότι μιλάτε για την επιβίωση σας, και είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα. Πες του να σου παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο, βιώσιμο σχέδιο για το πώς θα ζείτε στην Ελλάδα, γιατί με νοσταλγία δεν μπορείτε να χορτάσετε. Αν το παρουσιάσει, βλέπεις, αν δεν το παρουσιάσει και συνεχίσει να επιμένει να πάτε επειδή γενικώς «δεν την παλεύει μακριά από την Ελλάδα», και πάλι βλέπεις.
Μην πανικοβάλλεσαι, ό,τι και να γίνει. Αν φύγει, αν χωρίσετε, θα βρεις μια φουλ τάιμ δουλειά, θα την βρεις την άκρη, δεν θα σταματήσει να είναι πατέρας των παιδιών σας, ούτε θα λήξουν οι υποχρεώσεις του. Γενικώς, μην κάνεις κάτι επειδή νομίζεις ότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Πάντα μπορείς να κάνεις αλλιώς, αναλόγως πόσες συνήθειες αποφασίζεις να αποχαιρετήσεις.
__________________
6.
Γεια,
Καθότι σχετικός λόγω σπουδών με το θέμα είμαι σε θέση να κατανοώ το αν κάποιος πάσχει ή όχι από κατάθλιψη όταν τα συμπτώματα είναι αρκετά φανερά. Έτσι λοιπόν, η μητέρα ενός φιλικού μου προσώπου λόγω πρόσφατου μεγάλου προσωπικού θέματος έχει βυθιστεί σε μία κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει. Έχοντας επίγνωση για την καταστασή της αυτή πηγαίνει σε ψυχολόγο.
Εγώ, προσωπικά θεωρώ τους ψυχολόγους λύτες προβλημάτων παραδείσου και έχω την ιδιοτροπία να πιστεύω πως τέτοιες καταστάσεις αντιμετωπίζονται αποκλειστικά από ψυχίατρο καθώς αν δεν αντιμετωπιστεί η νευρολογική βάση της φθοράς αποκλείεται με λόγια και θεωρίες με τελικό σκοπό το να σου φάνε λεφτά να ξεπεραστεί ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα.
Ωστόσο, η ελληνική κοινωνία είναι μικροαστική, και η παιδεία αναφορικά με το τι σημαίνει ψυχική ασθένεια παραμένει ελλιπέστατη.
Για να μη μακρηγορώ και πλατειάζω πιστεύεις ότι μπορεί κάποιος να επέμβει σε ένα τέτοιο ζήτημα? Η αλήθεια συχνά πονάει και πολλές φορές δεν πρέπει να λέγεται- παρά τον υποκειμενισμό στην προσέγγιση- καταλαβαίνει τι εννόω. Ευχαριστώ προκαταβολικά- Diskol
Το «σχετικός λόγω σπουδών» γιατί παραμένει ένα μυστήριο; Στο υπόλοιπο θέμα είσαι λαλίστατος, πώς και σε έπιασε συστολή να μας αποκαλύψεις τις σπουδές σου; Να υποθέσω ότι σπουδάζεις ιατρική; Ή να μην το υποθέσω; Δεν ξέρω τι να υποθέσω, γιατί αν ήσουν γιατρός, δεν θα μιλούσες έτσι για όλο τον κλάδο της ψυχολογίας. Αν είσαι σπουδαστής ιατρικής όμως, ίσως να εξηγείται η έπαρση, το πατρονάρισμα, και το «η νευρολογική βάση της φθοράς», που πολύ θα θέλαμε να μας εξηγήσεις τι σημαίνει.
Με λίγα λόγια, πιστεύεις ότι χωρίς φάρμακα η κατάθλιψη δεν ξεπερνιέται, χωρίς εξαιρέσεις και χωρίς άλλες προϋποθέσεις, απλώς «αποκλείεται». Αυτό, είναι η αποψάρα σου. Αν θέλεις να τη στηρίξεις, χρειάζονται περισσότερες αποδείξεις από το «εγώ προσωπικά θεωρώ ότι» και το «έχω την ιδιοτροπία», και οι αποδείξεις ονομάζονται μελέτες και paper. Η ιδιοτροπία σου δεν είναι αρκετά σημαντική για να παρέμβεις στη ζωή κάποιου άλλου, πόσο μάλλον όταν δεν σου έχει ζητηθεί, παρόλο που είσαι «σχετικός λόγω σπουδών».
Αν έλεγες ότι πιστεύεις ότι μια συγκεκριμένη γυναίκα με κατάθλιψη χρειάζεται οπωσδήποτε φάρμακα, και ότι ο ψυχολόγος δεν είναι αρκετός, θα γινόσουν πιο πειστικός, πιο συμπαθής, και δεν θα χρειαζόταν να ξεκινήσεις λέγοντας ότι είσαι σχετικός λόγω σπουδών – θα σε πιστεύαμε. Βέβαια, δεν λες αυτό, λες ότι οι ψυχολόγοι είναι λύτες προβλημάτων παραδείσου, οπότε μας δυσκολεύεις αρκετά.
__________________
7.
Μόλις χώρισα από σχέση 4,5 χρόνων και σκέφτομαι συνέχεια τι έκανα λάθος, τι μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά κτλ αλλά δεν βγάζω άκρη.
Εγώ τότε είχα μόλις χωρίσει από σχέση 6 χρόνων και του είχα πει να το πάμε χαλαρά. Βασικά ήθελα να ξεδώσω και του το είχα πει πολλές φορές ότι θέλω σχέση τύπου fuck buddy. Αυτός δεν έλεγε όχι, όμως με τον τρόπο του μου φερόταν άσχημα επειδή δεν συμφωνούσε με την ελεύθερη σχέση. Συγκεκριμένα, ακύρωνε σχεδόν πάντα τα ραντεβού μας τελευταία στιγμή, ενώ εγώ ήμουν σχεδόν στον δρόμο ήδη. Αυτό που το εξήγησε αργότερα, ότι το έκανε για να με εκδικηθεί που εγώ πήγαινα σπίτι του μόνο για σεξ. Παρ'όλα αυτά έκανα υπομονή γιατί δεν είχα καταλάβει αν όντως κάτι του συμβαίνει και αγχώνεται πριν με δει ή αν του τυχαίνει κάτι έκτακτο. Μετά το 6μηνο, άρχισαν οι μεγάλοι έρωτες, ένιωθα πολύ ευτυχισμένη πλέον μαζί του γιατί βρήκαμε τις ισορροπίες μας και στον 1ο χρόνο συγκατοικήσαμε. Όσα χρόνια ήμασταν μαζί δεν δούλεψε ποτέ του, δούλευα εγώ και τα υπόλοιπα του τα παρείχαν οι γονείς του. Όπως καταλαβαίνεις αυτό άρχισε να έχει αντίκτυπο στη σχέση μας. Έκανα πάρα πολύ υπομονή για αυτόν τον άνθρωπο, γιατί πάντα έλεγα ότι οκ θα φτιάξουν τα πράγματα. Τον περίμενα να πάρει απαλλαγή από στρατό (δεν επιδίωκε καν να δουλέψει πριν πάρει το χαρτί αυτό). Μετά τον περίμενα να κάνει την ψυχοθεραπεία του, για άλλον ένα χρόνο. Η σχέση μας τον τελευταίο χρόνο ήταν σαν 2 συγκάτοικοι απλά. Σεξ 1 φορά τον μήνα (δεν έκανε ποτέ κίνηση, πάντα εγώ), κολλημένος στο pc, μπορεί να μην μου μίλαγε όλη μέρα, και ανακάλυπτα και συνεχώς μικροψεματάκια. Το πρόβλημά μου ήταν ότι δεν μπορούσα να εκτιμήσω ούτε να σεβαστώ έναν τέτοιο άνθρωπο πια. Όλο υποσχέσεις ότι θα φτιάξουν τα πράγματα, αλλά τίποτα. Και έγινα γκρινιάρα και ειρωνική και τον υποτιμούσα συνέχεια. Όμως επιδίωκα συνέχεια να συζητάμε, να κάνουμε πράγματα για να βελτιώσουμε τη σχέση μας, του μίλαγα συνέχεια για τα συναισθήματά μου, αλλά 4,5 χρόνια μίλαγα σε τοίχο. Δεν υπήρχε διάλογος ποτέ. Στην κυριολεξία, μιλούσα και απλά με κοίταγε. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τον χαρακτήρα του, τι σκέφτεται πραγματικά. Έχασα πλήρως την εμπιστοσύνη μου. Οπότε καταλήγω ότι καλά έκανα και χώρισα, και πολύ το άργησα. Γιατί όμως νιώθω τόσες πολλές τύψεις; Νιώθω ότι θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι διαφορετικά, σκέφτομαι συνέχεια που λένε ότι η σχέση θέλει δουλειά, αλλά δεν μπορούσα άλλο να το προσπαθώ μόνη μου. Ακόμη και στο τέλος που τον άφησα, του είπα, αν θες μπορείς να αλλάξεις την κατάσταση, να πάρεις κάποιες αποφάσεις για εμάς και να τα γυρίσεις όλα τούμπα. Αλλά πάλι αμέτοχος, ενώ λέει ότι με αγαπάει και κλαίει που τον αφήνω, δεν κάνει και τίποτα για να με κρατήσει.
Πώς καταλαβαίνεις πότε πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο και πότε να τα παρατήσεις;
Φοβάμαι ότι θα κάνω πάλι το ίδιο και σε επόμενη σχέση...
H υπομονή που έχεις, και οι τύψεις που ακολουθούν την προφανώς ορθή απόφαση να χωρίσεις, μπορούν να ερμηνευθούν με δύο τρόπους:
Α) Έχεις μάθει να κάνεις υπομονή γιατί το μήνυμα που έχεις λάβει μεγαλώνοντας είναι ότι οι σωστές κοπέλες δεν πάνε από σχέση σε σχέση, ακόμα και όταν πάει κατά διαόλου το πράγμα, γιατί δεν κοιτάνε την ευχαρίστηση τους, αλλά τραβάνε στην ανηφόρα, στα δύσκολα και στα ακόμη πιο δύσκολα. Αλλιώς είναι ρηχές, και δεν είναι για σπίτι. Πήγες από μια σχέση έξι ετών σε μια σχέση 4.5 ετών. Οι δηλώσεις για fuck buddy ήταν μόνο δηλώσεις.
Ας πούμε, είναι ελαφρώς ακατανόητη η υπομονή σου στα ακυρωμένα ραντεβού, («σχεδόν πάντα» λες μάλιστα!) και το εξηγούσες ως «αχ ο καημένος έχει άγχος που θα με δει». Ακόμη πιο ακατανόητο είναι πώς αυτή η σχέση οδήγησε σε μεγάλο έρωτα, και πώς δηλώνεις ότι ήσουν πολύ ευτυχισμένη μαζί του. Οι τύψεις σου τώρα, σε αυτή την περίπτωση, εξηγούνται πολύ εύκολα: δεν έκανες αυτό που ορίζεται για καλά κορίτσια. Δεν συγχώρεσες, δεν υπέμεινες, κοίταξες το συμφέρον σου, και αυτό δεν είναι σωστό, γιατί οι γυναίκες φροντίζουν και υπομένουν.
Β) Έχεις μάθει ή έχεις πιστέψει ότι αν προσπαθήσεις αρκετά, θα μπορέσεις να ελέγξεις αυτά που σου συμβαίνουν και αυτά που πρόκειται να σου συμβούν. Όταν τα πράγματα πάνε στραβά, το παραβλέπεις ή το υποτιμάς γιατί η πίστη σου ότι η εξέλιξη των πραγμάτων εξαρτάται από εσένα είναι ακλόνητη. Έτσι πιστεύεις τις υποσχέσεις, έτσι «κάνεις υπομονή», έτσι κάνεις προσπάθειες, έτσι προτείνεις άλλους τρόπους δράσης στον άλλον, έτσι συνεχίζεις να προσπαθείς, γιατί δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είναι αδύνατον να ελέγξεις το σύμπαν που σε περιβάλλει. Οι τύψεις δεν είναι τύψεις – είναι απογοήτευση, είναι ένα αρνητικό συναίσθημα που έχει δημιουργηθεί από την αίσθηση αποτυχίας. Δεν μπορείς να δεχτείς ότι δεν είσαι ο Υποκινητής των Πάντων, συνεπώς δυσκολεύεσαι να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά, γιατί όπως έγιναν, δεν βγάζουν νόημα.
Βεβαίως υπάρχει περίπτωση να ισχύουν και οι δύο ερμηνείες, ταυτόχρονα.
σχόλια