ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλημέρα,εδώ και 8 μήνες ζω το όνειρό μου. Ζω αυτό που δεν μπόρεσα να ξεκινήσω πριν δέκα χρόνια.Είμαι μαθήτρια σε κάτι που τώρα ξαναθυμάμαι να αγαπάω μόνο που δεν έχει την ίδια ένταση όπως πρώτα.Δεν βγήκε ποτέ από μέσα μου, κι όμως με κρατάει κάτι στάσιμη να δώσω, να δώσω την αγάπη μου γι'αυτό, να δώσω τον εαυτό μου.Δυστυχώς αυτός ο φόβος, οι ανασφάλειες βγαίνουν τόσο πολύ από μέσα μου και δεν μπορώ να τα ελέγξω.Με τον άνθρωπο που διδάσκει παραλίγο να δημιουργηθεί μια πολύ δυνατή και ουσιαστική φιλία, αλλά από τον φόβο μου να δεθώ με έναν άνθρωπο μας οδήγησε στην αποξένωση. Πηγαίνω για μάθημα και δεν μπορώ να προχωρήσω παρακάτω, όλοι οι υπόλοιποι πηγαίνουν τόσο πολύ καλά.Το φταίξιμο είναι δικό μου, αλλά δεν ξέρω πως να ξεφορτωθώ όλα αυτά τα άσχημα συναισθήματα?Έχω φάει πολλές σφαλιάρες στην ζωή μου και κατέληξα να φοβάμαι τους ανθρώπους,να στήνω τοίχους και να μην αφήνω κανέναν να περάσει κι έτσι αυτή η ζώνη ασφαλείας με προστάτευε από το "κακό".Για όνομα του Θεού!!Παρόλο που αισθάνομαι πιο χαλαρή πλέον, πιο ανοιχτή, πιο ανθρώπινη, πιο δοτική, το κακό με τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα.Πως γίνεται αυτό?Να αισθάνεσαι καλύτερα έστω και λίγο και να μην έχει αλλάξει τίποτα με τους άλλους?Πως?Δεν είναι ειρωνεία?Μήπως το προσπαθώ λάθος?Τελικά ισχύει αυτό που λένε, όταν νομίζεις ότι ξέρεις τις απαντήσεις η ζωή πολύ απλά αλλάζει τις ερωτήσεις ή και ανάποδα δεν είμαι σίγουρη.Όπως και να χει έχουν γίνει σκατά όλα, και αυτή την στιγμή δεν ξέρω πραγματικά πως να το διαχειριστώ.Αυτός ο άνθρωπος με έσπρωξε κυριολεκτικά να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα κι ότι δεν είναι δύσκολο να συμβεί, αλλά κουράστηκε να περιμένει, μου το είπε δυστυχως συμφοιτήτρια κι όχι το ίδιο πρόσωπο.Δεν είναι ότι δεν έχω μιλήσει, προσπάθησα να το κάνω,αλλά ξέρετε, το έκανα σαν να διηγιόμουν μιά άλλη ζωή σαν να μην ήθελα να φανερωθώ.Μιλούσα σε πρώτο πρόσωπο, αλλά πάλι ίσως και να μην με πίστευαν, τρομακτικό τώρα που το σκέφτομαι.Φοβάμαι να τσαλακωθώ, το είπα ότι θα προσπαθήσω και δεν το κάνω.Τι στα κομμάτια πρέπει να κάνω δεν ξέρω!!!Εγώ φταίω, δεν μιλάω, δεν εκφράζω, δεν εκφράζομαι κι αυτό που κάνω τώρα είναι πολύ.Παλιά έγραφα, στίχους ποιηματάκια ημερολόγιο έτσι γιατί μου άρεσε, ώσπου ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου με κατηγόρησε γι'αυτό, ότι θέλω να θυμάμαι γραπτά τους έρωτες μου, τους άντρες και με εξεφτελίζει αυτό σαν γυναίκα κλπ. κλπ..Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως ένιωσα!!!Και μετά από λίγο καιρό χωρίσαμε.Γι' αυτό κλείστηκα στον εαυτό μου τόσο πολύ!!!Και τώρα έμεινα εδώ να υπομένω τις συνέπειες...των επιλογών μου!!!Δεν ξέρω τι να κάνω...βοήθεια!!!