__________________
1.
Αγαπητή α, μπα
Θα εκτιμούσα την άποψή σου πάνω στο δικό μου θέμα που είναι το εξής: οι γονείς μου έχουν αγοράσει ένα σπίτι για μένα και ένα για τον αδερφό μου. Μέναμε και οι δύο μακριά για πολλά χρόνια, οπότε οι γονείς μου εισέπρατταν τα ενοίκια των σπιτιών αυτών. Ο αδερφός μου, εφτά χρόνια μικρότερος, βρήκε δουλειά στην πόλη μας οπότε και γύρισε με τη γυναίκα του, που δεν δουλεύει τα δυο χρόνια που είναι παντρεμένοι, και μένουν στο σπίτι του. Οι γονείς έχουν ένα πρόβλημα με αυτό και επιμένουν στον αδερφό μου να κάνουν μια σοβαρή αναζήτηση για δουλειά, αλλά αυτός επιμένει ότι τους φτάνουν τα χρήματα και συνεχίζουν να ζουν με έναν μισθό γιατί δεν έχουν ακόμη παιδιά, και χωρίς φυσικά να έχουν έξοδα για ενοίκιο.
Εγώ μένω μόνη μου σε άλλη πόλη και δουλεύω τα τελευταία εννιά χρόνια με ένα μέτριο μισθό που μου επιτρέπει να ζω μόνη μου με πολλή οικονομία, σχετικά καλά. Σκέφτηκα να ζητήσω από τους γονείς μου να εισπράττω πια εγώ το ενοίκιο του δικού μου σπιτιού για να είμαι πιο άνετα, και να μπορέσω ίσως να αγοράσω και ένα αυτοκίνητο. Οι γονείς μου έχουν δυο καλές συντάξεις και ζουν πολύ καλά, ωστόσο δεν δέχονται με τίποτα να μου δίνουν το ενοίκιο του σπιτιού και μου λένε πως αν βρω δουλειά στην πόλη μας, μπορώ να πάω και να μείνω σε αυτό τα σπίτι. Είναι αρκετά δύσκολο έως και ανέφικτο να γίνει όμως άμεσα κάτι τέτοιο.
Γίνονται ομηρικοί πια καυγάδες, μου λένε πως δεν με αντέχουν, και να κοιτάξω να παντρευτώ για να ηρεμήσω. Το έχω πάρει εγωιστικά, θεωρώντας πως δείχνουν με έκδηλο τρόπο την αδυναμία που έχουν στον αδερφό μου. Δεν του χαλούν χατίρι, και με το που δείξει ο αδερφός μου ότι θυμώνει ή στεναχωριέται, στεναχωριούνται πολύ.
Δεν είναι δίκαιο αυτό που ζητώ; Ακούγεται ανώριμη η απαίτησή μου; Κάνω σε κάποιο σημείο λάθος; Νιώθω πια αδικημένη. Προσπάθησα να είμαι σε όλα τέλεια, σαν μαθήτρια, σαν φοιτήτρια, να βρω από μικρή και γρήγορα μια καλή δουλειά, να πληρώνω τα πάντα μόνη μου, να μην τους στεναχωρώ με τα παράπονα της δουλειάς μου, να μην έχω γενικά ποτέ και για τίποτα απαιτήσεις, αλλά πια νιώθω πάρα πολύ κουρασμένη από όλα, από όλη αυτή την προσπάθεια. Μου λένε εν ολίγοις ότι αν δεν παντρευτώ ή δεν δουλεύω στην πόλη μας, όπως ο αδερφός μου, δεν έχω δικαίωμα σε αυτό το σπίτι. Πρέπει να δω αλλιώς τα πράγματα; -
Ναι.
Οι γονείς σου δεν δείχνουν αδυναμία στον αδερφό σου. Σας φέρονται με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Τα σπίτια δεν σας τα αγόρασαν για να κάνετε τη ζωή σας όπως θέλετε. Δεν σας τα έκαναν δώρο. Σας τα αγόρασαν για να πάτε να μείνετε κοντά τους, ώστε να μπορούν να σας «προσέχουν», δηλαδή να σας ελέγχουν, εσάς και τις οικογένειες σας, γιατί είναι γονείς σας και αυτό το θεωρούν αυτονόητο δικαίωμα τους. Τα παιδιά είναι πάντα παιδιά τους, δεν μεγαλώνουν ποτέ. Από τη μεριά τους, σας έκαναν μια πολύ μεγάλη προσφορά, που είναι ένα δικό σας σπίτι. Το λιγότερο που μπορείτε να κάνετε είναι να το δεχτείτε υπό τους όρους τους. Το να ζητάς το ενοίκιο στα μάτια τους είναι εκμετάλλευση.
Έχεις κάθε δικαίωμα να μην δέχεσαι τους όρους, αλλά δεν έχεις δικαίωμα να απαιτείς να σου δώσουν κάτι με τους δικούς σου όρους. Από πού και ως πού «απαιτείς;» Ποια είναι η αδικία; Ο αδερφός σου συμμορφώθηκε με τους όρους (όχι εντελώς, γιατί του μένει να βρει δουλειά και να κάνει παιδιά, αλλά οι γονείς σου το δουλεύουν το θέμα). Εσύ, όχι.
Η «απαίτηση» σου σε βάζει στη θέση που οι γονείς σου έχουν επιλέξει για σένα: του παιδιού που δεν μεγαλώνει ποτέ. Παίζεις το ρόλο σου απολύτως ικανοποιητικά. Ανταγωνίζεσαι τον αδερφό σου στις γονεϊκές παροχές, χρησιμοποιείς το έντιμο παρελθόν ως καλή κόρη για να κερδίσεις κάτι υπέρ σου, απαιτείς περιουσία που πιστεύεις ότι σου ανήκει δικαιωματικά, με τον τρόπο που σε βολεύει. Αν θέλεις να αλλάξεις τους όρους του παιχνιδιού και να φέρεις τα πάνω κάτω, πρέπει να αρνηθείς τα χρήματα τους. Αν δεν μπορούν να σε εκβιάσουν με τα λεφτά, τι μένει;
Και κάτι ακόμα: οι γονείς σου δεν σκοπεύουν να σε διευκολύνουν γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα κάνεις άσωτη ζωή και δεν θα κοιτάξεις να βρεις άντρα να παντρευτείς. Δεν πήραν το σπίτι για να κάνεις την καλή ζωή μόνη σου, αδέσμευτη, βορά στις ορέξεις του καθενός. Να σου δώσουν λεφτά για να κάνεις ντόλτσε βίτα με το καινούριο σου αυτοκίνητο; Όχι βέβαια. Κατά τη γνώμη τους πρέπει να ζοριστείς, για να δεσμευτείς με κάποιον που –φυσικά- θα φέρεις στο σπίτι τους, στην πόλη τους, και με τον οποίο θα κάνεις ακριβώς δύο παιδιά, μέσα σε ακριβώς τρία χρόνια. Θέλεις να τους αλλάξεις την κοσμοθεωρία τους; Καλή τύχη.
__________________
2.
αγαπητη αμπα. φαινεται να σου ειναι ευκολο να πεις ποια ειναι τα τελευταια βιβλια που διαβασες. μπορεις εξισου ευκολα να μας αποκαλυψεις το μακιγιαζ που φορας πριν βγεις το πρωι απ το σπιτι ή τι μαρκα ειναι τα αγαπημενα τακουνια που φορας? αν σου ειναι εξισου ευκολο, αποκαλυψε τα μας. αν οχι, εξηγησε μας τους λογους.- σσς
Μου είναι εξίσου εύκολο, αλλά κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί να μάθει για το μακιγιάζ και τα τακούνια μου, και πιστεύω ότι ούτε εσύ ενδιαφέρεσαι στην πραγματικότητα, αλλά ρωτάς γιατί βλέπεις κάτι προβοκατόρικο στην υπόθεση, που για να πω την αλήθεια αδυνατώ να δω.
__________________
3.
γεια σου α μπα,
τι εχεις να πεις για τις ενοχες? εχω πληγωσει καποιον και, αν και νιωθω οτι κανω το σωστο για μενα κι εν μερει και για κεινον, αδυνατω να διαχειριστω το οτι νιωθει ασχημα εξαιτιας μου. Το μονο που θελω απ αυτον ειναι καποιου ειδους συγχωρεση, αλλα δεν ξερω αν ειναι σωστο να του ζηταω κατι τετοιο μετα απ αυτο που εκανα. Πώς να το ξεπερασω?- idontknow
Α, όχι, δεν δουλεύει έτσι το πράγμα. Ακόμη και από το Θεό να ζητούσες την συγχώρεση, ο μεσάζων (ο παπάς) θα σε ρωτούσε για τι είδους αμαρτία μιλάμε. Σε εμπιστευτικό κλίμα βέβαια, αλλά θα σε ρωτούσε οπωσδήποτε. Δεν είναι εν λευκώ αυτή η επιταγή. Το «έχω πληγώσει κάποιον» είναι καλό για τον κινηματογράφο, αλλά εδώ δεν υπεκφεύγουμε, γι' αυτό υπάρχει το καθεστώς ανωνυμίας.
Μολαταύτα, κάποιες γενικές οδηγίες μπορεί να βοηθήσουν. Όταν νιώθουμε ότι έχουμε αδικήσει κάποιον, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να ζητήσουμε συγνώμη. Η συγνώμη είναι αυτή που πρέπει να μας ανακουφίσει, και όχι η αντίδραση του άλλου. Ο άλλος δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντί σου, και είναι ελεύθερος να μη σε συγχωρέσει. Αν έχεις κάνει κάτι πολύ βαρύ, που δεν συγχωρείται, μπορεί να μην το ξεπεράσεις. Δεν χρειάζεται να το ξεπεράσεις. Δεν ξεπερνιούνται όλα. Μερικά μένουν μέσα μας, για να μας υπενθυμίζουν και να μας προστατεύουν από παρόμοια ατοπήματα.
__________________
4.
Αγαπημένο μου Α,μπα-κι, σε παρακολουθώ καιρό και η στήλη σου αποτελεί, αφενός, την πρωινή διασκέδαση μαζί με τον καφέ μου, πριν ξεκινήσω το διάβασμα και, αφετέρου, τροφή για σκέψη για τα διάφορα θέματα που πραγματεύεται.
Η δική μου ερώτηση δεν είναι διόλου πρωτότυπη και είναι ένα μικρό πρόβλημα, αισθηματικής φύσεως. Σίγουρα δεν είναι το μεγαλύτερο που αντιμετωπίζω, αλλά είναι από αυτά που επιδέχονται συμβουλές και συζήτηση, ακόμη και από κάποιον άγνωστο.
Θα περάσω στο παρασύνθημα: είμαι 23 ετών, μόλις τελείωσα τη σχολή μου και ετοιμάζομαι για νέα μονοπάτια και όνειρα, διαβάζοντας πολύ. Ερωτικά είχα μια 3ετή σχέση, απ την οποία έμαθα πολλά αλλά και ταλαιπωρήθηκα πολύ μέχρι να καταφέρω να ωριμάσω και να εξάγω τα συμπεράσματα που πρέπει, ώστε να προχωρήσω. Και πιστεύω τα κατάφερα καλά, καθώς η απογοήτευση και ο θυμός μου μετατράπηκαν σε γνώση με τον καιρό και με πολλή προσπάθεια.
Έκτοτε έχουν περάσει 2χρόνια, έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους από παρέες φίλων, εθελοντικές ομάδες που συμμετέχω και από τα διάφορα ενδιαφέροντα που έχω. Έχει τύχει αρκετές φορές να βγαίνω με ανθρώπους που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον, με σκοπό να γνωριστούμε καλύτερα. Ωστόσο, δεν έχω καταφέρει να ταιριάξω με κάποιον. Συνήθως δε θεωρούμε τα ίδια πράγματα δεδομένα από άποψη συμπεριφοράς, επικοινωνίας και σεβασμού, οπότε περίπου σε περίοδο ενός μήνα έχω ανιχνεύσει ότι δεν ταιριάζουμε και έτσι, σταματάω σταδιακά τις επαφές. Με κάποιους από αυτούς ταιριάξαμε σαν παρέα (όχι φίλοι), με άλλους χαθήκαμε. Ευτυχώς, μεγαλώνοντας έμαθα να ανιχνεύω από νωρίς τα προειδοποιητικά σημάδια και να μην εθελοτυφλώ.
Αλλά α,μπα μου, ενώ ξέρω πολύ καλά τι θέλω από τον άνθρωπο με τον οποίο θα είμαι μαζί, δεν έχω καταφέρει να συμπλεύσω με κάποιον απ' όσους γνώρισα. Πιθανότατα δεν έχει τύχει ακόμη. Από την άλλη σκέφτομαι ότι, ίσως, δε θα μου ξανασυμβεί να ταιριάξω με κάποιον, και, έτσι, στεναχωριέμαι.
Η ερώτησή μου είναι αν πιστεύεις ότι μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω από αυτό που ήδη κάνω, και σου περιγράφω παραπάνω;
Σε φιλώ! –
Ακούγεσαι πολύ αναλυτικός τύπος, που σκέφτεται πολύ τα πράγματα. Ίσως περισσότερο από όσο χρειάζεται, αλλά αυτό δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Μολαταύτα, η αναλυτική σου σκέψη έχει κάποια κενά.
Είχες μια σχέση που έληξε επειδή ταλαιπωρήθηκες, και χρειάστηκες χρόνο για να ξεπεράσεις το τραύμα και να το μετασχηματίσεις σε εμπειρία και γνώση. Από αυτό πώς καταλήγεις στο «δε θα μου ΞΑΝΑσυμβεί να ταιριάξω με κάποιον;» Ακόμη δεν ξέρεις πώς είναι να ταιριάζεις με κάποιον, και είναι απολύτως φυσιολογικό, γιατί είσαι μόλις 23. Τώρα είσαι στη δεκαετία που αρχίζεις να υποψιάζεσαι ποια είσαι, κι έχεις άλλα δέκα χρόνια για να σιγουρευτείς, και μετά άλλα δέκα για να αναθεωρήσεις... Γενικά, έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου. Συγκεντρώσου σ' αυτό το μονοπάτι που κρύβει όλες τις εκπλήξεις, και όχι στον σύντομο πειραματισμό που σε τσαλάκωσε λίγο.
Μην είσαι τόσο σίγουρη ότι ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις, γιατί ήδη μια φορά έδειξες ότι έκανες λάθος. Δέξου την άγνοια σου με χαρά και περιέργεια. Όσο πιο άκαμπτη είσαι σχετικά με το τι θέλεις, τόσο πιθανότερο είναι να κάνεις λάθη. Αυτά που θέλεις είναι πολύ πιθανό να είναι αυτά που νομίζεις ότι πρέπει να θέλεις. Δεν ξέρεις τους ανθρώπους. Χάρισε στον εαυτό σου το περιθώριο της έκπληξης. Θα εκπλαγείς από τους άλλους, αλλά το πιο σημαντικό είναι να εκπλαγείς από τον εαυτό σου.
__________________
5.
Ρε συ α μπα, όλο λέω να σου γράψω και όλο το αποφεύγω. Θέλω να σου μιλήσω για τα αδέλφια μου και τη σχέση μου μαζί τους. Μεγαλώσαμε σε μια δύσκολη οικογένεια, με δυσκολίες οικονομικές, κοινωνικές και πολλά οικογενειακά προβλήματα, με δυο γονείς εντελώς ανώριμους για να κάνουν οικογένεια και εμείς πάντα στο κέντρο των προβλημάτων, να ακούμε τους τσακωμούς τους, να προσπαθούμε να βρούμε λύση στα προβλήματά τους, να υφιστάμεθα τα ψυχολογικά της μητέρας μας και τον εξευτελισμό και την αδιαφορία του πατέρα μας. Τέλος πάντων, με λίγα λόγια περάσαμε δύσκολα παιδικά χρόνια και πίστευα ότι και τα 3 αδέλφια θα μαθαίναμε από τα λάθη των δικών μας και θα γινόμασταν διαφορετικοί και κυρίως καλύτεροι.
Η αδελφή μου αρχικά είναι η μεγαλύτερη και από τα 3 αδέλφια. Ήταν πάντα τρομερά αυταρχική, εγωίστρια και απίστευτα συμφεροντολόγα. Έκανε πράγματα που ωφελούσαν μόνο εκείνη, έκρινε αυστηρά τους άλλους και κορόιδευε τους πάντες. Δεν είχε ποτέ σταθερές φιλίες, έκανε πάντα περίεργες σχέσεις που κατέληγαν άσχημα και είχαν συνέπειες σε όλη την οικογένεια και γενικά δεν σεβόταν κανέναν και τίποτα. Ακόμη και τώρα οι γονείς μου την φοβούνται, δεν της φέρνουν ποτέ αντίρρηση και λένε τα παράπονά τους σε εμάς μόνο πίσω από την πλάτη της. Είχε περάσει για σπουδές σε μια κοντινή πόλη από το πατρικό μας, νοίκιαζε πάντα μεγάλα σπίτια και τα επίπλωνε μεγαλοπρεπώς, αδιαφορούσε για τη σχολή (σημειωτέον μετά από 10 χρόνια ακόμα να τελειώσει), δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν, περνούσε τον καιρό της με εφήμερες σχέσεις απολαμβάνοντας την ελευθερία της και σε ερωτήσεις των γονιών μου σχετικά με τις σπουδές της φυσικά τους έβριζε και αυτοί μαζεύονταν στη γωνιά τους. Όταν ήρθε ο καιρός να δώσω εγώ πανελλήνιες δε με ήθελε σπίτι της, επηρέαζε τους γονείς μας να με στείλουν μακριά ενώ σε εμένα έλεγε να φύγω να σπουδάσω σε άλλη πόλη για να έχω την ελευθερία μου, να μην έχω τους γονείς μας πάνω στο κεφάλι μου κτλ κτλ. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσκιστώ στο διάβασμα, να περάσω με μια πολύ καλή σχολή στην Αθήνα αλλά να μην πάω ποτέ γιατί προφανώς τα οικονομικά της οικογένειας δεν έβγαιναν για να σπουδάσει άλλο ένα παιδί σε άλλη πόλη, αν και το πάλεψαν πολύ οι δικοί μου. Τελικά έδωσα πάλι εξετάσεις και πέρασα στον τόπο που σπούδαζε και η αδελφή μου. Δεν μου φέρθηκε ποτέ καλά, πάντα με καταδυνάστευε, με έκανε να αισθάνομαι φιλοξενούμενος και αδιαφορούσε για εμένα. Μέχρι που αποφάσισε να φύγει γιατί είχε βρει νέο γκόμενο και μετακόμισε μαζί του στην Αθήνα (και τώρα ετοιμάζονται να παντρευτούν). Εγώ από την άλλη έζησα μια πολύ στερημένη φοιτητική ζωή, πήρα πτυχίο στην ώρα μου και διέπρεψα στον τομέα των σπουδών μου. Περιττό να σου πω ότι οι σπουδές μου υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα ταμπού για αυτή την οικογένεια. Δεν μιλάμε για αυτές, δεν τολμάμε να κουβεντιάσουμε για τα όνειρά μου και γενικά δεν μπορώ να αναφέρω τίποτα γιατί για κάποιο λόγο η αδελφή μου τα έχει απαγορεύσει όλα αυτά. Είναι ζήλια, είναι κακία, δεν ξέρω... Όταν μάλιστα συζήτησα με τους γονείς μου το ενδεχόμενο ενός μεταπτυχιακού και αν θα μπορούσαν να μου καλύψουν την πρώτη δόση των διδάκτρων μέχρι να βρω δουλειά, επενέβη λέγοντας σε εμένα πως δεν πρέπει να τους εμπιστευτώ αλλά πίσω από την πλάτη μου τους απαγόρευσε να μου δώσουν λεφτά ή αλλιώς να της δώσουν και εκείνης το ίδιο ποσό. Σημειωτέον παντρεύεται σε ένα χρόνο και απλά κάθεται στο σπίτι της περιμένοντας από τους γονείς μου να βρουν τα λεφτά για το γάμο της και αυτή δεν κουνάει ούτε το μικρό της δαχτυλάκι. Εννοείται βέβαια πως δεν παραδέχεται ότι την βοήθησαν οι δικοί μου στις σπουδές της. Όλο λέει ότι ήταν μόνη της και τα έβγαζε πέρα, κάτι που είναι εντελώς ψέμα. Μέχρι και αυτοκίνητο πήρε στο 2ο έτος!!! Είναι ένα άτομο πολύ αρνητικό σε όλα, μισεί πεθερικά, θείους, θείες, ξαδέλφια κτλ και αρέσκεται στο να κουτσομπολεύει τρομερά τους γύρω της. Δεν ξέρω τι άλλο να πω για την αδελφή μου, είμαι πολύ απογοητευμένος...
Ο αδελφός μου από την άλλη επέλεξε μια εντελώς μοναχική ζωή, δεν έφυγε ποτέ από το σπίτι, δεν θέλησε να σπουδάσει, δεν είναι καθόλου κοινωνικός και δεν νομίζω να θέλει να κάνει κάτι με τη ζωή του. Έχουμε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, ο ίδιος δεν έχει φράγκο χρόνια τώρα αλλά τα τελευταία 5 χρόνια που έχει γυρίσει από φαντάρος δεν έχει κάνει τίποτα. Έχει κάνει μια σιωπηρή συμφωνία με τον πατέρα μου έτσι ώστε ο αδελφός μου να του κάνει το δούλο σε ότι θέλει και σε αντάλλαγμα ο πατέρας μου να μην του χτυπάει το θέμα της δουλειάς. Είναι πολύ μίζερος με τη ζωή, όταν τον ρωτάς τι θέλει να κάνει λέει ότι περιμένει την καλή δουλειά (παρόλο που δεν έχει κανένα προσόν) ή ότι θέλει να κάνει δική του επιχείρηση (παρόλο που δεν μιλάει σε άνθρωπο, αρνείται να ψαχτεί και δεν πηγαίνει να πληρώσει ούτε λογαριασμό της ΔΕΗ χωρίς συνοδεία). Τώρα τελευταία χτυπάει στους δικούς μου ότι δεν σπούδασε λόγω εμένα και της αδελφής μου για να εξοικονομήσουμε χρήματα κάτι το οποίο είναι απόλυτο ψέμα, με το ζόρι έβγαλε το σχολείο και όταν σπούδαζα τον πιέζαμε να έρθει να κάνει κάτι και αυτό αλλά έλεγε πως ''δεν μπορεί τη ζωή στην πόλη''. Αυτό που με στενοχωρεί είναι πως ναι μεν έχει επιλέξει αυτή τη ζωή αλλά δεν την υποστηρίζει την επιλογή τους. Θεωρεί πως εγώ πρέπει να κάνω όλα όσα κάνει και αυτός και να ανακατεύομαι σε ότι και αυτός μιας και ζούμε στο ίδιο σπίτι, λέει μάλιστα ότι ''Θα με στρώσει'' λες και έχω παρεκκλίνει από το σωστό. Δεν θέλω να ασχοληθώ με αγροτικά θέματα, έχω επιστρέψει στο πατρικό μου μετά το στρατό μέχρι να βρω μεταπτυχιακό κ δουλειά κ να φύγω, κακό είναι?
Τέλος πάντων, μακρηγορώ και δεν έχει νόημα, νομίζω μπορείς να καταλάβεις τον χαρακτήρα τους πλέον. Η ερώτησή μου είναι τι να κάνω για να είμαστε πιο κοντά οι τρεις μας? Η ζωή περνάει αλλά η σχέση με τα αδέλφια δεν χάνεται, πιστεύω ότι είναι μια κατηγορία ανθρώπων που είναι πάντα στη ζωή μας. Τι να κάνω εγώ όμως για να τα πάμε καλύτερα? Δεν μπορώ προφανώς να κάνω ότι λένε γιατί ζουν ακραίες ζωές, ο καθένας με τον τρόπο του, και από την άλλη δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν και εκείνοι ένα βήμα, γι'αυτούς είμαι πάντα ο ''κουλτουριάρης'', ο ''σνομπ'' και ο ''φιλόσοφος'' όπως συχνά με χαρακτηρίζουν. Το μόνο που έχω κάνει είναι να έχω σταθερά όνειρα, να κυνηγάω το κάτι παραπάνω και να φροντίζω πάντα να καλλιεργώ και να εξελίσσω τον εαυτό μου, τόσο κακό είναι?
Τι να κάνω α μπα? Δεν μπορώ να βρω λύση...
Την οικογένεια μας δεν τη διαλέγουμε, ως γνωστόν. Αυτό είναι η πίκρα και η ευλογία, κατά μια έννοια, γιατί ναι μεν είναι αυτή που είναι, αλλά από την άλλη, θα είναι αυτή για πάντα. Δεν μπορεί κάποιος να σταματήσει να είναι αδερφός σου, όπως μπορεί να σταματήσει να είναι φίλος σου.
Αυτό που θα βοηθήσει εσένα, και κατά συνέπεια, ως αποτέλεσμα, και τις σχέσεις με τα αδέρφια σου, είναι να γίνεις πλήρως ανεξάρτητος οικονομικά. Αυτό αλλάζει τρομερά τις ισορροπίες. Θα καταφέρεις να σχηματίσεις νέες σχέσεις με τους όρους σου, μόνο όταν έχεις το χώρο για να υποχωρείς και να αποφεύγεις την υποχρεωτική επαφή. Η δυνατότητα επιλογής είναι που σχηματίζει τις στενές σχέσεις στα αδέρφια. Αν δεν χρειαζόταν να τους βλέπεις, θα το έκανες; Ένα ουδέτερο έδαφος, χωρίς δεσμεύεις, είναι ο μόνος τρόπος για να ξεκινήσει μια πιο υγιής συζήτηση, και κατά συνέπεια, σχέση.
Όλα αυτά βέβαια μόνο αν υπάρχει πρόθεση και από την άλλη πλευρά. Για τη συμπεριφορά των άλλων όμως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Μόνο τη δική σου μπορείς να ελέγξεις.
__________________
6.
Είχα μια σχέση με έναν για κανα χρόνο, με έβγαλε κάτι φωτο ακατάλληλου δια ανηλίκους περιεχομένου, εν γνώση μου πάντα. Αλλά τώρα που χωρίσαμε δεν έχω μετανιώσει για κάτι και να βγουν στη φόρα οι φωτο κάποτε, πάλι δε με νοιάζει, δεν κάνω κάτι παράνομο, το αρχαιότερο και ωραιότερο άθλημα κάνω. Οι φίλοι μου που το γνωρίζουν γιατί με ζαλίζουν τόσο; Δεν είπε ο άνθρωπος οτι θα τις αναρτήσει πουθενα, απλά και καλά επειδή χωρίσαμε οι φιλοι μου θεωρουν αυτονοητο οτι οι φωτο θα γινουν δημοσιο θεαμα. Λένε οτι δε παίρνω τίποτα στα σοβαρά και αυτό είναι σοβαρό. Είναι σοβαρό; και αν ναι γιατί; Ηλικιακα είμαι 35, γυναίκα, αδέσμευτη και λίγο παχουλούλα :)- Ανέμελη++
Η γυναικεία ανεμελιά στα σεξουαλικά θέματα θεωρείται επικίνδυνη, γενικώς, και προκαλεί αντανακλαστική ανησυχία. Αν περιορίζεται στις φωτογραφίες η υπόθεση, καλύτερα να κοιτάνε τη δουλειά τους (αλλά κι εσύ να προσέχεις τι λες και σε ποιον, και γιατί). Αλλά αν σου λένε οι φίλοι σου ότι δεν παίρνεις τίποτα στα σοβαρά και ότι αυτό είναι το σοβαρό, μιλάμε για άλλη κουβέντα. Αν τους θεωρείς φίλους που πραγματικά θέλουν το καλύτερο για σένα, καλύτερα να την κάνεις μαζί τους.
__________________
7.
Με αφορμή την ερωτηση 1 στις 17/8/15 μπορεις να δώσεις καποια παραδειγματα "παραχωρησης εξουσίας" σε καποιον που μόλις γνωρίζουμε και κάποια παραδειγματα "μη παραχωρησης" της εξουσιας?- leni
Η διαθεσιμότητα, φυσικής ή ηλεκτρονικής παρουσίας, είναι ένα παράδειγμα. Όταν δείχνεις σε κάποιον που μόλις γνώρισες ότι τον έχεις κάνει προτεραιότητα, του δίνεις το μήνυμα ότι δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Κακή ιδέα. Η εξάρτηση της διάθεσης μας από τις ορέξεις του, είναι ένα άλλο παράδειγμα. Όταν δείχνεις σε κάποιον που μόλις γνώρισες ότι τα κέφια σου συνδέονται απολύτως με αυτόν, του δίνεις το μήνυμα ότι δεν έχεις άλλους σημαντικούς ανθρώπους, ή άλλα σημαντικά γεγονότα, στη ζωή σου. Και πάλι, κακή ιδέα.
Φυσικά μπορεί να γνωρίσεις κάποιον και να πάνε όλα αυτά περίπατο, επειδή έχεις ξετρελαθεί και δεν θέλεις ούτε να βλέπεις ούτε να ακούς άλλον. Ωραίο είναι αυτό, ακόμα καλύτερο είναι όμως όταν υπάρχει θέληση και από την άλλη πλευρά. Αν δεν υπάρχει ενθουσιώδης συμμετοχή, ή έστω, θετική συμμετοχή, μπαίνεις στη θέση αυτού που περιμένει, και αυτό παραχωρεί εξουσία.
Δεν είναι κάποια συνταγή, και είναι αδύνατον να ελέγχει κάποιος τον εαυτό του σε τέτοιο βαθμό, και αν γίνεται, είναι μάλλον παθολογικό. Πρόβλημα είναι μόνο όταν κάποιος παραχωρεί εξουσίες γιατί έτσι ελπίζει ότι θα αναγκάσει τον άλλον να μην φύγει. Όταν κάνει το «καλό παιδί». Αυτό είναι χειριστικό, και σκέτη απελπισία.
__________________
7. 1
Α μπα δώσε στον κόσμο βιβλία να διαβάσει!!! Πρότεινε καμιά δεκαριά βιβλία που πιστεύεις ότι είναι άξια προσοχής!!!- βιβλιοφάγος
Επειδή αυτή η ερώτηση επαναλαμβάνεται συχνά, έχω φτιάξει ένα προφίλ στο goodreads που προσπαθώ να ανανεώνω. Είμαι η Lena Fou.
σχόλια