__________________
1.
Αγαπητη Α, μπα:
Σε περιπτωση που κάποιος ενηλικας είναι θυμα παρενόχλησης απο πρωην συνεργατη του (παρακολουθησεις, τηλεφωνα -φαρσες, συκοφαντιες κα) που μπορει να απευθυνθει?Επισης υπάρχει καποια υπηρεσια ψυχολογικης υποστηριξης? Ευχαριστω- target
Ρώτα έναν δικηγόρο για το τι μπορείς να κάνεις και τι πρέπει να κάνεις ώστε να ξέρεις τι αποδείξεις να δώσεις στην αστυνομία. Μας διαβάζουν πολλοί δικηγόροι, και ελπίζω κάποιος να μας πει ποια είναι η σχετική νομοθεσία.
Υπηρεσία ψυχολογικής υποστήριξης για θύματα παρενόχλησης, ή γενικά; Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι τόσο συγκεκριμένο. Για γενικά θέματα, εδώ.
__________________
2.
Γεια σου Α, μπα! Έχω σοκαριστεί από ένα πρόσφατο περιστατικό με φίλη μου (γνωριζόμαστε από το Γυμνάσιο, τώρα οδεύουμε στα 25). Η συγκεκριμένη κοπέλα είναι πανέξυπνη και ικανότατη, τελείωσε ακριβώς σε 4 χρόνια τις σπουδές της στη φιλολογία, και γενικά είναι ο τύπος ανθρώπου που φαντάζεσαι ότι θα τα πάει καλά στη ζωή της... Όμως, εδώ και 3 χρόνια (και όσο σπούδαζε, φυσικά) δεν έχει καταφέρει να δουλέψει. Στην αρχή έψαχνε στο αντικείμενό της (αυστηρά), αποφεύγοντας όμως, για παράδειγμα, ιδιαίτερα ή δουλειές μακρινές από το σπίτι της. Περνάει λοιπόν ο καιρός, από δουλειά τίποτα, και αραιώνει σιγά σιγά η αναζήτηση, αρχίζει να σκέφτεται πως όσο και να ψάξει θα είναι μάταιο. Κάνει αίτηση για ένα μάστερ, διαβάζει για τις εξετάσεις, αποτυγχάνει, λέγοντας εκ των υστέρων ότι δεν είχε όρεξη να διαβάσει οπότε δεν έβαλε τα δυνατά της. Δεν ξαναπροσπαθεί για κανένα μάστερ. Έχει πάει κατά καιρούς σε κάποιες συνεντεύξεις άσχετες του αντικειμένου, αλλά είναι σαν να σαμποτάρει τον εαυτό της (π.χ. έχει αναφέρει ότι δεν θέλει να βρει άσχετη δουλειά για να μη «βγει από το στόχο της»). Ζει με χαρτζιλίκι από τους γονείς της, πολύ περιορισμένα, και υπακούοντας σε κάθε τους θέληση, όπως να μην κοιμάται με τον επί 5 χρόνια φίλο της. Το αποκορύφωμα όμως, αυτό που δεν μπορώ ακόμα να συνειδητοποιήσω, είναι το εξής: ο φίλος της δουλεύει χρόνια σαν σερβιτόρος σε τουριστικό μέρος, με καλές σχέσεις με τα αφεντικά του. Το καλοκαίρι λοιπόν της είπε να πάει στη δουλειά επειδή χρειάζονται κόσμο. Εκείνη αρνήθηκε. Εγώ προσπαθώ με ήπιο τρόπο να της πω να πάει (είμαι εξωτερικό και επικοινωνούμε μέσω social media κυρίως), γιατί ξέρω πως αν επιμείνω πολύ έντονα θα το γυρίσει στην άμυνα (έχει ξανασυμβεί). Την τελευταία φορά που έθιξα το θέμα (αφού μου είπε ότι αντί να πάει στη δουλειά θα συνεχίσει τις διακοπές της), ειπώθηκε ο εξής διάλογος: «Πήγαινε για μια μέρα, τι έχεις να χάσεις;» «Ε, το καθισιό!». ΤΟ ΚΑΘΙΣΙΟ! Δεν μπορώ ακόμα να το συνειδητοποιήσω! Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ, μπλόκαρα τελείως, δεν περίμενα τέτοια απάντηση. Ο δε φίλος της μάζευε για αρκετούς μήνες χρήματα από τη δουλειά του με σκοπό να πάρουν μια φτηνή γκαρσονιέρα για να μείνουν μαζί, αλλά πρόσφατα του συνέβη οικογενειακή τραγωδία με αποτέλεσμα να μείνει στον άσσο. Το αποτέλεσμα; Δουλεύει σαν το σκυλί χωρίς καθόλου διακοπές, χωρίς καλά καλά ρεπό. Έχω ξαφνιαστεί και ταυτόχρονα έχω θυμώσει! Πώς να της δώσω να καταλάβει ότι πρέπει να πάρει τη ζωή στα χέρια της γιατί δεν είμαστε πια παιδιά;- Nancy
Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που μπορείς να κάνεις και απολύτως τίποτα που μπορείς να πεις για να αλλάξεις κάποιον που δεν βλέπει κάποιο πρόβλημα με τη συμπεριφορά του. Το επιχείρημα «το καθισιό» σε έπεισε; Άλλο τόσο θα πειστεί και αυτή με τα δικά σου επιχειρήματα. Μη σπαταλάς ενέργεια για χαμένες μάχες, κράτα την για την περίπτωση που στο μέλλον ζητήσει τη βοήθεια σου. Μάλλον θα αργήσει όμως να γίνει αυτό, κι αν γίνει ποτέ, γιατί για τη δικά της κριτήρια, η μέθοδος της είναι επιτυχημένη: κάθεται και έχει στέγη, φαγητό, και σχέση. Ανεξαρτησία δεν έχει, αλλά αυτό το παραχωρεί, γιατί καταλαβαίνει ότι όλα έχουν αντίτιμο. Τι μπορείς να της πεις για να της αλλάξεις τη γνώμη; Λες να υπάρχουν λέξεις αρκετά ισχυρές ώστε να αλλάξουν το χαρακτήρα κάποιου;
__________________
3.
Αγαπητή συνονόματη γεια σου!
Θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ απορίες "οποιασδήποτε άλλης φύσης" και να ακούσω τη γνώση σου. Από παιδί με θυμάμαι να ρέπω προς την απαισιοδοξία με μικρές καταθλιπτικές τάσεις, ups & downs κοκ. Μετά από σοβαρή κατάθλιψη περί τα 30 που μπλόκαρε τη ζωή μου συνολικά και φαρμακευτική αγωγή, άρχισα τις προσπάθειες για ψυχοθεραπεία. Αρχικά, είχα κάποιου είδους τηλεφωνική υποστήριξη από ψυχίατρο στην Ελλάδα που έβλεπα μόνο από κοντά στις γιορτές. Δεν με βοηθούσε ιδιαίτερα να ανοιχτώ και να μιλήσω πολύ, γιατί υπήρχε μακρινή συγγένεια, αλλά λόγω του έκτακτου της κατάστασης δέχθηκα την μη συστηματική και καλοπροαίρετη βοήθεια (να με παροτρύνει να πάρω αφενός αγωγή και αφετέρου να ψάξω για θεραπεία). Στη Γαλλία όπου και ζω από τα 27 μου είχα πρόβλημα να βρω αγγλόφωνο θεραπευτή (δουλεύω σε πολυ-εθνική εταιρία με τα αγγλικά ως πρώτη μου γλώσσα), καθότι τα γαλλικά μου είναι για να δω γαλλικό σινεμά, αλλά σίγουρα δεν επαρκούν για ψυχοθεραπεία. Κάποια στιγμή βρήκα αγγλόφωνο θεραπευτή (ήδη είχα κάπως βελτιωθεί με την φαρμακευτική αγωγή) και έκανα 15 περίπου συνεδρίες, επιφανειακές θα έλεγα. Όταν πλέον αισθάνθηκα καλύτερα, είτε από τα χάπια, είτε από την ψυχοθεραπεία (δεν ξέρω) ένιωσα λιγότερη τη δέσμευση να πηγαίνω στο εβδομαδιαίο ραντεβού μου (έπρεπε να καλύψω και το χαμένο έδαφος εργασιακά) που ελάχιστο ενδιαφέρον μου προκαλούσε, ενώ ο θεραπευτής μου ήταν αν όχι αντιπαθητικός, βαρετός. Κύλησαν τα χρόνια και σε 3 χρόνια υποτροπίασα, σαφώς ελαφρύτερα. Έψαξα βοήθεια αρχικά στα ελληνικά και έκανα περιπου 10 συνεδρίες με Ελληνα θεραπευτή μέσω skype (δοκίμασα 2 διαφορετικούς και για οικονομικούς, πρακτικούς και επικοινωνιακούς λόγους έμεινα με τον 2ο). Πάλι όμως ένιωθα ότι όταν είμαι χάλια κάπως βάζω σε μια τάξη τις σκέψεις μου και "αραιώνω" την απελπισία, αλλά ουσιαστική αλλαγή στον πεσιμιστικό τρόπο σκέψης μου, αναζήτηση αιτιών και μια πιο βαθειά θεραπευτική προσέγγιση δεν είδα/δεν μπόρεσα εγώ να φτάσω. Σταματάω την online θεραπεία και ψάχνω για αγγλόφωνο θεραπευτή, πλέον στην μεγαλύτερη πόλη που εν τω μεταξύ μετακόμισα. Βρίσκω μια κατά γενική ομολογία συμπαθητική και επιστημονικά (όσο μπορώ να το κρίνω) σοβαρή θεραπεύτρια. Τη δε θεραπεία έχω πλέον την πολυτέλεια να την πληρώνει κατά 75% η ασφάλειά μου, οπότε το είδα και ως ευκαιρία. Η θεραπεία συνεχίζετε εδώ και ένα χρόνο και το τελευταίο εξάμηνο με 2 συνεδρίες την εβδομάδα. Την κατάθλιψή μου θα την χαρακτήριζα ήπια, αλλά ωστόσο με δυσκολεύει στην καθημερινότητά μου και είναι σαν να φεύγει η ζωή μέσα από τα χέρια μου και να μην με ενδιαφέρει. Δυσκολεύομαι να χαρώ και να απολαύσω και απλά προσποιούμαι ή πιέζω τον εαυτό μου να ζω φυσιολογικά ενιότε για τους γύρω μου και για να μην κατρακυλύσω στον πάτο της κατάθλιψης. Ωστόσο, αυτό που με ανησυχεί είναι ότι και πάλι η ψυχοθεραπεία βλέπω να έχει μια επιφανειακή επίδραση. Είναι σαν να πηγαίνω κάπου, σε μια φίλη, να γκρινιάζω, να αναφέρω πως νιώθω, τι παρατήρησα, να ανακουφίζομαι προσωρινά, αλλά να μην μπαίνω στο ζουμί της υπόθεσης. Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό, και δεν είμαι σίγουρη ότι το πρόβλημα είναι απαραίτητα από την πλευρά του θεραπευτή ή αν με κάποιο τρόπο υπεκφεύγω και σαμποτάρω μόνη μου την διαδικασία, δεν συνδέομαι με τον θεραπευτή και τα παρατάω... Αν και έχεις πει πολλές φορές ότι αυτά τα θέματα είναι για να τα συζητάμε με τον θεραπευτή μας, και προφανώς αυτό πρέπει να κάνω στην επόμενη συνεδρία (αν πάλι η επιφανειακότητα δεν υπερισχύσει και δεν αναλωθώ στην γκρίνια για τα υπαρκτά προβλήματα και τις καταθλιπτικές μου τάσεις) για μένα είναι πιο εύκολο να εκφραστώ γραπτώς εδώ και να ρωτήσω τη γνώμη σου και τη γνώμη των αναγνωστών σου. Τι τελικά είναι η θεραπεία; Μήπως έχω υπερβολικά υψηλές προσδοκίες; Δεν μου ταιριάζουν οι θεραπευτές και δεν ανοίγομαι ή είναι ένα βήμα που ούτως ή άλλως δύσκολα γίνεται; Υπάρχει τρόπος ή έχετε εμπειρία όπου ένας πεσιμιστής, καταθλιπτικός έκανε στροφή στην ζωή του και την έζησε ως amita-motionίστας, positive energy represantive και δεν ξέρω εγώ τι άλλο ή αυτοί οι άνθρωποι: 1) ντοπάρονται και το κρύβουν 2) έτσι γεννήθηκαν/μεγάλωσαν σε αντίστοιχο περιβάλλον; Λ.Χ.
Η θεραπεία είναι μεταξύ άλλων, όλες αυτές οι ερωτήσεις. Αυτή η συζήτηση, που ξαναλέω, πρέπει να κάνεις με τη θεραπεύτρια σου, και νομίζω ότι είναι ένα σημείο καμπής για σένα, που απέφευγες να συζητήσεις με αυτόν που πρέπει, και εξακολουθείς να το αποφεύγεις.
Είναι πολύ σοβαρά ζητήματα αυτά για να συζητιούνται δημοσίως, μεταξύ αγνώστων, στο ίντερνετ. Κανείς δεν μπορεί να σου απαντήσει χωρίς να έχει τα εργαλεία και χωρίς να έχει συζητήσει μαζί σου. Μην ψάχνεις γενικές συμβουλές για θέματα που είναι αυστηρά προσωπικά και διαφορετικά για κάθε περίπτωση. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που άλλαξαν πολύ, άλλες περιπτώσεις ανθρώπων που δεν άλλαξαν καθόλου, άλλοι άλλαξαν μέτρια, καλά, άσχημα, γρήγορα, καλά – όλοι οι συνδυασμοί που μπορείς να βάλεις με το μυαλό σου, υπάρχουν, και άλλοι τόσοι που δεν μπορείς να φανταστείς. Καταλαβαίνω ότι νιώθεις μοναξιά και θέλεις κάποιος να σε ενθαρρύνει και να σου κρατήσει το χέρι. Αυτός ο κάποιος είναι η θεραπεύτρια σου. Κανένας άλλος.
__________________
4.
Γεια σου Α, μπα;,
Έχω κάνει κάνε κάποιες σχέσεις οι οποίες δεν προχώρησαν. Οδηγούμαι λοιπόν, εδώ και κάποιους μήνες (είμαι 30), να επεξεργάζομαι στο μυαλό μου μελλοντικά σενάρια δημιουργίας μονογονεϊκής οικογένειας, δηλαδή να γίνω μητέρα μέσω α/υιοθεσίας, ή β/τράπεζας σπέρματος.
Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν ψυχολογικές προεκτάσεις σε αυτό το θέμα -πάνω απ' ό,τιδήποτε άλλο - και έχω σκοπό να το θέσω προς συζήτηση στις ατομικές συνεδρίες μου (μπαίνω στον 3ο χρόνο συμβουλευτικής).
Οι ερωτήσεις μου λοιπόν προς εσένα και που με απασχολούν προς το παρόν είναι "φιλοσοφικο-κοινωνικής" φύσης: Τι πιστεύεις για τη τράπεζα σπέρματος στην δική μου προκειμένη ("single mum"); Ασφαλώς η υιοθεσία έχει μια κοινωνική αποστολή, αλλά είναι μεμπτό να υποκύπτω στον εγωισμό να θέλω να είναι και βιολογικά δικό μυ παιδί;
Να συμπληρώσω ότι είμαι εργαζόμενη με σχεδόν υγιή οικονομικά και ότι θα με υποστηρίξει η μητέρα μου σε αυτό.
Εν τέλει - πριν απαντήσεις "δούλεψε πρώτα το θέμα των σχέσεων στις συνεδρίες σου - πιστεύεις ότι το είδος "συμβουλευτική" είναι ενδεδειγμένος; Η προσέγγιση της θεραπείας μας είναι συστημική.
Σε ευχαριστώ!- απαστράπτουσα
Δεν θα απαντούσα αυτό που αναφέρεις. Αυτό που θέλω να πω, και το γράφω με τεράστια έκπληξη, είναι πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις από τόσο νωρίς ότι πρέπει να προσανατολιστείς σε σενάριο μονογονεϊκής οικογένειας. Μιλάμε για τεράστια έκπληξη. Δε μπορώ να πιστέψω ότι έχω καταλάβει σωστά. Οι τρεις σχέσεις που δεν πέτυχαν πριν τα τριάντα σε έκαναν να πιστέψεις ότι αυτό ήταν, δεν θα βρεθεί άντρας με τον οποίον θα θέλεις να κάνεις παιδί;
Εντάξει, ισχύει ότι οι γυναίκες έχουν περιορισμένο χρόνο για να κάνουν παιδιά, αλλά τα τριάντα είναι έξω φρενών ως όριο για να σκέφτεσαι να κάνεις παιδί μόνη σου. Εκτός και αν θέλεις να κάνεις μόνη σου παιδί για κάποιον άλλο λόγο, που δεν αναφέρεις, (τίθεται κάποιο θέμα υγείας;) αλλά αν είναι έτσι, γιατί ξεκινάς με τις σχέσεις που δεν πέτυχαν; Παντρεύτηκαν όλες σου οι φίλες στα 21 και πιστεύεις ότι έτσι είναι η ζωή; Ειλικρινά έχω σοκαριστεί, και έχουμε διαβάσει πολλά σοκαριστικά στο 'α μπα' ως τώρα.
Είμαι απολύτως υποστηρικτική σε όσες γυναίκες αποφασίζουν να κάνουν παιδί μόνες τους, και υποστηρίζω την καθεμία για όποια απόφαση πάρει για τους δικούς τους λόγους, είτε τράπεζα σπέρματος, είτε υιοθεσία, είτε ό,τι αποφασίσει. Επίσης είμαι εντελώς αντίθετη σε ιεραρχίες καλύτερης και χειρότερης μεθόδου για να γίνει κάποια γυναίκα μητέρα. Η καθεμία αποφασίζει σύμφωνα με τις αντοχές της, τα όνειρα της, και με τα δικά της δεδομένα υγείας, οικονομικής/κοινωνικής κατάστασης, και άλλα. Ενθαρρύνω εσένα, και όποια άλλη γυναίκα αναρωτιέται, να μη ζητάει τη γνώμη κανενός για αυτό το θέμα. Απολύτως κανενός. Είναι το σώμα της, και είναι η ζωή της, και μόνο η καθεμία για τον εαυτό της ξέρει τι πρέπει να κάνει.
__________________
5.
Γεια Αμπα και αναγνώστες!
Έχω βρεθεί σε "τελμα" στην εργασία μου : Η προιστάμενη μου αναχωρεί με άδεια μητρότητας για 1 χρόνο σε ένα μήνα και πριν λίγους μήνες μας ανακοίνωσαν αυτή την εξέλιξη με το επίσης χαρμόσυνο νέο ότι θα ΄ρθει στο τμήμα μας κάποια από άλλο τμήμα για να αναλάβει κάποια από τα καθήκοντα της προιστάμενής μας. Μόλις το άκουσα σοκαρίστηκα γιατί εγώ είμαι η πιο παλιά και έμπειρη στο τμήμα μου (είμαι εκεί 2 χρόνια), ενώ η άλλη κοπέλα είναι απλά λίγο πιο παλιά στην εταιρία, και επίσης έχω αποδεδειγμένα συνεισφέρει στην εταιρία με αυξημένα κέρδη (είμαι στις πωλήσεις), και ποιότητα.
Βεβαίως υπάρχει ένας παράγοντας που ενδεχομένως οδήγησε σε αυτή την απόφαση της προισταμένης και του CEΟ μας: η άλλη κοπέλα δεν τα πάει καθόλου καλά στο τμήμα της και επίσης έχει υψηλότερο μισθό από μένα. Επίσης, εγώ αναλαμβάνω χρονοβόρες και ειδικες περιπτώσεις και έχω υπερβολικό φόρτο εργασίας.
Αλλά, βρε Αμπά, αισθάνομαι ότι μπορώ να αναλάβω και άλλου είδους καθήκοντα, ευθύνες, λήψη αποφάσεων και συντονισμό. Δεν θέλω να είμαι μόνο "στρατιώτης"!
Δυστυχώς, στην εταιρία αυτή δεν "λειτουργεί" το να επικοινωνήσεις φιλοδοξίες, "θέλω" και σκέψεις και το έχω ανακαλύψει μέσα από απολύσεις / παραιτήσεις αυτό και η σιωπή είναι κάτι που "πιάνει" περισσότερο. Άρα, δεν μπορώ να πάω στον εργοδότη μου με αυτό το παράπονο, και καταλήγω νευριασμένη, απογοητευμένη και αγχωμένη.- Νευριασμένη
Είσαι η πιο παλιά και η πιο έμπειρη, μόνο που η άλλη κοπέλα είναι λίγο πιο παλιά; Γιατί έχει μεγαλύτερο μισθό; Μήπως είναι και λίγο πιο έμπειρη;
Δεν εξηγούνται όλα λίγο καλύτερα έτσι;
Και πώς κατέληξες στο συμπέρασμα ότι η σιωπή πετυχαίνει περισσότερο; Έχετε κάποιο σύστημα τηλεπάθειας εκεί; Δεν είναι απαραίτητο να παραπονεθείς για να διεκδικήσεις κάτι. Υπάρχει και ο θετικός, ενεργητικός τρόπος. Για παράδειγμα: «Κύριε Τάδε μου, τώρα που θα λείπει η προϊσταμένη θέλω να δηλώσω ότι είμαι έτοιμη να αναλάβω και άλλου είδους καθήκοντα. Έχω μεγάλο φόρτο εργασίας αλλά ξέρω ότι μπορώ να ανταπεξέλθω.»
Είδες; Χωρίς παράπονο. Χωρίς «θέλω». Απλή δήλωση πρόθεσης. Με ευγένεια. Αν δημιουργεί και αυτό προβλήματα, δουλεύεις στην κόλαση, και δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να πεις.
__________________
6.
Αγαπητή Α,μπα,
μετά την γέννηση της κορούλας μου κι αφού επουλώθηκαν όλες οι πληγές εκεί κάτω δεν έχω ξαναφτάσει σε οργασμό. Δεν είχα ποτέ πριν πρόβλημα και με τον άντρα μου είμαστε πολύ καλά. Να σημειώσω ότι πέρασαν 9 μήνες από την γέννα. Φταίει ο θηλασμός, φταίνε οι πληγές, οι νέες υποχρεώσεις;
Συγχαρητήρια για την στήλη, είναι εθιστική.
Οι ιατρικής φύσης ερωτήσεις, παιδιά, μόνο σε γιατρούς πρέπει να γίνονται, και συγκεκριμένα σε γιατρούς που σας παρακολουθούν και σας εξετάζουν. Αλλιώς θα ακούσετε για γιατροσόφια, προσευχές, ρέικι και γκότζι μπέρις. Αυτή δεν είναι απαραίτητα αμιγώς ιατρική ερώτηση, αλλά δεν το ξέρουμε αυτό ακόμα. Από κει πρέπει να ξεκινήσεις, και ο γιατρός θα σε καθοδηγήσει παρακάτω.
__________________
7.
Γεια σου Α,μπα μου!
Είμαι 23 και εδώ και 5-6 χρόνια έχω παρατηρήσει ότι όταν περνάει ένας μήνας (κάποιο χρονικό διάστημα, μπορεί κ παραπάνω σε κάποιες περιπτώσεις) από μία εκδρομή, μία έξοδο, μία ευχάριστη μέρα με φίλους, γενικά μία όμορφη εμπειρία και την σκέφτομαι στο παρών τότε καταλαβαίνω πόσο όμορφα ήταν και πόσο πολύ θα ήθελα να την ξαναζήσω για να την ευχαριστηθώ πιο πολύ. Δηλαδή αισθάνομαι ότι η εμπειρία αυτή είναι πολύ πιο όμορφη και διασκεδαστική απ'ότι την ένιωθα εγώ την στιγμή που την ζούσα. Γιατί συμβαίνει αυτό? Γιατί δεν το ευχαριστιέμαι την στιγμή που το ζω? Τι νομίζεις ότι πρέπει να κάνω για να απολαύσω την στιγμή? Ευχαριστώ!!- ΗκολλημένημετιςΑναμνησεις
Είναι σα να ρωτάς γιατί δεν μπορείς να τραγουδήσεις σαν την Μαρία Κάλας.
Ολόκληρες θρησκείες είναι οργανωμένες γύρω από αυτή την προσπάθεια. Το να ζεις στο παρόν, να απολαμβάνεις αυτό που σου συμβαίνει την ώρα που σου συμβαίνει, είναι μια ικανότητα που έρχεται μετά από πολλή προσπάθεια, σε ανθρώπους με μεγάλη ευφυία, που έχουν εξασκηθεί πάρα πολύ. Εκτός από την εξυπνάδα και την προσπάθεια, χρειάζεται και εσωτερική ισορροπία, αυτοπεποίθηση, σιγουριά. Ο δυνατός άνθρωπος μόνο μπορεί να αφεθεί στο παρόν. Η τάση μας είναι να ανησυχούμε για το μέλλον, να τρέμουμε συνεχώς μήπως συμβεί Αυτό Που Δεν Θέλουμε να Σκεφτούμε (ο θάνατος) και η τεράστια αυτή αγωνία μας κάνει να σκεφτόμαστε συνεχώς το παρελθόν, μήπως και έτσι καταφέρουμε να ελέγξουμε το μέλλον. Έτσι, δεν ζούμε ποτέ στο παρόν, αλλά σε μια μόνιμη κατάσταση ψευδαίσθησης, σε μια χρονική στιγμή που δεν υπάρχει, που τη δημιουργούμε εμείς μέσα στο μυαλό μας. Οι καλές αναμνήσεις ξεπηδούν όταν έχουν μπει οριστικά στο παρελθόν και πλέον είναι βέβαιο ότι δεν οδήγησαν σε κάτι κακό. Ο φόβος, με λίγα λόγια, είναι αυτός που μας εμποδίζει να ζούμε στο παρόν. Φοβόμαστε ότι αν επικεντρωθούμε σε αυτό, είμαστε ευάλωτοι.
Αν έχεις το μυαλό, τη θέληση και τα φόντα, η εξάσκηση έρχεται μέσα από τον διαλογισμό, τη γιόγκα και τον Βουδισμό. Αν έχεις το υπόβαθρο να δεις αυτές τις ασκήσεις ως αυτό που είναι, και δεν πιστέψεις ότι ανακάλυψες την πυρίτιδα και την απάντηση στο Σύμπαν και στα Πάντα, θα σε βοηθήσουν να επιστρέφεις στο τώρα, έστω και για μερικές στιγμές. Μην περιμένεις να αλλάξει η ζωή σου, η συνήθεια είναι πολύ ισχυρή, και ο φόβος του μέλλοντος γραμμένη στα γονίδια μας. Είναι σα να κολυμπάς ανάποδα σε ένα τεράστιο ποτάμι. Αξίζει όμως η προσπάθεια, και μόνο για το άνοιγμα της χαραμάδας.
σχόλια