__________________
1.
Γεια σου Α μπα, καιρό τώρα σκέφτομαι να σου γράψω καθώς βλέπω ένα πρόβλημα στον εαυτό μου που μόνο μεγαλώνει . Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ το άγχος μου. Είμαι 22 φοιτήτρια σε πολυτεχνείο σε αρκετά απαιτητικό τμήμα. Τα τελευταία 2 χρόνια με τρώει το άγχος όλο και περισσότερο, σε σημείο που δεν μπορώ να κάτσω να ηρεμήσω σαν άνθρωπος. Έχω πάθει αρρυθμίες ('όταν η καρδιά κάνει χτύπους εκτός ρυθμού), έχω βγάλει συνήθειες που παλιά δεν είχα πχ. Παίζω με τα μαλλιά μου όλη την ώρα, κάποιες μέρες αγχώνομαι τόσο που νιώθω ένα βαρύ πλάκωμα στο στήθος και μία ελαφριά αλλά μόνιμη σχεδόν ταχυπαλμία. Γιατί σε τέτοια ηλικία να νιώθω έτσι και μάλιστα πώς θα διαχειριστώ τις δυσκολίες της ζωής στο μέλλον? Αγχώνομαι με πράγματα που άλλοι τα θεωρούν ηλίθια, όπως το ότι έχω να πάω σε έναν γάμο, ή το ότι το αφεντικό που έχω στην πρακτική θέλει να μου αναθέσει και στο μέλλον κάποια project με την προοπτική ότι ίσως πληρωθώ για αυτά (παρ'ότι είμαι ακόμα φοιτήτρια), κάτι που κάποιος άλλος θα χαιρόταν να κάνει. Κάθε βήμα που με σπρώχνει έξω από το comfort zone μου, μου προκαλεί πανικό . Ξέρω καλά πόσο σημαντικό είναι να κάνω αυτά τα βήματα. Έχω προσπαθήσει διάφορα...να κάνω λίστες με πράγματα, να κάνω γυμναστική, να κοιμάμαι καλά...όλα κρατάνε ελάχιστα. Μέχρι να βρω την επόμενη αφορμή να πανικοβληθώ. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι αν μπορούσα θα πήγαινα σε ένα χωριό να χτυπιέμαι στη δουλειά όλη μέρα και θα τα παρατούσα όλα. Προσπαθώ να ψυχολογήσω τον εαυτό μου άπειρες φορές την ημέρα και ζηλεύω άτομα που είναι κουλ και χαλαροί στην ζωή τους. Θυμώνω με τον εαυτό μου για όλο αυτό. Έχω βρει ότι το άγχος μου σχετίζεται με κοινωνικές καταστάσεις και γενικά "καινούρια" πράγματα στα οποία πρέπει να αναλάβω κάποια ευθύνη εκτός σχολής. Τι να κάνω?- aquarin
Το πρώτο που πρέπει να προσπαθήσεις να καταλάβεις είναι ότι δεν πρέπει να νιώθεις τύψεις, ή αδύναμη, ή άχρηστη, ή αποτυχημένη, ή ό,τι είναι αυτό που σκέφτεσαι για τον εαυτό σου, επειδή η ψυχολογία σου δεν είναι σαν των άλλων. Μη θυμώνεις, και μην προσπαθείς να επιβληθείς με το ζόρι. Το άγχος και οι παρενέργειες του είναι ένα πάρα πολύ κοινό πρόβλημα. Μη νομίζεις ότι επειδή αγχώνεσαι έτσι με τα απλά, δεν θα μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τα δύσκολα. Δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσεις στα δύσκολα, μέχρι να σου συμβούν. Η αντοχή στις πραγματικά μεγάλες δυσκολίες είναι εγκεφαλικό θέμα, και έχει σχέση με την προσωπική φιλοσοφία, δεν είναι αναλογία του άγχους για τα καθημερινά προβλήματα.
Το άγχος είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, που αν αφεθεί ανεξέλεγκτο, μπορεί να γίνει ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα. Λέμε ότι «είναι στο μυαλό σου» αλλά φυσικά δεν είναι τόσο απλό, δεν μπορείς να διατάξεις το μυαλό σου να σκέφτεται αυτό που θέλεις, γιατί δεν ορίζεται μόνο από σένα, είναι ένα όργανο που λειτουργεί και με τα δικά του, εσωτερικά καύσιμα, που δεν ελέγχεις. Γι' αυτό σου προτείνω να πας σε ειδικό: προτείνω ψυχολόγο για να κερδίσεις χρόνο και πισωγυρίσματα, και να εξασφαλίσουμε ότι δεν θα γίνεις χειρότερα με τον καιρό. Ένας ψυχολόγος θα σου δείξει τρόπους για να καταφέρεις να ξεκλειδώσεις τον τρόπο σκέψης, και θα σε καθοδηγήσει για να συμφιλιωθείς με τα συναισθήματα σου. Φαίνεσαι έξυπνο παιδί, και αυτό θα είναι το μεγαλύτερο σου όπλο για την αλλαγή που θέλεις να κάνεις. Λίγη δύναμη χρειάζεται τώρα, για να οργανωθείς και να βρεις τον ψυχολόγο που σου ταιριάζει: μετά θα ανοιχτεί μπροστά σου μια νέα ζωή, ένα νέο σχέδιο, μια νέα σελίδα.
__________________
2.
αγαπητη Λενα,ειχα μια σχεση ενος χρονου και το παιδι με το οποιο ειμασταν μαζι ηταν το πρωτο μου αγορι. Ειναι ναυτικος και κατα την διαρκεια του ενος χρονου που ειμασταν μαζι (απο αποσταση και παλι) ελειπε για 5 μηνες.Η επικοινωνια ηταν πολυ δυσκολη και μιλουσαμε ελαχιστα παρολαυτα τα καταφεραμε.Γυρισε λοιπον και πανω στους 2 μηνες με χωρισε καθως απο την στιγμη που γυρισε ηθελα να τον βλεπω και ειχα γινει πιεστικη.Δεν ηθελε να το προσπαθησουμε ουτε καταλαβα οτι υπηρχε περιπτωση επανασυνδεσης.Το τελειωσε ετσι απλα με ενα μυνημα και μετα απο αυτο δεν ειχαμε επικοινωνια.Ενα βραδυ λοιπον ενα μηνα και κατι αφου ειχαμε χωρισει βγηκα μεθυσα και κατεληξα με ενα παιδι για μια φορα.Σχεδον ενα μηνα μετα απο αυτο και με δικη μου πρωτοβουλια ξαναμιλησαμε και μου εδειξε οτι ηθελε να τα ξαναβρουμε.Ηθελα να ειμαι ειλικρινης και του το ειπα.Για μενα ηταν απλα μια μεθυσμενη αντιδραση πανω στην απογοητευση μου αλλα εκεινος το πηρε πολυ ασχημα.Τα ξαναβρηκαμε αλλα δεν μπορουσε να το ξεχασει. Το εβλεπε σαν απιστια και μου ειπε οτι ενιωθε τεραστια αδικια,τοση που σκεφτοταν να με κερατωσει. Επισης οσοι φιλοι του το ξερουν δεν με συμπαθουν πλεον και δεν υποστηριζουν την σχεση μας και ενω ειχα πολυ καλη σχεση μαζι τους τωρα αλλαξε αυτο κατα πολυ και το ιδιο συμβαινει και με καποιες δικες μου φιλες.Εχουν περασει 2 μηνες απο τοτε που το εμαθε και τα ξαναβρηκαμε, η μεταξυ μας σχεση εχει βελτιωθει αλλα νιωθω ακομα εναν εμποδιο αναμεσα μας και το μετανιωνω καθε μερα. Παρολαυτα αγαπαμε ο ενας τον αλλο και δεν θελει κανεις απο τους δυο να το τελειωσει.Ηθελα μια αντικειμενικη γνωμη πανω σε ολο αυτο γιατι οι φιλοι κυριως θα σε υποστηριξουν. Θελω να το διορθωσω ολο αυτο και να ξανακερδισω την εμπιστοσυνη του.Πιστευεις οτι μπορει να γινει;
Αυτό που έπρεπε να κάνεις, φαντάζομαι, είναι να υφαίνεις ένα σάβανο και να το ξηλώνεις τη νύχτα μέχρι να αλλάξει γνώμη.
Το ότι τον έτσουξε το κατανοώ πλήρως, αλλά να το βλέπει σαν απιστία, να νιώθει «τεράστια αδικία», και να το έχει πει σε όλους του τους φίλους, να τους επιτρέπει να σου φέρονται διαφορετικά, και να έχουν στραφεί και κάποιες φίλες σου εναντίον σου είναι πέρα από αρκετά όρια, και βλέπω ότι δεν το καταλαβαίνεις, και ανησυχώ για σένα. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις πρώτα από όλα μέσα σου τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, και να ξέρεις πολύ καλά γιατί πιστεύεις ό,τι πιστεύεις, ώστε να μην αλλάζει η γνώμη σου για τον εαυτό σου ανάλογα με τις αντιδράσεις του καθένα. Και ναι, ένας που τα έφτιαξες για έναν χρόνο από απόσταση, είναι ο καθένας. Οι φίλοι του δε, ακόμη περισσότερο καθένας ο καθένας τους.
Τα χάλασε μαζί σου με μήνυμα, και σταματήσατε να επικοινωνείτε. Ήσουν ελεύθερη να κάνεις ό,τι θέλεις. Δεν υπάρχει απολύτως κανένα επιχείρημα και κανένας λόγος για να το μετανιώσεις – τουλάχιστον κανέναν που να σχετίζονται με τον ναυτικό σου. Ούτε υπάρχει αναγκαιότητα να το χαρακτηρίσεις «ξέσπασμα» για να ικανοποιηθεί ο εγωισμός του. Μπορεί να τσαλακώθηκε, μπορεί να πληγώθηκε, μπορεί να νιώθει ό,τι θέλει, αλλά εσύ πρέπει να καταλάβεις ότι αυτά είναι δικά του θέματα. Εσύ δεν έκανες απολύτως τίποτα λάθος. Είχατε χωρίσει. Αν τον ενοχλεί η ιδέα ότι έκανες σεξ με κάποιον άλλον, αντί να είσαι σημαδεμένη από αυτόν και αντί να κάθεσαι σπίτι να τον σκέφτεσαι, κι αυτό δικό του πρόβλημα είναι, μέχρι να καταλάβει ότι ο κόσμος – οι γυναίκες είναι μέσα στον κόσμο – κάνει σεξ και για άλλους λόγους: όχι μόνο όταν είναι φουλ ερωτευμένος και σε μονογαμική σχέση.
Αυτό είναι που τον πειράζει κυρίως, και αυτόν, και τους φίλους του, και τις φίλες του. Ότι έκανες σεξ με κάποιον για πλάκα ή για επιβεβαίωση, χωρίς να είσαι σε σχέση και χωρίς να δηλώνεις μονογαμική και ερωτευμένη. Και όταν λέει «τεράστια αδικία» εννοεί ότι δεν είχε καμιά προσφορά για περιστασιακό σεξ ο ίδιος.
Προσπάθησε να κατανοήσεις το σύστημα σκέψης που σε περιβάλει, και αφού είσαι σίγουρη ότι το κατάλαβες, αποφάσισε μετά για τι πρέπει να μετανιώνεις, για τι πρέπει να ζητάς συγνώμη, και για τι όχι.
Το ξαναλέω, για να προλάβω τα σχόλια. Είναι απολύτως δικαιολογημένο να νιώθει ζήλια και πίκρα. Αυτό που δεν δικαιολογείται είναι να το νιώθει ως απιστία ή ως «τεράστια αδικία». Δηλαδή ποιο είναι το δίκαιο κατά τη γνώμη του; Να χωρίζει κάποια με μήνυμα και η ελεύθερη πια γυναίκα να φέρεται σα να τα έχει μαζί του;
__________________
3.
Ρε συ Α,μπα..
Πλήρωσα 40 ευρώ το ταξί από το σπίτι του φίλου μου μέχρι το δικό μου!! Βγαίνουμε τους τελευταίους 3-4 μήνες, αυτός μένει Κηφισιά, εγώ Αργυρούπολη. Γνωριστήκαμε τυχαία, έχουμε κ οι δυο καλές δουλειές και βρισκόμαστε 2 φορές την εβδομάδα, κυρίως λόγω απόστασης κ δουλειάς. Αυτός έχει αυτοκίνητο κ μηχανή, εγώ δεν έχω μεταφορικό κ έτσι είτε βρισκόμαστε κέντρο, είτε, όταν πάω προς τα βόρεια, με πάει μετά σε κάποιο κοντινό μετρό για να γυρίσω σπίτι ή αν είναι κλειστό το μετρό με πάει με το αυτοκίνητο μέχρι την Αργυρούπολη. Σήμερα πήγα πρώτη φορά σπίτι του, μου μαγείρεψε, μετά ακολούθησαν τα.. της κρεβατοκάμαρας κ κάποια στιγμή με ρώτησε αν θα φύγω ή θα μείνω. Μετά μου είπε κατευθείαν ότι καλύτερα είναι να φύγω γιατί το επόμενο πρωί έχει να ξυπνήσει στις 6 κ είναι κρίμα να ξυπνήσω κ εγώ νωρίς.. Εγώ σκάλωσα, δεν προσφέρθηκε καν να με πάει σπίτι, αλλά ούτε μέχρι την πιάτσα ταξί κ έτσι νοιώθω χάλια γιατί είναι λες κ με ήθελε μόνο για το σεξ κ επίσης χάλασα τόσα λεφτά ενώ θα μπορούσα να είχα κάνει τα ψώνια της εβδομάδας στο σουπερμαρκετ.. Δεν πεθαίνω κ της πείνας αλλά ούτε μου τρέχουν κ τα λεφτά από τα μπατζάκια, έπρεπε έστω να προσφερθεί αυτός... Ή να μου το πει πριν σταματήσουν τα μετρό κ τα λεωφορεία για να μπορέσω να γυρίσω με την συγκοινωνία.. Δεν υπάρχει περίπτωση να το ξανακάνω αυτό.. Δεν είναι πολύ γάιδαρος;;;
Υ.Γ να σημειωθεί ότι ο ταξιτζής όταν τον πλήρωνα μου είπε "40 ευρώ, στα πλήρωσε το αγόρι σου ε?" -μια πικραμένη..
Αν μου έλεγε ταξιζτζής «σου τα πλήρωσε το αγόρι σου ε» θα πικραινόμουν, αλλά όχι επειδή δεν μου τα πλήρωσε το αγόρι μου. Επειδή συνεχίζω να ακούω στα καλά καθούμενα σχόλια από αγνώστους που θεωρούν δεδομένο ότι πρέπει να με πληρώνει ένας άντρας αν κάνω κάτι που κατά τη γνώμη του είναι ακριβό. Τουλάχιστον να ξέρουμε γιατί εκνευριζόμαστε κάθε φορά.
Για την υπόλοιπη ιστορία τι να πω, ψάχνω τρόπο να το πω, από δω το παίρνω, από κει το παίρνω, αλλά ναι, ήταν γάιδαρος.
__________________
4.
Αγαπητή Αμπα μου
Είμαι 19 χρονών, φοιτήτρια σε σχολή της επιλογής μου (αν και πολύ κορεσμένο έως ανύπαρκτο το επάγγελμα), στην πόλη που γεννήθηκα (Αθήνα). Το θέμα μου είναι το εξής μένω στο πατρικό μου σπίτι με τους γονείς μου και και την αδερφή μου προς την οποία νιώθω πολύ προστατευτικά λόγω των συνθηκών που επικρατούν στην οικογένεια.
Και εξηγούμαι. Ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα υλικό και, ο πατέρας μου τουλάχιστον, ήταν πάντα υπέρ της δημοκρατίας και του διαλόγου. Προσπάθησαν να μας μεγαλώσουν σωστά και με αξίες. Το κλίμα όμως που επικρατεί στο σπίτι είναι πολύ άσχημο. Δεν είναι μόνο οι καυγάδες, είναι πλέον η αδιαφορία και η passive aggressive συμπεριφορά μεταξύ τους. Ξέρω πως καμία αληθινή οικογένεια δεν είναι όπως αυτό που δείχνουν στις διαφημίσεις πρωινό-χαμόγελα-άψογα-ντυμένοι-αγαπημένοι-γονείς-και-παιδιά-υποδείγματα αλλά εμένα όλη αυτή η κατάσταση με αρρωσταίνει πάρα πολύ. Έχω αποφασίσει λοιπόν να πάω σε άλλο σπίτι μόνη μου. Για την ακρίβεια το έχω βρει και επειδή θα έχω και την ευχέρεια να μην πληρώνω ενοίκιο πιστεύω πως θα μπορώ να συντηρούμαι μόνη γιατί δε θέλω να υποχρεωθώ στους γονείς και θεωρώ κοροϊδία να συνεχίσουν να με συντηρούν αφού θα φύγω. Από μικρή προσπαθούσα να είμαι ανεξάρτητη και να νικάω τους φόβους μου (γιατί φοβάμαι) με τη μέθοδο τσιρότο: μπαμ και κάτω.
Δεν έχει βρεθεί όμως ένας που να καταλάβει αυτή την ανάγκη ανεξαρτητοποίησης, ούτε καν άνθρωποι της ηλικίας μου, τραγικό! Με όσους έχω προσπαθήσει να το συζητήσω μου λένε μόνο τις δυσκολίες που θα έχω και, τρίτον, φοβάμαι πάρα πολύ ότι αν αποτύχει όλο αυτό θα πρέπει να γυρίσω πίσω και αυτό είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο. Θέλω να κάνω πολλά πράγματα στη ζωή μου και ως φοιτήτρια όπως πχ να πάω εράσμους, θα μπορέσω να το κάνω έχοντας ένα σπίτι να συντηρήσω; Ξέρω ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή και ειδικά η ελευθερία κοστίζει, αλλά ρε γαμώτο! Λίγη στήριξη μόνο θέλω! Πολλά είναι;
Συγγνώμη για το μακρύ κείμενο.
Συγγνώμη για το γαμώτο αν θέλεις σβήστο.
Σε παρακαλώ απάντησέ μου το χρειάζομαι.- φοβισμένη,αγχωμένη,control freak
Οι άνθρωποι δεν λένε την αντικειμενική τους γνώμη. Ποτέ κανείς δεν λέει την αντικειμενική του γνώμη, γιατί αυτό δεν γίνεται – όλοι κρίνουν σύμφωνα με τα γυαλιά που φορούν. Λίγοι άνθρωποι είναι σε θέση να σχολιάσουν τις πράξεις ενός άλλου προσπαθώντας να μπουν στη θέση του. Οι περισσότεροι προσπαθούν να βρουν μια απάντηση που εξηγεί με θετικό τρόπο τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ συμπεριφορά για το ίδιο θέμα. Είναι αστείο το πόσο εγωκεντρικά ερμηνεύουμε όλοι μας τα πάντα. Έτσι εξηγείται η επιτυχία των ζωδίων. Όλοι καταφέρνουν να βρουν σε μια αοριστία κάτι που τους αφορά προσωπικά, γιατί όλα εξηγούνται σύμφωνα με τις δικές τους σκέψεις. Όσο πιο κοντά στο πρόβλημα σου είναι κάποιος, τόσο πιο πιθανό είναι να το κάνει, και γι 'αυτό σε αποτρέπουν οι συνομήλικοι που σε αποτρέπουν: προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί δεν κάνουν το ίδιο. Δεν έχει να κάνει με σένα, ούτε με τις αποφάσεις σου.
Θα ήταν ωραίο να είχες στήριξη, ουσιαστική στήριξη, αλλά μην το περιμένεις ποτέ αυτό από μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Αυτό γίνεται μόνο με ανθρώπους που σε συνδέει βαθιά, σταθερή φιλιά ή άλλη σχέση, με ανθρώπους που έχουν βρει την ισορροπία τους κι έτσι δεν χρειάζεται να δικαιολογούν πρώτα τον εαυτό τους όταν άλλοι κάνουν λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο. Αυτοί οι άνθρωποι θα μετριούνται στην παλάμη του ενός χεριού. Το «ούτε ένας» είναι όντως λόγος για να διαμαρτύρεσαι, αλλά εξέτασε πρώτα σε ποιους το έχεις πει, τι είδους σχέση έχεις μαζί τους, και αν έχεις παραβλέψει άλλους που έμαθες να θεωρείς δεδομένους – γιατί κι εσύ εγωκεντρικά βλέπεις τα πράγματα, όπως όλοι, όπως είπαμε.
__________________
5.
πώς ξεπερνάς μια σχέση όταν είσαι ακόμα ερωτευμένος με τον πρώην σου και αυτός το ίδιο; πώς ξέρεις ότι έχεις λάβει τη σωστή απόφαση που χώρισες;
Όταν ξέρεις ότι υπάρχει αγάπη, εκτίμηση, πάθος, και θα μπορούσες να κάνεις οικογένεια μαζί του, αλλά ο διαφορετικός τρόπος ζωή σας σάς απομακρύνει...Ήμασταν μαζι 6 χρόνια (από τα 26 στα 33 μου εγώ, αυτός μεγαλύτερος 4 χρόνια), καιι ο έρωτας δεν έφυγε, το αντίθετο. Εξακολουθεί να υπάρχει κ τώρα που βρεθήκαμε ένα χρόνο μετά.
Ωστόσο, ο τρόπος ζωής μας ήταν πολύ διαφορετικός που ήταν πολύ ελκυστικό, αλλά συνάμα αποτελούσε και πρόβλημα. Έχω μάθει να ταξιδεύω, να είμαι σε μια συνεχή αναζήτηση, ενώ αυτός αρκούνταν στα λίγα, απλά και αγαπητά. Το θαύμαζα αυτό, αλλά όταν είχα την ανάγκη να ταξιδέψουμε, να δούμε μια παράσταση μαζί, να κάνουμε δλδ πράγματα που μου αρέσουν και δεν τα επιζητά ο ίδιος, τότε έβρισκα τοίχο π.χ. δεν έχει μάθει να κάνει διακοπές, δεν έχει την ανάγκη να αλλάξει παραστάσεις, ενώ εγώ ήθελα όλα αυτά να τα χαίρομαι με τον σύντροφό μου και αργότερα με την οικογένειά που θα κάναμε.
Επίσης, κατάλαβα ότι δεν μπορώ να μείνω στην επαρχία και να υιοθετήσω τον τρόπο ζωής εκεί. Προσπάθησα πολύ, αλλά το εγχείρημα απέτυχε. Έχω μάθει στη βουή της πόλης, στην ανωνυμία που μου προσφέρει, στους έντονους ρυθμούς ζωής, στις επιλογές της. Είναι επιπόλαιοι οι λόγοι που γράφω όταν πρόκειται για κάποιον που αγαπάς και θες; Αλλάζουν όλα αυτά όταν κάνεις οικογένεια; Ωστόσο, αν δεν είσαι βέβαιος, πώς περνάς στο επόμενο βήμα (της οικογένειας), μιας και ήδη συζούσαμε;
Αυτός να μετακινηθεί, δεν πρόκειται λόγω συμφερόντων και νοοτροπίας.
Εν ολίγοις, αν εγώ δεν μπορώ να μείνω μαζί του και στον τρόπο ζωής, τότε χωρισμός, πράγμα το οποίο έγινε και εμένα με έπνιγε. Σκεφτόμουν αν αργότερα δεν μπορώ στο μέρος του και θέλω να φύγω τι θα γίνει; Δε θα πρεπε να είμαστε ομάδα που να παίρνει μαζί αποφάσεις; Αισθανόμουν ότι αν δε χωρέσω στο πλαίσιο του, τότε λήγει η σχέση και έγινε...
Θα μου πεις γιατί στα γράφω τώρα; Γιατί βρεθήκαμε, και εξακολουθεί να υπάρχει αγάπη και να θέλει να είμαστε μαζί κ να κάνουμε οικογένεια.
Ενώ καταλαβαίνω ότι έπραξα σωστά, γτ δεν πρέπει να χάνουμε τον εαυτό μας σε μια σχέση (που νομίζω θα συνέβαινε γτ τα δικά μου θέλω έμεναν στον περιθώριο), ο έρωτας και η αγάπη που νιώθω δεν ξεπερνιούνται μετά από ένα χρόνο χωρισμού. Είναι και ο φόβος "θα αγαπηθώ ξανά έτσι; θα κάνω οικογένεια τελικά όταν χωρίζεις και είσαι 34 και ακόμα θες ερωτικά τον πρώην σου;"
Α, μπα μου, που η κρίση σου είναι ξυράφι, πώς τα αξιολογείς όλα αυτά;
Κάθε συμβουλή- σχόλιο ευπρόσδεκτο...
Ξέρω ότι θέτω πολλά ερωτήματα, αλλά δεν είναι όλα προς απάντηση. Πιο πολύ τα έγραψα για να αποτυπώσω τους προβληματισμούς μου, ώστε να λάβω όσο πιο κατατοπιστική απάντηση γίνεται.
Σ' ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Ρε παιδιά, μερικοί πετάτε τις λέξεις αγάπη και έρωτας σαν στραγάλια από σφεντόνες και με στενοχωρείτε.
Αυτός ουσιαστικά σου λέει «θα κάνουμε οικογένεια αν εσύ αλλάξεις τα πάντα κι εγώ τίποτα».
Αυτό τον «τρόπο ζωής» που λες εσύ, που δε θέλει να κουνηθεί ούτε για να πάει διακοπές, και η εμμονή στα γνωστά, γιατί δεν την εφαρμόζεις και στις σχέσεις του; Με σένα θέλει να κάνει οικογένεια, ή με κάποια που θα δεχτεί να ζει όπως ζει αυτός; Γιατί δεν αναρωτιέσαι αν βαριέται ή αρνείται να βρει άλλη που του ταιριάζει περισσότερο, αφού «αρκείται στα λίγα και αγαπημένα;» Νομίζεις ότι ο χαρακτήρας του εφαρμόζεται στα πάντα, εκτός από σένα;
Εσύ προσπάθησες να ζήσεις τη ζωή του. Αυτός τι προσπάθεια έκανε;
Θέλει οικογένεια μαζί σου, αλλά προφανώς υπό τους όρους του. Και αυτό το λες αγάπη; Και εκτίμηση;
Οι οικογένειες είναι ομάδες που επιβιώνουν χάρη στην ομοψυχία, στη συνεργασία, και στο κοινό όραμα. Η αγάπη και ο έρωτας –πόσες φορές πρέπει να το πούμε- δεν αρκούν. Αν υπάρχει αληθινή αγάπη δηλαδή, από αυτές που ο ένας είναι πρόθυμος να στηρίξει και να υποχωρήσει για τις ανάγκες του άλλου, κι εσύ δεν μιλάς για τέτοιου είδους σχέση.
Θα είσαι κολλημένη με τον πρώην σου όσο αποφασίσεις να είσαι κολλημένη με τον πρώην σου, δηλαδή όσο δεν παραδέχεσαι για ποιο λόγο δεν έπρεπε να μείνεις μαζί του: επειδή σε ήθελε με τους όρους του. Κράτα την ιδέα του έρωτα όσο σου αρέσει, αλλά όσο την κρατάς, τόσο στερείς από τον εαυτό σου την ευκαιρία να κάνει αυτοκριτική και να σκεφτεί πώς θα έπρεπε να είναι ο άνθρωπος που του ταιριάζει, πού θα μπορούσε να κινείται, και πώς θα γίνει να τον γνωρίσει.
__________________
6.
Αγαπητή μου Α,μπα,
σε διαβάζω ανελλιπώς και οφείλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Είμαι γυναίκα 30 ετών. Πάντοτε ήμουν σοβαρή, συνεσταλμένη, χωρίς έντονη ζωή κι ακρότητες. Είχα μία μακροχρόνια σχέση, που τη σταμάτησα, πριν καταλήξει σε γάμο, έπειτα από ώριμη σκέψη. Το θέμα μου είναι ότι εδώ και 2 χρόνια, που έχω χωρίσει, κι ενώ είχα πει ότι "τώρα θα ζήσω όλα όσα δεν έχω ζήσει τα προηγούμενα χρόνια", δεν κάνω τίποτα απ΄ όλα αυτά. Συνεχίζω, δηλαδή, τις ίδιες μετρημένες επιλογές, το ίδιο "κοσκίνισμα" στις επιλογές μου. Κι ερωτώ: γιατί ενώ θέλω να αφεθώ, να ζήσω, να ερωτευτώ, να... να... να..., δεν κάνω τίποτα απ' όλα αυτά; Καταλαβαίνω ότι δεν με ξέρεις και δεν μπορείς να μαντέψεις τί συμβαίνει. Τουλάχιστον, θα μπορούσα να διαβάσω την άποψή σου επί του θέματος; Σε γλυκοευχαριστώ!
Δεν σε ξέρω, και πράγματι, γι' αυτό είναι δύσκολο να πω οτιδήποτε, αλλά αν δεν ήξερες κάποιον και σου έλεγε ότι απορεί γιατί δεν καταφέρνει να αλλάξει ολοσχερώς χαρακτήρα στα τριάντα του, παρά τις υποσχέσεις που έδωσε στον εαυτό του, πιστεύεις ότι θα ήταν απαραίτητο να τον ξέρεις προσωπικά για να του απαντήσεις ότι ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου αλλάζει πάρα πολύ δύσκολα, και αργά, και με μικρές διορθώσεις, και πολύ σπάνια ολοκληρωτικά;
Πίστευες ότι η σχέση σου σε κρατούσε για να μην κάνεις όσα νόμιζες ότι έπρεπε να κάνεις; Τότε, μετά από δύο χρόνια, νομίζω ότι αποδείχτηκε ότι δεν ήταν η σχέση – εσύ ήσουν. Αυτό είναι ένα πάρα πολύ χρήσιμο συμπέρασμα, που πρέπει να λάβεις υπόψη σου.
Νομίζω ότι όταν κάποιος δηλώνει ότι θέλει να κάνει κάτι, αλλά δεν το κάνει, είναι επειδή δεν το θέλει στην πραγματικότητα. Μπορεί να βαριέται, άρα δεν το θέλει πολύ – η βαρεμάρα είναι πάνω από την επιθυμία. Μπορεί να νομίζει ότι αν πει ότι το θέλει, θα φανεί πιο ενδιαφέρων στους άλλους. Και μπορεί να νομίζει ότι το θέλει, επειδή έχει διαβάσει όλες τις λάιφταϊλ λίστες για το τι πρέπει να κάνει ο καθένας μέχρι τα τριάντα του.
Αυτά που δεν έχεις κάνει ως τώρα δεν είναι αυτά που πρέπει να κάνεις, και αυτό που θέλεις, δεν είναι απαραίτητα το αντίθετο από αυτό που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής.
__________________
7.
Αγαπητή Α μπα, χώρισα με το τέρας που ήμουν μαζί αρκετά χρόνια, ένα άνθρωπο χειριστικό που με πλήγωσε, με μείωσε και με κακομεταχειρίστηκε. Μετά το χωρισμό διέκοψα οποιαδήποτε επαφή μαζί του. Σε όλο αυτό το διάστημα συζητούσα με τον κολλητό μου τα τεκταινόμενα. Διαπιστώνω τώρα πως υπάρχει μεταξύ τους μια αραιή επικοινωνία ενώ πριν δεν υπήρχε, παρά μόνο ένα χρόνια πολλά σε γιορτές και ένα γεια αβρότητας σε κοινές εξόδους. Ο ακατονόμαστος ξέρω πως έχει στείλει μηνύματα και έχει προσπαθήσει να κρατήσει επαφές και με άλλους φίλους μου. Η επικοινωνία όμως με τον κολλητό μου με ενόχλησε πολύ. Όταν μάλιστα τον ρώτησα γιατί ανταποκρίνεται απαντώντας στα μηνύματα του ακατονόμαστου και μάλιστα με ευγένεια και συμπάθεια μου απάντησε ¨σε εμένα προσωπικά δεν έχει κάνει τίποτα¨. Μου έπεσαν τα σαγόνια. Από εκείνη τη μέρα δε του μιλάω. Έπαθα σοκ. Ρε Α, μπα και αναγνώστες, είναι αυτό προδοσία ή εγώ είμαι υπερβολικός;- κάποιος.
Και το ένα, και το άλλο.
Ο κολλητός ξέρει ότι κάνει κάτι που θα σε ενοχλήσει, και το απαγορευμένο τον γαργαλάει και θέλει να το κάνει με αθώο ύφος «δεν μου έχει κάνει τίποτα». Η λέξη προδοσία ωστόσο μου φαίνεται υπερβολική, πιο πολύ με παιδιάστικη συμπεριφορά μοιάζει, αλλά συμφωνώ ότι δεν είναι για να περνάει έτσι αψήφιστα - όχι για αυτό που κάνει, αλλά για το ότι κάνει κάτι που ξέρει ότι σε ενοχλεί πολύ χωρίς να παραδέχεται ότι το κάνει.
Από την άλλη, πρέπει όλοι να δεχτούμε ότι κανείς δεν ανήκει σε κανέναν, και οι πρώην είναι αυτό: πρώην. Είναι το παρελθόν σου, έχει λήξει, από τους πρώην δεν είναι έξυπνο να ζητάς ρέστα, επιβεβαίωση, αναγνώριση, ευαισθησία, δεν είναι σωστό να ζητάς από τους άλλους να επηρεάζεται η δική τους ζωή με βάση τους δικούς σου πρώην. Όλοι έχουμε παρελθόν, αν το μπλέκαμε με όλο το παρόν, πόσο μύλος θα γινόμασταν;
Βέβαια από τους κολλητούς μας περιμένουμε να παίρνουν το μέρος μας αυθόρμητα, να συμπαθούν αυτούς που συμπαθούμε και να μισούν αυτούς που μισούμε. Αν δεν είμαστε σύμμαχοι και ομάδα, τι κολλητοί είμαστε;
Από την άλλη, οι κολλητοί έχουν και τις δικές τους προτιμήσεις. Δεν γίνεται να απορρίπτουν κόσμο για χάρη μας. Κολλητοί είναι, δεν είναι Σιαμαίοι δίδυμοι.
Οπότε ναι, και το ένα, και το άλλο.
σχόλια