Το πρόβλημα είναι ότι θεωρούμε τον εαυτό μας αλάνθαστο και σχεδόν,να μη πω εντελώς, τέλειο. Και είναι σίγουρο ότι η μία για την άλλη κάνουν το ίδιο πισώπλατα.
21.11.2015 | 02:37
Δεν μπορω να καταλάβω
Γιατι να μην ειμαστε πιο ανοιχτοί και να αποδεχομαστε τους γυρω μας? Εγω και να προσπαθησω να κρινω αρνητικα καποιον που μολις γνωρισα ή γνωριζω για λιγο χρονικο διαστημα, δεν μπορω. Η ακομα και να ξερεις τον αλλο αλλα να μην ταιριαζετε, να μην συμφωνείτε σε κατι, αυτο δεν ειναι φυσιολογικό για την ανθρωπινη φυση? Γιατι δεν μπορουμε να πουμε απλα οτι διαφερουμε και τελος? Ειναι αναγκη να μιλαμε ασχημα και να κρινουμε καθε τι που δεν μας ταιριαζει? Τι πρεπει να κανουμε, να ειμαστε ολοι ιδιοι?Και το λεω αυτο με αφορμη αυτο που εγινε σημερα. Εχω αρχίσει μια δραστηριότητα εδω και λιγες μερες και νομιζα οτι ειμασταν ολα τα παιδιά ενταξει μεταξυ μας. Οταν πηγα να χαιρετησω καποια κοριτσια τις ακουγα να κρινουν ασχημα εναν εναν, τα παιδια που συμμετέχουν, που τους εχουμε δει το πολυ 4 φορες. Και ηταν τοσο φυσιολογικό αυτο! Αλλα γιατι? Ποιος ο λογος να βγαζεις συμπερασματα και να μιλας ασχημα για καποιον που δεν ξερεις? Οταν τους το ειπα μου ειπαν με λιγα λογια οτι αυτα που σκέφτομαι ειναι ενα ροζ συννεφακι και οτι ετσι κανουν ολοι. (Τωρα τελευταια πολλοι μου το λενε αυτο και νοιώθω χαζη) Μπορει να εχουν δίκαιο, αλλα εγω παλι δεν μπορω να το καταλαβω.Α15
1
