Ανακοίνωση: το 'Α μπα" θα απουσιάσει την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου.
__________________
1.
Λένα συμφωνείς; Ανάπτυξέ μας το σκεπτικό σου πληζ!
"Εάν ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, σε μια μακροχρόνια σχέση που δεν έχει καταλήξει στο γάμο και συνεχώς παρατείνεται, η αναμονή είναι σκέτο ναρκοπέδιο. Η πολύχρονη σχέση δεν δέχεται παράταση αλλά και δύσκολα φτάνει στην ανανέωση". ΑΖ, ψυχολόγος. - geronto-
Πριν αρχίσουν οι αντιρρήσεις, χρειάζεται προσεκτική ανάγνωση: ο ΑΖ δεν λέει ότι μια μακροχρόνια σχέση χωρίς γάμο είναι καταδικασμένη. Λέει ότι «η αναμονή είναι ναρκοπέδιο». Αυτό σημαίνει ότι μιλάει για σχέσεις που έχουν μέσα τους αυτή την αναμονή, ακόμη και αν είναι ανείπωτη. Οι σχέσεις για να επιβιώσουν πρέπει να ελίσσονται, να ανανεώνονται, αλλιώς βαλτώνουν και πεθαίνουν. Η ανανέωση μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους, όταν πρόκειται για δύο ανήσυχους, πολύ δημιουργικούς ανθρώπους, που δεν περιμένουν από τον άλλον για να σωθούν. Ο πιο εύκολος, και πιο αναγνωρισμένος κοινωνικά, είναι ο γάμος και μετά τα παιδιά. Ο ψυχολόγος δεν λέει ότι η ανανέωση αποκλείεται, αλλά επιτυγχάνεται δύσκολα.
Συμφωνώ με τον ΑΖ σε όλα.
__________________
2.
Καλημέρα αγαπητή Αμπα και αγαπητοί αναγνώστες. Έχω σχέση με ένα παιδί οκτώ χρόνια και το πρόβλημα μου είναι τα χρώματα που επιλέγει για τα ρούχα του. Συγκεκριμένα, φοράει μόνο μαύρα, γκρι, ανθρακί και κανένα μπεζ στο τσακίρ κέφι. Θα μου πεις τώρα το πρόσεξες ή τώρα σε ενοχλεί μετά από τόσα χρόνια; Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν τρελαινόμουν αλλά όσο περνούν τα χρόνια με ενοχλεί πιο πολύ. Βλέπω τόσα ωραία ρούχα, με χρώματα και σκέφτομαι πόσο ωραίος θα ήταν μέσα σε αυτά. Ο ίδιος λέει (και έχει δίκιο) ότι αυτό είναι το στυλ του και δε μπορεί να αλλάξει επειδή το λέω εγώ. Θα χαρώ να ακούσω τη γνώμη σου και καμιά ιδέα. Αν και υποθέτω ότι η απάντηση είναι να το αποδεχτώ. Ευχαριστώ για το χρόνο σου -ΒΑΛΕ ΧΡΩΜΑ
Έχεις βρει και άλλον τρόπο για να φθείρεις τη σχέση σου, ή μόνο αυτόν έχεις;
Μου αρέσει πολύ το «να το αποδεχτώ», λες και κάνει κάτι κακό που πρέπει να καταπιείς. Αποδέξου το, είσαι ψυχάρα. Αναρωτιέμαι τι θα έλεγες αν σου γκρίνιαζε αυτός για να φοράς μόνο μαύρα και γκρι ρούχα. Η γνώμη μου είναι: αν σου αρέσουν τα χρώματα, ντύσου παπαγάλος. Κουμάντο, μόνο στον εαυτό σου.
__________________
3.
Ρε συ Α μπα.. Τελικα τι ειναι χειροτερο.. να μετανειωνεις για κατι που εκανες ή για κατι που δεν εκανες?? Απο τη μια αν δεν κανεις κατι συνηθως υπαρχει χρονος για να το πραγματοποιησεις ενω αν το κανεις, παει τελειωσε δεν αλλαζει και δεν ξερεις αν θα μπορεσεις να το διορθωσεις .. Ομως απ την αλλη με αυτο τον τροπο οι ανθρωποι συνεχως νομιζουν πως υπαρχει χρονος να κανουν ολα οσα θελουν αλλα τελικα αυτη η σκεψη μας κραταει παντα πισω...- Σεπτεμβρης
Επειδή είμαστε τεμπέληδες και γκρινιάρηδες και σαν μικρά παιδιά που τα θέλουν όλα δικά τους, μετανιώνουμε όταν προκύψουν δυσάρεστα αποτελέσματα από τις πράξεις μας, και όχι για τις ίδιες τις πράξεις. Ή «μετανιώνουμε» που δεν κάναμε κάτι που θα είχε καλύτερο αποτέλεσμα από αυτό που ζούμε, κι αυτό είναι εντελώς αυθαίρετο. Δεν γίνεται να μάθουμε που θα μας είχε βγάλει μια διαφορετική απόφαση.
Το σύστημα είναι κάπως χαζό, έτσι δεν είναι; Αν είναι να μετανιώσεις κάτι, να είναι επειδή δεν έκανες το σωστό σύμφωνα με τα στοιχεία που είχες ΤΟΤΕ στη διάθεση σου. Αν δεν έκανες κάτι επειδή φοβόσουν, καλώς. Ο φόβος είναι ένας καλός λόγος για να μην κάνεις κάτι. Πρέπει να τον σέβεσαι και τον φόβο σου.
__________________
4.
πρόσφατα, ενώ συζητούσα με έναν φίλο μου, μου είπε ότι τον διακόπτω μερικές φορές. Και το κάνω επειδή προεξοφλώ ότι ξέρω τι θα ακούσω. Θα έλεγα ότι έπεσα από τα σύννεφα, αλλά από την μια είναι ηλίθια έκφραση, από την άλλη ανεπαρκής. Ακριβέστερα η σειρά σκέψης ήταν: "όντως το κάνω!", μετά "κάνω αυτό που κατακρίνω" και τέλος "και τώρα τι;"
Ενώ παλιότερα αφιέρωνα όλη την προσοχή μου στον συνομιλητή μου, κατάλαβα ότι αργά αργά αυτό άλλαξε. Βολεύτηκα στο αλαζονικό "εγώ ακούω, εγώ καταλαβαίνω, και μετά υποσυνείδητα ΕΓΩ ξέρω τι θα πεις πριν το πεις." Είναι χαρακτηριστικό που απεχθάνομαι, ιδιαίτερα σε εμένα. Η ερώτηση μου είναι, λοιπόν, Και τώρα τι; Τι μπορώ να κάνω για να αποφύγω την αλαζονική κώφωση στις συζητήσεις;
Γιατί τόση αθώα αγανάκτηση; Γιατί τόση απόγνωση; Γιατί ρωτάς τι να κάνεις λες και σου είπαν ότι έχεις κάποια ανίατη αρρώστια; «Και τώρα, τι;» Τι εννοείς «τι μπορώ να κάνω;» Τι μπορείς να κάνεις για κάτι που ξέρεις ότι κάνεις, και δεν σου αρέσει; Σταμάτα να το κάνεις! Παρακολούθησε τον εαυτό σου και σταμάτα τον. Σταμάτα να μιλάς. Περίμενε να βάλει τελεία ο άλλος. Και όταν σου ξεφεύγει, να ζητάς συγνώμη. Με την εξάσκηση θα βελτιώνεσαι μέχρι να κάνεις την πρακτική κτήμα σου.
__________________
5.
Καλησπέρα αγαπητή α μπα,
Είμαι 21 χρονών και είχα σχέση 2 χρόνια με ένα παιδί λίγα χρόνια μεγαλύτερο μου. Ήταν η πρώτη μου σχέση ουσιαστικά, οπότε εγώ "έπεσα με τα μούτρα" όσο δεν πάει...
Στο τέλος του πρώτου χρόνου είχα δει περίεργη σχέση με αυτόν και το κινητό του, έστελνε συνέχεια μηνύματα και σε περίεργες ώρες. Ένα βράδυ πήγα κοντά του όταν έγραφε και απομάκρυνε το κινητό του, κλείνοντας το. Ε δεν άντεξα, έψαξα το κινητό του και είδα ότι μιλάει με κοπέλα. Προφανώς χωρίσαμε, αλλά εκείνος έκανε τα πάντα για να μου δείξει ότι μετάνιωσε και ότι με θέλει πίσω.. Έτσι κ γω, με τα πολλά, λύγισα με τις γλύκες και είπα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Μετά από αυτό, ενώ είχε αλλάξει πάρα πολύ και όλα έδειχναν να είναι καλύτερα (και εγώ να είμαι κάθε μέρα και πιο κολλημένη και ερωτευμένη μαζί του, αλλά και αυτός το ίδιο έδειχνε), είχα πάντα τους φόβους μου.. Και δυστυχώς όταν σταμάτησε ο έρωτας να είναι τυφλός για μένα και άρχισα να βλέπω τα πράγματα όπως πραγματικά είναι, μετά από 1 χρόνο πάλι επιβεβαιώθηκα (με τον χαφιέ το ίντερνετ), ότι δεν είχε σταματήσει ποτέ να έχει σχέση με αυτή την κοπέλα σε αυτό το διάστημα. Βέβαια όλα μπροστά μου ήταν, εγώ ήμουν ηλίθια και δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι μπορεί να τρώω τέτοιο δούλεμα, απλά τώρα προσπαθώ να δικαιολογήσω την απεριόριστη βλακεία που με έδερνε με το ότι ήμουν ερωτευμένη.
Και ερχόμαστε στον δεύτερο και οριστικό χωρισμό.. Έκανε ξανά τις απέραντες προσπάθειες να με ξανακερδίσει, σε ανησυχητικό σημείο "stalking", αλλά μετά από 1-2 μήνες σταμάτησε ευτυχώς. Το θέμα είναι, μετά από όλο αυτό τον πρόλογο που σου έκανα και συγγνώμη, ότι μου έχει καταστρέψει την ψυχολογία και την αυτοπεποίθηση μου και νιώθω ότι δεν ξέρω τι ήταν αληθινό από αυτά τα 2 χρόνια τελικά. Κανονικά έπρεπε να έχω βάλει τον εγωισμό μου πάνω από το κεφάλι μου αυτή τη στιγμή και να προχωρούσα εύκολα, χωρίς να τα σκέφτομαι όλα αυτά, αλλά δε μου είναι καθόλου εύκολο.. Έδωσα ότι είχα μέσα μου σε αυτόν τον άνθρωπο και με έχει πάρει πολύ από κάτω όλο αυτό, έχω χάσει τον εαυτό μου και την αυτοεκτίμηση μου και το ξέρω πως δεν θα πρεπε να το παίρνω έτσι, κυρίως στην ηλικία που είμαι. Πως μπορώ να επανέλθω από αυτή την κατάσταση και κυρίως, να μην είμαι πάντα τέτοιο ζώον στις σχέσεις μου;- enough is enough...
Δεν είναι εύκολο να συγχωρήσεις τον εαυτό σου όταν τον βλάπτεις. Ο εαυτός μας είναι ο πιο σκληρός κριτής μας, αν είμαστε κανονικοί άνθρωποι, κι εσύ είσαι. Μην τον κατακρίνεις που υποφέρει. Άσε το μυαλό σου να κάνει αυτές τις σκέψεις, την αυτοκριτική, ξανασκέψου τα σημάδια που αγνόησες, εκατό, χίλιες φορές, αν χρειαστεί. Μην καταπιέζεσαι. Αυτή η επεξεργασία θα αλλάζει συνεχώς, σιγά σιγά θα καταλήγεις σε άλλα συμπεράσματα, και από θυμό και ντροπή θα περάσεις σε άλλα συναισθήματα. Ναι, ο έρωτας είναι ως ένα σημείο δικαιολογία, αλλά τι ερωτεύτηκες;
Τα λάθη δεν είναι ένδειξη χαζού ανθρώπου. Όλοι κάνουν λάθη. Χαζοί είναι αυτοί που δεν βγάζουν συμπεράσματα από τα λάθη τους. Γι 'αυτό, κάτσε και σκέψου, και κάνε απολογισμό. Γιατί έκανες ό,τι έκανες; Τι φοβόσουν; Τι ήθελες να πετύχεις με τη συμπεριφορά σου; Απάντησε σε κάθε βήμα με κάθε ειλικρίνεια, και θα βγεις πιο σοφή στο τέλος.
Δεν έδωσες ό,τι είχες μέσα σου σε αυτόν τον άνθρωπο, μη κάνεις δραματικές δηλώσεις. Είσαι 21 χρονών, ακόμα δεν ξέρεις καλά καλά τι είναι αυτό που έχεις μέσα σου. Μέσα από τις αναποδιές αρχίζεις να ανακαλύπτεις, και εσύ μόλις μία έχεις συναντήσει ως τώρα.
__________________
6.
Είμαι 24,5 ετών και εντελώς άπειρη στο θέμα των σχέσεων. Δεν είχα ποτέ σχέση με αγόρι, ελάχιστα φλερτ, δυο (εντελώς κυριολεκτικά δύο) εφιαλτικά ραντεβού που λήξαν σε πανωλεθρία, και φυσικά δεν έχω κάνει σεξ. Αυτό που με απασχολεί είναι το πολύ απλό, αν στα 25 ή στα 26 ή στα 30 συναντήσω κάποιον που του αρέσω και μου αρέσει, εφόσον είμαι τόσο άπειρη και "άβγαλτη" στο θέμα των σχέσεων, πώς θα το διαχειριστώ; Θα υπάρχει κάτι που να με διαφοροποιεί από τα 16-17χρονα που τώρα αρχίζουν να έχουν τις σχέσεις τους και να ωριμάζουν σε αυτόν τον τομέα; Το ότι θα χω πτυχίο και δουλειά και ξέρω να μαγειρεύω και πέντε πράματα δε νομίζω ότι είναι δείκτης ωριμότητας όταν δε ξέρω καν στην τελική τι θέλω από μια σχέση εφόσον δεν είχα ποτέ μια σχέση.- άπειρη
Στον έρωτα όλοι σαν 16χρονοι και 17χρονοι φέρονται. Γι' αυτό έχει υμνηθεί τόσο πολύ ο έρωτας. Τα στραπάτσα, δε, η χυλόπιτα και η καψούρα, είναι πάντα σαν την πρώτη φορά. Επίσης, δεν ωριμάζει κανείς μόνο μέσα από τις σχέσεις. Το πτυχίο και η δουλειά και τα πέντε πράγματα που ξέρεις να μαγειρεύεις είναι δείκτης ωριμότητας. Ώριμος είναι ο άνθρωπος που ξέρει ποιος είναι, και αυτό προκύπτει από όλο το φάσμα της ζωής, από όλες τις συναναστροφές και τις αποφάσεις.
Καλλιέργησε τις σχέσεις με τους φίλους σου. Ό,τι πρέπει να ξέρεις για τους ανθρώπους, θα το καταλάβεις από κει. Και μη φοβάσαι τίποτα και κανέναν. Όλοι πανικοβλημένοι είναι, όλοι ανώριμοι αισθάνονται, όλοι φοβούνται τη μοναξιά και κανείς δεν ξέρει τι του γίνεται. Και το κυριότερο: να ξέρεις ότι το παρελθόν σου δεν είναι κάποια φωτεινή επιγραφή στο κούτελο. Για να καταλάβουν οι άλλοι ποια είσαι, πρέπει πρώτα να ενδιαφερθούν. Όσο δεν το επιτρέπεις, είσαι ασφαλής.
__________________
7.
Αγαπημένη Α μπα,
Είμαι λίγο μπερδεμένη και αποφάσισα να σου στείλω μήπως βρούμε τη λύση παρέα. Έχω-είχα μια καλή φίλη απο το λύκειο. Την εκτιμώ πολύ γιατί είναι σωστό παιδί, σε ακούει όταν της μιλάς και απαντάει έχοντας σκεφτεί και όχι απλά για να μιλήσει. Εννοείται βέβαια ότι έχουμε περάσει πολυ όμορφα μαζί, ξενύχτια, βόλτες, κουβέντες, κανα δυο ταξίδια. Γενικα τα βρισκαμε, συζητούσαμε, λύναμε τις παρεξηγήσεις, έμοιαζε να είναι μια φιλία για παντα(να το πρώτο λάθος)
Στο τρίτο έτος, εγω περασα μια φάση θλίψης και άγχους γιατι δεν είχα κάνει τίποτα ερωτικό. Όποτε μιλούσα μαζί της με ηρεμούσε.
Όμως την ίδια περίοδο η φίλη μου είχε αρκετά πιεσμένο πρόγραμμα με τη σχόλη και οι ώρες που μπορούσαμε να περνάμε παρέα ήταν πολυ περιορισμένες. Κακά τα ψέματα, η ανοχή της στην πίεση ήταν πολύ μικρότερη απο τη δική μου (δηλ εγώ αντέχω με πολύ λίγες ώρες ύπνο και πάντα έχω χώρο για κοινωνική ζώη), ασυναισθητα έκανα την συγκριση και ένοιωθα πικρία. Ελεγα το παραπονό μου το συζητούσαμε και καταλήγαμε ότι είμαι εγωίστρια και εγωκεντρική και δεν την
καταλαβαίνω. Αντιλαμβάνομαι ότι έπρεπε να τη δεχτώ όπως ήταν και στην τελική να της σταθώ και γω που ήταν πιεσμένη, αλλα η πικρία δεν έφευγε.
Στο τέταρτο έτος το άγχος μου σωματοποιειται (κατι ζαλαδες μην υπερβάλω), και τότε αποφασίζω ότι πρεπει να κάνω κάτι προκειμένου να βγω απο αυτή τη φάση. Και όντως κάνω(ψυχολογο, νέες παρές, αποτυχημενες γκομενοαποπειρες, ξενυχτια, διαβασμα). Γενικά πέρασα περίεργη φάση με τη φίλη μου να έχει πολύ μικρή παρουσία σε όλα αυτα. Μια φορα στις 10-15 μέρες βγαίναμε της έλεγα όόόλα τα νέα μου και εκείνη όλα (?) τα δικά της, έλεγε η μια στην άλλη την αποψή
της και τελικά συνειδητοποιούσα ότι μου λείπει η παρουσία της στη ζωή μου.
Κάπου στα καρναβάλια κάνω μια καφρίλα με αποτέλεσμα εκείνη να κάνει μια έκρηξη ότι την τελευταία της χρονιά στην πόλη που σπουδάζουμε εγώ είμαι εξαφανισμένη και σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Η συμπεριφορά αυτή εμένα μου φαίνεται πολύ άδικη. Και κάπως έτσι συνειδητοποιηώ αυτο που για χρόνια έκανα πως αγνοούσα: στην φίλη μου αρέσει να την επιλέγουν, έχει μάθει να την παίρνουν τηλέφωνο και όχι να παίρνει αυτή. Δεν είναι σνομπ αλλα ανασφαλής,
όμως και πάλι αυτό δεν κάνει μικρότερο το φάουλ της. Αυτό είναι ίσως το μόνο πράγμα που δεν της έχω πει, γιατί θεώρω πολύ λάθος να κρίνεις τον άλλον για ένα τόσο σημαντικό μέρος του χαρακτήρα του και γιατι δεν μου αρεσει να γίνομαι κακιά. Μετά απο αυτό με πιάνουν εγωισμοί και δεν θέλω να την πάρω τηλ και την αφήνω να δω πότε θα επικοινωνήσει. Και τώρα όμως όσες φορές έχουμε βγει πάντα οι συζητήσεις μας είναι ωραίες.
Πώς μπορώ να ισορροπήσω την αναγκη μου να αποτελεί μέρος της ζωής μου με το θυμό μου; Να περιμένω; Νομίζω πως βλέπω ότι η σχέση έχει τελειώσει απο καιρό και παλεύω με νύχια και με δόντια να μην γίνει αυτο γιατι θα λυπηθώ να τελειώσει μια φιλία που έμοιαζει τόσο καλή.
ΥΓ σόρυ για το σεντόνι.
ΥΓ2 και σόρυ για το σόρυ
Παραπονιόσουν για μήνες επειδή ήθελες να γκρινιάξεις στη φίλη σου που δεν έχεις γκόμενο. Η φίλη σου σου έλεγε ότι δεν έχει χρόνο για τη γκρίνια σου γιατί πνίγεται, άλλωστε σιγά το πρόβλημα, και ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από σένα. Δεν κατάλαβες τι σου έλεγε.
Μετά την παράτησες γιατί άρχισες να ασχολείσαι με άλλα (ψυχολόγος, γκόμενοι, διάβασμα) και όταν την έβλεπες, στη χάση και στη φέξη, θυμόσουν ότι περνάς καλά μαζί της γιατί κάθεται και ακούει όοοολα σου τα θέματα, που είναι πάρα πολύ βαρετά, αλλά εσύ πιστεύεις ότι είναι πάρα πολύ συναρπαστικά και γι' αυτό τα έλεγες χαρτί και καλαμάρι. Δεν προσπάθησες ιδιαίτερα να την βλέπεις, απλώς περίμενες ότι θα γίνει από μόνο του. Σου έλεγε ότι είσαι στην κοσμάρα σου. Δεν κατάλαβες τι σου έλεγε.
Η φίλη σου έχει πει παράλληλα άλλες πεντακόσιες φορές με διάφορες αφορμές ότι είσαι εγωίστρια, εγωκεντρική, κοιτάς τον εαυτό σου, και την χρησιμοποιείς ως συναισθηματικό κουβά για να κάνεις μονόλογους. Δεν κατάλαβες ποτέ τι σου έλεγε.
Μετά από όλα αυτά, το συμπέρασμα που έβγαλες είναι ότι η φίλη σου θέλει να την παίρνουν τηλέφωνο.
Δεν είσαι απλά εγωκεντρική και εγωίστρια. Είσαι τόσο βαθιά απασχολημένη με τον εαυτό σου, που έχεις πλαστικοποιηθεί. Δεν καταλαβαίνεις απολύτως τίποτα από αυτά που σου λένε, γιατί δεν σε ενδιαφέρει ούτε στο παραμικρό. Ζεις σε μια φούσκα που είναι αδιαπέραστη. Βλέπεις, αλλά δεν ακούς. Τα μηνύματα δεν περνάνε. Ελπίζω να έχει καλό καιρό εκεί που βρίσκεσαι, γιατί αν συνεχίσεις έτσι θα μείνεις για πολλά χρόνια ακόμα.
σχόλια