ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το προηγουμενο σαββατο το βραδυ βγηκα με καποιους φιλους εξω. Προς το τελος της βραδιας καταληξαμε στα (γνωστα) βραχακια στο θησειο, οπου η συζητηση περασε πλεον στο κλασικο επιπεδο οπου ολοι ελεγαν την φιλοσοφια τους λογομαχοντας για διαφορα θεματα. Απο το νοημα της ζωης μεχρι την θεωρια των χορδων και την τηλεμεταφορα φωτονιων που επιτευχθηκε προσφατα. Σε καποια στιγμη λεω παω να κατουρησω. Καθως προχωρησα λοιπον εφτασα σε ενα σημειο μεσα απο κατι δεντρα οπου ηταν ανοιχτο και εβλεπα ολη την αθηνα αλλα πισω μου υπηρχε ενα "τειχος" απο δεντρα. Εκεινη την στιγμη...υπηρχε απολυτη ησυχια...ενιωθα το αερακι να χτυπαει το προσωπο μου, εβλεπα την φωτισμενη αθηνα. Ολα οσα εχω ζησει περασαν μπροστα απο τα ματια μου. Μεχρι που εφτασα στο σημειο που ημουν τωρα...και εκει η ζωη μου σταματησε...μονο αερας. Ξεχασα τους φιλους, την οικογενεια, τις σπουδες, την κοπελα μου με την οποια εχουμε προβληματα τελευταια και τσακωνομαστε, ξεχασα τον εαυτο μου. Μονο ο αερας ειχε σημασια...το μυαλο μου εγινε κενο. Εγινα ο αερας. Εμεινα εκει αναυδος, ακουνητος για λιγα δευτερολεπτα (10?). Δευτερολεπτα που εμοιαζαν με μια ολοκληρη ζωη. Ενιωσα ενα ριγος, ενα γαργαλιμα στην σπονδυλικη μου στυλη. Βγηκα απο το σωμα μου. Ξαφνικα συνειδητοποιησα και καταλαβα ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αυτα τα δευτερολεπτα ηταν μια στιγμη που ενιωσα πραγματικα...ελευθερος. Και τι δεν θα εδινα για να ξαναζουσα αυτη τη στιγμη...ξανα και ξανα και ξανα...μεχρι ο κοσμος να τελιωσει...