__________________
1.
Αγαπητή Α, μπα
μετακόμισα πρόσφατα στην επαρχία και αντιμετώπισα το εξής φαινόμενο: υπάρχουν κλίκες για όλα.. θες να ασχοληθείς με τη φιλοζωϊκή της πόλης: βρίσκεις μια τύπισσα που την έχουν αρχηγό , η οποία δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό-τις υποχρεώσεις τις αναλαμβάνουν περισσότερο τα λοιπά μέλη- αλλά συμπεριφέρεται και διατάζει λες και είναι αρχηγός της Giant.Τα λοιπά μέλη την έχουν σα θεό και αν μπεις στη φιλοζωϊκή και μετά φύγεις δεν σου λένε καλημέρα. Πας να ασχοληθείς με τη φωτογραφία βρίσκεις μια κλίκα με 5-10 άτομα που έχουν αυτοχαρακτηριστεί φωτογράφοι της πόλης και μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα να κάνουν φωτογραφίες και να τις εκθέτουν στα εκθεσιακά κέντρα της πόλης.. και το καλύτερο-που δε συμβαίνει μόνο στην επαρχία- βλέπεις κουμμουνιστές που μιλάνε με ύφος σαν κάποιον που κατέχει την απόλυτη αλήθεια και σε σνομπάρουν σα να είσαι εσύ ο ίδιος ο καπιταλισμός αν τολμήσεις να εκφράσεις κάποια διαφορετική άποψη. Όλοι οι παραπάνω έχουν ένα σνομπ ύφος και νομίζουν οτι είναι πάρα πολύ σπουδαίοι και γαμάτοι και λενε τη μια βλακεία μετα την άλλη με τόση σιγουριά για τον εαυτό τους. το ερώτημά μου είναι το εξης: γιατί με εκνευρίζουν τόσο όλοι αυτοί? Μήπως ακουμπάνε κάτι μέσα μου ή υπάρχει κάποια κοινωνική συμπεριφορά την οποία δεν έχω ακόμη καταλάβει? ή και τα δύο? η κάτι άλλο? -ελιά κουκούτσι
Είσαι σίγουρος/η ότι αυτό που αναρωτιέσαι είναι γιατί σε εκνευρίζουν τόσο όλοι αυτοί; Είναι κάτι που χρειάζεται εξήγηση; Μήπως θέλεις να ρωτήσεις γιατί αναδεικνύονται ως αρχηγοί άνθρωποι που δεν είναι απαραίτητα οι καλύτεροι μιας ομάδας; Αυτό μάλιστα, είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα: πώς μια κοινωνία μπορεί να θέσει κανόνες και να δημιουργήσει προϋποθέσεις ώστε να αναδεικνύονται αξιοκρατικά οι πιο ικανοί και όχι οι πιο φωνακλάδες, ή η πιο φανατικοί, ή οι πιο διαπλεκόμενοι. Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα παλεύει αρκετά με αυτό το θέμα.
__________________
2.
Αγαπητή Α, μπα.
Είμαι 30 ετών και δουλεύω σε μια εταιρεία στην επαρχία όπου γνώρισα, ερωτεύτηκα και συνδέθηκα ερωτικά με συνάδελφο ετών 37 Τούρκο μορφωμένο, έξυπνο, open-minded και γενικά πολύ ενδιαφέρων. Είμαστε μαζί πέντε μήνες, αν και η σχέση μας είχε πολλά σκαμπανεβάσματα, όχι εξαιτίας διαφορετικής κουλτούρας ή θρησκεύματος (καθώς και οι δύο είμαστε άθεοι ή έστω αγνωστικιστές) αλλά εξαιτίας του γεγονότος ότι στην αρχή της σχέσης μας, κατόπιν δικής του ερώτησης, του είπα ότι πριν από εκείνον είχα βρεθεί σεξουαλικά και μόνο με κάποιον άλλον από την εταιρεία. Ήταν αρκετά δύσκολο για εκείνον να το διαχειριστεί αλλά στη συνέχεια καταφέραμε να το ισορροπήσουμε. Πλέον είμαστε σε μια πολύ καλή φάση, περνάμε πολύ ωραία μαζί, ουσιαστικά μένουμε μαζί και μοιραζόμαστε κοινά ενδιαφέροντα. Η σεξουαλική μας ζωή είναι έντονη και συναρπαστική. Το θέμα του είναι το εξής: Δηλώνει ερωτευμένος μαζί μου και θεωρεί ότι έχει βρει τον σύντροφο που πάντα έψαχνε. Το πρόβλημα του είναι ότι θέλει να συνευρίσκεται σεξουαλικά και με άλλες γυναίκες. Μου είπε ότι ποτέ δε θα μου το κρύψει εφόσον προβεί σε κάτι τέτοιο με κάποια άλλη γυναίκα. Εφόσον όμως είμαστε μαζί, σωματικά αλλά και πολύ κοντά πνευματικά θέλει να το κάνουμε μαζί. Θέλει δηλαδή να κάνουμε σεξ μαζί με άλλη μία γυναίκα, όχι σε τακτική βάση, αλλά εφόσον προκύψει θέλει να είμαι κι εγώ. Δε σου κρύβω ότι με εξιτάρει όλο αυτό, ότι δηλαδή θα βγούμε έξω, όπως σχεδιάζουμε, και θα αναζητήσουμε όμορφη κορασίδα για να εμπλουτίσουμε τη σεξουαλική μας ζωή. Όμως, my point is: is this normal? Μπορώ να αποδεχτώ ότι αυτό είναι ένα σεξουαλικό φετίχ του το οποίο επιθυμώ να ικανοποιήσω όπως αυτός ικανοποιεί άλλα δικά μου, όμως, αν η σχέση μας προχωρήσει πώς θα ξεκαθαρίσω τα δύο πράγματα στο μυαλό μου - θα ζηλεύω για αυτήν του την επιθυμία για άλλες γυναίκες πάντα ή θα το αποδεχτώ με τον τρόπο κατά τον οποίο προ-περιέγραψα. Κι αν δεν τον ζηλεύω πια σημαίνει ότι έπαψα να είμαι ερωτευμένη μαζί του ή ότι έχω φτάσει σε τέτοιο επίπεδο κατανόησης και αποδοχής του το οποίο είναι και ο πραγματικός έρωτας στην τελική?- Κατερίνα
Κατερίνα, με καταμπέρδεψες. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένας «πολύ open minded» άνθρωπος δυσκολεύτηκε τόσο να καταπιεί ότι έκανες «μόνο σεξ» με έναν άλλον άντρα, πριν από αυτόν. «Δυσκολεύτηκε πολύ να το διαχειριστεί». Πολύ, ούτε καν μετρίως. Τι να διαχειριστεί; Ότι δεν ήσουν παρθένα; Ότι έχεις την υπερφυσική ικανότητα να κάνεις σεξ με κάποιον χωρίς να τα έχεις φτιάξει μαζί του; Ότι έχεις κάνει σεξ με κάποιον που (Θεέ μου!) ξέρει προσωπικά; Ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη, ως κρατούμενο, αλλά εσύ καλύτερα να το σκεφτείς λίγο παραπάνω. Νομίζω ότι έχεις δεχτεί την αντίδραση του ως κάτι πολύ λογικό, και δεν καταλαβαίνω γιατί – ειδικά διαβάζοντας παρακάτω.
Με μπέρδεψες και στα υπόλοιπα. Η πρόταση να κάνετε τρίο με μια κοπέλα είτε σε εξιτάρει είτε δεν σε εξιτάρει. Είτε ζηλεύεις, είτε δεν ζηλεύεις. Εντάξει, γίνεται να εξιτάρεσαι και να ζηλεύεις παράλληλα, ή να φοβάσαι ότι θα ζηλέψεις όταν γίνει πραγματικότητα, αλλά εσύ δεν ρωτάς αυτό. Ρωτάς τι είναι το σωστό να νιώθεις και να αισθάνεσαι, εξ'ου το "is this normal".
Δε νομίζω ότι θα σε σοκάρω αν σου πω ότι οι τριπλέτες και τα κουαρτέτα και τα πολύμπριζα είναι αρκετά παλιά ανθρώπινη εφαρμογή. Οι ανοιχτές και ελεύθερες σχέσεις, με δυνατότητες επέκτασης μετά από συνεννόηση δεν είναι δικιά σας εφεύρεση. Οπότε με αυτή την έννοια, είναι απολύτως νορμάλ. Όπως είναι εντελώς νορμάλ και να μην θέλεις να δοκιμάσεις, ή να μην σε εξιτάρει η ιδέα, ή να ζηλεύεις. Δεν υπάρχει πρωτόκολλο συμπεριφοράς στις ανθρώπινες σχέσεις. Η ζήλεια έχει σχέση με την αυτοπεποίθηση του καθένα, δεν είναι κριτήριο επιπέδου έρωτα. Το με ποιον ή με ποιους θέλεις να κάνεις σχέση και σεξ και πώς είναι προσωπικό σου θέμα, δεν είναι το απόλυτο κριτήριο του «νορμάλ». Πλειοψηφίας και μειοψηφίας ίσως, αλλά η κανονικότητα έχει πολύ μεγάλη γκάμα. Το μόνο κριτήριο είναι να μην καταπιέζεται κανείς, και να μην παραβιάζονται τα όρια κανενός. Η συναίνεση έχει σημασία, και η ενθουσιώδης συμμετοχή. Κάνε ό,τι πιστεύεις ότι είναι καλύτερο για σένα, εφόσον δεν πατάς πάνω σε άλλον για να το καταφέρεις. Στο σεξ, αλλά και γενικότερα.
Μολαταύτα, η ετεροκανονικότητα και η μονογαμική σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων είναι κυρίαρχη τάση και κοινωνική απαίτηση. Είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει κανείς από τα δοκιμασμένα και εγκεκριμένα. Είναι επίσης δύσκολο να καταλάβει κανείς τι θέλει και τι νομίζει ότι πρέπει να θέλει (είτε από την μια πλευρά, είτε από την άλλη). Εσύ έχεις την δυνατότητα να εξερευνήσεις ένα νέο μονοπάτι, σε μια στενή σχέση εμπιστοσύνης, όπως λες. Είναι ό,τι πιο ασφαλές μπορείς να έχεις για να εξερευνήσεις νέους δρόμους. Δεν μπορεί κανείς να σου εγγυηθεί ότι θα παραμείνεις ασφαλής, ότι δεν θα το μετανιώσεις, ή ότι είναι αυτό που θέλεις. Μόνο εσύ ξέρεις. Είσαι κυρία του εαυτού σου. Σκέψου και αποφάσισε.
__________________
3.
Α μπα γεια. Σου αναφέρω από την αρχή ότι αυτό που θέλω είναι να δεις την κατάσταση "απ' έξω", σαν ένας ανεξάρτητος κριτής και να μου πεις τι πιστεύεις. Ο λόγος που χρειάζομαι έναν εξωτερικό κριτή είναι γιατί όλοι οι εμπλεκόμενοι στην κατάσταση τα βλέπουν από τη δική του σκοπιά και με τα δικά τους συμφέροντα. Λοιπόν, είμαι 25 ετών και είμαι δάσκαλος, αποφοίτησα πέρυσι και εδώ και 4 μήνες έχω τελειώσει και στρατό κτλ. Διακαής μου πόθος είναι να συνεχίσω τις σπουδές μου σε μεταπτυχιακό επίπεδο (και γιατί όχι και διδακτορικό) και να πάρω πτυχίο Ψυχολογίας (δίνω εξετάσεις φέτος). Είμαι πολύ πεισματάρης όταν θέλω κάτι, έχω βάλει στόχο να το καταφέρω και έχω και την παρακίνηση των καθηγητών μου που πιστεύουν ότι το οφείλω στον εαυτό μου αφού με θεωρούν έξυπνο και αξιόλογο. Το θέμα μου είναι ότι στη φάση της ζωής μου και στην κοινωνία που ζω δεν ξέρω τι είναι το σωστό να πράξω. Έχω επιστρέψει στο πατρικό μου και ζω με τους γονείς και τον αδελφό μου. Το σπίτι μας επιβιώνει με μια σύνταξη των 400 ευρώ του πατέρα μου και τίποτα άλλο, κανείς δεν έχει δουλειά, οι λογαριασμοί τρέχουν, προσωπικά έξοδα υπάρχουν και επίσης υπάρχει ο γάμος της αδελφής μου που θα γίνει το καλοκαίρι και πρέπει να βρεθούν λεφτά και γι' αυτό. Ο πατέρας μου έχει τραβήξει την άκρη του (εγώ πληρώνομαι άρα δεν έχω άλλη υποχρέωση) και αρνείται έστω να κουνηθεί από την καρέκλα του (να βάλει ένα περιβολάκι ας πούμε για να εξασφαλίζουμε τα λαχανικά μας) παρόλο που όλοι οι υπόλοιποι θέλουμε να γίνονται πράγματα που να μας κρατούν σε εγρήγορση για να μην μας πιάνει κατάθλιψη. Κ είναι μόνο 51 χρονών! Κ η μητέρα μου 47! Νέοι άνθρωποι και οι δυο. Το πρόβλημα όμως δεν είναι τόσο αυτό όσο το ότι μας πιέζει αφόρητα (εμένα και τον αδελφό μου) να βρούμε δουλειά, να βγάλουμε πολλά λεφτά (αδυνατεί να πιστέψει ότι δεν υπάρχουν πλέον μισθοί 800 και 1000 ευρώ) για να τρέχουμε τις υποχρεώσεις, να μαζέψουμε λεφτά για να κάνει το γάμο η αδελφή μας (η οποία κάνει τον ψόφιο κοριό και απλά περιμένει τα λεφτά, την συμφέρει βλέπεις) και γενικά νιώθουμε μια συνεχή πίεση λες και δεν έχουμε δικά μας προβλήματα. Κ δεν είναι ότι δεν ενδιαφερόμαστε για δουλειά, κάθε άλλο, είμαστε οι πρώτοι που θέλουμε να βγούμε από αυτό το τέλμα αλλά δεν υπάρχει τίποτα!!! Είμαστε κ σε επαρχία και τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα... Για να φύγω ούτε λόγος, δεν μπορώ να βρω μια δουλειά που να μου εξασφαλίζει νοίκι, λογαριασμούς κτλ. Από την άλλη είναι κ το θέμα των σπουδών. Τι να κάνω? Να τα παρατήσω και να επικεντρωθώ στη δουλειά? Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα περάσουν τα χρόνια και θα το μετανιώσω, δεν θέλω να γίνω ένας δυστυχισμένος που έκανε δουλειές του ποδαριού και δεν εκπλήρωσε τα όνειρά του (ή έστω δεν πάλεψε γι' αυτά). Αλίμονο δεν εννοώ ότι θέλω να κάθομαι κ να με ταΐζουν, απλά σκέφτομαι να κάνω το μεταπτυχιακό μου, ψάχνομαι και για διάφορες υποτροφίες παράλληλα, ίσως να κάνω κάποια μαθήματα αν βρω παιδιά ή να βρω κάποια δουλειά που να μου προσφέρει ένα μικρό εισόδημα αλλά να μου επιτρέπει να παρακολουθώ και τις σπουδές μου. Δεν μπορώ όμως με τίποτα να φροντίσω για όλα αυτά που θέλουν οι δικοί μου, δεν δύναμαι, η εποχή είναι χάλια δεν μπορεί κάποιος να έχει τέτοιες απαιτήσεις. Υπάρχουν συζητήσεις με τους καθηγητές μου για να φύγω στο εξωτερικό αλλά δεν ξέρω πως θα μπορούσα να το κάνω μην έχοντας λεφτά για εισιτήριο ούτε για αστικό! Έστω και με υποτροφία, μπορεί κανείς να αυτοσυντηρηθεί στο εξωτερικό χωρίς καμιά βοήθεια? Βρίσκομαι σε τέλμα, δεν ξέρω τι είναι το σωστό, δεν ξέρω τι πρέπει να αφήσω και τι να πιάσω, δεν ξέρω ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, δεν ξέρω τίποτα. Τι κάνω ρε α μπα? Δεν είναι ζωή να είσαι κλεισμένος σε ένα σπίτι με τους γονείς σου και να περνάει η ζωή από μπροστά σου χωρίς να κάνει κάτι (είμαι 25 for god sake, θέλω να ζήσω!), να τώρα παντρεύεται μια πολύ καλή μου φίλη και δεν μπορώ να πάω ούτε στο γάμο, δεν μπορώ να βγω ούτε για καφέ, τίποτα. Πιστεύεις ότι πρέπει να εγκαταλείψω το όνειρό μου για ακαδημαϊκή καριέρα και να συμβιβαστώ με την κοινωνική μου τάξη? Αυτό είναι τελικά που δε θέλω να δω και αποφεύγω να παραδεχθώ? Ότι είμαι πολύ φτωχός για να κάνω τέτοια όνειρα? Μίλα μου ειλικρινά.- ικανός αλλά άτυχος
Είναι αλήθεια ότι η ακαδημαϊκή καριέρα απαιτεί χρήματα, ειδικά στην Ελλάδα, γιατί τα διδακτορικά δεν πληρώνονται, και θέσεις στα πανεπιστήμια δεν υπάρχουν. Οπότε έχει μεγάλη σημασία αν εννοείς ακαδημαϊκή καριέρα στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Είναι αλήθεια ότι οι πλούσιοι άνθρωποι, γενικά, έχουν περισσότερες επιλογές και μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Δεν χρειάζεται να είμαι ιδιαίτερα ειλικρινής για να το γράψω αυτό, και δε νομίζω ότι το ακούς πρώτη φορά. Είναι επίσης αλήθεια όμως ότι πολλοί άνθρωποι κατάφεραν πάρα πολλά πράγματα, που δεν ήταν για την κοινωνική τους τάξη, επειδή ήταν επίμονοι, εργατικοί, και πολύ ικανοί. Οπότε, δεν ξέρω τι να σου πω. Όχι, δεν «πρέπει» να εγκαταλείψεις το όνειρο σου για ακαδημαϊκή καριέρα, αλλά δεν υπάρχει κανείς που μπορεί να σου εγγυηθεί ότι αν κάνεις το άλφα και το βήτα θα τα καταφέρεις. Μόνος σου πρέπει να βρεις τον δρόμο και τις λύσεις. Όπως τον βρήκαν όλοι αυτοί που δεν είχαν τα μέσα ή την οικογένεια για να προχωρήσουν.
Πρέπει να καταστρώσεις ένα σχέδιο. Σου λείπουν πάρα πολλές πληροφορίες νομίζω. Όταν λες «ακαδημαϊκή καριέρα», πρέπει να κάνεις ένα πλάνο για το πού (Ευρώπη; Αμερική; Ελλάδα;), και για το πεδίο. Αν θέλεις μεταπτυχιακό, πρέπει να σκεφτείς τι δουλειά θα κάνεις παράλληλα για να βγάζεις τα έξοδά σου. Αν σκέφτεσαι υποτροφίες, βρες ποιες υποτροφίες υπάρχουν σε ποια ιδρύματα, πώς τις δίνουν, τι πιθανότητες έχεις, πόσα χρήματα είναι, σε ποιες πόλεις, και μάθε αν τα λεφτά είναι αρκετά για τις συγκεκριμένες πόλεις. Δεν υπάρχουν γενικές απαντήσεις τύπου «τα λεφτά για υποτροφίες φτάνουν» ή «δεν φτάνουν». Εξαρτάται για ποια υποτροφία μιλάς και σε ποιο πανεπιστήμιο. Αν δεν σου φτάνουν τα λεφτά για εισιτήριο, πρέπει να δουλέψεις ώστε να τα μαζέψεις και να το πάρεις. Για όλα υπάρχουν λύσεις, χρειάζεται χρόνος και προετοιμασία.
Για τα θέματα που αντιμετωπίζεις στο σπίτι δεν μπορώ να σου πω τι να κάνεις, γιατί είναι η ζωή σου, και το σπίτι σου, και η δική σου οικογένεια. Δεν γίνεται να τους ευχαριστήσεις όλους. Ή θα δυσαρεστήσεις τον εαυτό σου, ή τον πατέρα σου. Σκέψου ποιο βάρος μπορείς να αντέξεις περισσότερο. Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να μην επιβαρύνεις το νοικοκυριό και να συμμετέχεις στα έξοδα. Μπορείς να βρεις άλλη συμβιβαστική λύση; Μπορεί να υπάρχει. Αλλά θα προκύψει αν αποφασίσεις πρώτα για τη δική σου ζωή.
ΥΓ. Για το γάμο δεν σχολιάζω καν. Όποιος θέλει γλέντια, να τα πληρώσει μόνος του. Αλλιώς πάει στην εκκλησία ή στο δημαρχείο με δύο μάρτυρες και παντρεύεται.
__________________
4.
Αγαπητή Α, μπα,
Έχω ένα πρόβλημα το οποίο γίνεται εντονότερο κάθε χρόνο. Δεν είμαι κοινωνική, με την έννοια ότι με πιάνει τρομερό άγχος όταν πρόκειται να μιλήσω σε άλλους ανθρώπους που δεν ξέρω αρκετά καλά ή όταν πάω σε ένα καινούργιο μέρος μόνη μου. Για να πάω πχ στο περίπτερο χρειάζομαι ολόκληρη ψυχική προετοιμασία, προετοιμάζοντας τους διαλόγους με τον περιπτερά και κάνοντας μια μάχη με τον εαυτό μου για αν τελικά το χρειάζομαι πραγματικά εκείνο το πακέτο τσιγάρα(εντάξει ίσως ακούγεται αστείο αλλά συνήθως περνάω αυτή την μικρή κρίση και μου είναι δύσκολο να επιβληθώ στον εαυτό μου). Κάποιες μέρες μου βγαίνει τελείως αβίαστα και γίνομαι "φυσιολογική" μέχρι που θα μιλήσω με κάποιον και θα του πω κάτι τελείως ηλίθιο ή θα σκοντάψω μπροστά σε όλο τον κόσμο και τότε είναι που θα παίζω την σκηνή στο κεφάλι μου για τον επόμενο μήνα και θα αποφασίσω ότι δεν πρέπει να ξαναβγώ από το σπίτι και κλείνομαι στον εαυτό μου όλο και περισσότερο.
Νομίζεις ότι όλο αυτό είναι απλά μια φάση και θα μου περάσει αφού στο τέλος ξεπερνάω το άγχος και τους φόβους μου και κάνω αυτά που πρέπει να γίνουν ή είναι αρκετά σοβαρό και πρέπει να πάω σε ψυχολόγο να το αντιμετωπίσω;
Αν είναι κάτι που γίνεται εντονότερο κάθε χρόνο, και το έχεις πάντα, μάλλον δεν είναι φάση. Σοβαρό θεωρούμε οτιδήποτε μας προκαλεί προβλήματα στην καθημερινότητα και στη συναναστροφή μας με τους άλλους, όπως στη δημιουργία φιλικών και άλλων στενών σχέσεων. Εσύ έχεις προβλήματα στην καθημερινότητα σου, αφού κλείνεσαι στον εαυτό σου για καιρό και δεν σου αρέσει. Δεν αναφέρεις αν έχεις φίλους και γνωστούς, και πώς τα πας μαζί τους, αλλά νομίζω ότι ένας ψυχολόγος θα σε βοηθούσε πολύ, ώστε να καταλάβεις υπό ποιες προϋποθέσεις γίνεσαι «φυσιολογική» και τι σε κάνει να σκοντάφτεις, ώστε να καταφέρεις να ελέγχεις καλύτερα τις αντιδράσεις σου.
__________________
5.
Που λες Α μπα, υπάρχει λόγος που δεν ξεπερνάμε τα όρια όταν μιλάμε σε κάποιον που δεν ξέρουμε καλά και ο λόγος είναι ακριβώς αυτός: ΌΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΈΡΟΥΜΕ ΚΑΛΆ!
Τώρα θα μου πεις, για να αναπτυχθεί οικειότητα πρέπει λίγο λίγο να τα ξεπερνάμε κάθε φορά - άλλο όμως πηδάω το πεζουλάκι κι άλλο με μια ατάκα πάω να πάρω αμπάριζα φράχτες, συρματοπλέγματα, τοίχους και ναρκοπέδια!
Και βέβαια όταν αποφασίζεις να ξεπεράσεις τα όρια (είτε φιλικά, είτε ως φλερτ) φροντίζεις να μην είναι μπροστά πολλά άτομα με τα οποία επίσης δεν υπάρχει οικειότητα... και ιδίως οι γονείς του άλλου!
Και είναι και τα πειραγματάκια, που θα τα κάνεις μόνο σε φίλους σου, γιατί ξέρεις τι θα πεις και δεν θα τον ενοχλήσει και πώς θα το πεις. Μάλιστα (καθώς εμπεριέχουν inside code που δεν τον αντιλαμβάνεται ένας άσχετος) φροντίζεις να μην είναι άσχετοι μπροστά γιατί μπορεί να το παρεξηγήσουν.
Ιδίως όταν είσαι στον εργασιακό χώρο του άλλου, ιδίως όταν είναι μπροστά το αφεντικό του άλλου και ιδίως όταν το πείραγμα αφορά την εργασία του άλλου!
Γι' αυτό και εγώ θα δώσω βραβείο αποτυχημένης προσέγγισης (φιλική ή φλερτ) στο κατά τα άλλα συμπαθέστατο παιδί από το παραδιπλανό μαγαζί που κατάφερε να συνδυάσει όλα τα παραπάνω. -Η κοπέλα του παραδιπλανού μαγαζιού
Αχ, γιατί, γιατί μας αφήνεις στα σκοτάδια;
__________________
6.
Αγαπητή μου Α,μπα. Είμαι 23 χρονών και είμαι μια λεσβία σε άρνηση. Όλη μου την ζωή είχε ετεροφυλικές σχέσεις και στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει για την σεξουαλικότητα μου, βρίσκομαι σε μια τέτοια ετεροφυλική σχέση αυτό το διάστημα. Προφανώς δεν είμαι ερωτευμένη και δεν με εξιτάρει το σεξ μαζί του παρόλα αυτά νιώθω τρυφερότητα απέναντι του και απολαμβάνω την παρέα του.
Το θέμα είναι πως το τελευταίο διάστημα βρίσκομαι στο εξωτερικό και έχω γνωρίσει μια κοπέλα που αρέσει πολύ ως άνθρωπος και ως γυναίκα, περνάμε πολλές ώρες μαζί κάνοντας φιλική παρέα και για πρώτη φορά νιώθω πως περνάω πραγματικά όμορφα χωρίς κανέναν συμβιβασμό.
Δεν είναι πως θέλω να κάνω κάτι μαζί της, έχει σχέση και άλλωστε σε λίγο καιρό φεύγω πάλι για Ελλάδα. Απλά όλες αυτές οι εβδομάδες που περάσαμε μαζί με έκαναν να σκεφτώ πως αλήθεια δεν μπορώ άλλο να κρύβομαι. Αλήθεια νιώθω πως για πρώτη φορά στην ζωή μου σκέφτομαι καθαρά. Θέλω να είμαι με μια γυναίκα που θα την αγαπώ και θα περνάμε όμορφα, θέλω να νιώσω πάθος για πρώτη φορά στην ζωή μου και να απολαύσω το σεξ. Οπότε ναι, πήρα την μεγάλη απόφαση να μην αφήσω άλλα χρόνια να περάσουν μέσα σε ψέμματα και τύψεις.
Σε ακριβές αυτό το σημείο θέλω την βοήθεια σου, πως να χειριστώ την κατάσταση. Πως μπορώ να το πω σε φίλους μετά από τόσα χρόνια που ζούσα μέσα στο ψέμα; Τι να πω στον άνθρωπο που είμαστε μαζί, πως να τον κάνω να καταλάβει;- Κουνούπι
Οι φίλοι σου θα χαρούν που θα είσαι αληθινή μαζί τους. Αν δεν χαρούν, δεν είναι φίλοι σου. Αν είναι συντηρητικοί και δεν μπορούν να το χωνέψουν, είναι δικό τους πρόβλημα και όχι δικό σου. Ο άνθρωπος που είσαστε μαζί θα καταλάβει ό,τι μπορεί να καταλάβει, δεν μπορείς να τον κάνεις να καταλάβει. Αυτό που θα καταλάβει σίγουρα είναι ότι κάνεις την προσπάθεια να πεις την αλήθεια, και αυτό είναι αξιοθαύμαστο, είτε του αρέσει το αποτέλεσμα, είτε όχι.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι ο εαυτός σου. Οι υπόλοιποι θα προσαρμοστούν στην πραγματικότητα, όπως μπορεί ο καθένας. Εσύ θα δώσεις τον τόνο, κι εσύ θα δώσεις το σύνθημα. Όσο πιο σίγουρη και ήρεμη είσαι, τόσο πιο ήπιες θα είναι οι αντιδράσεις, και αυτές που δεν είναι, θα σε επηρεάσουν λιγότερο. Δεν γίνεται να μας αποδέχονται και να μας αγαπάνε όλοι, αυτό ισχύει είτε είμαστε στρέιτ είτε γκέι. Καλή επιτυχία και συγχαρητήρια.
__________________
7.
Αγαπητή Α, μπα,
Έχει τύχει ποτέ να σου έχει αποτυπωθεί κάτι σε παιδική ηλικία που είναι τελείως "κουφό" και να μην το έχεις αντιληφθεί μέχρι που το ξεστόμισες μπροστά σε τρίτους και έγινες ξεφτίλα...;
Για παράδειγμα
-Εγώ μικρή νόμιζα οτι ο "Δράκος" του Σειχ Σου ήταν όντως δράκος, καθώς αγνοούσα την μεταφορική έννοια του όρου(βιαστής) και την τοποθεσία του Σειχ Σου, το όνομα μου έκανε πολύ εξωτικό και ασιατικό
- Φίλη, για πάρα πολλά χρόνια νόμιζε ότι η έκφραση ήταν "Χέστηκε η φοράδα Σταλόνε" και έτσι την έλεγε
-Άλλη φίλη άκουγε τον Καζαντζίδη να τραγουδά "Σηκουάνα αγάπη γλυκιά μου.....(ναι, το ποτάμι..)
-Ενώ εγώ άκουγα "Μακριά σου να ουρήσω μοναχός..."στο τραγούδι του Μαχαιρίτσα με τον γάτο (νιαουρίζω έλεγε κανονικά)
-Τέλος νόμιζα ότι Χαλκίδα και Χαλκιδική είναι το ίδιο πράγμα και ότι το αρνάκι γάλακτος το λένε έτσι γιατί είναι βουτηγμένο σε γάλα...
Υπάρχουν και άλλοι σαν εμάς, έτσι...;;;;- Νιάρα Ζουζουνιάρα
Υποψιάζομαι ότι θα ακολουθήσουν εκατοντάδες σχόλια.
Από τη μεριά μου συμμετέχω με το «την τρύπα, την τρύπα, την τρύπα» στο γνωστό τραγούδι
σχόλια