ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κρατά ήδη ένα χρόνο αυτή η κατάσταση: όλη μέρα, κάθε μέρα, κλεισμένη μέσα στο σπίτι, χωρίς εργασία, χωρίς ούτε μια φίλη να πούμε δυο κουβέντες ή να πάμε για έναν καφέ όπως κάνουν όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι και με μοναδική επαφή μου με τον έξω κόσμο το ίντερνετ. Οι μόνες φορές που θα βγω από το σπίτι απλά θα κάνω βόλτες μόνη μου. Κι όσο κι αν υποτίθεται πως ακόμα κι αυτές οι μοναχικές βόλτες εκτός σπιτιού θα έπρεπε να μου φτιάξουν την ψυχολογία, στην πραγματικότητα μού προκαλούν το ακριβώς αντίθετο, γιατί είναι χειρότερο κι απ' την κλεισούρα το να βολοδέρνεις ολομόναχος/η στους δρόμους και να βλέπεις γύρω σου διάφορες συντροφιές ανθρώπων, παρέες φίλων και ζευγάρια που διασκεδάζουν μαζί, συζητούν, γελάνε κι είναι χαρούμενοι, ενώ εσύ τους κοιτάς από το απέναντι παγκάκι και ζηλεύεις που δεν είσαι μέρος καμιάς τέτοιας συντροφιάς.Έχω απελπιστεί τόσο πολύ που μου περνάει πλέον από το μυαλό να βάλω αγγελία στις Αναζητήσεις για να βρω μια φίλη, έναν άνθρωπο από την πόλη μου και κοντά στην ηλικία μου που βιώνει την ίδια μοναξιά κι αποξένωση. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι η μόνη λύση που μου 'χει απομείνει. Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω. Δε θέλω το τσατάρισμα του ίντερνετ, δεν απαλύνουν την μοναξιά μου οι ατέλειωτες ώρες συζητήσεων του πληκτρολογίου με κάποιον παντελώς άγνωστο που κρύβεται πίσω από ένα άβαταρ κι ένα ψευδώνυμο. Θέλω την φυσική επαφή με τους ανθρώπους, αυτό έχω ανάγκη. Δε θέλω να εγγραφώ από ανάγκη σε κάποιον από τους μόλις δυο-τρεις συλλόγους της περιοχής μου, όπου τα μέλη τους στην πλειοψηφία τους έχουν την ηλικία με τη μάνα μου. Θέλω αυτό που έχουν όλες οι κοπέλες της δικής μου ηλικίας μου, δηλαδή παρέες και συναναστροφές που τους ταιριάζουν και καλύπτουν επαρκώς την ανθρώπινη ανάγκη τους για κοινωνικοποίηση.Δε θέλω, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ να περάσω κι αυτές τις γιορτές κλεισμένη μέσα στο σπίτι μόνη μου να χαζεύω στο facebook όλους τους άλλους ανθρώπους που ζουν, ενώ εγώ έχω καταντήσει νεκροζώντανη. Δεν αντέχω άλλο!