ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την πιο σκοτεινή πλευρά μου, που μέχρι τώρα απέφευγα. Λοιπόν, όπως λέει και ο τίτλος είμαι ένας απαίσιος άνθρωπος. Φαινομενικά αυτό είναι ψέμα...Δεν έχω πειράξει ποτέ κανέναν, αν κάποιος χρειάζεται βοήθεια είμαι η πρώτη που θα τρέξει, όταν βλέπω κάποιον να αδικείται θα μπω μπροστά και ας μην με παίρνει, θα δώσω ειλικρινείς συμβουλές μέχρι και στον χειρότερο εχθρό μου κλπ κλπ...Το πρόβλημα είναι πως όλα αυτά δεν τα κάνω για τον άλλον αλλά για ΕΜΕΝΑ. Όχι για τα μάτια του κόσμου, όχι για την αποδοχή των άλλων αλλά για ΕΜΕΝΑ. Ας πούμε πως είναι κάποια μορφή αυτοελέγχου, ξέρω πιο είναι το σωστό και σαν ρομπότ το κάνω, για να μπορώ μετά να ΜΟΥ πω μπράβο, και να μην ΜΕ τρώνε οι τύψεις μετά. Είμαι απ’ότι καταλαβαίνετε με ένα δικό μου τρόπο τέρμα εγωκεντρική. Γενικά είμαι από τα πιο κλαψιάρικα άτομα που θα γνωρίσει κανείς (προσοχή κλαψιάρικα είπα όχι ευαίσθητα). Το παραλικρό (αρκεί να με αφορά) μπορεί να με κάνει να κλάψω. Και από την άλλη το παραμικρό μπορεί να με κάνει να χαρώ. Νιώθω τα πάντα πολύ δυνάτα, τόσο δυνατά που πνίγομαι. Έχω ψυχή, έχω καρδιά, έχω δάκρυα αλλά δυστυχώς μόνο για μενα. Μπορεί να βοηθήσω κάποιον να πετύχει κάτι με όλες μου τις δυνάμεις, και μετά να μην χαρώ παρά ελάχιστα (και αυτό το ελάχιστα γιατί και ΕΓΩ έπαιξα τον ρόλο μου ). Άμα μιλήσω σε κάποιον άσχημα θα με πειράξει περισσότερο το πως ΕΓΩ φέρθηκα άσχημα παρά τα πως πλήγωσα τον άλλον. Άμα ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο είναι στεναχωρημένο , η μητέρα μου ας υποθεσουμε, στεναχωριέμαι διπλά γιατί ζούμε στο ίδιο σπίτι και ΜΕ επηρεάζει. Αν δεν με επηρεάζει δεν νιώθω. Ξέχασα να πω, πως καλώς ή κακώς μπορώ αμέσως να καταλάβω πως αισθάνεται κάποιος και γιατί. Δεν είναι πως δεν κατανοώ το μεγέθος της χαράς ή λύπης που αισθάνεται κάποιος ,είναι πως απλά δεν με αγγίζουν.