ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λυπάμαι για αυτό που σου συνέβη. Όταν πέθανε η γιαγιά μου (ξαφνικά στα 69 της) σχεδόν κάθε βράδυ για περιπου 3 μήνες την έβλεπα στον ύπνο μου και της έλεγα συνέχεια "γιαγιά περίμενε να πάω να πω στους και στους άλλους ότι ζεις, γιατι νομίζουν ότι πέθανες"! Την τελευταία φορά, την θυμάμαι ακόμη, που την είδα μου είπε εγώ φεύγω τώρα είμαι μια χαρά και μη ανησυχείς. Οταν ξύπνησα έκλαψα πολύ, όσο δεν είχα κλάψει στη ζωή μου και μετά απλά...η ζωη σε παρασύρει στο ρυθμό της και ξέρω πως άλλο μάνα άλλο γιαγιά όμως εγώ μεγάλωσα μαζί της. Έκτοτε την έχω δει ελάχιστες φορές! Τη λάτρευα και με λάτρευε. Ακόμη και σήμερα σκέφτομαι καμιά φορά πως θα 'θελα να πούμε καμιά κουβέντα και ας είναι και στον ύπνο μου δεν πειράζει! Να είσαι καλά και καλό κουράγιο

Σε καταλαβαίνω απόλυτα.Είμαστε στην ίδια φάση.Εγώ την έχασα τον Αύγουστο ύστερα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο.Δεν είναι αναισθησία-είναι άμυνα.Όταν θα με σαρώσει το κύμα της συνειδητοποίησης ότι δεν πρόκειται ποτέ- μα ποτέ!- να ξαναφιλήσω την μανούλα μου, τότε (προσωπικά μιλάω) θα βυθιστώ σε έναν ωκεανό δακρύων για μέρες.Προς το παρόν, ο πόνος μου είναι βουβός και μασκαρεμένος γιατί ακόμη φοβάμαι την τελική έκρηξη.Στο μεταξύ, γελάω, βγαίνω, συναναστρέφομαι,σαχλαμαρίζω σαν να μην τρέχει τίποτα.Άρνηση και πάλι άρνηση. Υ.Γ. Η μανούλα μου ήταν μόλις 59 ετών.Μου έλειψε πολύ ειδικά τώρα στις γιορτές.Η κατάρρευσή μου είναι κοντά πλέον.Το νιώθω.