ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα 25 χρονών. Περνάω μια φάση που η ζωή μου έχει κολλήσει. Μεγάλωσα με αρχές και από πολύ νωρίς το βάρος για μένα έπεσε στο να έχω μια άριστη σχολική επίδοση, μια εικόνα καλού παιδιού. Όταν έπρεπε να πάρω απόφαση με τί θα ασχοληθώ επαγγελματικά, οι δικοί μου με έπεισαν ότι το όνειρο μου δεν έχει προοπτική. Σπούδασα κάτι χωρίς να το θέλω πραγματικά και χωρίς να θέλω να το εξασκήσω αυτήν τη στιγμή. Και εννοείται, η απόδοση μου από άριστη μαθήτρια πέρασε στο μέτρια φοιτήτρια. Τελείωσα τις σπουδές μου και τελικά, έκανα μια προσπάθεια να κυνηγήσω το όνειρο μου. Αν μου βγει έχει καλώς. Αν δεν μου βγει, ειλικρινά δεν ξέρω τί θα κάνω. Δεν έχω κάποιο πλάνο. Είμαι ένας άνθρωπος κλειστός. Χωρίς ευρύ κύκλο. Οι φίλοι μου είναι μακριά μου και συνεχίζουν τη ζωή τους. Ως φοιτήτρια πέρασα όμορφα. Έβγαινα, διασκέδαζα. Είχα ελευθερία. Είχα όμως και στιγμές απομόνωσης. Αυτήν τη στιγμή δεν έχω κανέναν πέρα απ την οικογένεια μου. Όμως δεν μπορώ να συζητήσω μαζί τους και τηρώ μια στάση παθητικό/επιθετική. Η σχέση μου μαζί τους γενικά νομίζω ότι από παιδί διαμορφώθηκε έτσι ώστε να μην μπορώ σαν ενήλικη πλέον να εκφράζομαι απέναντι τους. Αυτό που κάνω είναι να κρύβομαι μέχρι να περάσουν οι μέρες και να έρθει κάτι να με σώσει. Σχέση δεν έχω κάνει ποτέ μου. Ενώ είχα κάποιες ευκαιρίες. Δεν ξέρω γιατί φοβάμαι τόσο πολύ τον κόσμο και θέλω να έχω πάντα τον έλεγχο. Περνάω πολλές ώρες ακούγοντας μουσική και βλέποντας ταινίες. Δεν διασκεδάζω όπως οι συνομήλικοι μου. Δεν αντέχω τη χυδαιότητα που υπάρχει γύρω μου με αποτέλεσμα να έχω χτίσει μια φούσκα και να παρατηρώ μονάχα. Το ξέρω πως φταίω για το αδιέξοδο μου. Δεν έχω κάνει τίποτα για να βρω παρέα, φίλους, δουλειά, σύντροφο... Νιώθω σαν να μην ξέρω πώς να υπάρχω ανάμεσα σε όλα αυτά. Μπορεί να φοβάμαι την αποτυχία. Κρατάω μέσα μου πολλά. Και συνέχεια ακούω, "πρέπει να αλλάξεις αυτό, πρέπει να αλλάξεις το άλλο". Το ξέρω ότι βουλιάζω σε τέλμα και φθείρομαι. Υπάρχουν πολύ πιο άσχημες καταστάσεις και εγώ μάλλον υπερ αναλύω. Όλα αυτά βγαίνουν ψυχοσωματικά. Το στομάχι μου δένεται κόμπος, δεν έχω καλόν ύπνο και κλαίω αρκετά συχνά. Μάλλον έχω πρόβλημα. Μάλλον δεν είμαι φυσιολογική. Ίσως χρειάζομαι κάποιον ψυχολόγο. Δεν ξέρω. Ήθελα κάπου να τα πω. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν εμένα. Μην τους αφήνετε μόνους. Πολλές φορές θα σας διώχνουν οι ίδιοι. Θα σας λένε ότι είναι όλα καλά. Ακούστε τους πραγματικά. Δείξτε αγάπη. Ευχομαι όσοι είμαστε χαμένοι, να τα καταφέρουμε να βρούμε τη δύναμη μας και να ζήσουμε αυτά που ονειρευόμαστε.