__________________
1.
Εκπλήσσεσαι με τους ανθρώπους ή πια περιμένεις τα πάντα απο αυτούς όποτε δεν ξαφνιάζεσαι και δεν στεναχωριέσαι? Με αγάπη Λίλα
Εκπλήσσομαι συνέχεια. Νομίζω ότι περιμένω τα πάντα, αλλά συνεχώς αποδεικνύεται ότι δεν είμαι αρκετά προετοιμασμένη. Όταν λέμε όμως «τους ανθρώπους», εννοώ το ανθρώπινο γένος, όχι τους κοντινούς μου ανθρώπους. Από αυτούς δεν περιμένω τα πάντα, περιμένω τα καλύτερα, και είτε δεν εκπλησσόμαστε πια γιατί γνωριζόμαστε καλά και ο καθένας ξέρει τα χαΐρια του άλλου, είτε εκπλήσσομαι θετικά. Θέλει χρόνια για να φτάσει κανείς σε αυτή την κατάσταση και είναι μεγάλη η ευχαρίστηση όταν την κατακτά.
__________________
2.
Αγαπητή Λένα και αγαπημένη μας Α,μπα, καταρχάς να σε συγχαρώ για τη στήλη σου, η οποία είναι απολαυστική καθημερινή συνήθεια. Ο τρόπος σκέψης, η ευρύτητα πνεύματος και γνώσεων και κυρίως η δυνατότητα να μην καταφεύγεις σε προσωπικές εμπειρίες και εντούτοις η απάντηση να λαμβάνει ειδική τοποθέτηση αλλά ταυτόχρονα να γίνεται πυξίδα για άλλους και μάλιστα χωρίς ανούσιους πλατειασμούς, θεωρώ πως είναι σπάνιο χάρισμα όλα αυτά μαζί. Έχεις επιδράσει πολύ θετικά στη ζωή μου με όλα αυτά που έχω διαβάσει χάρη σε σένα και από σένα και σε ευχαριστώ από καρδιάς γι αυτό. Οι ερωτήσεις μου είναι δύο και εντελώς άσχετες μεταξύ τους, αν παραβιάζω τη σειρά, τότε θα προτιμούσα τη δική σου ματιά για το βιβλίο «Καρδερίνα».
Α) Με αφορμή την πρόσφατη βράβευση με Εμμυ της Viola Davis, αναπαράχθηκε στα ελληνικά μέσα η λέξη «έγχρωμος» (women of color ήταν το σχετικό σημείο από τη δήλωσή της). Νόμιζα ότι το «έγχρωμος» έχει μια αρνητική χροιά, οπότε ήθελα να ρωτήσω αν αυτό ισχύει. Στο λεξικό του Μπαμπινιώτη δεν αποδίδεται ρατσιστικό περιεχόμενο (ένω το αναφέρει πχ στο «αράπης»), αλλά αν πχ το «έγχρωμος» μεταφραστεί "coloured", αυτό από όσο γνωρίζω είναι ρατσιστικό. Ποιά η γνώμη σου;
Β) προσοχή spoiler alert για όσους δεν το έχουν διαβάσει. Διάβασα την «Καρδερίνα» και απογοητεύτηκα αρκετά με το τέλος. Η συγγραφέας από πολύ νωρίς επιμελείται σχολαστικά την ανάπτυξη των χαρακτήρων και προσηλώνεται στη λεπτομέρεια των περιγραφών, ενδεχομένως μάλιστα ίσως εμμονικά και κάπως κουραστικά σε ορισμένα σημεία (πχ για την επεξεργασία του ξύλου). Σε γενικές γραμμές καταφέρνει αριστα να αποδώσει μαζί με τον χαρακτήρα και την ένταση της στιγμής και το χρονικό υπόβαθρο και το κατάλληλο background (κάπου κυλάει πιο γρηγορα η πλοκή, κάπου πιο αργά, όπως και κάποιες φάσεις από τη ζωή του Θίο), τόσο καλα, που όσο το διαβάζω σκηνοθετώ μια ταινία δράσης στο μυαλό μου. Θέλω να πω ότι είναι βιβλίο που δεν με έκανε να σταματήσω κάπου, να ξαναδιαβάσω το σημείο που σταμάτησα και να «φιλοσοφήσω» ή να προβληματιστώ, όπως έχει τύχει σε άλλα βιβλία. Το αντίθετο, θέλω να το προχωρήσω όσο πιο γρήγορα γίνεται για να δω την επόμενη σκηνή (με μία μόνο εξαίρεση, όταν συνειδητοποίησε την μη κατοχή του πίνακα). Όλα αυτά μια χαρά στις 973 σελίδες του (σε μεταφρασμένο). Και στις 17 σελίδες που απομένουν, έρχεται η «φιλοσοφία». Και κάπως μέτρια φιλοσοφία. Γιατί; Αν ήθελε αυτό εξαρχής, χρειάζονταν πολύ λιγότερες σελίδες, ίσως και να μη χρειαζόταν η εξιστόρηση όλων των φάσεων που έζησε ο Θίο από παιδί για να γίνει η σύνδεση και με τον πίνακα και με το τελικό συμπέρασμα. Γενικά μιλώντας, θεωρώ ότι η εμβάθυνση και η λεπτομέρεια λειτούργησαν υπέροχα και εκεί που περιμένεις την κάθαρση και εν γένει το ξεκαθάρισμα όλων αυτών που με κόπο και ζήλο αυτή έγραψε και μεις διαβάσαμε, καπούτ. Οι σχέσεις με Πίππα και Κίτσι , Μπόρις και Χόμπι μένουν ασαφείς, ειδικά αφού πια έχει επέλθει μετάλλαξη εαυτού, ή έστω μια συνειδητοποίηση, και αυτό θα επαναπροσδιόριζε το πλαίσιό τους. Η μόνη σχέση που ας πούμε αναλύεται είναι αυτή με τον εαυτό του, για την ακρίβεια αυτήν με το θάνατο και το νόημα της ύπαρξης, που οκ, δεν ένιωσα κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία στη σκέψη καθ' εαυτή. Ούτε ένιωσα κάτι πρωτόγνωρο με την ερμηνεία του για τον πίνακα και τι αντιλαμβάνεται από αυτό. Οπότε η γεύση στο τέλος με απογοήτευσε. Φυσικά είναι καθαρά προσωπική άποψη, ενδεχομένως ρηχή, και γι αυτό αδημονώ για την άποψή σου, καθως και των αναγνωστών.
Α)Τα πράγματα σχετικά με το θέμα είναι πολύ ρευστά και κατά καιρούς αλλάζουν. Όσο το πρόβλημα του ρατσισμού παραμένει τόσο έντονο, οι λέξεις θα είναι τεράστιο πεδίο μάχης. Η λέξη "coloured" δεν είναι αποδεκτή γιατί είναι συνδεδεμένη με άλλες εποχές, πιο δύσκολες. Θεωρείται αρνητική γιατί υπονοεί ότι ο λευκός είναι η βάση, και το coloured είναι κάτι που μπαίνει από πάνω, σα να μην είναι το σκούρο χρώμα φυσική κατάσταση. Το "people of colour" αντιθέτως είναι αποδεκτό (δεν έχει την προηγούμενη έννοια), το έχει χρησιμοποιήσει και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (citizens of colour).
Στα ελληνικά δεν ξέρω τι συμβαίνει, και στα ελληνικά δεν είναι τόσο μεγάλη η αγωνία – ακόμα - γιατί δεν έχουμε το ίδιο παρελθόν ως χώρα, αλλά αν διατηρήσουμε τις αναλογίες, το έγχρωμος δεν μου ακούγεται πολιτικά ορθό.
Β) Θα συμφωνήσω μαζί σου, στο τέλος το βιβλίο ξεφουσκώνει γρήγορα και απογοητευτικά και για μένα. Όπως με το Lost, που ανοίχτηκε σε εκατό μεριές και μετά δεν μπορούσε να τις μαζέψει. Αστειεύομαι (όχι εντελώς). Όμως η πορεία μέχρι εκεί είναι τόσο μεγαλειώδης που δεν μου κάνει καρδιά να επικεντρωθώ εκεί. Οι πρώτες τριάντα-σαράντα σελίδες αρκούν για να αγαπώ αυτό το βιβλίο εις τους αιώνες των αιώνων. Όπως και όλες οι υπόλοιπες, σχεδόν μέχρι το τέλος.
__________________
3.
Αγαπημένη Α μπα,
Με το αγόρι μου είμαστε 2 όμορφα χρόνια μαζί. Αυτό μας "χαλάει" είναι οι παρεξηγήσεις που οδηγούν σε ανούσιους καυγάδες. Όταν διαφωνούμε σε κάτι, και επιμένω στη θέση μου, καταλήγει σε φωνές και ηλίθιες προσβολές που αν και ξέρω ότι δεν εννοεί, με στεναχωρούν. Είμαι έντονος χαρακτήρας και το ύφος μου μπορεί να φαίνεται "ηγετικό" αλλά έχω προσπαθήσει και άλλους τρόπους και πάλι θα πιαστεί από κάτι και θα το παρεξηγήσει και μετά θα επέλθει ο καυγάς. Νιώθω πως αναλωνόμαστε σε χαζομάρες και χάνουμε το νόημα. Το ξέρουμε και οι δύο αυτό. Πώς να τον κάνω να νιώσει ότι δεν σημαίνει κάτι υποτιμητικό όταν διαφωνώ; Δεν θέλω αυτές οι ηλίθιες παρεξηγήσεις να κοστίσουν τη σχέση μας, αλλά κυρίως δε θέλω ο άνθρωπός μου να νιώθει τόσο μειονεκτικά όσο να μην μπορεί να εκφραστεί χωρίς να προσβάλλει ή να κλείσει το τηλέφωνο στα μούτρα. Πώς να τον βοηθήσω να δει ότι δεν είμαι εναντίον του; Σ' ευχαριστώ πολύ!- Sibylla
Τις περισσότερες φορές λέω σε αυτούς που ρωτάνε διάφορα να μην επικεντρώνονται στον άλλον, αλλά στον εαυτό τους, και να αναλογίζονται τα δικά τους λάθη. Αυτή τη φορά τείνω να κάνω το ανάποδο. Λες ότι προσπαθείς να μετριάσεις το ηγετικό ύφος, ότι έχεις δοκιμάσει και άλλους τρόπους, και ο δικός σου πάλι πιάνεται από κάτι και παρεξηγείται. Αν με το χέρι στην καρδιά, και εντελώς ειλικρινά, πιο ειλικρινά δεν γίνεται, εσύ δεν τον υποτιμάς όταν διαφωνείς, και απλώς διαφωνείς, και αυτός δεν το καταλαβαίνει με τίποτα, και ψάχνει αφορμές για να επιβεβαιώσει ότι έχει δίκιο που αισθάνεται μειονεκτικά, τότε... το πρόβλημα το έχει αυτός.
Ρωτάς «πώς μπορώ να τον βοηθήσω» αλλά αυτό που λες είναι «πώς μπορώ να τον αλλάξω». Πώς να τον αλλάξεις, ώστε να σταματήσει να είναι κομπλεξικός, να μην τα παίρνει όλα στραβά, και να αντιδρά επιθετικά; Αν διαβάζεις το «α μπα» θα έχεις διαβάσει και χίλιες φορές την απάντηση. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε κανέναν.
Θα έμενα στον σχολιασμό του απλού κομπλεξικού που νομίζει ότι όλοι είναι εναντίον του, αν δεν έγραφες κάτι που κάνει την ιστορία να μοιάζει ακόμα χειρότερη. Λες «όταν διαφωνούμε σε κάτι και επιμένω στη θέση μου». Το να παίρνει κάποιος από την ανάποδη σχόλια όπως «ωραίο το πουκάμισό σου» με το να αρχίζει τις επιθέσεις επειδή απλώς διαφωνείτε σε κάτι, οτιδήποτε, και δεν αλλάζεις γνώμη, αρχίζει και μπαίνει σε πολύ δυσάρεστα μονοπάτια. Θέλει να συμφωνείτε στα πάντα, χωρίς εξαίρεση, ή θέλει αν διαφωνείς, να αλλάζεις τη γνώμη σου αμέσως μόλις ακούσεις τη δική σου; Όπως καταλαβαίνεις, καμία από αυτές τις εκδοχές δεν είναι καλή.
__________________
4.
Βρε α,μπα, ειναι κάτι πράγματα που με μπερδευουν τόσο πολύ! Ένα παράδειγμα είναι και αυτό για το οποίο σου γράφω. Τον τελευταίο χρόνο είχα μια σχέση με κάποιον που ζει στο εξωτερικό. Πριν ένα μήνα μεσα σε άσχημο κλίμα και καυγά, χωρίσαμε, όμως όταν βρεθήκαμε πάλι... ήταν σαν να μην αλλαξε τίποτα, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αποφασίσαμε να ξαναδοκιμάσουμε, και αυτή τη φορά να μην δοκιμάσουμε την απόσταση,να δοκιμάσουμε να έρθουμε πιο κοντά,μόνιμα. Αυτά όσον αφορά τη σχέση. Στον ένα χρόνο αυτό εμφανίζω τακτικά μια λοίμωξη, sex related όπως έχει πει και ο γιατρός. Γυναικολογικά έχω ψαχτεί, δεν έχω κάτι, συνεπώς είναι μάλλον ουρολογικό. Το έχω αντιμετωπίσει αρκετές φορές με αντιβίωση που προληπτικά έχει πάρει και ο σύντροφος όμως παλινδρομεί. Που λες αυτές τις μέρες ήταν εδώ το παλικάρι και την τελευταία μέρα πριν φύγει επανεμφάνισα πολύ άσχημα συμπτώματα, σφάγδαζα απο πόνους, είχα αίμα, τέτοια πράγματα. Είχαμε κανονίσει για βόλτα εκέινη τη μέρα, τελικά του τηλεφωνώ και του λεω να παμε στο νοσοκομείο. Στα επέιγοντα, κάναμε εξετάσεις και οι δύο: εκείνος ήταν οκ, εγώ πήρα αντιβίωση για αρκετές μέρες και θα το ψάξω ακόμη περισσότερο ώστε να το ξεπεράσω επιτέλους(μακαρι). Μεγάλη εισαγωγή το ξέρω αλλά νομίζω έπρεπε να γίνει. Και να το σημείο στο οποίο μπερδεύομαι: Όλα αυτά τα είπα στη θεία μου-με την οποία κατα τα άλλα έχουμε καλή σχέση και την εμπιστεύομαι πολυ και ξέρει τα πάντα για εκείνον- και έμεινε άφωνη! Διότι λέει δεν είναι αντρας μου να τον πάρω στο νοσοκομείο, ούτε να του χάλασω τις διακοπές που ήρθε να κάνει εδώ, ούτε έπρεπε να του το πώ, είναι δικό μου θέμα και αφορα εμένα. Και πως μέσα του θα έλεγε που με σέρνει τώρα αυτή και θα πέρασε χάλια. Με ντρόπιασε ο τρόπος της και όσα είπε. Πράγματι, άντρας μου δεν είναι, αλλά εφ'όσον είναι κάτι που εμφανίζεται μετά τις επαφές μας δεν πρέπει να μπεί και εκείνος μεσα στο πρόβλημα; Τι είμαι δηλαδή, περάστε να κάνουμε σεξ, και τα υπόλοιπα δικά μας; Και γιατί με έκαναν τα λόγια της να νιώσω τόσο άσχημα; Σε φιλώ-Σουφραζέτα
Η θεία σου είναι της σχολής γυναικών που τα γυναικολογικά τους όχι στον άντρα τους δε λένε, αλλά ούτε στους εαυτούς τους καλά καλά. Οτιδήποτε sex related στην «ευαίσθητη περιοχή» ήταν –και είναι- τεράστιο ταμπού. Το σεξ είναι βρώμικο, έτσι και αλλιώς, αλλά το γυναικείο σώμα «εκεί» είναι ακόμη πιο βρώμικο και ύποπτο, σαν μαύρη τρύπα, άλλα μπαίνουν, άλλα βγαίνουν, και πιάνει μούχλα και βρύα και λειχήνες – πόσο εκνευρίζομαι όταν γυναίκες μιλάνε με σιχαμάρα και χαμηλόφωνα ότι «πρέπει να πλυθούν 'από κάτω', αυτό το 'από κάτω' μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι – και καλύτερα να το παραγεμίζουμε με χλωρίνες, να του βάζουμε κι ένα αρωματικό χώρου και να κάνουμε ότι δεν υπάρχει.
Για όλους αυτούς τους λόγους, αν έχεις πενήντα πυρετό επειδή κάτι έχεις εκεί «από κάτω», είναι δικό σου θέμα. Στο κάτω κάτω ας έμενες παρθένα, κυρία μου, να έχεις το κεφαλάκι σου ήσυχο. Αυτό σου είπε η θεία σου, γι' αυτό αισθάνθηκες άσχημα. Σε έκανε να νιώσεις δυσάρεστα με το σώμα σου. Νιώσε όσο θυμό χρειάζεται, και σταμάτα να νιώθεις άσχημα με το σώμα του, και συνέχισε να το φροντίζεις με αγάπη, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, μαζί με το «από κάτω» μέρος.
__________________
5.
Γεια σου Α,μπα μου! Το τελευταίο διάστημα λόγω σπουδών γνώρισα πολλά νέα άτομα και κυρίως άντρες. Αρχικά σε φιλικό επίπεδο ήταν όλα κομπλέ. Όταν κάποιος με πλησίαζε για άλλους σκοπούς, δεν ξέρω τι πάθαινα, νομίζω ότι φοβόμουν. Νομίζω ότι φοβάμαι το σεξ με τους άντρες, είτε είναι του γούστου μου είτε όχι! Ενώ το θέλω πολύ τρέμω και αγχώνομαι πολύ περισσότερο. Έχει τύχει να το προσπαθήσω και με άτομο που έχω τρομερή οικειότητα αλλά και πάλι, εκείνη την ώρα τα έχασα. Νομίζεις ότι έχω θέμα και χρειάζομαι ψυχολόγο; ή έστω μία γραμμή βοήθειας;
ΥΓ. Είναι πρώτη φορά αλλά δεν με απασχολεί ο πόνος. Είναι σαν να νιώθω τύψεις.= 20 απάτητα
Νομίζω ότι ναι, θα σε βοηθούσε πολύ ένας ψυχολόγος, επειδή χρειάζεται συζήτηση και ανάλυση αυτό που περιγράφεις, δεν είναι μια ερώτηση που έχει μια απάντηση. Οι φίλοι σου δεν θα μπορούν να σε καθοδηγήσουν γιατί είναι άπειροι, και οι γονείς σου δεν είναι κατάλληλοι. Χρειάζεται κάποιος συνομιλητής ισορροπημένος και με εμπειρία, χωρίς αγκυλώσεις. Η τελευταία πρόταση που έγραψες κάνει ένα ωραίο άνοιγμα για κουβέντα. Μη φοβάσαι τίποτα, θα τη βρεις την άκρη, είναι βέβαιο.
__________________
6.
Καλημέρα Αμπά μου! Πρώτα από όλα να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι τρόλλ. Δεύτερον, έγινε κάτι που όποιος και να μου το έλεγε για τον ίδιο θα γελούσα ασταμάτητα. Λοιπόν, περπατούσα το βραδάκι σε κεντρικό δρόμο της πόλης μου μόνη μου. Εκεί που περπατάω αμέριμνη, ακούω τον ήχο του αεροπλάνου. Το βλέπω να περνάει και συνεχίζω(προς την αντίθετη κατεύθυνση). Μετά από λίγο κοιτάω τον ουρανό και βλέπω μία χρυσή λάμψη που κουνιέται. Δεν δίνω σημασία. Ύστερα τη βλέπω να πλησιάζει και πηγαίνω στον απέναντι δρόμο. Μόλις φτάνω και κάνω να κοιτάξω ήταν ακριβώς από πάνω μου, ακίνητη. Ε ναι, νόμιζα ότι θα με αρπάξουν οι εξωγήινοι και άρχισα να τρέχω. Αφού έκανα αρκετά μέτρα κοιτάω πίσω μου και το βλέπω να απομακρύνεται, ώσπου χάθηκε από τα μάτια μου. Μήπως είμαι τρελή; Το έχω ακούσει και από άλλους-εξωγήινε είσαι μ***
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς συνδέεται το αεροπλάνο με την ιστορία. Πιστεύεις ότι έχει σχέση με την εξωγήινη λάμψη ή μας το ανέφερες για να μπούμε στο κλίμα;
Από ποιους άλλους δηλαδή το έχεις ακούσει; Μήπως είναι καλή ιδέα να κάνετε ένα κλαμπ; Μόνο μην το πείτε «η Λάμψη», το όνομα είναι πιασμένο.
__________________
7.
Αγαπημένη μου α μπα,
είναι πια τόσο δύσκολο να αφήσεις το πατρικό σου; Κοντεύω τα 30, έχω την οικονομική δυνατότητα κ σκέφτηκα να νοικιάσω μια γκαρσονιέρα κοντά στο σπίτι των γονιών μου. Είμαστε πολύ δεμένοι αλλά τώρα τελευταία έχουμε κόντρα επειδή δεν θέλουν το φίλο μου. Σκέφτομαι να φύγω και μου φαίνεται τρομερά δύσκολο συναισθηματικά, να αφήσω το σπίτι μου, το δωμάτιό μου... Το να μείνω μόνη δε με φοβίζει, έχω μείνει για ένα χρόνο κ στο εξωτερικό και μου άρεσε πολύ. Απλά μου φαίνεται πολύ το να τους αφήσω... Άλλο να σπουδάζεις στο εξωτερικό αλλά όταν γυρνάς να μένεις σπίτι σου και άλλο στην ίδια πόλη να φεύγεις και να έχεις πια το δικό σου σπίτι...- μάλλον ενοχική
Ε τότε φέρε και το φίλο σου στο σπίτι με τη μαμά και το μπαμπά. Μόνο να πάρετε μεγαλύτερο κρεβάτι χρειάζεται, για να χωράτε και οι τέσσερις.
Η παρακάτω ερώτηση, εμβόλιμη, γιατί καίει:
__________________
7.1
Ξέρω ότι δεν απαντάς σε τέτοια, αλλά πώς καταφέρνεις και κάνεις τα μαλλιά σου τόσο καλοσχηματισμένες μπούκλες; Επίσης για εκείνο το κοκκινοπορτοκαλί που τα είχες θέλει ντεκαπάζ πρώτα; Τα δικά μου είναι σαν φριζαρισμένη περούκα και όσο και να προσπαθούν οι κομμώτριες δεν ξανοίγουν με τίποτα!- Μαρια
Φυσικά και τις απαντάω, είναι πολύ σημαντικές! Πρώτον, ευχαριστώ, έχω περάσει δεκαετίες πειραματισμού. Το μυστικό για μένα είναι το εξής: ένα σαμπουάν που δεν βαραίνει τα μαλλιά (αυτά που είναι για σγουρά μαλλιά είναι πολύ δυνατά, γεμάτα σιλικόνες. Φαντάζομαι ότι σε ορισμένους τύπους μαλλιών κάνουν καλό, αλλά σε μένα, καθόλου). Και μετά, ένα πολύ καλό τζελ, που επίσης δεν βαραίνει/δεν σπάει τις τρίχες/δεν κολλάει. Αυτό που για μένα είναι αξεπέραστο, και κάθε φορά που το εγκαταλείπω, το μετανιώνω, είναι το Ouidad Climate Control Heat & Humidity Gel. Είναι ακριβό αλλά αξίζει κάθε σέντσι, για τα δικά μου μαλλιά τουλάχιστον. Και τώρα, η τεχνική: είσαι μέσα στο ντους, και μόλις έχεις ξεπλύνει τα πάντα, έτοιμη να βγεις. Τα μαλλιά σου στάζουν νερά. Σκύβεις, στίβεις με τα χέρια, ίσα για να φύγουν τα πάρα πολλά, και απλώνεις τότε, εκεί, το τζελ, ώστε να πάει παντού, από ρίζα μέχρι άκρη. Για την ποσότητα θέλει πειραματισμό. Ξαναστίβεις προσεκτικά με τα χέρια, τινάζεις το κεφάλι προς τα πίσω, και από κει και πέρα κάνεις ό,τι μπορείς για να μην τα πειράξεις με τα χέρια ή με πετσέτα. Αν έχεις μακριά και στάζουν πολλά νερά και γίνεται χαμός, στίψε και με την πετσέτα, ή βάλε πετσέτα στους ώμους – αυτοσχεδίασε. Όσο λιγότερο τα πειράξεις, τόσο καλύτερες θα γίνουν οι μπούκλες.
Για εκείνο το χρώμα δεν χρειάστηκε ντεκαπάζ. Ήταν αποτέλεσμα πολλαπλών βαφών (κατά καιρούς, διαδοχικά εννοώ) σε χάλκινο χρώμα και ηλιοφάνειας.
Οι περισσότερες κομμώτριες και οι κομμωτές δεν έχουν ιδέα τι πρέπει να κάνουν με τα σγουρά μαλλιά. Ξέρουν μόνο να ρωτάνε «γιατί δεν τα ισιώνετε» και «να τα βάψουμε ένα μελί για να φωτίσει». (Τους έλεγα ότι δεν μου πάει το μελί και ότι είμαι για ψυχρά χρώματα και με κοιτούσαν σα να είμαι τρελή, ή σα να τους μιλούσα ξαφνικά στα ινδικά.) Ελάχιστες και ελάχιστοι ξέρουν κάποια λίγα. Αφού είδα και απόειδα, πλέον κόβω τα μαλλιά μου μόνη μου. Πήγαινε σε κομμώτρια που έχει η ίδια σγουρά μαλλιά, και φυσικά δεν τα ισιώνει. Όμως μην περιμένεις τίποτα από κανέναν, προσπάθησε μόνη σου να ξεκλειδώσεις τον γρίφο. Κάθε είδος μπούκλας έχει τα δικά του τερτίπια.
Και η παρακάτω ερώτηση εμβόλιμη και τελευταία, γιατί φέρει σημαντικό μήνυμα:
__________________
7.2
Αγαπητή Α, μπα,
Θα ήθελα να σε συγχαρώ για τη στήλη σου και την προσπάθεια που κάνεις μέσα από τη δουλειά σου.
Ξεκίνησα να σε διαβάζω πριν ένα χρόνο, όντας σε μία δύσκολη ψυχολογική κατάσταση με πολλά μπερδέματα για τη ζωή μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Θεωρώ ότι είσαι ένας άνθρωπος με όρια, καλή κριτική σκέψη και σωστή αίσθηση του χιούμορ και αυτό μου αρέσει.
Ύστερα από πολλές παροτρύνσεις που έκανες σε ανθρώπους που χρειάζονταν ψυχολογική υποστήριξη αποφάσισα να ξαναξεκινήσω αυτή την προσπάθεια που είχα σταματήσει για οικονομικούς λόγους.
Μετά από ψάξιμο βρήκα αυτό και θα ήθελα να το παραθέσω για τους ανθρώπους που δυσκολεύονται οικονομικά να κάνουν αυτό το βήμα.
Πρόκειται για ένα πρόγραμμα από ειδικευόμενους ψυχολόγους με ελάχιστο κόστος (10 ευρώ). Μπορεί κάποιοι να είναι επιφυλακτικοί με τους νέους, αλλά πολλές φορές αυτό το επάγγελμα χρειάζεται καθαρά μυαλά και όχι πάντα εμπειρία. Θα ήθελα να ευχαριστήσω, έστω και ανώνυμα τη θεραπεύτριά μου, που ανέλαβε να συνεχίσει μαζί μου μετά το πέρας του προγράμματος, με το ίδιο χρηματικό ποσό, εσένα που- ναι, δεν είσαι ψυχολόγος- αλλά μέσα από τις απαντήσεις σου και δείχνεις να προσπαθείς συνεχώς για το καλύτερο. Χρειάζεσαι να ακούς ένα "μπράβο" που και που για να "γεμίζεις καύσιμα". Η καθημερινή ανάγνωση της στήλης σου είναι για μένα σαν ασκήσεις για το σπίτι και συνεχής επανάληψη αυτών που συζητάω στην ψυχοθεραπεία, και φυσικά γελάω και με πολλές απαντήσεις σου. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον εαυτό μου που πήρε αυτή την απόφαση, αν και πολλές φορές απογοητεύομαι, αλλά καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να αποτινάξεις ιδέες, σκέψεις και λάθος συναισθήματα 30 χρόνων σε λίγους μήνες.
Συγγνώμη για την έκταση του κειμένου, αλλά πολλές ερωτήσεις μου θυμίζουν το εαυτό μου, παλιά και τώρα, και ένιωσα την ανάγκη να πω ότι μπορείς να προσπαθήσεις να αλλάξεις κάποια πράγματα. Ακόμα και τον άνθρωπό σου να βρεις, παλι χρειάζεται προσπάθεια. Εγώ κατάλαβα όταν τον βρήκα ότι χρειάζεται να προσπαθήσω περισσότερο, όχι για εκείνον μόνο, αλλά κυρίως για΄μενα.
Αν πρέπει να σε ρωτήσω κάτι: σου αρέσουν τα καλαμαράκια;- η έλα μου ντε
Πάρα πολύ! Με τηγανιτές πατάτες και χωριάτικη και τζατζίκι και τηγανιτά κολοκυθάκια και χόρτα. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την ενθάρρυνση και για τα καλά σου λόγια (είναι βάλσαμο), και ευχαριστούμε πάρα πολύ για το μήνυμα και το λινκ, είμαι σίγουρη ότι θα φανεί χρήσιμο σε πολλούς αναγνώστες και αναγνώστριες.
σχόλια