ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν σε γνώρισα νόμιζα πώς ο έρωτας είχε τελειώσει για μέναΉμουν απογοητευμένη, πληγωμένη, τσακισμένη ,αηδιασμένη, κουρασμένη, από μια σχέση «μεγάλων προσδοκιών». Και το ήξερες. Σε γνώρισα και η καρδιά μου σκίρτησε ξανά. Μια τόση δα ελπίδα, μια μικρούλα χαρά ότι δεν έχουν τελειώσει όλα. Και πήρες αυτή την τοσοδούλα σπίθα και τη φούσκωνες, την πότιζες. Την έτρεφες. Μου είπες ότι ήσουν μπερδεμένος, εγκλωβισμένος, σε μια προηγούμενη σχέση από την οποία προέκυψε ένα παιδίΚαι την οποία τελείωσες, ενοχικός, δυστυχισμένος. Με απεριόριστη αγάπη και φόβο για το παιδί σου. Το παιδί είναι τα πάντα, ότι πολυτιμότερο υπάρχει στον κόσμο, το πιο ιερόΤο αδιαπραγμάτευτο. Και το ήξερες πως ένιωθα έτσι, κι ας μην έχω παιδιά. Γιατί είναι παιδιά δικά μου, τα παιδιά όλου του κόσμου Ερχόσουν κι έφευγεςΠάντα λυπημένος, μετανιωμένος, δυστυχισμένος, ενοχικόςΓια το παιδί.Όταν μεθούσες μου έλεγες πώς με αγαπάς Πώς θες να είμαστε μαζί Να κάνουμε κι άλλα παιδιά, να μοιάζουν σε μένα, και πώς θα μοιραστείς αυτή την αγάπη με το πρώτο σου παιδίΤο έναΤη βασίλισσα της καρδιάς σουΤο παιδί Κι εγώ άντεχα την παράνοια, τα κλάματα, τις ενοχές σου, τις απουσίες σου, τα ξεσπάσματά σου, την ανασφάλειά σου, το να ζω στο περιθώριο της ζωή σου.Γιατί είχες την απόλυτη προτεραιότητα.Το παιδί.Η μόνη απαίτηση που είχα ήταν να μη μου πεις ψέματα.Όταν μετά από ένα χρόνο, εξαφανίστηκες για σαράντα μέρες, μέσα στις γιορτές, έπεισα τον εαυτό μου πώς όλα έχουν όρια.Ακόμα και το παιδί.Και ότι πρέπει πια να κοιτάξω τον εαυτό μου, και τις ανάγκες μου, και ότι το παιδί δεν μπορεί να σε εμποδίζει να με πάρεις ένα τηλέφωνο, να ρωτήσεις πώς την παλεύω μόνη μου, να μου πεις πώς σου λείπω. Θέλω περισσότερα από αυτό.Και σου το είπα. Και το ήξερες. Και εξαφανίστηκα.Μου έστελνες μηνύματα, ώρες περίεργες, μικρές, πριν το ξημέρωμα.Σπαραχτικά μηνύματα. Κι εγώ εκεί, βράχος ακλόνητος, στην απόφασή μου, στα «θέλω μου», στο «όλα ή τίποτα» και στο «όλα» ήταν πάντα μέσα η βασίλισσα της καρδιάς σου, με όποιο κόστος για μένα.Πέρασαν 4-5 μήνες. Μόλις είχα αρχίσει να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου, έβγαινα με άλλους, περνούσα όμορφα, γνώριζα καινούριους ανθρώπους , για κάποιους ήμουν προτεραιότητα στη ζωή τους, κανείς δεν ήταν τόσο σημαντικός, αλλά όλες οι προοπτικές ανοιχτές. Καινούρια αρχή, καινούρια ζωή (ξανά). Και μετά ( ξέρεις, τι έγινε, εσύ το προκάλεσες), άρχισα να ανησυχώ σοβαρά για σένα, αν είσαι καλά, αν ζεις, αν υπάρχεις. Πήγαμε για καφέ μετά από ένα μήνα περίπου, από την ανησυχία μου, μετά από δική σου επιμονή. Μου έλεγες ότι μου χρωστάς τα πάντα, την ηρεμία σου, την επαγγελματική σου εξέλιξη, ότι δε θα είχες καταφέρει τίποτα χωρίς εμένα. Κι εγώ επέμενα, και σου έλεγα τα θέλω μου, και τις ελπίδες μου και ότι έχω προχωρήσει στη ζωή μου και «μη με κρατάς πίσω αν δεν είσαι σίγουρος». Και μου είπες να κάνω λίγο υπομονή ακόμα, μέχρι να ισορροπήσεις τα πράγματα και να είσαι έτοιμος. Και ότι θα έφευγες για επαγγελματικούς λόγους εκτός Αθηνών και να κάνω κουράγιο. Και ήρθες στη χαρά μου, στο σπίτι μου, και γνώρισες τους φίλους μου και την οικογένειά μου ,και πήρες σάρκα και οστά στη ζωή μου χωρίς να σου το ζητήσω. Και ήρθα στην «εκτός Αθηνών δουλειά σου» και παρά το άγχος μου, όλα κύλισαν αβίαστα. Και πήγαμε διακοπές το καλοκαίρι μαζί μετά από δική σου προτροπή και όλα ήταν σχεδόν τέλεια. Εκτός από στιγμές, που τις απέδιδα στο παιδί. Και άρχισα να πιστεύω πάλι. Και όταν μου είπες στην παραλία ότι δε θες να δεις πως θα τελειώσει όλο αυτό και πως θες να διαγράψεις τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής σου , το μόνο που βρήκα να σου πω είναι πως έτσι διαγράφεις το παιδί σου, το σημαντικότερο της ζωής σου.Και δεν είπες τίποτα.Δυο χρόνια ήσουν η ζωή μου, η χαρά μου, η λαχτάρα μου, η ελπίδα μουΣε αγαπούσα σα ΘεόΚαι το ήξερες Δεν παρέλειψες να μου πεις ότι είσαι παντρεμένος. Σε ρώτησα τουλάχιστον πέντε φορές. Η πρώτη ήταν δυο εβδομάδες αφού σε γνώρισα.Και μου είπες ‘όχι´ .Φαντάζομαι ότι λειτούργησα ανανεωτικά και ουσιαστικά στη σχέση με τη γυναίκα σου και πιθανόν να είσαι πολύ περήφανος για όλο αυτό. Τα σημάδια ήταν όλα εκεί, και ναι, είμαι ηλίθια, αλλά δεν πίστευα πως θα μπορούσες να μου ψέματα για κάτι τόσο σημαντικό. Δε με ρώτησες ποτέ αν ήθελα να είμαι το ¨τρίτο πρόσωπο¨. Υπάρχουν πολλές που θα το έκαναν, χωρίς κόστος, και ίσως και εγώ, υπό άλλες συνθήκες, δε θέλω να κρίνω κανέναν. Αλλά δεν ήταν άλλες οι συνθήκες.Και το ήξερες.Και με έφτασες 36 χρονών και δεν έχω πολλά περιθώρια.Και το ήξερεςΑυτό που δε φαντάζεσαι είναι ότι εγώ, η υπομονετική, η ήρεμη, η αθόρυβη, δε θα αφήσω ούτε το θεό, ούτε τη μοίρα, το κάρμα, ή όπως θες πες το, να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη. Θα το βρεις από μένα, πολύ σύντομα, γιατί ακόμα και η μαλακία (μου) και η αγάπη (μου) και η ανοχή (μου) έχουν τα όριά τουςΣκυφτέ, ανάξιε και λίγε.Και για μένα, και για το παιδί σου, και για τη γυναίκα σουhttp://youtu.be/sT67GDyHUZc Μ.