ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα ξέθαψα κάποιες παλιές φωτογραφίες από την πενθήμερη του Λυκείου..νιώθω ότι όλα αυτά έγιναν σε ένα μακρινό παρελθόν κι ας έχουν περάσει μόνο δύο χρόνια.Πόσα πράγματα άλλαξαν από τότε! Παρατηρώ το πρόσωπο μου, δείχνω χαρούμενη μέσα στη "παρέα" μου. Αυτές οι όμορφες στιγμές παραμένουν ολοζώντανες και παρά των συμβάντων που ακολούθησαν αφού αποφοιτήσαμε, νιώθω ευγνώμων που τις έζησα και δεν μετανιώνω για την επιλογή των ανθρώπων που είχα κοντά μου. 'Όταν πήγα στο Λύκειο, πληγωμένη από μια άσχημη συμπεριφορά και με το παράπονο πως δεν βρήκα το δίκιο μου, κανένας δεν τιμωρήθηκε και δεν με υπερασπίστηκε , η οποία μάλιστα στάθηκε αφορμή να αλλάξω τόπο σχολείου, με πείσμωσε να αλλάξω συνήθειες, να ξέρω να μην δέχομαι επικριτικά σχόλια που με προσβάλλουν και γενικά να αγαπήσω περισσότερο τον εαυτό μου. Όπως καταλάβατε υπήρξα "η χοντρή", του δημοτικού, του Γυμνασίου, του Λυκείου. Θυμάμαι τον εαυτό μου στο δημοτικό ως ένα αξιαγάπητο κοριτσάκι που οι γονείς του το είχαν μάθει να σέβεται, να βοηθάει τους άλλους, να είναι χαμογελαστό και εύθυμο. Κανείς δεν το εκτίμησε. Στις παρέες ήμουν η αόρατη. Είχα φίλες γιατί απλά απο κάπου ήθελα να πιαστώ, να νιώσω κι εγώ μέλος σε μια ομάδα ανθρώπων, παραβλέποντας τα απαίσια επίθετα που μου προσκόμιζαν τα άλλα παιδιά..χάνιμπαλ, βόδι, αγελάδα,χοντρή κλπ..Τα γέλια σε βάρος μου ηχούν ακόμα στα αυτιά μου. Στο Λύκειο γνώρισα νέους ανθρώπους που πίστευα ότι δεν θα κρίνουν το βάρος μου αλλά εμένα ως προσωπικότητα. Κανείς από την παρέα δεν με έκανε να αισθάνομαι μειονεκτικά αν και πάντα είχα το παράπονο πως όλοι με βλέπουν μόνο σαν φίλη. Ακολούθησε το καλοκαίρι της αποφοίτησης. Χαθήκαμε, ώσπου κάποια στιγμή δύο από τους πιο στενούς μου φίλους έγιναν ζευγάρι και άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια όλα όσα έλεγαν πίσω από την πλάτη μου. Χειρότερα απο του Δημοτικού ειδικά΄όταν ξέρεις πως δεν έχεις βλάψει κανένα. Βαρέθηκα να είμαι η χοντρή φίλή, η πλακατζού, ο σύμβουλος.Για ένα ολόκληρο χρόνο έμεινα ολομόναχη, περνώντας την χειρότερη στιγμή της ζωής μου, απλά ανέπνεα ..δεν ζούσα. Κλείστηκα στον εαυτό μου και στις ανασφάλειες μου,απέκτησα αγοραφοβία που ακόμα δεν μπορώ να ξεπεράσω, φοβόμουν να κυκλοφορήσω γιατί ένιωθα ότι όλοι με κοιτούν και με σχολιάζουν..Κατέληξα σε ψυχολόγο με ταχυπαλμία και κρίσεις πανικού. Ακόμα παλεύω με τους δαίμονες. Τα κιλά προσπαθώ να τα χάσω από το γυμνάσιο. Το πρόβλημα των χαμηλών καύσεων σε συνδυασμό με τον θηρεοειδή αδένα δικαιολογεί απόλυτα τη δυσκολία απώλειας βάρους.. τεκμηριωμένο από γιατρό. Αυτή τη στιγμή, έχοντας χάσει 20 κιλά συνεχίζω την προσπάθεια μέχρι τον τελικό στόχο..τη καλύτερη δυνατή εκδοχή μου. Το χρωστάω στο κορίτσι που έκλεγε στην τουαλέτα όταν το κορόιδευαν, στα δάκρυα που έριξα, στον εαυτό μου και στη χαμένη αυτοπεποίθηση που κάποιοι μου αφαίρεσαν, Ήδη φοιτώ σε επαρχιακή πόλη σπουδάζοντας το αντικείμενο που πάντα ονειρευόμουν συνεχίζοντας τη διατροφή μου. Μακρία από όλους..Ίσως αυτό να ήταν η καλύτερη λύση. Ευχαριστώ τους γονείς μου για όλη τη στήριξη. Να κάνετε πάντα αυτό που επιθυμείτε,το οποίο σας κάνει να νιώθετε γεμάτοι..Η χοντρή του Σχολείου...