ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ε μα τι να σου πούνε κι οι άλλοι εάν δεν το καταλαβαίνεις μόνος σου;! Κάποια στιγμή πρέπει να ενηλικιώνεται ο άνθρωπος και να κόβει τον ομφάλιο λώρο. Κάποια στιγμή πρέπει να κοιτάξεις τη ζωή σου όσο κι αν μας λειπουν οι γονείς μας σε όλους όσους είχαμε ετυχισμένα παιδικά χρόνια και δεμένη οικογένεια να είμαστε παιδάκια με τους γονείς μας δίπλα μας. Διαλέγεις και παίρνεις. Εγώ προσωπικά(πάνε πάρα πολλά χρόνια τώρα) επικοινωνώ με skype συχνά. Ελλάδα πηγαίνω 10 μέρες το χρόνο δε. Οι γονείς μου δε με επισκέπτονται γιατί είναι μεγάλοι πια. Και τώρα που η ηλικία τους είναι τέτοια με πιάνουν και λίγες τύψεις αλλά εμένα η ζωή μου δεν είναι στο ίδιο μέρος που μένουν αυτοί. Άλλος το ξεπερνάει όλο αυτό, άλλος όχι. Άλλοι είναι ανεξάρτητοι, άλλοι μαμάκηδες. Υπάρχουν κι όλες οι ενδιάμεσες διαβαθμίσεις.Μπορείς να ζεις και στο από πάνω διαμέρισμα για να είσαι κοντά τους. Μπορεί να είσαι και στην Αμερική και να είσαι κοντά τους με το skype.Μπορεί να μην το ξεπεράσεις ποτέ. Μπορεί πάντα να νιώθεις "μόνος", χωρίς οικογένεια ακόμη κι αν φτιάξεις νέα δικιά σου.Τι να πουν κι αυτοί που μένουν ορφανοί νέοι ή σαν παιδιά όμως;Στα 90s ήξερα κοπέλα που ήρθε για 6μηνο erasmus και γύρισε στο μήνα γιατί της έλειπαν τα πάντα (τι ζώον!).Γνώμη μου είναι, αν το σκέφτεσαι τόσο πολύ, κάνε μια βόλτα να δεις πώς έχει, κι αν δε μπορείς μακρυά τους, ξαναγύρνα.Πάντως οι γονείς θα είναι ένα από τα εκατοντάδες προβλήματα που θα προκύψουν (στην αρχή δε θα έχεις φίλους κτλ). Αλλά θα έχει άλλα τόσα θετικά (νέες εμπειρίες, επαφή με άλλες κουλτούρες που σε κάνουν να καταλάβεις ότι δεν είσαι το κέντρο του κόσμου κτλ).