Μπορω να σε καταλαβω πολυ καλα... εν μερη τουλαχιστον.. κι εγω απομακρυσμενη οικογενεια ειχα... και η μανα μου με εβριζε χωρις να της εχω κανει τιποτα και μου ελεγε κουβεντες που δεν λεει καποιος στο παιδι του π....α κλπ μετα ξερεις τι εγινε; χωρισε με τον πατερα μου και πηγα με αυτον και απο τοτε κλαιει με μαυρο δακρυ... δεν το εκανα για εκδικηση δεν ειμαι τετοιος ανθρωπος... το εκανα για να ΗΡΕΜΗΣΩ.. εχω χασει πλεον το ενδιαφερον μου για υτην οσο σκληρο κι αν ακουγεται και ειμαι ανθρωπος που δεν μισει ποτε και δεν κραταει ποτε καμια κακια και ειμαι και υπερευαισθητη... της μιλαω και παω να μεινω και μαζι της κι ολας προσπαθω να μην δειχνω αυτο το ενδιαφερον που εχεις χαθει...και δεν θα σου πω να της μιλησεις ουτε να βρεις τον πατερα σου... οσο ανωρημο κι αν ακουγεται αν δεν καταλαβει οτι σε χανει δεν θα αλλαξει... προσπαθησε το με καποιο τροπο πηγαινε να μεινεις μερικες μερες με τον δικο σου και αστην... με καποιο γραμμα εξηγωντας τις πραξεις σου ... Θες να σου πω τα σταδια;; Να στα πω 1. θα προσπαθησει να σε βρει εχοντας πολλα νευρα μαζι σου για να σε κατηγορησει και παλι2. θα αρχισει να καταλαβαινει οτι πραγματικα εφυγες3.θα θυμωσει καιθα λεει οτι δεν εκτιμας τιποτα και την παρατας και φευγεις 4.θα νομιζει οτι δεν θα εντεξεις χωρις αυτην και θα γυρισεις5.θα αρχισει να νιωσει την απουσια της βοηθειας σου και την δικη σου6. θα αποδεχτει οτι εφυγες7. θα σκευτει γιατι το εκανες8. θα της λειπεις πολυ9. θα σκευτει μηπως φταιει 10. θα αποκτησει τυψεις εχωντας πια συνειδησηπροτεινω τελευταια αυτην την πραξη.. δοκιμασε οτι αλλο μπορεις... αλλα αν δεν πετυχει τοτε δυστυχως πρεπει να καταφυγεις εκει . Ειμαι ενα παιδι που ξερει καλα πως ειναι να πνιγεται κανεις μεσα στο ιδιο του το σπιτι... Για υτο σου εγραψα τα παραπανω... Μονοι οσοι ξερουν θα καταλαβουν.. αυτα ... αν θες περεταιρω πραγματα επικοινωνησε μαζι μου... θα σε βοηθησω αν μπορεσω.. Κατερινα .
3.2.2016 | 00:09
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ
Ειμαι 19 χρόνων και μπορώ να πω πως η ζωή μου μέχρι τωρα ειναι χάλια...και για όλα φταει η μανα μου....!Ο πατέρας μου ειναι ναυτικός και ειμαι η μεγαλύτερη κόρη....Ολα ξεκίνησαν όταν ήμουν 15, όταν εκείνη αποφάσισε να κάνει την "επανάσταση" της και πήγε να δουλέψει σε ένα μπαρ (ο Θεός να το κάνει)!!Ήμουν 15 και είχα μια μανα η οποια έλειπε όλο το βράδυ και κοιμόταν όλη την υπόλοιπη μερα...ο πατέρας μου φυσικά δεν ηξερα τιποτα και εκείνη μου έλεγε να την καλύπτω γιατι ολα αυτα τα κάνει για να έχουμε ένα έξτρα εισόδημα και γω την πίστεψα..ειχε γινει αλκοολική έπινε συνεχεια και συχνά με ξυπνούσε τα χαράματα πριν το σχολείο και μου έλεγε ότι να'ναι και γω κοιμόμουν όρθια μέχρι να την παρει ο ύπνος...δεν είχα προσωπική ζωή ούτε φίλες ούτε τιποτα....πηγαινα και την μάζευα από τα μπαρ όταν σταμάτησε να δουλεύει...τελος πάντων ολα αυτα σταμάτησαν στα 17-18 όταν πέθανε η γιαγιά μου...και εκει άρχισαν αλλα έγινε υστερική και έλεγε ότι ειμαι άχρηστη,ένα τίποτα,ότι κάθομαι και δεν την βοηθάω και πραγματικά 4 χρόνια εχω ξεσκιστεί να την βοηθάω,ότι για όλα φταινε η φίλες μου,το αγόρι μου,όλοι με όσους συναναστρέφομαι....εχω σκεφτεί πολλές φορές να φυγω,να αυτοκτονήσω γιατι με πνίγει το άδικο,εχω σκεφτεί ακόμα και να την σκοτώσω επειδή δεν με εκτιμάει,με βρίζει,και με μειώνει καθημερινά!!!ακομη και τώρα με βάζει τιμωρίες (να κάτσω ενα μήνα σπιτι π.χ) για να μην βλεπω το αγόρι μου,το οποίο τα ξέρει ολα και προσπαθεί να με βοηθήσει όσο μπορεί...πραγματικα εχω απελπιστει,δουλεια δεν μπορώ να βρω,η σχολή που πάω ειναι δημόσια και δεν μαθαίνω τιποτα λόγω της αδιαφορίας των ανθρώπων εκει μέσα...χαρηκα που μπόρεσα να το μοιραστώ μαζι σας....
7
