ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με το αγορι μου συζουμε 3 χρονια .Εχουμε ρουτινιασει μεχρι αηδιας.Γυρναει απ'τη δουλεια ξεκιναει τα τηλεφωνηματα με τους φιλους του,παιζει στο κινητο/υπολογιστη ,τρωει,κανει μπανιο και στο τελος τον παιρνει ο υπνος στον καναπε.Αυτη ειναι η καθημερινοτητα μας τον τελευταιο εναμιση χρονο.Οταν ειχε ξεκινησει να συμβαινει αυτο εκανα αρκετες προσπαθειες να το αποφυγουμε αλλα στο τελος καταλαβα οτι μονο εγω νιαζομουν ετσι παραιτηθηκα.Δεν εχω αλλη υπομονη πλεον.Τον βλεπω να μην κανει καμια προσπαθεια ενω το εχουμε συζητησει απειρες φορες και εξακολουθει να μην το παιρνει στα σοβαρα.Νιωθω οτι εχω εγκλωβιστει μαζι του,για να βγουμε πρεπει να το προτεινω εγω,ολο λεει οτι ειναι κουρασμενος και οταν κανονισω να βγω με τις φιλες μου ακομα και για ενα καφε μου κανει ψυχολογικο πολεμο οτι τον αφηνω μονο του,οτι οι δικοι του φιλοι ειναι μακρια..Με αποτελεσμα να μενω και γω μεσα να εχω απομακρυνθει απ'τους παντες.Ακομα και στο σπιτι δεν θελει να κανει τιποτε,να μαγειρεψουμε μαζι οπως παλια,να δουμε ταινια να μιλησουμε για κατι περα απ'τη δουλεια του και για σεξ ουτε λογος,δεν θυμαμαι καν ποτε ηταν η τελευταια φορα.Ολη η φασινα εχει πεσει πανω μου,ασε που ακομα και το φαγητο το θελει ετοιμο στο πιατο,ετσι τον ειχε η μανα του λεει.Οταν κανω τα παραπονα μου απλα μου χτυπαει οτι αυτος παρατησε τη ζωη του στη δικη του πολη για να ερθει στη δικη μου και μετα αρχιζει τα "εισαι η γυναικα της ζωης μου και θα δεις οτι θα αλλαξω και δεν μπορω μακρια σου".Και αυτος ειναι ο λογος που δεν βρισκω τη δυναμη να τον χωρισω καθε φορα σκεφτομαι οτι μπορει και να αλλαξει.Νιωθω να εχω παει 60 χρονων οτι περνανε τα χρονια και γω παραμενω στασιμη.Νιωθω οτι με εχω χασει..