ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λιγες μερες εγινα 20....ηταν εκεινα τα γενεθλια που κανοντας εναν απολογισμο της ζωης μου βλεπω ποσο πισω βρισκομαι....πισω απο φιλους και γνωστους ....εγινα 20 και εδω και 2 χρονια παιρνω αντικαταθλιπτικα ....εγινα 20 και ακομα δεν καταφερα να δωσω πανελληνιες για να μπω στη σχολη που θελω .... οταν σκεφτομαι πως οι φιλες μου βρισκονται στο 2ο ετος και γω ακομα δεν εχω καν δωσει , νιωθω τοσο ασχημα , πως η ζωη μου ειναι τοσο πισω. ...και ολο αυτο με κανει να σκεφτομαι πως δεν μπορω να την παω μπροστα ...νιωθω πως εχω μεγαλωσει πολυ και ειναι αργα για να διεκδικησω καποια πραγματα....εδω βεβαια μιλαει μονο το συναισθημα .....η απογοητευση , η απελπισια, ο θυμος.....γιατι δεν ειναι λογικο να ειμαι 20 και να νιωθω μεγαλη για να κυνηγησω αυτα που θελω στη ζωη μου.....εχω βαρεθει να σκεφτομαι ποσο μπροστα ειναι οι ζωες των αλλων συγκριτικα με τη δικη μου και να πεφτω ψυχολογικα.....τι να κανω για να αφοσιωθω μονο σε μενα χωρις να σκεφτομαι το γεγονος οτι ναι , πραγματι η ζωη μου ειναι πισω . Ομως δεν ειναι αργα για να την παω μπροστα;