Πειραιάς και Ολυμπιακός, Ολυμπιακός και Πειραιάς, είναι έννοιες συνυφασμένες. Ποδοσφαιρική ομάδα με τεράστια απήχηση όχι μόνο στο Λιμάνι αλλά σε όλη τη χώρα όπως και έξω απ’ αυτήν, ο Ολυμπιακός, η ολυμπιακή διαδρομή αν θέλετε, έχει πολλούς σταθμούς ορισμένοι από τους οποίους θα χαρακτηρίζονταν «θρυλικοί». Φυσικά, για να αποκαλέσουμε κάτι «θρυλικό» θα πρέπει να έχει μεσολαβήσει ένα επαρκές διάστημα από τη… γέννησή του. Θα πρέπει το κατόρθωμα να έχει επωαστεί μέσα στην Ιστορία, να έχει αποδείξει την αντοχή του στο χρόνο.
Τον τελευταίο μισό αιώνα δύο είναι οι θρυλικές φάσεις του Ολυμπιακού. Η ομάδα του ούγγρου προπονητή Μάρτον Μπούκοβι το 1965-67 (η χούντα φαίνεται πως είχε παίξει ρόλο στην απομάκρυνσή του, που συνέβη… νύχτα κατά τον Διονύση Χαριτόπουλο) και η ομάδα του προέδρου Νίκου Γουλανδρή (1913-1983), που διέπρεψε στις ποδοσφαιρικές σεζόν ανάμεσα στα χρόνια 1972 και 1975.
Στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου οι μεγάλες ομάδες μας έχουν να παρουσιάσουν φάσεις αληθινής δόξας και θρύλων. Για τον Ολυμπιακό του Γουλανδρή, της περιόδου 1972-1975, τα κατορθώματα και τα ρεκόρ μιλάνε από μόνα τους, καθώς παραμένουν ακατάρριπτα ακόμη.
Ένα από τα πιο ανομολόγητα «εγκλήματα» της δικτατορίας ίσως να ήταν η επαίσχυντη παρεμβατική πολιτική της στο χώρο του ποδοσφαίρου – με τρομερές συνέπειες, που φθάνουν μέχρι και σήμερα. Ο τότε ισχυρός άντρας του αθλητισμού, ο ΓΓ Κωνσταντίνος Ασλανίδης, έλυνε κι έδενε καθώς μοίραζε πρωταθλήματα και κύπελλα, διόριζε διοικήσεις, «δάνειζε» χρήμα κατά το δοκούν, επέτρεπε ή δεν επέτρεπε μετεγγραφές… εκμεταλλευόμενος εν ολίγοις, και προς όφελος του καθεστώτος, οτιδήποτε θα μπορούσε να «τραβήξει» από το ποδόσφαιρο. Η προβολή ήταν το λιγότερο…
Το 1971 πρόεδρος του Ολυμπιακού ήταν ο απόστρατος στρατηγός Δημήτρης Βαρδάνης (διορισμένος, φυσικά, από τον Ασλανίδη), με τον εφοπλιστή Νίκο Γουλανδρή να εκτελεί χρέη γενικού αρχηγού.
Ο Γουλανδρής ήδη έχει μεσολαβήσει για να έρθουν στον Ολυμπιακό από το καλοκαίρι, και για τη σεζόν 1971-72, οι ελληνογάλλοι άσσοι Υβ Τριαντάφυλλος και Ρομαίν Αργυρούδης, και προς το τέλος του ’71 αναλαμβάνει την προεδρία τού συλλόγου, μέσα από μιαν εκλογική διαδικασία που περιλάμβανε και εγγραφές νέων μελών.
Αν λέγαμε πως ο Ολυμπιακός, σ’ ένα διοικητικό επίπεδο, «άνοιξε» και εκδημοκρατίστηκε κάτω από τη μύτη του καθεστώτος θα λέγαμε πολύ μεγάλη κουβέντα, παρότι, και σε κάθε περίπτωση, στην προεδρία ήταν πια ο αείμνηστος Γουλανδρής. Το πρωτάθλημα του ’72 θα το χάσει πάντως ο Ολυμπιακός –προπονητής ήταν ο Άγγλος Άλαν Άσμαν– από τον Παναθηναϊκό του Πούσκας, βάζοντας όμως τις βάσεις της μεγάλης ομάδας της επόμενης τριετίας, που στηρίχθηκε εκ πρώτης (πέραν των Ελληνογάλλων) στους Δεληκάρη, Γκαϊτατζή, Συνετόπουλο, Σιώκο, Αγγελή, Γιούτσο, Παμπουλή, Καραβίτη, Περσίδη και σε ορισμένους ακόμη.
Για την περίοδο 1972-73 ο Γουλανδρής φέρνει στον Ολυμπιακό νέους παίκτες, οι οποίοι δυναμώνουν ακόμη περισσότερο την ομάδα. Ανάμεσα τους ο τερματοφύλακας Κελεσίδης, ο αμυντικός Γκλέζος, οι Ουρουγουανοί Βιέρα και Λοσάντα, ενώ προωθείται και ο Κυράστας από τα τμήματα υποδομής.
Η ομάδα τού Λάκη Πετρόπουλου δείχνει πόσο μετράει κατανικώντας στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου UEFA την ισχυρή ιταλική Κάλιαρι του Τζίτζι Ρίβα (νίκες μέσα-έξω), για να αποκλειστεί όμως στη συνέχεια από την μεγάλη Τότεναμ (των Πατ Τζένινγκς και Μάρτιν Τσίβερς), την οποίαν όμως είχε καταφέρει να νικήσει στο Καραϊσκάκη. Ο Ολυμπιακός θα πάρει το πρωτάθλημα, συγκρουόμενος βασικά με τον ΠΑΟΚ του Λες Σάνον, ο οποίος ΠΑΟΚ «αυτοκτόνησε» όταν έχασε μέσα στην Τούμπα από την Παναχαϊκή με 5-3!
Στη μνήμη μένει και το παιγνίδι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός της 11/3/1973, λίγες μέρες μετά την κατάληψη της Νομικής –το έβλεπα παιδί κι εγώ «ζωντανά» στην URANYA του θείου μου– που συνοδεύτηκε από εκτεταμένα επεισόδια και κλωτσοπατινάδα μέσα στο γήπεδο, με το μνημειώδες κυνηγητό Κωνσταντίνου-Συνετόπουλου και την οριστική διακοπή του αγώνα (κέρδισε «στα χαρτιά» ο Ολυμπιακός με 2-0). Ο Παττακός, που βρισκόταν στο Καραϊσκάκη και δεν τα είχε υπολογίσει καλά τα πράγματα… πήγε για μαλλί, αλλά βγήκε… γλόμπος! Κατακτώντας και το Κύπελλο, στον τελικό με τον ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός κάνει νταμπλ για την περίοδο 1972-73, με παθητικό μόλις 13 γκολ (ακατάρριπτο ρεκόρ!).
Στο πρωτάθλημα 1973-74 η ομάδα μένει η ίδια βασικά, με τον Γουλανδρή να προσθέτει 2-3 ουσιαστικές μονάδες –Γαλάκος, Κρητικόπουλος, Σταυρόπουλος–, αν κι έχει αποχωρήσει ο Ρομαίν Αργυρούδης (τον οποίον φρόντισε να απομακρύνει η χούντα, επειδή ο δημοκράτης παίκτης, παρότι πιέστηκε, δεν θέλησε να γλύψει τους συνταγματάρχες). Αν και στην Ευρώπη ο Ολυμπιακός δεν τα καταφέρνει κόντρα στην Μπενφίκα, στην Ελλάδα σπάει όλα τα ρεκόρ (κερδίζει τον Απόλλωνα Αθηνών 8-2, τον Φωστήρα 11-0), τελειώνοντας το πρωτάθλημα με 102 γκολ (ακατάρριπτο ρεκόρ!), αλλά χάνοντας το Κύπελλο από τον ΠΑΟΚ στα πέναλτι.
Το πρωτάθλημα του 1974-75, πάντα με τον Νίκο Γουλανδρή στο τιμόνι του Ολυμπιακού και με τον Λάκη Πετρόπουλο στον πάγκο, ήταν το πρώτο της Μεταπολίτευσης. Η μεγάλη προσθήκη στο ρόστερ ακούει στο όνομα… Κώστας Δαβουρλής, που έρχεται στον ΟΣΦΠ από την Παναχαϊκή, με το ποσό ρεκόρ για ’κείνη την εποχή των 9.250.000 δραχμών. Η ομάδα βρίσκεται στην καλύτερή της φάση και αυτό αποδεικνύεται στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, όταν πετάει έξω από το θεσμό την περίφημη Σέλτικ (ισοπαλία στη Γλασκώβη, νίκη στον Πειραιά), για ν’ αποκλειστεί όμως άδικα στη συνέχεια από την Άντερλεχτ, μετά από τη σφαγιαστική διαιτησία του Ούγγρου Παλοτάι, στον επαναληπτικό αγώνα της Πάτρας (ο ΟΣΦΠ ήταν τιμωρημένος). Ήταν τότε όταν πετάχτηκαν από τα παράθυρα και τα μπαλκόνια οι πρώτες τηλεοράσεις…
Το παιγνίδι εκείνο (της Πάτρας), που το θυμάμαι ακόμη στην TV, και ο εν συνεχεία άδικος αποκλεισμός στοίχισε πολύ όχι μόνο στον κόσμο του Ολυμπιακού, αλλά και στο εσωτερικό της ομάδας. Ένας συνδυασμός στενοχώριας, διαφόρων προβλημάτων με παίκτες και παράγοντες, μα και κάποιων διοικητικών εκκαθαρίσεων οδηγούν τον Γουλανδρή μακριά από τον Ολυμπιακό στο τέλος του ’74, με την προεδρία να αναλαμβάνει ο Κώστας Θανόπουλος, ενώ και ο Λάκης Πετρόπουλος θα μείνει στον πάγκο για 25 αγώνες (με τον Γιώργο Δαρίβα να συμπληρώνει τους υπόλοιπους εννιά). Παρά ταύτα ο Ολυμπιακός θα κατακτήσει κι εκείνο το πρωτάθλημα, χάνοντας (ως συνήθως) μόνο από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, ενώ θα σηκώσει και το Κύπελλο, νικώντας στον τελικό τον Παναθηναϊκό με 1-0, μ’ εκείνη τη λόμπα του Δαβουρλή προς τον εκτός θέσης Κωνσταντίνου.
Ήταν το τέλος μιας εποχής, που έχει ανεξίτηλα γραφτεί στη μνήμη των παιδιών που την έζησαν… καθώς από το βάθος ακούγονταν οι δικέφαλοι καλπασμοί τού ΠΑΟΚ τού Λόραντ και της ΑΕΚ τού Μπάρλου και τού Φάντροκ.
σχόλια